Church Street Stroll

Vanaf vandaag begint de core training op maandag om kwart voor negen. Heerlijk, een half uurtje extra in bed, dat is na het weekend nooit weg. Als ik aankom krijg ik nog net de laatste bosu, de laatste gewichten (maar goed, dat ik als enige 15 ponders gebruik!) en de laatste mat!

Na mij komen er nog vijf mensen binnen. Het is heel knus, dit lokaal, maar echt wel te klein voor een groep van twaalf. De hoop is wel, dat er binnenkort een muur wordt weggehaald. Tot dan delen we gewichten en wisselen bosu's af. Het draagt wel bij tot de kameraderie, in ieder geval en is best gezellig.

Ondanks de gezelligheid werken we echt hard. Op een gegeven moment voel ik mijn benen gewoon trillen van inspanning en zegt Sharon: "Sorry, Petra". Kennelijk is het zichtbaar. Maar het voelt na afloop heerlijk.

In het gedeelte met de apparaten zie ik mijn buurvrouw Jeanne. Ik neem de fiets naast haar en we kletsen bij. Haar zonen Parker en Cameron zijn goede vrienden van Saskia. Parker heeft ook "verkering" met Saskia's vriendinnetje Alexandra, maar dat weet Jeanne niet.

Zij waant haar jongens nog helemaal onschuldige kinderen. Ik mag haar heel graag, maar Jeanne is heel, heel, heel preuts. Ze bespreekt dan ook bepaalde dingen niet met haar jongens, die hier al vanaf de kleutertijd open en bloot (mooie uitdrukking in dit geval) besproken zijn. Gevolg is, dat haar jongens zeer nieuwsgierig zijn op het gebied van meisjes en dergelijke. Maar het is niet aan mij om haar daarop attent te maken, dus vertel ik haar niet over de ontluikende "liefde".

Thuis help ik Katja met inpakken en dan gaan we samen lunchen. Haar keuze is Sweet Ginger. Het eten is heerlijk en de prijzen daar zijn zeer redelijk. Na het eten gaan we naar Starbucks, want het is World AIDS dag vandaag, en voor iedere koffie daar gekocht gaat er 5 cent naar AIDS onderzoek.

Net voor Katja vertrekt, lees ik mijn email en vind een berichtje, dat Bart Pietersen vanochtend is overleden. Al "ken" ik Bart en zijn familie alleen maar van zijn weblog, toch voelt het als een koude hand om mijn hart. De afgelopen maanden heb ik (en al zijn bloglezers en -lezeressen) virtueel meegeleefd. Wat een verdriet moet dat gezin doormaken. Het is onvoorstelbaar, onbegrijpelijk, oneerlijk en er zijn geen woorden voor, als iemand zo vroeg dit leven moet verlaten!

Dankbaar voor onze gezonde kinderen omhels ik Katja nog maar een paar keer extra, voor ze de weg opgaat. Na nog een laatste zwaai begint ze aan de zoveelste rit van vier uur naar Virginia Tech. Gelukkig is het weer vandaag goed (in tegenstelling tot gisteren) en het verkeer ook zeker beter. Vrienden van Katja deden er gistermiddag meer dan zeven uur over om terug te gaan. De zondag na Thanksgiving is traditioneel de drukste reisdag van het jaar.

Een beetje terneergeslagen blijf ik achter. Het nare nieuws over Bart treft me meer, dan ik zou denken, en het afscheid van Katja, al weet ik, dat ze over iets meer dan twee weken weer thuis komt, is toch weer moeilijker, dan ik verwachtte. Gelukkig komt Martine vrijwel meteen om te gaan wandelen. Precies de afleiding, die ik nodig heb!

We lopen een uur door Nottoway Park en Cosmo geniet ook duidelijk. We hebben van alles te bepraten en voor we het weten zijn we, met rozige wangen van de koude wind, weer terug. Heel gezellig is het, deze maandagmiddag wandelingen en lekker Nederlands kletsen.

Kai komt net uit de bus, als wij terugkomen, maar Saskia moet nablijven op school en zal de late bus nemen. Net als ik me zorgen begin te maken, omdat zij nog niet thuis is, gaat de telefoon.

Saskia belt in paniek, want voor de tweede keer nu is de buschauffeur onze stop voorbij gereden. Ze zit helemaal achterin de bus en mag niet naar voren lopen om hem erop te wijzen. Gelukkig woont een vriendinnetje aan het einde van de route en kan Saskia daarheen. Ik kan haar daar dan ophalen.

Intussen ben ik eigenlijk razend. De buschauffeurs krijgen een lijst van waar ze de kinderen moeten afzetten en deze man heeft nu al voor de tweede keer Saskia niet op haar stop afgezet! Terwijl de hele rest van de bus wel op zijn of haar plaats terecht komt. Boos bel ik Fairfax County Schools Transportation en degene aan de lijn vindt dat ook te gek. Ze belooft, dat een supervisor mij morgen terug zal bellen.

Gewoonlijk haal ik Saskia op van school, als ze na moet blijven, maar soms wil zij liever de bus nemen met haar vriendinnen. Dan moet ik er toch op kunnen vertrouwen, dat ze veilig wordt afgezet? Stel je voor, dat Rick en ik beiden zouden werken en dat er geen vriendinnetje aan het einde van de rit zou wonen!

Saskia is dan bijna 13, maar haar zomaar ergens afzetten kan toch echt niet. We wonen hier wel in stedelijk gebied, vrij veilig, maar toch. Het moge duidelijk zijn, dat ik me hier helemaal niet fijn bij voel! Maar goed, gelukkig kon ze bij haar vriendinnetje blijven en ik haal haar daar op.

Vanavond is het officiele begin van het Kerstseizoen in Vienna met de "Church Street Stroll". Vorig jaar zijn we er voor het eerst heen gegaan, maar toen was het werkelijk ijzig koud. Dit keer is het guur, koud genoeg voor sjaals en handschoenen, maar te doen.

Kai wil niet mee, dus gaan Rick, Saskia en ik erop uit. We vinden een goede parkeerplaats en lopen dan naar Church Street. Dit is de "historische" straat van Vienna. Alles is vrolijk verlicht en overal lopen mensen.

Al gauw vinden we Niall en zijn kinderen en begroeten een aantal andere bekenden. Maar we hebben honger, dus haasten ons naar Church Street Pizzeria. Hier wordt New York Style pizza geserveerd en de kinderen vooral zijn er dol op.

Het is druk, maar niet zo druk, als ik had gevreesd. Een van mijn fitness vriendinnen is er ook met haar gezin. En Saskia ziet een klasgenootje met haar familie, die net vertrekt. Wij krijgen hun tafel. Kennelijk waren we er net op een rustig moment, want na ons stroomt het vol.

Wat ik van de pizza heb geproefd was maar matig, maar Saskia zweert hoog en laag, dat we de pizza in de zaak zelf lekkerder zouden vinden. Ik moet toegeven, dat ze gelijk heeft. Het smaakt voortreffelijk! Knapperige korst, kaas, die draden trekt en verse groentes en champignons maken, dat iedere hap een delicatesse is.

Na het eten lopen we met Niall en de kinderen naar de Kerstboom, die net officieel is aangestoken. Onderweg worden marshmallows geroosterd en kunnen de kinderen verse popcorn krijgen. De pizza was voor mij genoeg eten, dus ik waag me er niet aan.

Bij het Freeman House zit Santa en een lange rij kinderen staat te wachten om hem te zien. Een kinderkoor zingt Kerstliedjes en verderop staat een groep volwassen "Carolers". Hier kom je echt in de Kerstsfeer!

Op de weg terug naar huis gaan we Church Street Cellars binnen. Hier kun je wijn proeven, maar op een bijzondere manier. Je krijgt een kaart en kiest de wijn, die je wilt proeven. Het zijn natuurlijk Amerikaanse maten, maar je kunt kiezen tussen 1 ounce, 3 ounces of 5 ounces (een vol glas). Er zijn acht witte wijnen, dan acht rode wijnen etc. om uit te kiezen. Je kiest de hoeveelheid en houd je glas er dan onder.

Rick vindt het er ook leuk, want ze hebben Belgisch bier. Vanavond houdt hij het bij een ounce rode wijn, omdat hij rijdt, maar we zullen hier zeker terugkeren. Ook al omdat er een lekker menu is met kleine hapjes, waar we met gemak een avondmaal van kunnen maken.

Recht boven dit restaurant ligt Anytime Fitness. Ook zij hebben een open house vanavond, dus ik laat aan Rick en Saskia zien, waar ik drie keer per week vertoef. Eigenlijk bijna net als het laten zien van een kantoor, maar dan anders.


Kai is thuisgebleven en we bestellen voor hem de mozzarella sticks van Nielsen's Frozen Custard. Saskia kiest ook een cake beslag custard als dessert. Rick en ik hebben genoeg aan onze Church Street Pizza.

Voldaan lopen we naar de van terug. Katja belt, dat ze eindelijk veilig terug is bij Virginia Tech. Ze gaat naar de basketbalwedstrijd (die "Tech" helaas verliest). En nu is de laatste maand van het jaar begonnen, een van mijn favoriete maanden van het jaar.