Lenteweer, opeens!

Gisteravond begon Saskia te klagen over pijn in haar buik en daarna zocht ze de wc helaas een aantal keren achter elkaar op. Kennelijk was Rick toch besmettelijk. Ook vanochtend is ze alweer vroeg "aan de gang" (ach, ik probeer het smakelijk te houden). We houden haar dus thuis en ze slaapt door, als ik opsta.

Terwijl ik me klaar maak om naar de "gym" te gaan, gaat de telefoon. Claudia heeft gisteren een Duitse staander geadopteerd bij Petsmart en vraagt, of ik mee wil gaan wandelen later vandaag. We spreken na mijn core trainingklas af.

Die core training duurt vandaag maar drie kwartier, omdat Sharons oudste (van Katja's leeftijd) zijn verstandskiezen eruit moet laten trekken. Het is heel warm in het zaaltje, iedereen klaagt erover. We vinden uit, dat de verwarming op 22 graden staat! Veel te warm natuurlijk, als je aan het sporten bent.

Cosmo en ik rijden naar Claudia's huis en treffen daar een doodmoeie Claudia en een zeer energieke Ranger, de zwart-witte pointer. Ranger heeft "iets" met vogels en rende als eerste daad gistermiddag door de glazen achterdeur van Claudia. Vanochtend deed hij hetzelfde met de andere deur! Ze vraagt zich dus al af, of hij wel te trainen is.

Cosmo en Ranger kunnen het gelijk goed met elkaar vinden, een gunstig teken. Ranger is gevonden in de bossen in het zuidwesten van Virginia en waarschijnlijk zo'n acht maanden oud. Ik vind het meteen een heel leuk dier!

Claudia is aan de heel gehoorzame Sailor gewend, de golden retriever, die eigenlijk van haar ex-man is. Ranger heeft "spunk", veel meer dan de nogal saaie (maar heel lieve, begrijp me goed) Sailor.

We beginnen aan onze wandeling en het valt me meteen op, dat de hond Claudia voorttrekt. Ze heeft absoluut geen overwicht. Ik bied haar Cosmo aan en neem Ranger over. Tot mijn genoegen leert deze hond sneller dan Cosmo, die nog steeds zo af en toe niet luistert naar "heel" (volg).

Na een paar honderd meter stoppen, als hij trekt, en hem terugtrekken, loopt Ranger keurig vlak naast mij. Hij kijkt zo af en toe op of er nog iets is en let ook heel erg op Cosmo, die rustig voortloopt.

Iedere keer, als er een vogel in het vizier komt, wordt hij wel weer opgewonden en trekt, waarop ik hem prompt terugtrek. Ik vertel Claudia, dat die opwinding voor Cosmo andere honden zijn. Iedere hond heeft wel een zwakte, net als ieder mens. Maar dat deze Ranger te trainen is, is duidelijk. Ik hoop, dat ze met hem ook zo'n training gaat volgen, als Cosmo en ik bij Petsmart.

We lopen naar het hondenpark, waar al een beagle (die zich wijselijk ver van alles houdt) en een zwarte labrador zijn. Cosmo, Ranger en de labrador rennen zich te pletter in het modderige hondenpark. Zo af en toe komen ze ook nog even "knuffelen" bij ons, waardoor wij binnen de kortste keren onder de modder zitten.


Met een vieze Cosmo laat ik niet veel later een dankbare Claudia en een uitgeputte Ranger achter. Ik heb nu ook gemerkt, dat alle training met gewichten wel degelijk zijn vruchten afwerpt. Ik heb geen enkele moeite met honden als Cosmo of Ranger in de hand te houden, daar denk ik eigenlijk niet eens bij na. Tot ik Claudia echt zag worstelen met het in bedwang houden van Ranger.

Thuis eet ik gauw lunch en geef Saskia, die zich gelukkig weer beter voelt, wat toast met bouillon. Dan is het alweer tijd om met Martine te gaan wandelen.

Het is inmiddels twintig graden en zonnig buiten, al waait het wel heel hard, en ik heb het zelfs warm in mijn trui! Cosmo loopt mee, alsof hij nog niet een uur heeft gerend met andere honden. We ontmoeten een paar andere honden en Cosmo kijkt telkens heel trots naar mij, als hij ze netjes voorbij loopt. Ik prijs hem uitvoerig en zijn hele lichaamshouding laat trots zien. Ik ben "Merle's Door" aan het lezen (ja, het duurt even, maar ik vind het een super boek) en leer daar over de reacties van honden.

Het is iedere week weer leuk om met Martine te lopen. Lekker een uurtje Nederlands praten en we zijn beiden vrij lang, dus lopen met dezelfde snelheid. Dat is soms moeilijk met anderen, want ik loop kennelijk echt snel en al gauw ver voor iedereen uit. Na een uur nemen we voor een paar weken afscheid, tenzij er een gaatje in de drukte komt. Martines school, hier tegenover, heeft vanaf vrijdag vakantie en begint weer op 5 januari.

Gisteren kwam Saskia me vertellen, dat haar beugel aan de voorkant los had gelaten. Ze had een afspraak voor woensdagmiddag, maar die tanden draaien heel snel. Ik heb dus vanochtend opgebeld en Saskia's naam op de "wachtlijst" gezet, want er was niets eerder open.

Tijdens de core training werd ik al gebeld, dat ze Saskia om acht uur op woensdag zouden kunnen zien. Veel zou dat niet uitmaken, maar ik wilde laten zien, dat ik serieus was en nam het dus aan. Na de wandeling met Martine vertelt Saskia me, dat ze nu een opening voor vanmiddag om half vier hebben.

Aangezien Saskia zich veel beter voelt, bel ik gauw terug, dat we eraan komen. Maar goed ook, want in die ene dag blijkt haar tand al verschoven te zijn! Er zitten nieuwe draden in en nu zijn we er weer voor zes weken vanaf en Saskia hoeft er geen school voor te missen.

Christine belt op en ik ga voor op het stoepje zitten kletsen. Het is 15 december en twintig graden en zonnig! Dan kan ik gewoon niet binnen blijven! Wat een heerlijk weer, jammer, dat het pas over drie maanden of zo weer regelmatig zo zal zijn.

Deze Kerst wil ik weer eens glazen ingraveren voor sommige vriendinnen (niet voor iedereen, want het is niet bepaald makkelijk). Ik begin met Karin, want die zal ik waarschijnlijk morgen zien. Vroeger maakte ik meer van dit soort glazen en nam bestellingen aan. Zo graveerde ik ooit twaalf glazen met het embleem voor een
Utrechtse Corps jaarclub. En ik vind het nog steeds leuk om te doen.


Rick en Saskia zijn weer beter en ik hoop van harte, dat Kai en ik gespaard blijven! We eten een makkelijk pasta maaltje en dan is het lachen bij de CBS sitcoms (vooral Worst Week!). De weerman komt telkens vertellen, dat er een winterstorm watch is, maar dat is weer zo'n lekkermakertje. Wij krijgen de komende dagen gewoon saaie koude regen.