Kerstsfeer in Washington snuiven

Erg leuk om over iedereens Kersttradities te lezen. Inderdaad hadden wij vroeger in Nederland nog niet de helft van de tradities, die met het Kerstseizoen hier komen. Het moge duidelijk zijn, dat ik daarvan het onderste uit de kan haal.

Van onze tradities vroeger herinner ik me vooral de Kerstboom met echte kaarsjes en de chocolade kransjes in de boom, die we er op Kerstdag uit mochten eten. Kerstavond hadden we altijd een sjiek Kerstdiner, waarvoor ik het menu calligrafeerde. Tweede Kerstdag werd bij mijn oom en tante gevierd. Als kind vond ik hun menu niet lekker, weet ik nog, want ze hadden vol au vent als voorafje en nog steeds houd ik niet van ragout (maar moest het van mijn moeder toch altijd opeten).


Vastbesloten om Sharons klas om half negen bij te wonen, sta ik bijtijds op. Rick biedt aan om de van voor me uit de garage te rijden, want Kai's auto staat er nogal dicht op. Even later is hij weer binnen, de van start niet!

Samen rollen we het gevaarte, sturen is enorm zwaar zonder de bekrachtiging, de garage uit. Gelukkig hebben we startkabels en is Rick nog thuis. Zodra hij de van aan zijn accu vastzet, start die gelukkig. Op hoop van zegen, dat hij straks ook weer zal starten, rijd in naar de sportschool.

Een kwartier te laat kom ik bij de core training aan, maar dat geeft gelukkig niets. Ik mis het benengedeelte, maar dat kan ik ook zelf doen. De tijd gaat snel met kletsen over Kerstcadeautjes en eten. Na nog een half uur op de stairmaster loop ik een beetje nerveus terug naar de van. Tot mijn opluchting start die meteen, kennelijk was er iets aangebleven, dat de accu leeg heeft doen lopen.

Het is alweer een ijskoude en vooral winderige dag. Het is die wind, die het zo onaangenaam maakt om buiten te zijn. Na rillend met Cosmo gewandeld te hebben, twijfel ik even over mijn plannen voor vandaag. Toch besluit ik het weer me niet te laten opsluiten.

Al weken wil ik graag naar Washington om daar de Holiday Market te bezoeken en Kerstversieringen te bekijken.

Na mijn van op de oprit van Claudia te hebben geparkeerd, steek ik over naar het metrostation. Het blijft handig een vriendin, die zo dicht bij het station woont, vooral met zo'n koude dag. Helaas moet ik op het perron wel tien minuten blauwbekken voor de trein komt, maar binnen is het gelukkig lekker warm.

Een half uurtje later ben ik weer bovengronds bij Metro Center. Ik loop naar Chinatown om daar een restaurant te zoeken om te lunchen. Vastbesloten eens iets nieuws te proberen, bekijk ik verscheidene menu's.

Als ik Matchbox zie, herinner ik me, dat ik daar een gunstige recensie over las op het internet. Er is een wachttijd van een kwartier voor een tafeltje, maar er is nog plaats aan de bar, waar ik meteen kan plaatsnemen.

Eigenlijk heb ik dat toch liever, als ik alleen ergens eet. Meestal krijg ik dan wel aanspraak en zo ook vandaag. Natuurlijk gaat het gesprek voornamelijk over de verschrikkelijke kou deze maand. Het broodje met kalkoen, brie en appel gaat er heel goed in. Ik zie, dat ze Chimay en Delirium Tremens van de tap hebben, daar is Rick dol op. Het dinermenu klinkt ook erg goed, dus we moeten hier eens samen gaan eten.

Dik aangekleed begeef ik me de kou weer in. Met mijn capuchon op gaat het wel, tenzij ik tegen de wind inloop en de capuchon wordt afgeblazen. Iedereen loopt er dik ingepakt bij, al zie ik zo af en toe mensen zonder jas en een person zelfs in korte mouwen, brrr!

