Sneeuwschoenen lopen

In de stille kamer boven op zolder heb ik weer prima geslapen en uitgerust sta ik om acht uur op.  Mijn zus heeft al een paar gekookte eieren en haar overheerlijke groene smoothie klaarstaan.  Die smoothie hoop ik thuis ook te gaan maken, want hij is niet zo dik als de meesten en dus goed door de keel te krijgen voor iemand als ik, die zelfs drinkyoghurt al te dik vindt.  Een lekkere kop Douwe Egberts koffie en we zijn klaar voor de dag.

Eerst moeten de kindjes weer naar school gebracht.  Daarna rijden mijn zus en ik meteen door naar Maudslay State Park.  Het is vandaag een stuk minder koud, omdat er niet zo'n harde wind staat.  Ik trek de sneeuwschoenen aan en mijn zus de skis en we gaan op weg. 

Al gauw lopen we in het bos en het is werkelijk zo genieten!  Zo sereen, enkel de geluidjes van de vogels en eekhoorns zijn te horen.  Alles is wit en behalve de langlauf- en sneeuwshoenpaden onaangeraakt.  Natuurlijk is het helemaal top om dit in gezelschap van mijn lieve zus te doen Ik zou wel willen vaker zo te kunnen sporten, want een inspanning is het zeker!

Toch houden we het zowaar bijna twee uur lang vol.  Dan voelen we onze benen ook goed en zijn blij om weer op gewone schoenen te lopen.  Heerlijk zo lekker in de natuur bezig te zijn geweest en daar hebben we trek van gekregen.

Er is nog een half uurtje voor we Sasha van school moeten halen en we strijken neer bij de Purple Onion.  Daar hebben ze heerlijke soep om op te warmen, Ik kies de kippen en eisoep met citroen en mijn zus de tomatensoep.  Het smaakt zeer goed en precies op tijd om Sasha op te halen zijn we klaar.

Thuis geeft mijn zus S lunch en ruimen we wat op.  Ik was vergeten hoeveel was en afwas drie kinderen produceren!  Maar met zijn tweeen gaat het snel.

Voor we de twee andere kinderen gaan ophalen hebben we nog zo'n anderhalf uur.  Mijn zus wil gaan kijken of de zeehonden in Salisbury te zien zijn.  Helaas is het vloed en zijn de rotsen waar ze liggen dus onder water.  Het is hier wel heel mooi met de besneeuwde duinen.

S wil naar de vogels en dat wil ik ook, want daarmee bedoelt ze de bald eagles.  Helaas is ook daar vanmiddag maar weinig te zien.  Een jonge adelaar zit in een boom aan de overkant, maar verder is er geen activiteit.  We hadden gisteren echt geluk.  Ook bij de Audubon, onze laatste stop, is het maar saai.  Het wild wil vandaag niet.

Tijd om de twee oudsten van school te halen.  Het valt me op hoe opgebroken de dag van mijn zus nog is met telkens maar een paar uur tussen de schooltijden in.  Ik bedenk me ook hoe lang dat geleden is voor ons.  Zij zijn echt waar wij twaalf jaar geleden waren met de kinderen.

Op de terugweg naar huis gaan we naar de supermarkt.  S en N hebben een Valentijnsdag "bake sale" op hun school.  Daarvoor koopt mijn zus via S's instructies de ingredienten om chocolate chip koekjes en brownies te bakken. 

Dat doet S thuis vrijwel zonder hulp.  Alleen ziet de eerste lading chocolate chip koekjes er wel wat vreemd uit.  Als ze al in de oven zijn geweest blijkt dat S wel het meel heeft afgemeten, maar vergeten is het er doorheen te gooien.  Gelukkig is de tweede lading helemaal goed gelukt en de brownies ook.

Vanavond gaan mijn zus en ik samen uit eten.  "Grandma" Susan, die ik een paar jaar geleden al ontmoet heb en een surrogaat grootmoeder voor de kinderen is, komt oppassen.  Het is een erg aardige en lieve vrouw, die duidelijk dol is op het drietal.  Inderdaad een beetje als een grandma bij gebrek aan een echte grootmoeder dichtbij.

Wij gaan eten bij Ceia, een Portugees restaurant.  Wat een goede keuze is dat!  We krijgen een tafeltje op de gezellige, heel Europees aandoende, derde verdieping.  We bestellen allerlei kleine hapjes. 

Een beetje jamon-serrano komt met wat mosterd en stukjes zure bloemkool.  De gefrituurde ansjovis, die helemaal niet zout is, met een zachte aioli en zwarte olijven worden met venkel en witte bonen geserveerd.  Tonijn wordt op twee manieren geserveerd, gerookt op een heel dunne crostini en rauw in een lekker sausje met black eyed peas.  Als laatste hapje hebben we garnalen met knoflook, krieltjes en spinazie.

De bediening is ook prima, maar laat ons wel lekker ontspannen eten.  Dat geeft ons fijn de tijd om helemaal bij te kletsen.  We bestellen de espresso mousse met banaan trifle als perfect einde van deze maaltijd.  Vaak zeggen mensen dat je hier in de VS niet lekker lang kunt tafelen, maar niets is minder waar.  Dit restaurant (en een heel aantal in ons gebied) is daar getuige van. 

Thuis zijn alle kinderen in slaap en Grandma Susan leest een David Baldacci boek.  We kletsen nog even na met haar en S blijkt toch nog wakker om even met mijn zus te kletsen.  Nog een wijntje en dan gaan wij ook naar boven.  Mijn tijd hier zit er alweer op, wat gaat het toch snel altijd!