Herfstkleuren op de begraafplaats

Rick neemt al vroeg afscheid, want hij moet voor een overnachting naar Orlando. Gewoonlijk zou ik daar jaloers op zijn, maar vandaag is waarschijnlijk de laatste schitterende hersftkleurendag en daar wil ik volop van genieten. Voor morgen en vrijdag wordt veel wind voorspeld, dus ik denk dat veel bomen dan vrijwel kaal zullen worden geblazen.

Na mijn ontbijt, lekkere gepocheerde eieren met kaas, rijd ik naar de sportschool. Daar plant ik mezelf op de stairmaster en stel die op een hoger niveau intervals in dan anders. Het wordt een half uur echt afzien, ook al omdat het erg warm is binnen. Ik ben dan ook dolblij, als ik klaar ben! Nog even benen rekken en strekken en ik kan naar huis.

Cosmo wacht me al ongeduldig op. Ik lijn hem aan en we gaan weer eens door het Southside Park lopen. Het is prachtig in het bos. Ik zie een prachtige roodstaart havik opvliegen. Wat een grote dieren zijn dat, als je ze van dichtbij ziet! Cosmo ruikt weer van alles en geniet duidelijk ook.

Ondertussen bedenk ik, waar ik vanmiddag heen wil om herfstkleuren te fotograferen. Gisteren zag ik foto's van Arlington National Cemetery van Larissa en dat lijkt me de perfecte plek. Rick verklaart me altijd voor gek dat dat kerkhof me vaak zo trekt. Maar het is prachtig gelegen en er gaat zo'n rust vanuit. Ik loop er graag.

Op weg erheen stop ik bij Starbucks voor een van hun bistro boxes. Eigenlijk had ik mijn zinnen op de Aziatische gezet, maar die is helaas uitverkocht. Dan maar degene met kaas en fruit, die is ook lekker. Een passion ijsthee om te drinken mee en ik ben klaar om richting de stad te rijden.

De I-66 staat weer eens muurvast, dus ik rijd binnendoor. Dat is ook mooier, dus geen straf. Na een half uurtje parkeer ik de van in de garage bij de begraafplaats. Het is verrassend druk met schoolgroepen en toeristen.

Op mijn horloge zie ik dat ik, als ik snel loop, de wisseling van de wacht bij het graf van de onbekende soldaat kan halen. Die heb ik al wel heel veel keren gezien, maar het blijft indrukwekkend. Tijdens de ceremonie hoor ik in de verte schoten. Daar is een begrafenis gaande, iedere dag vinden hier meer dan 27 begrafenissen plaats.

Na de ceremonie blijf ik nog even kijken naar de wacht. Opeens zie ik hem in zijn hokje telefoneren. Dat heb ik nog nooit meegemaakt. Even later komt de andere wacht zonder jasje aanlopen en stapt ook het hokje binnen. Er wordt aan het uniform van de officiele wacht gefrutseld en dan loopt de andere wacht, het graf saluerend, weer terug. Deze baan is zo'n eer en wordt enorm serieus genomen, dag en nacht.

Het amphitheater is al "versierd" met vlaggen voor de Veteranendag viering van vrijdag. Ik maak wat foto's en loop dan naar boven, naar het Lee House. Daar is ook het graf van Pierre L'Enfant, de architect van de stad Washington. Hij heeft een geweldig uitzicht over "zijn" stad!

Na even echt genieten van dit uitzicht loop ik weer naar beneden. Ik stop bij de graven van de Kennedy's, die altijd indrukwekkend in hun soberheid zijn. De zon staat inmiddels alweer een stuk lager en, om het ergste spitsuur te ontlopen, ga ik terug.

Dit keer neem ik wel de snelweg en dat gaat wonder boven wonder snel. Zo af en toe staat de zon zo laag, dat hij recht in de auto's schijnt. Dan is er even een korte file, omdat iedereen op de remmen gaat staan. Dat wordt op het nieuws ook als ongeluksgevaar omgeroepen, maar ik kom gelukkig zonder kleerscheuren thuis.

Saskia is daar al. Zij heeft vanmiddag voor het eerst gementord. Ze werkt met een meisje uit de first grade. Saskia heeft het erg leuk gevonden.

Katja is een goed salaris overeengekomen met Bath and Body Works. Daar gaat zij dus in de Kerstvakantie werken. Saskia is daar superenthousiast over. Kai wacht nog op woord van de Disneystore. Ze hadden gisteren zijn achtergrondinformatie nog niet ontvangen.

Nu Rick er niet is, heb ik mijn zinnen gezet op sushi als avondeten. Omdat ik eigenlijk beter niet in het donker kan rijden, bel ik ze op hun openingstijd van vijf uur meteen. Er wordt niet opgenomen. Overal staat, dat ze om vijf uur opengaan, maar ik wacht dan maar tot half zes, indien hun uren veranderd zijn.

Ook dan wordt er na herhaalde keren bellen niet opgenomen, dus ik stap toch maar in de auto, want nu heb ik helemaal zin in sushi. Yama is gewoon open (gelukkig). Een andere man, die ook zonder succes heeft gebeld, en ik lopen tegelijk naar binnen.

Ze waren zich er helemaal niet van bewust dat hun telefoon niet werkte! Ze vonden het al zo stil en zodra ze het maken belt er iemand een bestelling door. Ik geef mijn bestelling en blijf erop wachten. Intussen krijg ik een lekkere kop groene thee. Dit alles was zeer de moeite waard, want hun sushi is een van de lekkerste in de omgeving.

Nu is het met de benen omhoog (en ijs op mijn enkel, want die is nog vervelend pijnlijk na lang lopen, grrr) lekker voor de buis liggen. Net heb ik een documentaire over Susan Boyle gekeken. Wat een bijzonder verhaal is dat toch.

Foto's van vandaag staan hier.