Met zijn drietjes

Mijn favoriete versierde huis in Vienna Al heel vroeg vertrekt Rick richting vliegveld. Hij moet naar Seattle en zal vrijdagochtend met de "red eye" (nachtvlucht) weer terugkomen. Het valt me altijd weer op, hoe gewoon (verre) reizen voor het werk zijn hier. Mijn zus is deze week alleen, D is in San Francisco. Ik benijd haar niet, met kleintjes vond ik het altijd zwaar, als Rick op reis was. En Christine's Chuck is ook op reis. Gedeelde smart is halve smart, hoewel ik Ricks reizen nu niet zo moeilijk meer vind. Hij gaat niet zo vaak meer (vroeger iedere week twee tot vier dagen) en de kinderen zijn geen "werk" meer, maar gezelschap. De zon schijnt en gewoonlijk ga ik op dinsdag met Shelly lopen. Ik wacht dus op de hoek van onze straat (zij brengt meestal haar dochtertjes naar de preschool tegenover ons en is daarna klaar om te gaan). Maar Shelly komt niet. En dan bedenk ik me, dat ze nog in Arizona is voor Thanksgiving! Dan gaan Cosmo en ik er maar samen op uit. Ik zie Saskia's vroegere pianoleraar en zijn vrouw aan komen lopen met hun shelties, die zich altijd perfect gedragen. Cosmo gaat helemaal uit zijn dak! Of het is, omdat een hond hem gisteren aanviel, of omdat het dicht bij onze tuin is, weet ik niet. Hij is helemaal door het dolle! Eigenlijk wil ik gewoon, dat ze doorlopen. Maar de vrouw (ze zijn al wat ouder) besluit ons eens een les in hondentraining te geven. Ze blijven dus bewust staan met hun perfecte hondjes en ik probeer met alle macht Cosmo te kalmeren. Ik krijg er zo'n gevoel bij, dat ik ook had, als een van mijn kinderen zich misdroeg in de aanwezigheid van een moeder met perfecte kinderen. Uiteindelijk krijg ik Cosmo met heel wat snoepjes rustig. En dan volgt de preek, die ik allang ken. Cosmo's zwakke plek is andere honden, zeker in zijn eigen "gebied". Maar hij reageert nog sterker op deze shelties en niet op andere shelties. Zouden zij een bepaalde uitstraling hebben? Misschien doen ze Cosmo zich, net als hun baasjes mij, ongemakkelijk voelen. Eindelijk besluiten ze verder te gaan en ik loop in tegengestelde richting door. De hele verdere wandeling gedraagt Cosmo zich voorbeeldig, zelfs als er andere blaffende honden zijn. Hij kijkt me ook echt zo aan van "Zie je wel, dat ik het kan?". We lopen naar het zuidoostelijke gedeelte van Vienna (wij wonen in het zuidwesten van het stadje). De huizen in deze buurt zijn vrijwel allemaal bijzonder qua architectuur. Het ene huis ziet eruit, alsof het zo in New Orleans zou kunnen staan, met een dubbele veranda met fans buiten. Daartegenover staat een "chalet", die niet zou misstaan in Zwitserland. Na mijn douche rijd ik voor de tweede dag achtereen naar Sweet Ginger. Daar zitten vier dames van ons fitness groepje al aan de soep en salade (die gratis bij de maaltijden komen). Omdat ik hier gisteren met Katja ook al was, bestel ik Pad Thai, in plaats van sushi. Het wordt weer een heel gezellig uurtje, behalve Pat en ik zijn de anderen weer verschillende dames, dan de andere lunches. Zo leer ik iedereen net weer wat beter kennen. Na het eten gaan Pat en ik samen naar de Giant, die tegenover het restaurant ligt. Pat heeft een waslijst aan boodschappen, terwijl ik maar een paar dingen nodig heb. Ze klaagt, dat het zoveel werk is, en ik raad haar Peapod aan. Ik vind het heerlijk iedere week de grote boodschappen thuisbezorgd te krijgen en enkel voor de kleine benodigdheden naar de winkel te hoeven. Bovendien zijn er daarmee ook veel minder impulsinkopen. Michaels ligt naast de Giant en ik wil nieuwe Kerst voordeurversieringen. Daarvoor koop ik twee "Kerstboompjes" en miniatuur versieringen. Thuis versier ik de boompjes daarmee en hang ze aan de deur. Het ziet er leuk uit. Katja heeft bij haar vertrek een paar belangrijke dingen vergeten. Vorige keer was het haar bril, dit keer het electriciteitskoord van haar laptop en een belangrijke scheikunde cd. Die ga ik dus gauw versturen. Het is enorm druk bij het postkantoor in Vienna. Er zijn te weinig baliewerkers hier. Maar er heerst een gezellige sfeer onder de wachtenden (niet onder de Koreaanse medewerkers, waar maar nauwelijks een glimlach vanaf kan). Vrijwel iedereen verstuurt zijn Kerstcadeaus al. De dozen zijn soms enorm! Saskia heeft natuurlijk vriendinnen hier en Kai gaat gitaar spelen bij Charlie. Als we alle drie weer samen zijn, bemerkt Kai, dat het programma "Megaworld" op de Discovery Channel over Nederland gaat vandaag. We zien "drijvende" huizen, hoe de haven in Rotterdam werkt, de bloemenveiling en natuurlijk de Delta werken. Heel interessant! Het is best gezellig zo met zijn drietjes. Saskia kletst, tot Kais en mijn vermaak, nog wel via de webcam met Laura (die twee straten verderop woont!). Zij kan gewoon niet zonder vriendinnen! Het doet mij denken aan Spaceship Earth in Epcot in Orlando, voor degenen, die daar geweest zijn. Daar kletst een jongen, ik neem aan in Amerika, via webcam met een meisje, zo te zien in Japan. Dat was toen echt "de toekomst", die nu dus hier is.