Brrrrrrrrrrrr! Een betere titel weet ik niet ;)

Gisteravond huilde de wind om het huis en voor vanochtend vroeg werden gevoelstemperaturen van -23 voorspeld. Ik heb erg veel pijn op het moment, maar vond het ook naar om Saskia daarin op de bus te laten wachten. Het was het me wel waard om Kai om te kopen haar te brengen.

Voor $10 staat hij vroeg op en brengt Saskia zelfs helemaal naar school. Ik ben hem heel erg dankbaar, want zo kan ik de rust krijgen, die ik nodig heb. Eigenlijk wil ik helemaal niet opstaan, zo'n hekel heb ik aan deze kou!

Maar Cosmo moet uit en in skijack, skibroek, laarzen en dikke handschoenen ga ik naar buiten. Ook mijn hoofd is zo "verpakt", dat alleen mijn ogen zichtbaar zijn. Nog heb ik het meteen koud, die wind gaat letterlijk door merg en been!

Zelfs bij Snowshoe, waar het kouder, dan koud was, kon ik er zo aangekleed wel tegen en nu niet. Hoe mensen het in het midden-westen doen, waar het nog kouder is, weet ik niet. Er zijn ook door de extreme kou daar al een aantal doden gevallen, helaas.

Hopelijk wordt het snel wat warmer, want ik ben Cosmo een langere wandeling verschuldigd. Ook wil ik heel graag naar Washington om de Holiday Market te bezoeken en de versieringen in de stad te fotograferen. Dat is met dit weer gewoon geen doen.

Na bij de sportschool drie kwartier op de crosstrainer te hebben gestaan, maak ik me klaar om met Karin onze jaarlijkse Kerstlunch te gaan eten. We hebben om twaalf uur bij Pho n More afgesproken. Zij is daar nog nooit geweest en die hete soep is perfect met dit weer.

Rillend nemen we aan tafel plaats, want het restaurant is ook niet bepaald warm te noemen. We wisselen met Kerst altijd cadeautjes uit en ik krijg heel leuke onderzetters van Karin, waar foto's inkunnen. Binnenkort maar eens uitzoeken, welke foto's ik daarvoor ga gebruiken. Nogmaals bedankt, Karin!

Karin bestelt de "fried rice", een soort nasi. Ik houd het bij pho met vis. Ik krijg me toch een bak soep voorgeschoteld! Letterlijk een halve emmer! Het smaakt heerlijk, maar ik kan nog niet de helft op.

In dit shopping center ligt ook de dollarwinkel van Vienna. De meeste dingen kosten daar $1. Ik vergeet eigenlijk altijd het bestaan ervan, maar zou veel vaker moeten gaan. Vooral aan huishoudelijke artikelen, die in de supermarkten e.d. veel meer kosten, is er ruime keuze.

Aangezien ik een hekel heb aan cadeautjes inpakken, is het hier mijn Mecca aan Kersttassen en -dozen. Even een paar plakbandjes en klaar, geen gedoe met vouwen en meten. Rick daarentegen vindt juist dat heel netjes inpakken van cadeautjes zo leuk en bij Kerst horen. Poll: vinden jullie zelf cadeautjes inpakken nu net zo leuk als Rick, of zijn jullie als ik, die ze liever laat inpakken of gewoon in een leuk zakje of doos steekt?

Kai sms-t, dat hij zonder problemen in Richmond is aangekomen en een paar uur later, dat hij klaar is en weer terugrijdt. Gelukkig is er vandaag geen sneeuw, zoals gisteren. Kai en Katja krijgen wel ontzettend veel rijpraktijk zo. Kai moet nu maandag nog een tentamen doen en dan heeft hij tot halverwege januari vrij.

Terwijl ik alvast een paar cadeautjes inpak, belt Katja op. Zij aardt wel echt naar Rick, wat betreft het dingen van zich af kunnen laten glijden. Ik zou nog helemaal bezig zijn met zo'n nare gebeurtenis als CPR geven aan een vrijwel zeker al overleden iemand. Als ik Katja vraag hoe het nu is, is het allemaal prima, ze heeft het alweer een plaatsje gegeven. Rick zegt weleens, dat hij soms bang wordt om hoe weinig nare gebeurtenissen hem van zijn stuk brengen. Ik zou dat zelf wel wat meer willen hebben!

Katja belt om te vragen of wij boos zullen worden, als ze haar major nog eens verandert. Dit van een meisje, waarvan we altijd dachten, dat ze precies wist, wat ze wilde. Ze wil nog steeds de verpleging in, maar Nutrition and Exercise is niets voor haar (verbaast me niets). Ze wil nu Psychologie (en nog steeds Spaans als tweede major en Biologie als Minor) gaan doen en verliest daardoor geen studietijd. Dat vind ik zo fijn aan dit systeem, ik had het hier in de VS veel beter gedaan.

Saskia heeft eigenlijk personal training vanmiddag, maar zij is moe en ik heb heel veel pijn en geen zin meer er nog op uit te gaan. Saskia heeft voor haar verjaardag P90X gekregen en wil dat voortaan liever met vriendinnen doen, dan de personal training. Ik vind dat prima, want goedkoop zijn die trainingen beslist niet.

Sharon begrijpt het gelukkig allemaal helemaal. Ik vind het ook fijn, want met het vroege donker worden moet ik anders meer dan me lief is in het donker rijden. Sharon zegt ook, dat we altijd weer verder kunnen, als we dat willen.

Shannons ouders "missen" Saskia, dus hebben haar uitgenodigd voor het avondeten. Onderweg erheen vertelt Saskia me, dat ze zich bij Shannon helemaal thuis voelt. Daar heeft ze ook regelmatig gelogeerd en hartelijkere mensen kan ik me bijna niet voorstellen.

Rick belt, dat hij, ondanks de vrieskou, die daar nog erger is, op weg is naar New York City (zijn conferentie is op Long Island). Hij wil de Kerstversieringen fotograferen voor mij. Ik was bijna meegegaan, maar met deze kou zag ik mezelf niet door de stad dwalen. Heel jammer, want de Kerstversieringen bij Macy's en Saks Fifth Avenue zijn altijd prachtig, om over Rockefeller Center nog niet te spreken.

Kai en ik zijn dus alleen voor het avondeten. Het is gezellig zo met mijn zoon. Hij vertelt over zijn nu halflege kamer. We zullen een ijskast voor hem moeten kopen voor hij in januari teruggaat, want die in hun kamer was van Charlie. Kai hoopt geen nieuwe kamergenoot te krijgen. We zullen zien.

Wat ik zo gezellig vind aan deze tijd zijn alle Kerstfilms. Ook de traditionele Amerikaanse tekenfilms, zoals Frosty, the Snowman en Rudolph the Red Nosed Reindeer, waar Rick en Saskia dol op zijn, vind ik leuk. Iedere avond kijken we zowel klassieke, als nieuwe films samen, echt genieten.