Nieuwe trap en tapijt in de basement

Nou, voor het gisteravond, of liever zelfs vannacht, zover was, dat ik erbij lag als Flapjack, gebeurde er nog het een en ander. Daardoor werd het alweer na middernacht voor ik mijn bed zag. Gaap!

Kai belde tegen negenen, dat hij klaar was met zijn band repetitie. Of hij nu naar huis zou komen of morgen. Denkend aan het zware verkeer op de dag voor Thanksgiving raadde ik hem aan meteen te komen. Ik besloot, dom genoeg, op hem te wachten.

Om kwart over elf ben ik dan toch maar naar boven gegaan, want hij was er nog niet. Ik had inmiddels een zak chocolade pepernoten geopend en die vonden hun weg naar mijn maag maar al te snel! Daar moest ik afstand van nemen!

In bed kon ik de slaap niet vatten, toch wachtend tot ik het piepje, dat Kai's auto de oprit opkwam, hoorde. Toen dat net na middernacht eindelijk gebeurde, ging ook meteen de telefoon. Dat is nooit zo fijn midden in de nacht, dus ik vreesde meteen het ergste.

Gelukkig viel het mee. Het was Katja, die samen met een vriendin naar Washington was gegaan, maar vriendinlief had een jongen ontmoet. Zij ging bij die jongen blijven logeren en wilde, dat Katja dat ook deed. Katja had daar geen zin in en de metro reed al niet meer.

Arme Rick lag in een diepe slaap, maar aangezien ik niet in het donker kan rijden wekte ik hem toch. Rick was echt doodmoe, dus toen Katja opmerkte, dat ze ook een taxi kon nemen, namen we dat met beide handen aan. Weliswaar een duur einde van een avondje uit, maar beter dan een uitgeputte Rick helemaal heen en weer te laten rijden.

Eindelijk konden we dus beiden gaan slapen. Ik heb Katja niet eens thuis horen komen. Ze vertelde wel, dat de eerste taxichauffeur $60 van haar wilde hebben. Dat heeft ze geweigerd en een andere genomen, die een meter gebruikte (die eerste was helemaal illegaal bezig, want meters moeten hier gebruikt worden). Enfin, ze heeft het heelhuids thuis gehaald, maar is wel boos op haar vriendin.

De tapijtleggers voor de basement staan alweer om half acht voor de deur. Rick offert zich op om voor hen vroeg op te staan, zodat ik nog kan blijven liggen. Dat duurt niet lang, want als de houtwerkers aan de trap verder gaan vergaat horen en zien. Katja en ik staan tegelijk op, omdat we het lawaai niet meer aan kunnen horen. Tot onze grote verbazing slaapt Kai nog uren door!

Nu vrachtwagens met tapijt en hout onze oprit versperren, kunnen we er alleen met Ricks auto op uit. De andere drie auto's staan klem, al kunnen we natuurlijk vragen de bedrijfsauto's te verplaatsen. Maar dat hoeft niet, we kunnen best een dagje met een auto, denken we.

Al vrijwel meteen gaat dat mis. Rick en Katja willen koffie halen bij Starbucks en ik wil naar de sportschool. Nou ja, "wil", ik grijp het excuus meteen aan om dat bezoekje nog even uit te stellen.

Een uurtje later ga ik dan toch maar. Ik ben zo moe van de afgelopen paar korte nachten, dat ik mijn plan om gewichten te doen laat varen. In plaats daarvan doe ik een half uur intervals op de crosstrainer. Hopelijk heb ik morgen wel energie om meer te doen.

De zon komt intussen zo af en toe tevoorschijn en Cosmo is wel weer toe aan ontsnappen van het vele lawaai. Hij is er wel een beetje beter aan gewend, maar regelmatig schrikt hij van de plotselinge klappen. Ik moet mijn 10000 stappen nog volmaken, dus kan ook wel een wandeling gebruiken. Het waait enorm en het is woensdag, wat me meteen weer aan het Winnie de Poeh verhaaltje over de "Windsday" doet denken.

Kai is inmiddels ook eindelijk in het land der levenden. Met de twee collegestudenten ga ik bij Panera lunchen. Rick offert zich op om thuis de werkzaamheden in de gaten te houden.

Terwijl wij wachten op ons eten belt Saskia, dat ze klaar is met sporten. De sportschool ligt praktisch tegenover Panera, dus dat komt mooi uit, want het was een uitdaging om een parkeerplek te vinden. Saskia loopt naar het restaurant. Het is gezellig zo met zijn viertjes en we zien nog een paar bekenden ook.

Katja moet studeren en Kai naar zijn werk, terwijl Rick met van alles thuis bezig is. Saskia en ik bedenken dus dingen om weg te gaan van het nare geluid van de gereedschappen.

Om te beginnen rijdt Saskia naar Whole Foods. Het is overal verschrikkelijk druk vandaag, de dag voor Thanksgiving, zo ook hier.

