Levend Kerststalletje

Zaterdag

Vanochtend ben ik uitgenodigd bij de jaarlijkse Kerstbrunch bij Chris. Zij nodigt altijd zo'n 25 vrouwen uit de buurt uit. Ik loop erheen en breng een pakje stroopwafels mee als "hostess" cadeautje. Chris is er blij mee en vertelt, dat ze zichzelf er niet toe kan zetten de fotokaarten, die ik haar vorig jaar cadeau deed, te versturen. Een leuk compliment om te horen!

We doen ons tegoed aan de heerlijke quiches. Ik vind de florentine quiche en de champignon quiche erg lekker. Verder zijn er mini bagels met zalm en cream cheese en verschillende "broden" (ze smaken voor mij meer als cake, dan brood): banaan, zucchini en pompoen. Natuurlijk ontbreken de nodige koekjes ook niet, dus we verhongeren allerminst.

De conversatie is geanimeerd en het valt me op, hoeveel moeders van dochters, die een jaar jonger dan Katja zijn, aanwezig zijn. Het is grappig hen te horen over de dingen, die ons vorig schooljaar zo bezig hielden. Het was ook wel een heel enerverend jaar, erop terugkijkend.

Rond het middaguur neemt iedereen weer afscheid. Thuis bel ik Petra weer eens op. Het is alweer lang geleden, dat we bijgekletst hebben en we zitten dan ook zo meer dan een uur aan de telefoon!

Vanochtend vertelde Rick me in paniek, dat we nog geen reservering voor onze traditionele Nieuwjaarsbrunch hebben. Ik antwoordde, dat we toch naar het Sea Pearl restaurant zouden gaan, want die lieten ons een heel lekker brunchmenu zien, toen we ernaar vroegen. Ik bel het restaurant om een reservering te maken, maar ze hebben besloten toch geen Nieuwjaarsbrunch te doen.

Dat is flink balen, want het enige restaurant, waarvan ik weet, dat ze een Nieuwjaarsbrunch doen, is het Ritz Carlton. En die brunch kost $120 per persoon, dus dat is geen optie.

Na online gezocht te hebben naar brunches in Washington DC bel ik zeker 25 restaurants. Maar de meesten hebben geen Nieuwjaarsbrunch (meer). Eindelijk vind ik de Four Seasons in Georgetown, maar ook die kost $98, nog steeds te duur, dus.

Op een website wordt echter de Normandie Farm in Potomac, Maryland aangeraden. De website ziet er goed uit, het menu ook en het is zeer betaalbaar (althans in vergelijking met de andere brunches!). Ik bel ze dus gauw en maak een reservering. Ik ben helemaal blij, want ik had Katja al gezegd, dat we dan misschien dit jaar geen brunch zouden hebben. Meer dan $500 is echt idioot voor gewoon een gezellige maaltijd!

Rick is er intussen op uit met Kai en Saskia, die hun Kerstcadeautjes aan het kopen zijn. Hij belt tussendoor om te zeggen, dat hij het nog nooit zo druk heeft gezien. Saskia heeft zelfs een paar cadeautjes niet gekocht, omdat de rijen zo lang waren.

Katja vertrekt dus vroeg voor haar werk om zeker te zijn, dat ze een parkeerplaats kan vinden. Ik druk haar op het hart voor middernacht terug te zijn. Er is een "winter weather advisory" voor sleet en ijzel na middernacht en ik wil niet, dat ze daar doorheen moet rijden.

Na het avondeten zijn we uitgenodigd voor nog een Kerstfeestje in de buurt. Saskia moet babysitten bij de buren twee deuren verderop, die er ook zijn. Verder komen grappig genoeg ook een aantal van de buurvrouwen, die ik vanochtend al zag, maar nu met hun wederhelften.

