"River Road" doet zijn naam eer aan

Saskia wordt op deze laatste schooldag van het jaar huilend wakker. Haar hoofd doet zo'n pijn en ze is zo moe, want ze had de halve nacht al hoofdpijn. Gisteren heb ik gesproken met fysiotherapie kliniek en die proberen een gaatje voor haar te vinden. Ik hoop, dat een fysiotherapeut kan zien, wat er mis is met Saskia's houding en haar daarmee zal kunnen helpen. Vandaag zal er op school toch niets worden gedaan, want de helft van de leerlingen is al op weg naar familie, dus ik bel haar af.

Als ik beneden kom vind ik Rick gebiologeerd voor de tv, want er is een spectaculaire reddingsactie onderweg. Met het vriesweer gebeurt het hier regelmatig, dat hoofdwaterleidingen springen. Vanochtend is een enorme leiding gesprongen tijdens het spitsuur en heeft een hoofdweg bij Washington, River Road (Ricks weg naar zijn werk in DC, maar hij is deze week vrij), in een razende rivier veranderd.

Er zijn een heel stel auto’s gestrand. Zo'n tien mensen zitten of zaten daarin vast. Het water zien we langs de auto's razen, volgens de verhalen is het meer dan een meter diep. Het is een spectaculair gezicht, maar je zult toch in een van die auto's zitten. Het is -10 buiten, dus er is gevaar voor hypothermia.

Met helicopters en een boot worden mensen gered, maar het is een precaire situatie. Er zijn electriciteitsdraden en bomen, die het vermoeilijken voor de helicopter. En de boot loopt vol, nadat de laatste twee slachtoffers bevrijd zijn. De brandweerman, die dat deed, moet met de helicopter gered worden.

De pijp, die gebarsten is, is 1,67 meter wijd, dus er komt een gigantische hoeveelheid water uit! 125 miljoen gallons (bijna 500 miljoen liter) water per minuut, wordt er gezegd! Onvoorstelbaar toch! Dat verklaart ook de kracht van het water, er worden zelfs enorme rotsen door vervoerd. (later hoor ik, dat dit ook op het Nederlandse nieuws is geweest)

Het is een wonder, dat er niemand ernstig verwond is geraakt. Nu moet ik zeggen, dat ik dit reddingsteam een aantal keren heb zien trainen bij Great Falls en dat water is nog wilder (in oktober verdronk een van de officieren tijdens zo'n training). Het is een heel gevaarlijk beroep, dat is zeker! Die mensen in training te zien is al indrukwekkend, laat staan in een echte situatie, zoals vandaag.

Door de kou wil Shelly niet gaan wandelen vandaag en ik eigenlijk ook niet. Rick belooft met Cosmo te gaan wandelen. Ik ga boven een half uur op de elliptische machine om mijn nodige beweging te krijgen. Heel fijn is het om met deze dagen toestellen hier thuis te hebben!

Rick stelt voor om naar Georgetown te gaan om daar de versieringen te bekijken en te gaan lunchen. Daar ben ik natuurlijk meteen voor! We vinden (met moeite) een parkeerplaats in de garage onder het Georgetown Park, de mall daar.

Het is bitterkoud en iedereen loopt diep weggedoken in sjaals en doeken. Wij kijken bij J.Pauls en Nathan's, maar geen van beiden lijkt ons wat. Ik heb wel zin om nostalgisch bij Mr. Smith's te gaan eten. Hier at ik een kwart eeuw geleden voor eerst!

Maar het is beduidend minder sjiek, dan een kwart eeuw geleden. De tafels en tafelkleden zijn van plastic en de stoelen ook. Ik ben blij, dat de vork, die we krijgen, tenminste wel roestvrij staal is! Maar het menu is nog hetzelfde: in de vorm van een krant.

Nu moet ik even uitleggen, waarom dit restaurant zo nostalgisch is voor mij (want Rick voelt "het" niet hier, hij doet mij een plezier). In de winter van 1983-1984 kwamen een nicht van mijn moeder en haar man uit Boston bij ons logeren (ik woonde destijds bij mijn ouders). Het was een barre dag met harde wind en vrieskou en zij wilden wel iets van Washington gaan zien.

Mijn ouders hadden daar helemaal geen oren naar, maar mijn broer en ik wilden wel met ze mee. Ik heb het in alle jaren sindsdien niet meer zo koud gehad op de Mall! Maar we hielden het redelijk uit en na een paar uur blauwbekken stelde de man van mijn moeders nicht voor om in Georgetown iets te gaan eten en drinken om warm te worden.


Georgetown

De keuze viel op Mr. Smith's, vooral omdat ze hier appeltaart met kaas serveerden, precies zoals in Boston, volgens onze gasten. Die appeltaart met kaas smaakte superlekker! En sindsdien kijk ik op menu's altijd of ze met kaas worden geserveerd, maar dat is nooit het geval.

Tot vandaag! What to my wondering eyes should appear... een stuk appeltaart met kaas en slagroom. En hoe vreselijk het ook klinkt, ik bestel het en het smaakt nog net zo lekker op deze ijskoude dag als een kwart eeuw geleden!

Op de terugweg naar de auto wil Rick nog even in de mall langs het Belgische chocoladezaakje, dat vroeger in zijn kantoorgebouw zat. Dat is al zeker twee jaar geleden, maar hij wordt nog steeds als een oude bekende begroet! We mogen ieder een van de overheerlijke bonbons proeven en stellen dan met veel moeite (want alles ziet er even lekker uit) een doosje met zestien bonbons samen. Mmmmmmmmm!!!!


Santa verveelt zich in deze mall!

Het verkeer terug is verschrikkelijk! Ik heb met Claudia om half drie afgesproken, maar bel haar om te zeggen, dat het drie uur zal worden. Ik neem een Kerstcadeautje mee voor Claudia. Zij is, naar eigen zeggen, verslaafd aan Starbucks en dus heb ik een giftcard daarvoor gekocht en daarbij een pakje met stroopwafels. Ze is er ontzettend blij mee.

Met Cosmo en Ranger gaan we naar het hondenpark, dat vlakbij Claudia's huis is. Het is waterkoud en ik ben er niet op gekleed. Ik dacht, dat we zouden gaan wandelen en in beweging blijven is goed voor mij. Maar nu gaan we in de ijskou op een bankje zitten en, al vind ik het heel gezellig, al gauw gaat alles pijn doen en voel ik mijn tenen en vingertoppen niet meer. Gelukkig hebben de honden inmiddels al lekker geravot, want ik houd het niet meer uit. Claudia begrijpt dat en gauw lopen we terug.

Het duurt serieus meer dan een uur, voor ik weer een beetje ben opgewarmd! Alles doet pijn en ik voel me miserabel. Dom, ook, ik wist natuurlijk dat stil zitten in de kou funest zou zijn! Ik doe mijn verwarmde vest aan en dat helpt wel. Dit is de eerste dag, dat ik het vest echt gebruik en ik vind het heerlijk!

Rick heeft al met zijn ouders de traditie om rond de Kersttijd bij de Serbian Crown te gaan eten. We hebben een paar keer een mindere ervaring daar gehad, maar dat weerhoudt hem niet. Dit keer gaat Kai met ons mee. Katja had ook gewild, maar moet werken en Saskia geeft er niet om en heeft Aoife te logeren.

Opvallend is, hoe stil het is in het restaurant! Wij zijn gewend aan een volle bak en ver van tevoren reserveren. Maar vanavond zitten er twee andere families en niet veel later blijven wij alleen over! In de bar wordt wel (irritant als gast om het restaurant, want dat is toch wat sjieker) karaoke gezongen en lijken meer mensen aanwezig. Maar zo populair als het ooit was is dit restaurant duidelijk niet meer.

Hoe dan ook, wij hebben er een lekkere maaltijd. Vooraf nemen Kai en Rick piroshki (of zoiets), pasteitjes met gehakt erin. Ik kies voor de Oesters Moskou: zes rauwe oesters met sour cream en zalm caviaar. Ontzettend lekker!

Als hoofdgerecht waagt Kai zich aan de leeuw cevapcici (worstjes van leeuwengehakt). Rick kiest voor de reerug en ik voor de antiloop met wilde champignons en rode wijnsaus. Ik moet zeggen, het is heel erg lekker voorbereid! Kai en ik (want ik proef van hem en hij van mij) kunnen na vanavond zeggen leeuw en antiloop te hebben gegeten.

Rick staat erop een toetje te nemen, al hoeft dat van mij niet. Ik laat hem dus kiezen en het wordt perzik (dat woord is bijna hetzelfde in het Russisch, blijkt!) flambe. Kai kiest de chocolade mousse. De perziken zijn, toegegeven, heel erg lekker, maar ik kan niet veel meer op. Al met al was dit wel een bijzondere maaltijd! Rick is ook helemaal blij, want hij heeft weer een speciaal vodka glas.


Onze geflambeerde perziken

Thuis treffen we Aoife en Saskia klaar om naar bed te gaan. Ook Kai wenst ons al gauw goedenacht. Rick heeft Katja naar haar werk gebracht, omdat er ijzel wordt voorspeld. Hij gaat naar de mall om naar een film, die ik niet wil zien, te gaan kijken.

Dus zit ik hier nu met Cosmo aan mijn voeten en mijn net opgeladen album van Trans-Siberian Orchestra om naar te luisteren. Morgen is het Kerstavond. Voor het eerst in vele jaren zullen we het met zijn vijven vieren, zonder verdere gasten, als Katja tenminste niet hoeft te werken! Ze is vergeten vrij te vragen! Maar ach, we passen ons wel aan.