Saskia wil proberen te parkeren tussen twee auto's, maar het is nogal nauw. Haar ruimtelijke inschatting is nog niet zo goed. Ik wissel dus met haar, zodat ik kan parkeren. Er heeft zich al een hele file achter ons gevormd met vooraan een oude dame, die hard op haar toeter zit te drukken. Pfff, een beetje geduld mag toch wel. Ik ga maar eens een "student driver" sticker of magneet bestellen, dat wil Saskia ook graag.

In de supermarkt kiezen we een paar bijgerechten voor het Thanksgiving maal morgen. Rick heeft verder alle benodigdheden al verzameld. Het zal weer een heel diner worden. Ik ben in ieder geval blij, dat de kinderen allemaal thuis zijn en we morgen met zijn allen gezellig dit bijzondere, niet op commercie gebaseerde, feest gaan vieren.

Saskia en ik waren eigenlijk van plan om naar de bioscoop te gaan, maar op de radio horen we over files overal heen. We kijken elkaar eens aan. "Wil jij echt graag gaan?", vraag ik Saskia. Zij haalt haar schouders op en er volgt een typische "Ik weet niet, jij?". Ik weet wel, dat Saskia heel graag haar rijden oefent, dus ik stel voor, dat we parkeren gaan oefenen.

Daar is Saskia natuurlijk helemaal voor te vinden. De grote parkeerplaats van het Community Center, die vandaag vrijwel leeg is, leent zich er goed voor. Ricks auto heeft, net als de van overigens, sensoren als je te dicht ergens bij komt, dus dat gaat al helpen.

We beginnen makkelijk met voor inparkeren tussen de lijnen. Althans, dat lijkt makkelijk, maar het lukt nog niet de helft van de tijd in een keer. Wat is dat moeilijk uit te leggen, zeg! Toch krijg ik het gevoel, dat dit haar helpt gevoel te krijgen voor de auto en zijn wendbaarheid.

Na een tijdje proberen we achteruit inparkeren, ook een leuke. En dan word ik helemaal dapper en laat haar naast een echte auto parkeren. Ik moet heel erg uitkijken met mijn uitlatingen, zodat Saskia niet zenuwachtig wordt, maar laten we zeggen, dat er nog heel wat oefening nodig is. Toch gaat het ietsje beter en dat is het doel.

Rick belt, dat we eigenlijk vrijwel geen wijn of bier meer hebben en dat willen we morgen toch wel hebben. Het is overal zo druk, maar ik hoop, dat het bij The Fresh Market wat rustiger is. Dat blijkt het geval en Saskia parkeert de auto keurig naast een andere auto. Ok, het is een dubbele open plek en ze moet even maneuvreren, maar staat tussen de lijnen. Hoera, succes!

Dit is voor mij de tweede keer in The Fresh Market en voor Saskia de eerste. Ik moet toegeven, dat ik er om te beginnen niet erg enthousiast over was, maar nu zie ik wel veel lekkere dingen. Daaronder Belgische chocolade "chips", die we al eerder hebben gegeten en die erg lekker zijn. Ook hebben ze een goede selectie van Ricks favoriete Belgische bieren. De wijnafdeling is dan weer minder, vind ik.

Saskia rijdt naar huis en ik ben weer opgelucht, als zij de auto voor onze brievenbus parkeert. Ik heb de stalen zenuwen, die een rijinstructeur moet hebben duidelijk niet! Saskia is vastbesloten over iets meer dan vier maanden haar rijbewijs te halen. We hebben nog heel wat te leren!

Het nieuwe tapijt in de basement ligt er inmiddels. Het is werkelijk prachtig! Het lijkt wel een nieuwe basement. Wat een verschil maakt zo'n nieuwe vloer, zeg!


De trap is nog niet helemaal klaar, die mannen werken tot na zessen, maar dan ziet dat er ook prachtig uit. Vrijdag komen ze terug voor de loper. Ik vind het er zoveel beter uitzien! Eindelijk mijn wens, die ik eigenlijk twaalf jaar geleden al door had moeten zetten. Dit is wat je bij het binnenlopen ziet, tenslotte.


We zijn allemaal wat afgepeigerd en hebben zin om makkelijk pizza te bestellen. Sinds kort hebben we een Zpizza in de buurt, die organische pizza's maken. Dit is dus voor het eerst, dat we ervan bestellen, en ik vind hun menu zo lekker, dat ik niet kan kiezen.

Het wordt dit keer de Toscaanse pizza, super lekker! Katja is ook erg te spreken over haar Mexicaanse en Rick over de Santa Fe. Bij dit restaurant krijg ik ook het gevoel echt gewoon gezond te eten. Er wordt weinig vet gebruikt en zoals al geschreven is alles organisch.

Intussen ruikt het heerlijk naar pumpkin pie, die Rick vanavond al aan het bakken is. Vroeger vond ik die niet te eten, maar met de jaren heb ik het leren waarderen. Met een mooie nieuwe houten trap en schoon en nieuw tapijt in de basement en nog zoveel meer hebben we heel wat om dankbaar voor te zijn!