"Normale" temperatuur voor deze tijd van het jaar hier is ongeveer 10 graden. Hopelijk gaan we geen tweede "abnormale" winter in, want het kwik zal vandaag niet boven het vriespunt uitkomen. Na het lekkere najaar vind ik het een hele overgang zo opeens.
Bij het opstaan vriest het flink en ik hoor de wind weer hard waaien. Saskia moet een flink stuk lopen naar de busstop en ik besluit haar toch maar even te brengen. Voor het eerst ooit stap ik in mijn ochtendjas en slippers de auto in. De krulspelden ontbreken nog net om het beeld van "frumpy housewife" compleet te maken. Gelukkig is het nog donker, dus niemand ziet me.
Na een heel dankbare Saskia te hebben afgezet, duik ik thuis mijn bed nog even in. Het is tenslotte pas half zeven. Eigenlijk ronduit idioot, hoe vroeg die kinderen op weg moeten en geen wonder, dat ze aan het einde van de week uitgeteld zijn.
Vandaag heb ik een lekker warm ontbijt, want ik heb bij Whole Foods een Amy's breakfast scramble wrap gekocht. Na drie hete koppen koffie heb ik de moed bij elkaar geraapt Cosmo uit te gaan laten. Ondanks, dat ik mezelf dik inpak, loop ik toch te rillen, want de wind gaat door merg en been. Lang houd ik het dan ook niet vol.
Eigenlijk moet ik van mezelf een half uur cardio doen vanochtend, maar ik heb allerlei boodschappen te doen, die ik liever af krijg. Saskia heeft vanmiddag een uur personal training, dus ik besluit, dat dat voor vandaag dan maar genoeg zal moeten zijn.
Cosmo gaat mee boodschappen doen, zodat hij eens wat anders ziet, dan ons huis en tuin. Mijn eerste doel is de drive thru van onze bank. Wat kan ik op het moment dankbaar zijn voor drive thrus! Lekker vanuit de warme van met stoelverwarming, een van die kleine luxes, waar ik intens van kan genieten, zaken doen.
Gisteren kregen we een flinke cheque terug van onze verzekeringsmaatschappij, altijd welkom, maar vooral in deze tijd van het jaar. De cheque is aan Saskia uitgeschreven en ik moet uitleggen, wie zij is. Hoe ze kunnen bewijzen, dat ik ook de waarheid spreek is me een raadsel, maar het wordt geaccepteerd.
Bij het postkantoor sluit ik aan in de lange rij om een pakje naar Nederland te sturen. Het is duidelijk Kersttijd. Gelukkig hebben ze ook extra medewerkers, dus het gaat lekker snel.
Na nog een stop bij Walgreens voor wat benodigdheden, rijd ik door naar Tysons Corner. Met de tassen cadeautjes voor engeltje Rachelle loop ik naar binnen dichtbij waar Santa zit. Daar staat een kinderkoor Kerstliedjes te zingen, zo sfeervol!
De soldate van de Salvation Army (Leger des Heils), die vandaag bij de boom zit, is een oude dame. Meestal dragen de vrijwilligster hier geen uniform, maar zij wel.
Er verschijnen tranen in haar ogen, als ze mijn tassen vol spulletjes ziet. Ze is vooral ontroerd door het feit, dat ik er ook aan heb gedacht pakpapier mee te geven (dat idee kreeg ik van haar "collega" vorige week). Ik vraag me af, hoeveel mensen gewoonlijk aan zo'n engeltje geven. Vroeger trokken we drie kinderen, voor ieder van de onze een, maar sinds een paar jaar vinden we het leuker om een kind een geweldige Kerst te geven.
Nu ik toch in de mall ben ga ik op zoek naar het standje met Pillow Pets. Katja heeft eens verzucht daar graag een van te willen en ze zijn ook heerlijk zacht. Ik moet me bedwingen er ook niet een voor mezelf en Saskia te kopen. De mall is in deze tijd van het jaar zo gezellig, maar ik heb Cosmo in de auto, dus laat het hierbij.
Half van plan om toch nog een half uur te gaan sporten, zet ik alles, inclusief Cosmo, thuis af. Net als ik de deur uitstap, gaat de telefoon, het is mijn zus. Die vind ik belangrijker, dan sporten, dus we kletsen gezellig bij.
Intussen lukt het me maar niet warm te worden. Ik smacht naar warme soep en wat lekkerder, dan pho! Dit keer haal ik de "typhoon" pho van Pho n More. Die roze soep is lekker pittig en heel licht.
Voor Saskia uit school komt, kijk ik naar Boer zoekt Vrouw van afgelopen zondag. Toch wel opvallend, dat na meer dan een jaar maar een van de boeren niet meer met zijn via dat programma gevonden "boerin" samen is! Volgens mij is dat toch wel een succesvoller programma qua relaties, dan de Bachelor en Bachelorette hier.
Saskia sms-t me al uit de bus, dat ze doodmoe is en een beginnende hoofdpijn heeft. Personal training ziet ze niet zitten, dus ik bel Sharon af. Daar gaat mijn sporten voor vandaag, dan wordt het maar een rustdag. Gek, hoeveel moeite dat me kost, om gewoon een dag "niets" te doen.
