Holiday Market

Brr, het is weer flink koud bij het opstaan en vooral bewolkt. Dat maakt het extra moeilijk het warme nest te verlaten. Saskia heeft daar dan ook erge moeite mee vanochtend. Ze vertrekt maar net op tijd naar school.

Gelukkig regent het niet en wordt het ook niet meer voorspeld. Heel wat beter, dan in het begin van de week, toen leek het erop, dat het iedere dag zou plenzen. Ik neem Cosmo mee voor zijn wandeling en hoor de hele tijd harde sirenes. Het is werkelijk niet te beschrijven, hoe luid de sirenes zijn hier. Vooral van de brandweerwagens gaan ze door merg en been.

Ze blijven maar doorgaan en het lijken er meer en meer. Op een gegeven moment heb ik vanaf een heuvel uitzicht op interstate 66 en zie ze daar voorbij razen. Kennelijk is er een flink ongeluk gebeurt. Ik ben al (egoistisch) blij, dat het niet in onze buurt is!

Thuis zie ik het lichtje van het antwoordapparaat branden. Saskia is in paniek, want ze heeft voor twaalf uur een cheque van $10 nodig, anders krijgt ze "detention" (nablijven).

Gauw laat ik mijn plannen om mijn gewichtenroutine te doen (helemaal niet met tegenzin) vallen en rijd naar Thoreau. Ik sta er iedere keer weer versteld van, dat de administratie daar mij bij naam begroet! Het is een school met 900+ kinderen!

Een paar weken geleden zag ik een advertentie van de Holiday Market in Washington. Het leek me wel leuk daarheen te gaan en ik vond Pat meteen enthousiast ervoor.

Zij komt me ophalen en we parkeren haar van bij een vriendin van haar op de oprit tegenover het metro station. We nemen de trein naar Metro Center en via een hoge roltrap (de metro station hier staan daar bekend om) bevinden we ons opeens middenin een voor de Kerst versierd DC.

Onze magen rommelen en we lopen meteen door naar Clyde's. Dit is een gigantisch restaurant, maar het voelt, doordat het in veel kleinere kamers is verdeeld, erg knus. Tot onze verbazing wordt ons beneden verteld, dat er een kwartier tot twintig minuten wachttijd is voor een tafeltje. Maar we mogen wel aan een van de bars plaatsnemen en daar lunch bestellen.

We lopen naar boven en daar ziet het er helemaal niet druk uit. Bij de "host stand" (hier kun je vrijwel nooit zomaar plaatsnemen, maar word je een tafel gewezen) worden we allervriendelijkst ontvangen. Op onze vraag, of er een tafeltje vrij is, antwoordt de man met een brede glimlach: "Actually, there is a wait, but for you two ladies we can find something." En we worden meteen naar een leuk tafeltje gebracht.

Het is toch wel een waar spreekwoord: "De brutalen hebben de halve wereld"! Wat dat betreft is Pat net als ik, geen lijdzaam wachtend mens. Ze vertelt, dat ze meestal toch wel krijgt, wat ze wil, door vriendelijk door te zetten.

Telkens als ik met vriendinnen uit eten ga, merk ik, hoe overeenkomstig onze smaken zijn. Christine en ik bestellen vrijwel altijd hetzelfde, alleen kan ik met haar nooit iets met schaaldieren nemen, vanwege haar allergie. Gelukkig heeft Pat daar geen last van en we bestellen allebei de crabcake. De serveerster adverteerde die als zijnde 90% crab en daarmee heeft ze niet gelogen.

Pat haalt me nog over een dessert te delen. Het moet gezegd worden, dat zelfs ik, die niet dol is op desserts, moeite heeft te kiezen van hun lijst! Het wordt uiteindelijk een sinaasappelcake met geroosterde ananas. Werkelijk te lekker om te beschrijven!

Meer dan voldaan zijn we klaar om de Holiday Market te gaan verkennen. Tot ons genoegen komt de zon voorzichtig te voorschijn. De "Market" bestaat uit een paar straatblokken met tentjes. Er speelt een live ensemble Kerstliedjes en lokale artiesten verkopen hun kunst in de tentjes. Ook zijn er lekkernijen te verkrijgen, maar daar hebben wij geen interesse in na onze decadente lunch.

Het haalt natuurlijk absoluut niet bij een Kerstmarkt in Duitsland, maar dat is ook niet de bedoeling. We lopen van tent naar tent en zien veel leuke en originele sieraden. Ik koop een paar oorbellen voor Katja en Pat een paar oorbellen voor Katie, haar jongste.