Rick wilde eigenlijk niet gaan, want hij is moe van het shoppen, maar ik haal hem over voor een uurtje. We blijven echter veel langer, dan het uur, dat we hadden afgesproken. Dat komt niet in het minst door de heerlijk mousserende wijn met een framboos erin, die wordt geschonken. Dat is het fijne van naar huis kunnen lopen, we hoeven het geen van beiden bij maar een glaasje te houden.

Ook praten we gezellig met een Indiase buurman, die ook onze buurman was in onze oude buurt. Het is altijd interessant om te horen over zo'n verschillende cultuur, dan de onze. En natuurlijk horen wij hem uit over de beste Indiase restaurants in de omgeving. Om een uur of half elf gaan we huiswaarts, maar Jennifer en Ray, onze buren, waar Saskia babysit, blijven nog.


Hertjes met op de achtergrond ons huis en dat van de buren



Verlichting in onze cul de sac



De achterverlichting van ons huis

Katja vertelde ons gisteren, dat ze, voor ze naar huis kwam, brownies had gemaakt voor Justin, haar nieuwe vriendje. Een dormgenoot van Justin, Greg, grapte, dat hij ook wel brownies wilde hebben en Katja beloofde hem die na de Kerstvakantie te maken.

Maar op maandag, een regenachtige dag, ging Greg skateboarden (met een longboard, ik ben niet bekend met de specifieke termen, behalve dat Kai ook heel erg "into" skateboarding is). Hij viel heel ongelukkig en zijn schedel brak. Hij lag dagenlang in coma en Katja was er erg ontdaan van.

Bij thuiskomst vanavond lees ik op Facebook, dat Greg is overleden aan zijn verwondingen. Verschrikkelijk! Wat een tragisch iets is dit, zo'n actief joch gewoon uit het leven gegrepen! Als Katja thuiskomt uit haar werk vertel ik het haar voorzichtig en ze moet hard huilen. Vooral het feit, dat ze hem brownies beloofd had en die belofte nu nooit zal kunnen inwisselen, zit haar dwars. Het is ook zo onwerkelijk. Zo praat je met iemand en zo is hij er niet meer.

Intussen is het al flink laat geworden en is Saskia nog steeds niet thuis. We wachten en wachten en Saskia zegt erg moe te zijn (logisch, het is bij enen!). Om half twee belt Rick het mobieltje van onze buurman eens, waar ze blijven. Ze blijken de tijd vergeten te zijn en beloven meteen naar huis te komen.

Doodmoe ga ik naar bed, maar Rick vertelt later, dat Saskia pas om kwart over twee thuis was! Dat doe je toch niet met een dertienjarige babysitter? Hun excuus was, dat ze al zo lang niet uit waren geweest. Ik herinner me van vroeger, dat wij ons er zeer bewust van waren, dat we niet later dan middernacht weg konden blijven, als we een tienerbabysitter hadden. Enfin, we weten nu, dat we duidelijk moeten maken wat Saskia's limiet is.

Zondag

Na de rare nacht van gisteren slapen we allemaal lang uit. Ik heb weer zo'n periode, dat ik meer pijn heb in bed, dan er buiten, dus ik sta als eerste op. Net op tijd om de deur open te doen voor het bezorgen van onze Peapod boodschappen.

Als ik die heb opgeruimd, met Ricks hulp, die inmiddels ook weer (half) in het land der levenden is, ga ik op weg naar Starbucks. Daar is het enorm druk, maar de barrista's zijn efficient en ik ben al gauw aan de beurt. Met koffie en sandwiches rijd ik huiswaarts en met Kai en Saskia eten we gezellig ontbijt.

Katja komt pas een uur later kijken. Ze heeft al met allerlei vrienden en vriendinnen bij Virginia Tech gecorrespondeerd en is daardoor een stuk rustiger. Wel drukt ze Kai meteen op het hart om van nu af aan altijd een helm te dragen. Kai belooft dat plechtig (en ik hoop, dat hij die belofte houdt!).

Toen we wakker werden lag er wat ijs, dus Janet en ik besloten onze fietstocht niet door te laten gaan. Maar om een uur of half twaalf ziet het er veel beter uit en besluiten we er om een uur toch op uit te gaan. Dik aangekleed, want de temperatuur is niet ver boven het vriespunt, springen we op de fiets.

Het lijkt heerlijk weer, tot we op het pad komen. De voorspelde wind is wel degelijk aanwezig en met windstoten van meer dan 60 km/u rijden we naar het westen. Dat is aanpoten! We besluiten niet de hele tien mijl naar Herndon te rijden, maar in Reston na zo'n acht mijl terug te keren. Ik ben allang blij met de beweging, want mijn spieren zitten goed vast.

Na een uur en veertig minuten en 16,25 mijl, volgens mijn Garmin, zijn we weer thuis. Janet vroeg me onderweg, of we ons jaarlijkse Oudejaarsavondfeestje zullen hebben. Dat herinnert me eraan, dat ik de Evite daarvoor nog moet versturen! Een beetje laat, tien dagen voor het evenement, dus ik doe het meteen bij thuiskomst.

Leah komt met papier, want ze wil een Kerstbrief aan Jeroen schrijven in het Nederlands. Ik sta echt versteld, hoeveel van de taal ze al heeft opgepikt! Natuurlijk laat de spelling en ook de grammatica te wensen over, maar ik begrijp uit haar Nederlands, wat ze wil zeggen. Ik help haar de brief begrijpelijk te maken en ze vertrekt tevreden. Grappig, hoe zij echt kind aan huis is hier en Katja bij haar thuis. Ik merk ook aan Janet, dat zij echt om Katja geeft, net als ik om Leah geef als "derde dochter".

Na mijn douche kleed ik me lekker makkelijk in een ruime trui en mijn rode fleece pijamabroek met sneeuwmannetjes erop. Als Rick dat ziet vraag hij, of ik zo naar het levende Kerststalletje bij de kerk tegenover zal gaan. En het antwoord is: "Ja!" Sommigen hier (vooral tieners) lopen de hele dag in pijama, dus ik kan zeker naar een Kerstviering buiten in mijn Kerstpijamabroek.

Rick haalt Mexicaans voor het avondeten en dan gaan Saskia, Rick en ik naar buiten om het jaarlijkse Kerstverhaal bij de Vienna Baptist Church te gaan horen. We komen net op tijd aan om Josef en Maria en baby Jesus naar het stalletje te zien lopen. Dit jaar is er ook een echt ezeltje bij, dat herinner ik me niet van andere jaren.


Maria, Jozef en Jesus



De "partners in crime", Niall en Rick

Kerstliedjes worden door een onzichtbaar koor gezongen en een man vertelt het Kerstverhaal. Ik ben vergeten mijn kleine fototoestelletje mee te nemen om filmpjes te maken. De engelen lopen naar het stalletje en daarna de herders, groot en klein. Het is ijzig koud en ik voel het (letterlijk) in merg en been.


De engelen bij het stalletje

Na nog een liedje komen de drie wijzen (waaronder onze kennis Chris Thomas) en dan de finale met eerst "Angels we have heard on high" (een van mijn favoriete Kerstliedjes, maar de vrouw naast mij zingt heel vals mee, als nagels op een schoolbord) en tot slot "Oh Come All Ye Faithful", waarbij iedereen wordt uitgenodigd mee te zingen.


De wijzen (Chris in het paars, met spijkerbroek en gymschoenen, ha ha)



Het stalletje compleet



Aoife en Saskia met de schapen na afloop

Saskia en Rick gaan nog iets drinken en verder kletsen met Niall en Aoife. Ik heb het zo koud, dat ik me naar huis haast. Toch vind ik dit ook altijd weer een deel van onze Kersttradities. Katja en Kai zijn er te oud voor, want die bleven thuis, maar iets zegt me, dat Saskia hier nooit te oud voor wordt.