Saskia en ik maken er verder een rustige middag en avond van. Lekker Kerstfilms en -shows kijken en pizza als avondeten. Het lukt me maar niet om warm te worden, dus de open haard gaat ook maar weer aan.
In het blog over de bruiloft schreef ik al een beetje over hoe de aanloop naar Rick en mijn bruiloft verliep. Sommigen schreven daar het verhaal wel over te willen lezen. Hopelijk wordt het niet te lang.
In augustus 1987, toen Rick en ik elkaar iets meer dan een half jaar kenden, vroeg hij mij tijdens een heel romantisch avondje ten huwelijk. Zonder dat ik het wist had hij dagen daarvoor mijn vader al heel ouderwets om mijn hand gevraagd.
Die 27e augustus kwam er een echte limousine voorrijden, de eerste keer voor mij ooit in zo'n luxe wagen. Rick had me wel verteld, dat ik me mooi moest aankleden, dus ik had al zo'n vermoeden. In de limousine ging hij op een knie en haalde een juwelendoosje tevoorschijn. Daarin zat een gouden ringetje met diamant. Mijn antwoord op de vraag "Will you marry me?" was natuurlijk een volmondig "Ja!".
De limousine bracht ons naar een gerenommeerd Frans restaurant in Washington (helaas sindsdien gesloten) en we logeerden in het Ritz Carlton. Ik durfde er niet aan te denken, hoe Rick aan het geld voor dit alles kwam, want dat had hij eigenlijk helemaal niet! Het werd een sprookjesachtige avond en nacht in ieder geval.
We woonden inmiddels al samen "in zonde" in een rijtjeshuis niet ver hiervandaan. Nu we verloofd waren, was het zaak meteen aan het regelen van de bruiloft te beginnen. We wilden binnen het jaar trouwen en in dit gebied waren kerken toen al zeker een jaar van tevoren geboekt.
Rick wilde heel graag in een Katholieke kerk trouwen, want zijn moeder en grootmoeder (helaas beiden inmiddels overleden) waren streng Katholiek. Rick zelf heeft niets met religie en ik ben agnostisch en niet gedoopt. We waren er dus niet eens zeker van, dat we in de kerk zouden mogen trouwen.
Natuurlijk woonde ik pas drie jaar in dit land, dus ik liet me een beetje leiden door hem. Bovendien vond ik de gedachte van in de kerk trouwen ook wel mooi. Ik heb geen godsdienst voor mezelf gekozen, maar dat betekent niet, dat ik geen geloof heb.
Bij St. Leo's, de kerk, die destijds bij ons adres "hoorde", ontmoetten we Father Paul. Hij zou onze ceremonie gaan voltrekken. Omdat ik niet gedoopt ben mocht ik wel in de kerk trouwen, maar niet met een mis. Dat vond ik ook wel prima, want zo'n ceremonie duurde maar een half uur, perfect.
Wat ik niet van tevoren wist, was, dat er allerlei voorbereidingseisen zijn, die je als Katholiek stel moet volbrengen. Zo hadden we wekenlang iedere week een vergadering met Father Paul. Ik moet bekennen, dat ik me alleen kan herinneren, dat we angstvallig verborgen hielden, dat we samenwoonden.
Dat was echter niet alles. We moesten ook een avond naar een ouder stel uit de kerk. Deze mensen waren totaal onbekend voor ons en heel, heel anders! Zelden heb ik zulke conservatieve mensen ontmoet.
Zij moesten ons instrueren over ons seksleven op de Katholieke manier. Periodieke onthouding was je van het. Over verschrikkelijk ongemakkelijk gesproken! We hebben hen nadien gelukkig nooit weer gezien.
Inmiddels woonden we al zeker een half jaar samen. Rick had nogal wat schulden, toen we elkaar ontmoetten, en ik verdiende vrijwel niets. We leefden dus op een streng budget, dat we samen hadden geregeld. Toch moesten we van de kerk op een "pre-Cana". Ik moet zeggen, dat ik het gemak, waarmee ik toegaf in de Katholieke kerk te trouwen, begon te betreuren.
Voor deze "pre-Cana" moesten we een weekend weg. Mannen en vrouwen logeerden natuurlijk in aparte gebouwen. Ik voelde me helemaal niet op mijn gemak met al die op zijn hoogst net twintigjarigen. Ik was bijna 26 en dan is dat best een verschil. Ook Rick, die bijna 28 was, vond het maar niets.
Dat hele weekend moesten we praten over alles, wat een paar bezighoudt. Financien, hoe je elkaar laat zien, dat je van elkaar houdt, seks (natuurlijk weer die periodieke onthouding) en meer. Ik heb letterlijk de uren geteld. Om te zeggen, dat ik ook maar enigszins plezier had in deze voorbereidingen voor ons huwelijk, zou een leugen zijn. Ik vroeg me inmiddels echt af, wat de volgende ongemakkelijke stap zou zijn.
Gelukkig waarschuwde een collega op mijn werk daar op tijd voor. Zij vertelde, dat ik een brief zou moeten ondertekenen, dat ik mijn kinderen Katholiek zou opvoeden en dat sommige priesters het huwelijk geen doorgang laten vinden, als die brief niet door beide partners wordt ondertekend.
Oei, dat maakte me zenuwachtig! Ik was namelijk absoluut niet van plan zoiets te ondertekenen! Iedere ontmoeting met Father Paul zat ik op hete kolen, bang, dat die brief tevoorschijn zou komen.
En inderdaad, de laatste bijeenkomst was hij daar, De Brief. Gelukkig was ik erop voorbereid en vertelde Father Paul kalm, dat ik mijn huwelijk niet met een leugen wilde beginnen. De angst, dat hij dan ons huwelijk niet wilde voltrekken, vervloog, toen Father Paul zonder iets te zeggen de brief weer weglegde. We hebben er daarna nooit weer iets over gehoord.
Op 20 augustus 1988 was het zover. Rick en ik liepen "down the aisle" in een mooi versierde Katholieke kerk. Het grote verschil met een mis was, dat er geen communie werd gegeven. Verder was het een prachtige dienst, waar zijn moeder en grootmoeder van konden genieten en wij ook.
Een beetje luguber is, dat ik daarna geen voet meer in die kerk heb gezet tot ik een jaar of acht geleden met Christine meeging naar de begrafenis van een van de vrouwen van haar bijbelstudiegroep. Die werd in St. Leo's gehouden en ik heb nog nooit zo'n onpersoonlijke begrafenisdienst meegemaakt.
Er werd zelfs geimpliceerd, dat de overledene zich in het vagevuur bevond, in plaats van in de hemel. Vreselijk! Deze vrouw was Katholiek, maar ging naar Christines bijbelstudie bij een Methodist kerk, vandaar. We gingen er beiden met een nare nasmaak weg.
Eigenlijk ben ik wel benieuwd hoe dit verhaal verschilt met de Nederlandse of Belgische Katholieke kerk en bruiloften. Begrijp me goed, ik heb niets tegen het Katholieke geloof, het merendeel van onze vrienden en kennissen zijn Katholiek (hoewel niet actief, meestal). Als ik had geweten, wat het allemaal inhield, weet ik niet of ik het had gedaan (hoewel het wel prima blogmateriaal was geweest, natuurlijk!).
Mijn ouders betaalden trouwens (traditiegetrouw hier in de VS) het diner van het trouwfeest. Naar aanleiding van Margreets commentaar: wij dachten een vriend van Rick als fotograaf te krijgen. Die verhuisde vlak voor ons huwelijk naar Seattle, dus we huurden in allerijl een ex-people mover van Washington Dulles Airport in. Prima foto's, maar les geleerd, voor de kinderen is de fotograag het belangrijkst.
De "officiele" fotografe van de bruiloft, die we het afgelopen weekend bijwoonden, was ook een bekende van de familie. Zonder arrogant over te willen komen, die foto's zijn dus echt niet wat een professioneel iemand zou produceren. Zij poseerde iedereen in half zonlicht, half schaduw, de moeilijkste lichtval en dat blijkt. Ik vind dat dus zonde. Het bruidspaar misschien niet, maar uiteindelijk zijn de foto's het enige, wat je overhoudt.
PS: Reacties blijven leuk, dus schrijf vooral! Ook als je ergens meer over wilt weten.
woensdag, december 08, 2010
De kou duurt voort
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
29 reacties:
Wat een verhaal van jullie huwelijk! wel leuk om te lezen hoor ! Ik ben RK gedoopt maar bij ons speelde de kerk vroeger geen heel erg belangrijke rol in de vorm van hel, vagevuur en hemel gelukkig want daar geloof ik niet zo hard in, dat is volgens mij alleen bedacht -lang geleden en helaas nog steeds actueel- door een stel fundamentalisten die de behoefte hadden de "achterban" in de tang te houden door ze vrees in te boezemen. Ik weet nog wel dat vroeger "meneer Pastoor" langskwam en dat hij sigaren rookte aan de huiskamertafel en graag een glas wijn erbij ;-) Wij zijn in de Little White Chapel getrouwd maar ondanks dat ik niet echt een geloof aanhang vond ik het toch fijn door een priester "voor God" te trouwen. Net of het dan wat "echter" is ;-)
Ha ha, in ochtendjas en slippers in de auto, je zult pech krijgen ;-) ;-) ;-)
Prachtig huwelijksverhaal. Jullie waren vlot zeg! Binnen een half jaar al samenwonen en verloven!
En bedankt voor je waarschuwingen voor katholieke huwelijken! Wie weet komt dat ooit nog eens van pas. :-)
Haha, lachen zeg, dat huwelijksverhaal. Jullie waren er snel bij, binnen een half jaar!
Wel vreselijk romantisch allemaal. Toen wij gingen trouwen studeerde Leen nog, we hadden dus heel weinig geld. Elke maand fluks gespaard en toch een leuke bruiloft gehad, maar heel simpel hoor. Enige wat ik jammer vind is dat we bezuinigd hebben of de foto's, een vriend maakte ze, best mooi hoor, maar toch niet echt super.