De Holiday Market is gezellig. Het haalt niet bij een Duitse Kerstmarkt, maar is leuk om te bezoeken. Er is muziek, lekkere hapjes en allerlei verschillende artiesten hebben er tentjes. Ik vind het vooral leuk om bij de fotografen te kijken. Die hebben meestal foto's van Washington en geven mij weer inspiratie voor andere plekjes om te fotograferen.


Nadat ik er een tijdje rond heb gekeken loop ik richting Pennsylvania Avenue. Dit is de wijde boulevard, die van het Witte Huis naar het Capitool loopt. Aan de gebouwen hangen enorme kransen en straatmuzikanten spelen Kerstmuziek. Ondanks de kou lopen er heel wat toeristen.


Bij het Willard hotel, waar alle belangrijke gasten van de president ook logeren, is het heel smaakvol versierd. Ik vermaak me met het fotograferen van de reflecties in de Kerstballen, die in de bomen hangen.


Aan de overkant van de straat staat de nationale Kerstboom en de staatsboompjes eromheen. Ik loop erheen om ze ook gedurende de dag te bewonderen. Het valt me op, dat maar een paar staatsboompjes versieringen hebben, die ook met de staat te maken hebben. Ik maak van twee ervan foto's, wie raadt van welke staten die ballen zijn?


Inmiddels volledig verkleumd loop ik via het Witte Huis naar de McPherson Square metro. Het Witte Huis is alleen aan de kant van de Mall aan de buitenkant versierd. Denkelijk vanwege de Kerstboom kun je er niet zo dichtbij komen, als gewoonlijk.

De trein komt al na een paar minuten en ik heb meteen zitplaats, ook altijd fijn. Ik heb weer genoten van dit uitje en ben blij, dat ik mezelf vanochtend niet overtuigde om maar binnen te blijven.



Klik op bovenstaande foto voor de rest van de foto's van vandaag.

Terwijl ik mijn foto's zit te bekijken, komen er opeens allemaal brandweerwagens en ambulances met gillende sirenes de straat achter ons inrijden. Het zijn er zeker zes en dat maakt me wel een beetje bang. We kennen heel veel mensen in die buurt, dus ik neem Cosmo mee om te kijken, wat er aan de hand is.

Er staan onderaan de heuvel inderdaad een heel stel zwaailichten. Een van de brandweerwagens rijdt net achteruit en ik vraag de brandweerman, wat er aan de hand is. Gelukkig is het geen brand of een persoonlijke tragedie, maar een gasleiding, die lekt en op springen staat. Kennelijk wordt alles goed opgelost, want na een uurtje hoor ik de wagens weer vertrekken. Misschien een mannelijk trekje, maar ik vind de brandweerwagens hier zo mooi en imposant.


Een videografe zal ik nooit worden, maar goed

Rick komt thuis en Kai is terug van zijn laatste tentamen, dat volgens hem heel goed is gegaan. We bereiden ons net voor dat ergens te gaan vieren, als de deurbel gaat. Denkend, dat er, zoals bijna iedere avond, pakketjes worden bezorgd, opent Rick de deur. Het blijft even stil en dan volgt een indianenkreet!

Tot onze enorme verrassing lopen Katja en Sushi het huis binnen. Wij hadden haar op zijn vroegst morgenavond verwacht, dus de vreugde en verrassing zijn groot. Katja vindt het allemaal prachtig natuurlijk. Zij wist eigenlijk al zaterdag, dat ze vandaag thuis zou komen, maar hield dat goed verborgen.

Nu is er helemaal iets te vieren en met zijn vijven gaan we naar de Cheesecake Factory. Het wordt een heel gezellige maaltijd, zo leuk ook om de broer en zussen samen diep in gesprek te zien.

Zo is het hele gezin dus opeens weer bij elkaar. Voor Katja zal het maar tot Kerstmiddag zijn, maar ze vindt het rescue squad team ook erg leuk en ze gaan samen Kerstdiner koken. Ik herinner me dat nog van toen ik op feestdagen moest werken, het schept een saamhorigheid. De moederkloek heeft nu wel even al haar kippetjes onder een dak. Van de komende dagen ga ik in ieder geval extra genieten!

Dit filmpje over het digitale Kerstverhaal wil ik jullie niet onthouden: