Lincoln

Ondanks dat Saskia een late dag heeft vandaag hoor ik haar toch om zes uur al bezig.  Op mijn vraag waarom zo vroeg antwoordt ze dat ze een map wil halen van school.  Prima, ze heeft nu haar eigen vervoer, dus ik ga terug naar bed.

Pas om kwart voor negen word ik weer wakker.  Saskia heeft mijn handtekening nodig, want ze gaat vandaag bloed geven voor het Rode Kruis.  De vorige keer ging dat mis. Men vond haar ader niet en Saskia viel flauw.  Na dat alles werd haar ook meegedeeld dat ze niet genoeg bloed hadden kunnen tappen om te kunnen gebruiken.  Ik heb dus mijn bedenkingen hierbij, maar Saskia staat erop dat ze het wil doen en dat vind ik toch ook wel erg knap en mooi.  Hopelijk gaat het vandaag wel goed.

Saskia is net naar school vertrokken als het enorm begint te sneeuwen.  Opeens ligt er een laagje, maar gelukkig niet genoeg om de wegen glad te maken.  Het is ook niet van lange duur.  Als ik na mijn ontbijt naar de sportschool rijd is het alweer droog, maar wel erg koud.  Ik moet toegeven dat ik helemaal klaar ben met de winter.  Ik staar de knoppen zo ongeveer de grond uit op het moment.

Na een half uur cardio komt Sharon me ophalen voor een uur personal training.  Ook zij is klaar met de kou.  Maar goed dat we niet noordelijker wonen, want het kan natuurlijk nog veel erger. Wat ik altijd zo knap vind van Sharon is dat we tijdens het uur gezellig kletsen, maar zij ook bepaald geen zachte heelmeesteres is.  Iedere keer is het uur ook weer anders, waardoor het nooit saai wordt.

Thuis laat ik Cosmo gauw uit en maak me dan klaar om Lea Ann op te halen.  Ik bedacht me gisteravond dat ik wel erg graag de film Lincoln wil zien.  Rick heeft daar om de een of andere reden geen interesse in, maar ik wel heel erg.  Wat beter dan een regenachtige middag om te gaan en ik vond Lea Ann bereid en open om mee te gaan. 

Na Lea Ann opgehaald te hebben bespreken we waar we zullen lunchen.  Er zijn tegenwoordig aardig wat keuzes bij het Mosaic District.  Ik heb ze allemaal al eens geprobeerd, maar Lea Ann nog niet.  Ik geef haar dus de keuze en dat wordt weer Le Pain Quotidien, omdat zij daar uit Belgie goede herinneringen aan heeft.

Helemaal prima, want ik zou hier wel iedere dag kunnen eten.  Lea Ann neemt de tartine met prosciutto, geitenkaas en peer.  Ik neem weer de kip pot au feu, want die is zo lekker met dit koude weer.  Het duurt even voor onze gerechten worden geserveerd, dus we hebben nog vijf minuten voor de film begint als we afrekenen.

Gelukkig is het Angelika Film Center maar een paar stappen verderop.  We kopen kaartjes en een soda van de Coke Freestyle machine en zoeken onze gereserveerde zitplaatsen in de zaal op.  Er zijn best veel mensen zo midden op de dag.

Van het begin af aan heeft de film mij in zijn greep.  Het is werkelijk of we in 1865 zijn.  Alles is precies zo, zelfs het Capitool met blauwgeverfde koepel in plaats van de tegenwoordige witte.  Ook kon je ten tijde van Lincoln nog zo het Witte Huis binnenlopen.

Ook de karakters zijn briljant uitgevoerd. Van Lincolns zoons tot zijn vrouw Mary, gespeeld door Sally Field, en alle kleurrijke politieke figuren van die tijd.   De tweeeneenhalf uur vliegen voorbij.

Natuurlijk is het einde van de film tragisch voor Lincoln en zijn familie, wat dat betreft is het net als Titanic, je weet wat er gaat komen.  Maar als het dan gebeurt is het toch nog even schrikken.  Het zoveelste meesterwerk van Steven Spielberg, daar zijn Lea Ann en ik het over eens!

We zijn het er ook over eens dat dit de beste manier was om een saaie regenachtige middag door te brengen.  Lea Ann weet veel over deze tijd en erna in de Amerikaanse geschiedenis en vertelt mij onder anderen over Jefferson Davis, de Zuidelijke president.  De nasleep van de Burgeroorlog zou heel anders zijn geweest als Lincoln niet zes dagen na de capitulatie van het Zuiden was vermoord.

Dat Virginia echt nog een Zuidelijk staat was en in vele opzichten nog steeds is, blijkt wel uit het feit dat we in Arlington een Jefferson Davis Highway hebben.  Buiten ons gebied is de Confederate vlag ook nog regelmatig te zien.  En deze staat heeft geen Martin Luther King Jr Birthday, maar Lee Jackson (Virginiaanse Burgeroorlog generalen) Day (hoewel die nu politiek correct "Lee-Jackson-King Day" wordt genoemd).  Zo maar wat feitjes, die laten zien hoe die verdeling 150 jaar later nog speelt.

Na Lea Ann weer thuis te hebben afgezet rijd ik door naar Whole Foods.  Saskia heeft bananen nodig en ik heb ook een lijstje af te werken.  Nu ik hier toch ben haal ik ook gelijk eten voor mijn avondeten. 

Saskia wacht me thuis op.  Dit keer is het bloed afnemen wel gelukt, maar ze is weer flauwgevallen, het arme kind!  Volgens haar is het omdat ze te snel opstond.  Ze vertelt zich nu wel heel zwak te voelen en gaat even liggen.  Meer dan een halve liter (een pint) bloed afnemen van zo'n klein meisje is ook niet niks.  Maar ze doet het toch maar.

Mijn avondeten van Whole Foods, zalm, een olijfbroodje en gestoomde spinazie smaakt heerlijk.  Intussen waait het weer keihard en je raadt het al: de verwarming valt weer telkens uit.  Morgen maar weer eens Airflow opbellen, zucht.  Gelukkig is daar de open haard, die gezelligheid en warmte brengt.

Mijn dagelijkse "Love" thema foto werd wat moeilijk vandaag, dus ik besloot iets binnen te fotograferen.  Ik ben dol op fantasiefiguren en overal hier in huis zijn ze te vinden.  Geen enorme verzamelingen, maar een paar kabouters hier, een aantal draakjes daar, feetjes zijn ook favoriet.  We hebben trollen en zelfs een levensgrote in de gang en gargoyles, ook voor het huis om het te beschermen tegen kwade geesten.  Hier een paar van mijn feetjes: