Norman Rockwell revisited

De wind is een stuk minder, de zon schijnt uitbundig en de maximum temperatuur van vandaag zal 40 graden worden. Was dat maar in Celsius, maar ook in Fahrenheit is het een grote verbetering. Bijna vijf graden Celsius maar liefst en een stuk dichter bij de gemiddelde temperatuur voor december, dan de hele afgelopen maand.

Omdat ik zoveel moeite heb om mezelf ertoe te zetten om gewichten te doen bij de sportschool, heb ik met Sharon afgesproken. Ik ben van plan dit eens per week, tenminste gedurende de winter, te blijven doen. Gewichten helpen mij erg met fibromyalgiepijnen en zijn dus wel belangrijk.

Sharon is bekend met chronische aandoeningen, ze werkt ook met iemand, die de ziekte van Parkinson heeft. Ik weet dus, dat ze me niet zal overtrainen, maar een zachte heelmeester is Sharon ook bepaald niet. Alle spieren komen aan bod en ik voel me een stuk beter na afloop.

Vanochtend "als eerste op hun route" zou tussen zeven en twaalf Saskia's nieuwe matras bezorgd worden. Om zeven uur is er niemand en om twaalf uur nog niet. De chauffeur van de vrachtwagen belt de receptioniste niet terug, dus we hebben geen idee, wanneer hij zal komen.

Dat is enorm balen en mega ergerlijk. Rick vindt, dat ik me er veel te druk om maak, maar ik heb een hekel aan bedrijven, die maar denken, dat mensen eindeloos kunnen blijven wachten op een levering. Ik vind vijf uur al lang, maar als je dan ook nog zonder te waarschuwen later komt, vind ik het ronduit schandalig.

Rick, Kai en ik hebben plannen om naar Washington te gaan, die niet uitgesteld kunnen worden en Saskia heeft een verjaarspartijtje. We bellen de receptioniste dus op om te vragen, of ze de matras bij de voordeur kunnen achterlaten. Gelukkig is dat mogelijk.

Met zijn drieen rijden we naar Chinatown, waar Rick bij het Convention Center parkeert.


H Street in Chinatown

Door het hele matrasgebeuren is het al kwart voor twee. Ik wil Rick graag het Matchbox restaurant, waar ik vorige week at, laten zien. Daar is echter een wachttijd van een half uur. Rick wil erop wachten, maar ik heb na het sporten flinke trek.

We gaan op zoek naar iets anders. Ik weet, dat Rick Matchbox wilde proberen om de vele verschillende bieren daar. Net om de hoek ligt Regional Food and Drink, een pub met een ellenlange bierlijst. Hier is meer dan genoeg plaats, dus we vragen een tafeltje.

Het duurt zeker tien minuten voor Rick zijn keuze van bier kan maken! Het is dan ook letterlijk een boekwerk met soorten. Het restaurant hangt vol met verschillende spandoeken en andere advertenties van de biermerken, waaronder een heel aantal Belgische.

Het menu is vrij simpel, maar de burgers klinken lekker. Ik kies de buffaloburger, altijd mals en minder vet, dan een gewone burger. Het smaakt allemaal goed, maar dit is vooral de plek in Washington om bier te drinken.

Na het eten lopen we naar het American Art Museum. Hier willen we de tentoonstelling van Norman Rockwell zien. Deze tentoonstelling loopt maar tot zondag en Rick wilde hem dolgraag bezoeken. Vandaar dat vanmiddag onze enige kans was.

Voor mij is het de tweede keer, dat ik de tentoonstelling zie, maar ik vind zijn werken zo leuk, het is absoluut geen straf. We lopen het museum binnen, wat gratis is en een van de weinigen, waar je niet door een veiligheidscontrole hoeft.

Meteen valt me de drukte op en we moeten zelfs in een rij aansluiten om bij Norman Rockwell naar binnen te komen. De vorige keren, dat ik hier was, was het museum vrijwel leeg. Duidelijk is dit een heel toeristische attractie en op het moment is de stad natuurlijk vol met toeristen.


Het gaat allemaal vrij snel en binnen het kwartier zijn we binnen. Daar is het echter ook weer enorm druk, waardoor we in de rij staan voor ieder schilderij. Daar vind ik dus helemaal niets aan, want sommige mensen nemen eeuwig om naar een plaatje te kijken. Wij vinden het leuk om er wat over te lezen en dat gaat ook moeilijk met zoveel mensen.

Toch lukt het een groot gedeelte te lezen en Kai vindt het duidelijk ook leuk. De uitdrukkingen op de gezichten, die deze schilder voor elkaar kreeg, zijn ook zo grappig. George Lucas, van wie meer dan de helft van de schilderijen zijn, zegt het goed: "Het zijn niet zomaar modellen, het zijn mensen, die hun leven aan het leven zijn en die op een moment van dat leven in een schilderij zijn vastgelegd".

Na zo'n drie kwartier hebben we alles gezien. Rick en Kai zijn nog nooit in dit enorme museum geweest. Behalve het American Art Museum huist het ook de National Portrait Gallery, waar de portretten van alle Amerikaanse presidenten hangen.

Dat is een tentoonstelling, die je hier gezien moet hebben. Dit is voor mij de derde keer (of zo), dat ik er ben, maar ik leer telkens weer nieuwe dingen. Natuurlijk kun je met een bezoek ook niet alles over alle 43 presidenten (Obama hangt er nog niet) in je opnemen. Rick en Kai vinden het ook erg indrukwekkend.


Nu hebben we voor vandaag weer genoeg in ons opgenomen, al zijn er nog twee volle verdiepingen met kunst en portretten te bezoeken. Dit is een museum, waar je ook uren in door kunt brengen. De volgende keer neem ik me voor de presidenten te laten voor wat ze zijn en eens wat van de andere gedeeltes te bezoeken.


De huurfietsen staan overal in de stad tegenwoordig, ik hoop ze, als het warmer wordt, te gaan gebruiken

Op de terugweg zien we de presidentiele helicopter bij het Witte Huis landen. Dat is toch altijd weer iets bijzonders. Drie helicopters van het leger naderen en twee ervan vliegen door, terwijl een derde landt met de president (of zijn familie) erin. Ik heb het nu een paar keer gezien en het blijft een vreemde gedachte, dat ik dan zo dicht bij de president van de Verenigde Staten ben.

We maken gebruik van de HOV (High Occupancy Vehicle) regels op de I-66, waarbij je alleen met twee of meer inzittenden de interstate op mag. Daardoor zijn er geen files en zonder oponthoud komen we thuis.

Zoals altijd na een bezoek aan Washington hebben we het gevoel op een minivakantie te zijn geweest. Saskia heeft intussen ge-lasertagd en ook al gegeten. Na de zware lunch heb ik zin in soep als avondeten.

We bestellen Chinees van East Chateau, een "gezonde" Chinees, die geen msg of andere toevoegsels gebruikt. Hun hot and sour soup is voortreffelijk en gestoomde dumplings ook. Rick neemt de General Tso's kip en Kai een sweet and sour kip (een soort kip koe lo yuk, eigenlijk het enige gerecht op de Chinese menukaarten hier, dat wat op een gerecht in Nederland lijkt).

Hebben jullie in Nederland Travel Channel? Als er verder niets op tv is, is dat een van mijn favoriete kanalen.

Vanavond was er een programma over rampzalige vakanties en dan ook echt rampzalig met aardbevingen en branden. Nu is het een programma over wat er in musea aan raadsels te vinden is, ook superinteressant. Ik ga daar dus naar kijken. Oh, nu ik toch bezig ben over televisie en Ella een paar programma's noemde, waar ik nog niet van gehoord had, wat zijn andere leuke Nederlandstalige programma's, die op uitzendinggemist.nl te volgen zijn?