Er zijn voornamelijk sieraden verkopers, maar ook een aantal fotografen. Pat en ik bedenken, dat wij ook wel samen zo'n tentje zouden kunnen huren en dan proberen onze foto's te verkopen. Vooral een fotografe heeft foto's, die ik vrijwel precies hetzelfde heb genomen. Het vergt een soort zelfverzekerdheid, die ik (nog) niet heb, om zo'n tentje te huren en je werk te verkopen.


Pat koopt nog een leuke modern geschilderde drieluik van het Washington Monument en Capitool en ik vind een Russisch doosje met een sneeuwman erop, voor mijn winter decor straks na Kerst. Na een uurtje hebben we alles gezien en besluiten naar het Witte Huis te lopen om de nationale Kerstboom van dichtbij te zien.


Onderweg komen we langs Ford's Theatre, dat nog gerenoveerd wordt, en het FBI gebouw. Verderop zijn het Warner Theatre (waar we na Kerst het Notenkraker Ballet gaan bekijken) en het National Theatre, waar Westside Story speelt op het moment.

Via het mooi versierde Willard Intercontinental hotel, waar alle belangrijke gasten van de president logeren, lopen we door. Zelfs het mooie klassieke gebouw van het Treasury Department is versierd met groen en strikken!


Bij het Witte Huis zien we allemaal keurig geklede mensen naar binnen gaan. Maar als we foto's van de voorkant willen nemen, mogen we niet verder. Een secret service agent stuurt ons terug.

Dan lopen we maar naar de Kerstboom, die omringd is door meer dan vijftig kleinere boompjes. Maar ook hier mogen we alleen gauw een foto maken en dan moeten we weg. De helicopter van de president wordt verwacht en het park wordt ontruimd. Wanneer het weer opengaat weet de Ranger niet.


Pat en ik bedenken, dat het werkelijk super foto's zou opleveren om de helicopter van zo dichtbij te zien landen. Maar we wachten en wachten en horen de Ranger dan zeggen, dat het soms een paar uur duurt. Het is al bij vieren, dus zoveel tijd hebben we niet.

We besluiten in ieder geval naar een plek te lopen, waar we foto's kunnen maken van de Kerstboom, Menorah en het Witte Huis. Daarvoor begeven we ons op het drassige gras. Ideaal is het niet, maar we hebben wel een goed uitzicht zo.

Als de helicopters (want het zijn er altijd drie, als de president wordt thuisgebracht) maar op zich laten wachten hebben we geen keus. Pat moet voor half zes thuis zijn en het is nog even lopen naar het Smithsonian metrostation.

We lopen naar het Washington Monument en zien langzaam de zon ondergaan. Dat creert mooie plaatjes met het Lincoln Memorial. En dan opeens horen we ze in de verte en daar verschijnen de drie legerhelicopters. Het is een machtig gezicht, ze vliegen over het Lincoln Memorial en wij nemen foto's.


Dan buigt een ervan af en twee vliegen richting Witte Huis. Op het laatste moment gaat een daarvan ook terug en landt de laatste op het gazon voor het Witte Huis. Daar staan allemaal mensen te wachten, waarschijnlijk degenen, die wij eerder naar binnen zagen gaan. Op het dak staan de Secret Service agenten en is die persoon, die we over het gazon zien lopen de president? Daarvoor is mijn zoemlens niet sterk genoeg, dus dat zullen we nooit weten.

Al met al toch wel bijzonder om de president zo te zien landen. Maar nu begint de tijd erg te dringen, dus we lopen gauw naar de metro. We stappen voor de stop van Metro Center in en dat betekent een zitplaats. Na Metro Center kun je het wel vergeten!

Pat zet mij thuis af, waar Kai aan het skateboarden is. Saskia babysit een paar kinderen, die ze niet kent. Katja belt, dat ze halverwege is, en Rick komt ook al vroeg thuis. We bestellen Chinees als avondeten.

Om half acht belt Katja, dat ze vlakbij is. Gauw bel ik het restaurant om er een General Tso's bij te bestellen. Gelukkig kan dat nog.

Niet veel later kunnen we Katja weer in persoon omhelzen. En dat gebeurt ook goed, heerlijk om mijn oudste weer aan te kunnen raken! Rick is naar Hallmark gegaan en heeft een paar nieuwe Kerstboomversieringen gekocht. Zo kan Katja ook haar eigen bijdrage aan onze boom doen. Nu kan de Kersttijd echt beginnen, met zijn vijven bij elkaar!