Ik zit ook in mijn flannelletje in de auto hoor (en maar hopen dat ik geen fender bender krijg, zodat ik eruit moet).
Wat een leuk verhaal over jullie verleden. Ik heb Marcel ook regelmatig in mijn pyjama onder de jas naar het station gebracht. Weer thuis dook ik ook mijn bed weer in. Je moet er niet aan denken dat je dan met pech komt te staan zo in je pyjama.
Heerlijk verhaal! Jullie hebben dit samen gedaan en samen de moeilijkheden en leuke dingen hiervan ondervonden. Je huwelijk had niet beter kunnen beginnen denk ik!
Ik ben niet in de kerk getrouwd, heb 's avonds een heerlijk diner gehad i.p.v. een groot feest (wat gebruikelijk was). Maar geniet nog iedere dag van het mooie fotoalbum dat door onze fotograaf is gemaakt. Wij hadden er inderdaad voor gekozen dit goed te regelen!
Groetjes,
Christa
Hi Petra, ik heb wel een vraag! Waarom moet Saskia zo ontzettend vroeg de deur uit? Zover is de school toch niet, dacht ik. Of beginnen ze zo vroeg met de lessen?
Groet, Annebep
Hallo
Wat een geweldig verhaal of jullie huwelijk. Ik weet van mijn ouders die zijn wel voor de kerk getrouwd. Mijn moeder was katholiek en mijn vader niet. En hij moest dus katholiek worden. En daar gingen ook avonden van studie aan vooraf. En is gedoopt enzo. Ik ben wel zo opgevoed gedoopt en communie gedaan. Maar doe er nu niets meer mee. Ik weet niet of hier ook van die kampen en de brief is? Zeker leuk om jullie verhaal te lezen. En ja foto's is het enige wat je over houd aan je dag en die moeten goed zijn.
Is het mogelijk om een foto van jullie te zien in je bruidkleding. Ben benieuwd wat jullie aan hadden.
Ik probeer de laatste tijd dagelijks te reageren. Ik vindt het ook leuk dat je van jouw een reactie terug krijgt.
Groetjes Naomi
Wat een verhaal. Leuk om te lezen hoe het er ergens anders aan toe gaat. Fred en ik zijn beide katholiek opgevoed. We zijn gedoopt, hebben de communie gedaan en ook het vormsel. We zijn ook voor de kerk getrouwd maar we hebben vooraf maar 1 gesprek gehad met de pastoor en verder niks. Mijn schoonouders gaan iedere week naar de kerk maar mijn ouders niet. Die komen er, net als wij, alleen voor bruiloften en begrafenissen. Toen onze kinderen nog klein waren kwamen we regelmatig in de kerk. Ook zij zijn gedoopt, hebben de communie gedaan en ook het vormsel. Max wilde het vormsel niet doen en dan respecteerden wij, ondanks het feit dat mijn schoonmoeder daar helemaal niet gelukkig mee was. Dolgelukkig was ze toen Max zich halverwege het schooljaar bedacht en toch het vormsel wilde. Ook dat hebben we gerespecteerd. En eigenlijk sinds die tijd komen we steeds minder (lees bijna nooit) in de kerk. Ik heb er zo'n moeite mee dat de kerk nooit met de tijd is meegegaan. En ook dat ze anderen vertellen hoe ze moeten leven terwijl er nu zoveel ontuchtverhalen aan het licht komen. Ik ben wel gelovig maar daar hoef ik niet voor naar de kerk. Tijdens onze vakanties in het buitenland ga ik wel altijd even een kerk binnen om een kaarsje aan te steken. De rust en stilte in de kerk vind ik heerlijk maar als er dan tijdens een mis zo'n pastoor begint te praten dan denk ik: kerel waar heb je het over, je bent niet van deze tijd. Kom eens met beide voeten op de grond en praat op ons "niveau". Natuurlijk zullen niet alle pastoors zo zijn, maar ikzelf heb er nog geen ontmoet die wel van deze tijd is.
Saskia moet wel heel erg vroeg naar school. Is dat iedere dag zo en hoe laat is ze dan weer thuis?
Dave en ik zijn in 2006 "van moeten" getrouwd. ;-) Hij had een aanbieding gekregen om in de VS te gaan werken, en ik mocht enkel mee als we getrouwd waren. Op 1 week tijd zijn we dus getrouwd en naar San Francisco verhuisd (getrouwd op 27 mei, visum aangevraagd op 29 mei en vertrokken op 5 juni). Ons trouwfeest was dus ineens het afscheidsfeest. We zijn niet in de kerk getrouwd omdat we daar allebei niks mee hebben (ik ben er nu over aan 't denken om me officieel te laten ontdopen). 2 dagen na aankomst in San Francisco moest Dave al naar Las Vegas voor het werk, en dan ben ik even meegeweest (da's het dichtste bij een huwelijksreis dat we ooit gekomen zijn).
Ook ik ben wel eens in mijn ochtend gewaad achter het stuur gekropen om één van de jongens weg te brengen. En inderdaad maar hopen dat je geen aanrijding of pech krijgt.
Het klinkt ten opzichte met nederland wel erg oudbollig, het katholieke gebeuren in de VS.
Ons huwelijk is in 1985 voltrokken
Ja... 2 weken geleden feestje gehad, 25 jaar zijn we heerlijk wezen eten met familie, vrienden en buurt.
Wij hebben in die tijd 1 keer een gesprek met de pastoor gehad,en eingelijk alleen maar over koetjes en kalfjes, want hij gaf zelf al aan dat hij ons niets hoeft te vertellen wat wij nog niet wisten.
Terwijl wij toch allebei katholiek zijn opgevoed, en wij hebben ook nooit iets hoeven te ondertekenen.
Een bruidsfoto van jullie zou leuk zijn om te zien.
En heb je ook nog een foto van jullie eerste huisje samen, het rijtjeshuis waar je over schrijft.
Mail ik je een trouwfoto van ons, 25 jaar geleden en nu.
groetjes Wilma
Wat een "leuk" verhaal over jullie bruiloft. Ik kan me voorstellen dat het voor jou een heel ongemakkelijke periode was.
Mijn man was katholiek en ik protestant. Hij ging nooit meer naar de kerk en ik wel dus we besloten in de hervormde kerk te trouwen. Dat was heel erg tegen het zere been van mijn schoonmoeder en ze dreigde zelfs met heel veel drama niet te komen. We hebben toen met de pastoor van ons dorp gesproken en die is bij schoonmoeder wezen praten dat ze blij moest zijn dat we in ieder geval in een kerk wilde trouwen. Al met al was de voorpret van onze trouwdag daarmee wel vergalt maar de dag zelf heb ik niet laten verknallen door schoonmoeder en we hebben een prachtige dag gehad met een inzegening in het kleine oude kerkje waar ik ook gedoopt ben.
Ik heb ook wel in pyjama en winterjas de kids naar school gebracht in Minnesota. Het was daar echt niet te doen om ze in de winter buiten op de bus te laten wachten maar ik moet er niet aan denken dat ik pech of een aanrijding oid had gekregen en in mijn pyjama op straat had gestaan :-)
Mijn vriend en ik willen graag in 2012 trouwen, ik heb al een proffessionele fotograaf (een duo) gevonden die ik graag als fotograaf zou willen hebben..
Inderdaad, het enige wat je nog na je bruiloft hebt, zijn de foto's!
Ik zat wat te googlen over die pre-cana weekenden.. en die worden nog steeds gehouden.. Ongelofelijk..
Ik ben niet gelovig opgevoed, mijn vriend een beetje, dus wij trouwen niet voor de kerk.. Moet er niet aan denken dat ik eerst huwelijkslessen moet krijgen.. We zijn al meer dan 8 jaar samen!
Haha Petra, ik zie het al voor me in pyjama.. Ik heb al eens de voordeur achter me dichtgetrokken hartje winter, pyjama, sloffen en een jas van mijn vader.. Ging even kijken hoeveel benzine er in de auto zat.. Whoops..
Gelukkig kon ik met de auto naar mijn oma rijden, die een sleutel had..
Wennen die kou zeker? Doe mij het jaar rond maar lekker weer!
(misschien één maandje mooi winter weer zodat we kunnen schaatsen..)
Jullie huwelijk zelf heb je al eens beschreven toch?
Hoe gaat dat met de kinderen en de 'basisschool'?
Wat een verhaal.. wel onzettend leuk om te lezen..Zelf ben ik ook katholiek opgevoed (heb er nu niets mee eigenlijk, ook voor de oma's en opa's gedaan), maar zo heb ik het nog nooit gehoord.
Blijkt het toch overal anders te zijn...
FOTO !!!! van je ochtendjas en slippers.. nee hoor geintje...
Ik heb dat ook wel eens gedaan, manlief weggebracht in mijn pyjama!
Leuk om jullie huwelijksverhaal te lezen.
Mijn man is ook katholiek opgevoed en ik Nederlands Hervormd. Beiden doen we er alleen niets mee. Mijn ouders gaan echter wel wekelijks naar de kerk. Ik wist ook dat ze het jammer zouden vinden als we niet in de kerk zouden trouwen, maar ik vond het zelf erg hypocriet om in de kerk te trouwen omdat het er bij hoort. Gelukkig konden mijn ouders onze beslissing wel heel goed begrijpen.
Onze fotograaf was een kennis die regelmatig bruidsreportages voor de lol maakte. Vooraf zijn we bij haar langs geweest en hebben we veel foto's gezien van bruiloften die ze gefotografeerd had en toen wisten we dat dit goed ging komen. Uiteindelijk hebben we een hele mooie, originele fotoreportage. Omdat deze kennis niet professioneel fotografeerde, was het grote voordeel dat we de negatieven (nog voor het digitale tijdperk) zelf kregen. De nabestellingen konden we dan zelf regelen. Dat is wel wat werk, maar je betaalt dan normale prijzen voor nabestellingen in plaats van een foto voor 10 Euro.
Wij zijn overigens getrouwd in Diergaarde Blijdorp in Rotterdam. Echt een hele leuke ervaring!
Groetjes,
Marieke
Wat een verhaal zeg, ik vind het stoer dat je dat gedaan hebt.
Ik hoorde laatst mijn "schoonzoon" tegen mijn dochter zeggen dat zijn moeder het vast heel fijn zou vinden als ze in de kerk gaan trouwen (als dat er ooit van komt).
Nou ze was daar heel snel in: het gaat toch om mijn trouwen en niet om die van je moeder!!!
Ik ben benieuwd hoe ze dat gaan oplossen.
Groet, Bea
Oh joh wat een verhaal zeg! Wat een poespas allemaal, ik zou me ook ontzettend hebben zitten opvreten van binnen (waarschijnlijk had ik er de brui aan gegeven ;-)).
Toen ik nog klein was vond mijn biologische vader dat we maar Jehovah's getuigen moesten worden, volgens mijn moeder zodat we dan geen geld aan verjaardagen hoefden uit te geven, dat was van korte duur, gelukkig (vond ik toen al heeele rare mensen)! Op mijn veertiende heb ik me laten dopen (ik was zoekende), zong ik in het kerkkoor, mee op trips en vakanties van de jongeren soos en bracht folders rond voor de katholieke kerk, maar twee jaar later had ik daar spijt van en wilde ik niets meer te maken hebben met dat hele gebeuren. De mensen waar ik mee te maken had en eigenlijk de hele sfeer van de kerk, hypocrisie, arrogantie (denken dat ze beter zijn dan een ander), het oordelen, het bangmaken (met dat gewauwel over de hel) brachten mij tot inkeer. Nu ik in zo'n extreem religieus gebied woon is het des te belangrijker geworden voor mij om te weten of iemand religiues is of niet want het is telkens zo'n onaangename verrassing als je een normaal gesprek denkt te hebben en dat er dan out of the blue ineens de Lord bij wordt gehaald. Gatverdamme! (Je stukje maakt nogal wat bij me los haha)
Wij wilden een secular trouw ambtenaar maar die zijn hier niet te vinden, dus op het laatste moment maar de priester van de lokale kerk, en oud klasgenoot van Scott, gevraagd, die het toch niet laten kon er tijdens de ceremonie toch een gebedje in te gooien.(grrr)
Bruiloft foto's zijn zooo belangrijk, we hadden een professionele fotografe. Ik vind het nog steeds fijn om ze terug te kijken al zitten er wel wat bloopers tussen. Achteraf had ik er zelfs nog meer voor willen betalen om een nog betere fotograaf te huren.
sorry, ik kreeg steeds een foutmelding bij het plaatsen van mijn comment en ik bleef het proberen, vandaar dat 'ie er per ongeluk 3 keer op terecht is gekomen!
Wij zijn in Nederland in een Katolieke kerk getrouwd, en hadden van tevoren 1 gesprek met de pastoor. We hebben de kinderen ook gedoopt, Tim in Nederland, zonder dat we voorbereidingen hoefden te doen, en de andere 2 hier waar we in Indiana 1 samenkomst met een stel andere ouders met babies hadden, en hier waar we naar een paar samenkomsten moesten.
O, en ook met een professionele fotograaf kan het nog eens misgaan. Al onze buitenfoto's waren mislukt omdat er wat mis was met de camera!
Ik ben streng katholiek opgevoed, elke dag voor school naar de mis, geen ontbijt want je moest ter comunnie, hoe vaak ik niet flaugevallen ben in de kerk is niet bij te houden. Nog steeds doet de geur van wierook en myrhe me misselijk maken. Op school les van nonnen die zo wreed waren dat ik me later in het leven afvroeg waarom die eigenlijk 'bruidjes van God' waren. Ik werd nog gestraft met een slag van de liniaal over je vingers en mijn linkerhand werd op de rug vastgebonden omdat ik links was en rechts moest leren schrijven. Kinderen die links waren waren een teken van de duivel volgens de nonnen.
Elke vrijdag naar biechten en al je zonden vertellen aan de priester en de gebeden in het Latijn. Ik ben opgevoed met hel en verdoemenis, als je gezondigd had kwam je in de hel. Als je pech had in je leven was dat een straf van God. Jaren lang is dat erin geramt. Toen ik later in mijn leven chronisch ziek werd heeft het heel lang geduurd voordat ik die doctrine kon loslaten. Ik werd niet beter alleen maar zieker, ik moest we heel iets ergs gedaan hebben dat God mijzo moest straffen. Op een bewust niveau wist ik dat dit niet klopte maar op het onbewuste hoorde ik het toch steeds. Ik ben niet getrouwd in de kerk omdat ik toen al zwanger was van mijn dochter en dus niet kon trouwen in de kerk. Later heb ik afstand van alle religie kunnen nemen toen het me duidelijk werd hoe wreed te katholieke kerk is. Na mijn scheiding mocht ik alleen nog maar achterin de kerk zitten en nooit meer ter comunnie. Ik heb toen abrupt alles losgelaten. Maar toch, nu ik gehandicapt ben en veel pijn hebt komen toch steeds weer in m'n dromen de lessen en gezegdes terug. Het heet niet voor niets 'ge-brain-washed'. En zoals Petra ook weet de pijnen kunnen zo overweldigend zijn dat je brain niet meer goed te lijkt functioneren en dat soort dingen drogen dan makkelijk naar boven.
Mooi dat trouwverhaal. Nog een heel werk om in een katolieke kerk te mogen trouwen.
Wij zijn in NL gereformeerd vrijgemaakt opgevoed. Toen ik 17 was bleek ik zwanger en we wilden trouwen. Maar dan moesten we wel onze zonden voorleggen aan onze dominee en kerkeraad en zeggen dat we er natuurlijk spijt van hadden. Want sex voor het huwlijk hebben goede meisjes toch niet. Man dat werd me toch een gesprek... urenlang. Daarna mocht ik toch nog steeds niet in de kerk trouwen omdat ik nog geen belijdenis gedaan had. Ongelovelijke bekrompenheid!
Maar verder hebben we nog wel een hele leuke dag er van gemaakt en we zijn nog steeds gelukkig. Dus ik denk dat God ons huwlijk wel heeft gezegend ondanks dat de dominee het niet mee eens was;-)
Ja dat met die pyama en sloffen, en vooral zonder make-up, in de auto doe ik niet meer. Een paar jaar geleden ben ik een keertje vroeg in de ochtend van de weg af gegleden met mn autootje en had wat hulp nodig om hem er weer op te krijgen. Sta je daar met je muffe ongepoetste tanden, bedhaar en een heeeel oude mannen-ochtendjas terwijl 5 sterke mannen van de vuilnisdienst bezig zijn met je auto weer op de weg te duwen. Ja, dat overkomt me niet weer.
Beste Petra,
Vreselijk zo'n tucht door de kerk. Naar mijn mening machtsmisbruik. Mijn man is van huis uit katholiek maar was niet meer verbonden aan de kerk toen wij trouwden. Ik ben protestant en wij zijn in 2004in "mijn" kerk getrouwd. Het was een viering van de liefde, we hoefden geen toestemming te vragen, of bijeenkomsten te volgen. De inhoud van de dienst sprak ons beiden erg aan. Mijn man heeft geen moment het gevoel gehad te moeten huichelen! Wat dapper van je dat je destijds al weigerde de "brief" te ondertekenen. Nogmaals vind ik het erg dat een kerk een dergelijke machtsposite kon bekleden (of is het kan bekleden?) Ik ben nog steeds gelovig, maar de kerk staat soms erg ver van me af! Mooi verlovingsverhaal. Prachtig om in zo'n korte tijd te weten dat je samen je leven wilt delen. Jullie boffen met elkaar (en je gezin)! Hartelijke groet, Sandra
Wat een gedoe, trouwen in een katholieke kerk. Volgens mij gaat dat in NL niet (meer) zo, maar misschien in Amerika ook niet meer?
Ik ben zelf getrouwd op Bali (mijn schoonouders komen uit Indonesië,maar dat staat er eigenlijk los van. We wilden niet in NL trouwen).
We konden toen kiezen uit trouwen voor de katholieke of christelijke kerk. Nou is mijn man katholiek opgevoed, maar deed daat niets meer mee. Ik geloof zelf helemaal niet.
Om voor de katholieke kerk te trouwen, moesten we echter ingeschreven staan bij een katholieke kerk in NL en dat vonden wij te hypocriet omdat we toch nooit naar een dienst zouden gaan.
Het is dus de christelijke kerk geworden en dat vond ik eigenlijk al hypocriet van mezelf, daar ik niet geloof.
Het leukste vond ik de traditionele ceremonie met een Balinese priester (en daar verstond ik toch niks van, haha).
Wat een leuk verhaal, ik wist niet dat er zoveel kwam kijken bij een katholiek huwelijk.
Wij zijn ook vrij snel getrouwd, ik was nog net 20. Maar we zijn alleen voor de wet getrouwd want we zijn niet gelovig.
Het was een heel eenvoudige bruiloft, mijn ouders betaalden het feest en de jurk. Wij hadden helemaal geen geld, ik was pas net begonnen met werken. We hadden ook een huis gekocht en zijn daar gaan wonen met alleen een pannenset van onszelf en verder allemaal van familie gekregen tweedehands meubelen.
Ger heeft mij trouwens nooit ten huwelijk gevraagd, we besloten gewoon samen te gaan trouwen omdat Ger in dienst moest.
@Allemaal - Wat superleuk om jullie bruiloftervaringen te lezen! Bedankt!
@Bianca - Grappig is, dat ik best wat heb met het mysterieuze aan religies. De geschiedenis ervan fascineert me. Wat dat betreft vond ik het dus wel mooi om in een kerk te trouwen.
@Bente - Het voelde bij ons meteen goed, werkelijk liefde op het eerste gezicht.
@Margreet - Voor de kinderen weten we, dat de fotograaf het belangrijkst is.
@Anja - Ach, ik denk dan maar, dat veel mensen nog ergere kleding aanhebben ;).
@Christa - Inderdaad, achteraf zijn het ervaringen, waar we nog flink om kunnen lachen samen.
@Annebep - De school begint zo vroeg. Ze moeten om tien over zeven op school zijn. De bus komt om ongeveer kwart voor zeven, want er is druk verkeer naar de school toe.
@Naomi - Ik zal een bruidsfoto van ons plaatsen straks. Ik vind je reacties erg leuk en hoop je ook te ontmoeten, als jullie hier zijn.
@Carola - Diezelfde gevoelens over het niet met de tijd meegaan van de Katholieke kerk hoor ik van onze vrienden, die ook Katholiek zijn. Volgens mij zijn de Katholieken hier de slechtste kerkgangers. Ik ken er heel wat, die nooit gaan.
Saskia's schooluren zijn iedere dag hetzelfde vanwege de schoolbussen. Ze moet om 7:10 op school zijn, de lessen beginnen om 7:20. Haar lunch is om 10:30 (idioot vroeg) en om 14:10 gaat school uit.
@Marijke - Dat is weer eens een ander "moeten" trouwen ;). Via het forum ken ik wel meer mensen, die trouwden om mee te kunnen hierheen.
@Wilma - Inderdaad erg oubollig, zelfs voor 22 jaar geleden! Ik had geen foto van het huis, maar ben er vandaag langsgereden om er een te maken. Wij huurden dat huis, van ons eerste gekochte huis zal ik ook binnenkort eens een foto maken.
@Nel - Wat een verhaal over je schoonmoeder! Maar voor die generatie was het natuurlijk ook zo belangrijk allemaal. Gelukkig verpestte ze jullie dag niet!
@Jose - Inderdaad, zo ouderwets zo'n "retreat"! Ik zal eens in mijn blog graven, niet zeker of ik onze huwelijksdag heb beschreven ergens, wel foto's geplaatst in ieder geval. Je vraag over de basisschool snap ik niet? Bedoel je hoe laat die begint?
@Suus - Ha ha, onder geen beding ga ik daarin op de foto!
@Marieke - Wat leuk in de dierentuin trouwen, dat lijkt me bijzonder. Sommige amateurfotografen zijn natuurlijk ook erg goed.
@B. - Als er overal de "Lord" bij wordt gehaald erger ik me ook te pletter! Gelukkig gebeurt dat hier maar weinig.
@Annemiek - Toch grappig, dat er hier zoveel meer doctrine bij komt. En zonde van jullie foto's, zeg!
@Tink - Verschrikkelijk, jij bent dus echt letterlijk gebrainwashed! Dat nonnen zo wreed konden zijn heb ik al vaker gehoord. Dat waren toch middeleeuwse praktijken! Naar, hoor, dat je er nog steeds niet helemaal vanaf bent.
@Ella - Ook al zo'n verhaal, dat je niet in de kerk mocht trouwen! En ik moest flink lachen om je verhaal in pijama!
@Sandra - Door dat soort tucht heb ik me ook nooit tot een bepaalde kerk aangetrokken gevoeld. Dat soort dingen worden gewoon door mensen bepaald. Inderdaad boffen we zeker met elkaar!
@Petr@ - Volgens mij is het nu nog zo, die couples retreats bestaan in ieder geval nog. Mooi verhaal over jullie bruiloft op Bali!
@Marjon - Herkenbaar, dat geen geld hebben. Ik verdiende nauwelijks iets en Rick had nogal wat (college) schulden. Ons huwelijkscadeau van Ricks ouders was een bankstel. Verder kregen we zijn oude bed en allerlei spullen uit beider ouders huizen.
Ik ben in 1980 met mijn militaire man getrouwd. Wij kenden elkaar ook nog niet zo lang maar hij werd weer terug geplaatst naar de USA. Wij zijn in het stadhuis van Gouda en een klein totaal gerestaureerd NH kerkje in Berkenwoude ( wat je kon huren) getrouwd. Het was gelukkig prachtig weer ,want we hadden een erorme barbecue in de tuin van mijn ouders. 2 weken later vertrokken we naar de USA. Het was inderdaad een heel avontuur. Nooit een haar op mijn hoofd spijt gehad !Leuk om ook jou verhaal te lezen.
Wow, wat een verhalen, ik durf bijna niet te vertellen dat ik gelovig ben.
Ik ben in 2005 getrouwd, en wij hebben alleen samen met de dominee onze huwelijksdienst voorbereid. Omdat de kerk waar we elkaar hadden leren kennen, een progressieve, oecumenische kerk, helaas ter ziele was gegaan, is dat in de gereformeerde kerk gebeurd waar ik lid van ben. Onze dominee was heel enthousiast dat wij wat van de elementen van die oecumenische kerk in de dienst wilden brengen, we hebben dus met een CD wat modernere muziek gedraaid, het was meerstemmig, dus dat echt zingen in de kerk kon helaas niet.
We hebben tijdens de preek vreselijk gelachen om het verhaal van de dominee, die echt zijn best deed er een persoonlijk verhaal van te maken.
Veel gaan we niet naar de kerk, daar vinden we deze diensten toch te traditioneel voor, maar ik ben wel aktief in de bijkomende aktiviteiten.
Ontzettend jammer dat er nog steeds kerken zijn die zo repressief zijn, volgens mij is het verhaal van de Bijbel een verhaal van liefde, niet van hel en verdoemenis, ik zou zo de kerk uitlopen als ik bij ons zo'n dominee zou treffen, bah!
Theo
Een reactie posten