Luke en Charity's bruiloft

Zaterdag

Al vrij vroeg zijn we alle drie klaarwakker. Dat komt mooi uit, dan hebben we ruim de tijd om ons mooi te maken voor de bruiloft van Luke en Charity. Eerst gaan we in ons kloffie ontbijt eten in het hotel. Wij hebben er nog gewone kleren voor aangetrokken, maar ik zie een aantal mensen gewoon in pijamabroek aan tafel zitten. Ach ja, moet kunnen, we zijn allemaal een grote familie, toch?

De Hampton Inns bieden een gratis warm ontbijt. Vandaag staan er, behalve yoghurt, vers fruit, cereal, broodjes en hardgekookte eieren, zelf te maken wafels, bacon, omelet met kaas en gebakken aardappeltjes op het menu. Het ziet er allemaal best lekker uit. Ik houd het bij twee gekookte eieren, een bakje fruit en een paar gebakken aardappeltjes.

Terug in de kamer help ik Saskia met haar panty. Dit is de eerste keer, dat ze zo’n dunne aandoet en er zit meteen een (gelukkig heel klein) laddertje in. Ik had al zoiets voorzien en extra’s meegenomen, maar die houden we nog voor later, want dit laddertje is nauwelijks zichtbaar.

Ook ik hijs me in een van die ondingen, gelukkig ladderloos, maar ik heb er dan ook veel meer ervaring mee. Het is helaas te koud vandaag om met blote benen te lopen. Jammer, dat het warme weer van gisteren niet aanhield. Kennelijk zijn de temperatuursverschillen in dit gebied net zo plotseling en afwisselend, als bij ons.

Na een half uurtje zijn we allemaal keurig. Saskia heeft een jurkje met een paars topje en zwart gebloemd rokje en leuke glitter ballerina schoenen aan. Ik draag mijn zwart met paars, groen en goud jurk, die ik in Monaco ook aanhad, met zwarte laarzen. Voor die laatsten ben ik zeer dankbaar, ze geven net dat extra beetje warmte! Rick ziet er “spiffy” uit in zijn lichtbruine pak met turquoise stropdas, ook voor Monaco aangeschaft.

De hele familie en de vriendenclub uit Delaware, waar Luke en Lisa woonden, toen ik Rick leerde kennen, verzamelt zich in Luke’s ouderlijk huis. Iedereen ziet er keurig uit.

Zack, mijn jongere neef van Katja’s leeftijd, is een van de “groomsmen”.
De kleur van de jurk van de bruidsmeisjes, zoals altijd bij Amerikaanse bruiloften de vriendinnen van de bruid, is wijnrood. Zack draagt een zwart pak met een wijnrood vest en das. Het is een kleur, die iedereen goed staat.

Mijn schoonzus Lisa, als moeder van de bruid, ziet er erg mooi uit. Ze draagt een lange grijsblauwe jurk en haar haar is opgestoken met “diamanten” speldjes. Ze ziet er erg jong uit voor een moeder van de bruidegom, maar dat is ze eigenlijk met haar 46 jaar ook wel.

Ook de gasten zien er allemaal keurig uit. Het verbaast Saskia en mij enigszins, hoeveel zwart er wordt gedragen. Ik was nog een beetje bezorgd om het zwart in mijn jurk, maar dat was duidelijk niet nodig.

Klokslag half elf komt de bestelde bus voorrijden en met zijn zevenentwintigen nemen we er plaats in. Een goed idee, vind ik, zo komt iedereen tegelijk aan, niemand raakt verdwaald en na de receptie is er geen probleem, als mensen iets teveel ophebben.

De stemming zit er al gauw in, want Luke’s familie is ontzettend aardig en spontaan. Rick en ik hebben hen zeker twintig jaar geleden voor het laatst gezien, maar het is of we ze al jaren kennen.

Na ongeveer een half uur komen we bij Christies of Genesee aan, waar de bruiloft plaats zal vinden. Dit is voor mij de eerste Amerikaanse bruiloft, die niet in een kerk plaatsvindt.

Van Lisa hoorden we, dat haar schoonvader, Luke Sr., daar wat moeite mee heeft, ondanks dat de dominee van hun kerk de plechtigheid zal voltrekken. Het zal, volgens hem, niet onder de ogen van God gebeuren.

Zijn vrouw, Marion, vind ik een schat van een mens (ze ziet er ook nog eens prachtig uit in koninklijk paars). Helemaal, als ik haar haar man aan de arm zie nemen naar het raam van de zaal. Het uitzicht over de vallei is prachtig! “Zie je nu, hoe we hier staan als kleine mensjes voor wat God heeft gecreeerd?”, vraagt ze. Haar man,duidelijk onder de indruk van al het schoons, knikt braaf ja.

Voor de oudere generatie is de kerk “het”, dat is ook de reden, dat Rick en ik er trouwden, wat mij betreft. Zijn grootmoeder was erg katholiek en het zou vreselijk voor haar zijn geweest, als wij niet in een katholieke kerk zouden trouwen. Ik was dol op haar en Rick ook, dus werd het de kerk, ondanks, dat ik niet eens gedoopt ben. Ooit zal ik mijn ervaringen daaromtrent eens beschrijven, maar nu dwaal ik af.

We krijgen te horen, dat de rechterkant van het kleine zaaltje gereserveerd is voor de gasten van de bruidegom. Rick en ik willen graag veel fotograferen, dus kiezen een paar stoelen aan het gangpad. De rest, kijkend naar de grootte van onze fototoestellen, laat dat graag aan ons over. De “officiele” fotografe is Zacks vriendin, een heel stil meisje, maar duidelijk met allerlei talenten, want zij deed ook Lisa’s mooie kapsel.

Keurig om twaalf uur begint de plechtigheid. Muziek speelt en als eerste worden de grootouders door de groomsmen naar hun plaats begeleid. Daarna volgen de ouders van de bruid en bruidegom, twee “moeders” voor Charity, want haar vader is hertrouwd. Vervolgens komen de bruidsmeisjes aan de arm van een van de groomsmen. In dit geval heeft een van de mannen twee vrouwen aan zijn arm, want er zijn vier bruidsmeisjes en drie groomsmen.

Na de bruidegom, mooi in zijn formele mariniersuniform gekleed, en het schattige vijfjarige bloemenmeisje, dat het helemaal alleen prima doet, zet de Bruidsmars in. Ik moet altijd even slikken bij die muziek, zo klassiek.

Daar komt de bruid aan de arm van haar vader. Charity is een klein, slank vrouwtje en haar jurk staat haar prachtig. Strapless is helemaal de mode hier, dus haar jurk is dat ook. Er zitten wat zilveren glittertjes bovenaan, maar verder is hij heel eenvoudig. Hij past bij haar.

Bij de dominee aangekomen vraagt die, wie deze vrouw aan haar toekomstige man weggeeft. “I, her father, do”, antwoordt Charity’s vader. Dan kan de plechtigheid beginnen.

De ceremonie verloopt precies, zoals je het in de films of op tv ziet. De dominee praat wat over het stel en stelt ze op hun gemak met grapjes. Dan vraagt hij, of er iemand is, die reden ziet, waarom dit huwelijk geen doorgang zou mogen hebben en pauseert even. Gelukkig blijft het stil!

De volgende stap zijn de “I do’s”. “Do you, Lucas, take Charity as your lawful wedded wife?” “I do”, antwoordt Luke stilletjes. “Dat hebben we niet verstaan!”, plaagt de dominee, waarop Luke het nog eens keihard herhaalt. Ook Charity laat het “I do!” luid en duidelijk horen, haar hoeft de dominee niet aan te sporen.

Vervolgens zijn de ringen aan de beurt. De best man moet even graven in zijn pak voor Charity’s ringen, wat aan de grappige dominee ook weer meteen een opmerking ontlokt, die iedereen dubbel heeft liggen.

Als laatste, en volgens de dominee Luke’s favoriete deel van de ceremonie, zegt de dominee “I now pronounce you husband and wife” en natuurlijk: “Lucas, you may now kiss your bride!”. Onder applaus gebeurt dat laatste.

Het stel draait zich om en de dominee stelt hen voor het eerst voor als “Mr. and Mrs. Lucas Malabad”. Het was een vrij korte plechtigheid, maar ik vond het erg mooi. Nu begint de traditionele recessiemuziek en verlaten het versgetrouwde stel en hun entourage de zaal.

Inmiddels staan er verschillende kazen en gevulde champignons klaar als voorafjes. Ook is de bar open met wijn, bier en frisdranken. Ik ga eerst nog naar buiten, want daar worden de officiele foto’s van het bruidspaar en hun bruidsmeisjes en groomsmen (ik zou niet weten, hoe dat in het Nederlands te vertalen, best man en maid of honor misschien getuigen?) genomen. Samen met nog een heel aantal andere familieleden neem ik ook de nodige foto’s. Het is wel heel fris buiten, ik benijd de meisjes in hun strapless jurken niet!

Na de foto’s en de voorafjes wordt de lunch geserveerd. Het is barbecue kip en ribs met alles wat daarbij hoort. Het smaakt allemaal erg goed. Tijdens het eten wordt er natuurlijk ook regelmatig op de glazen getikt, teken, dat het bruidspaar moet zoenen. Vooral het bloemenmeisje vindt dat prachtig en tikt constant op haar glas. Of het stel veel gegeten heeft betwijfel ik!

Na het eten zijn wij familieleden aan de beurt om met het bruidspaar op de foto te gaan. De temperatuur is inmiddels nog verder gedaald, dus het is flink rillen buiten. Gelukkig werkt de fotografe snel. Ik ben heel benieuwd naar haar foto’s, want dit is haar eerste officiele bruidsrapportage. Zo te zien heeft ze een heel aantal originele ideeen qua poses, heel knap.

Eenmaal weer binnen worden er glazen champagne en non-alcoholische cider uitgedeeld voor de toast. De maid of honor en de best man toasten het bruidspaar. De speech van de maid of honor is wat saai en ze leest hem van een papiertje op. Niet iedereen is er goed in, natuurlijk. De best man daarentegen heeft een hilarische toast voorbereid. We liggen allemaal dubbel!

De bruidstaart staat al de hele tijd in een hoek te pronken. Over de top ervan hebben Luke en Charity een compromis gesloten. Luke wilde namelijk geen stijve bruid en bruidegom, maar iets grappigs. Charity wilde juist traditioneel blijven.

Traditie is echter ook, dat de bruidegom de eerste hap cake in het gezicht van de bruid smeert. Dat wilde Charity nu ook weer niet (gelukkig deed Rick dat bij mij ook niet!). Zo kwam er een grappige caketop met een bruidegom aan een ketting met “ijzeren” bal en zal Charity’s gezicht schoon blijven.

Zo gezegd, zo gedaan, Luke geeft Charity de eerste hap van de cake keurig van een vork. Als het echter Charity’s beurt is om hem te “voeren”, roept iedereen, dat zij het hem wel in het gezicht kan smeren. Dat kan ze echter niet over haar hart verkrijgen, dus schuift het stukje cake ook keurig in zijn mond.

De cake wordt uitgedeeld en Rick neemt er een stuk van. Ik neem een hapje van hem en het is best lekker, maar ik ben geen cakeliefhebster en Saskia ook niet.

De volgende traditie is het gooien van het boeket. Zoals gewoonlijk heeft de bruid daar een speciaal boeketje voor, want het echte bruidsboeket wordt meestal gedroogd. Alle alleenstaande vrouwen en meisjes gaan in een afwachtend groepje staan.

Rick probeert Saskia ook zover te krijgen, maar die wil niet. Het is ook ongemakkelijk voor haar, ze kent niemand goed. Charity gooit haar boeket en de maid of honor, wiens vriend ook aanwezig is, vangt het. Wie weet komt de voorspelling, dat zij de volgende zal zijn, die gaat trouwen, dus wel uit!

De tegenhanger van het boeket bij de mannen is het gooien van de jarretel. Met zijn tanden trekt Luke die van Charity’s been af en gooit hem dan in het groepje “eligible bachelors”. Een jongeman met een rode baard vangt hem.

Dan kondigt de MC een “traditie” aan, die ik niet ken. De vanger van de jarretel moet hem aan het been van de vangster van het boeket doen. Ook dat gebeurt met de tanden tot grote hilariteit, al stopt hij maar net boven de knie, de rest van haar been is netjes met haar rok bekleed.

Nu is het tijd voor muziek en dansen. Dat wordt begonnen door Luke en Charity, hun eerste dans als man en vrouw. Ik herken het liedje, waarop ze dansen niet (dat van Rick en mij destijds was “Sleeping Beauty” van Tsjaikovsky, naar het Disney liedje van Doornroosje).

Na hen volgen Charity en haar vader en Luke en zijn moeder, Lisa. Dit vind ik altijd een mooie traditie, vooral die van vader en dochter, want, zoals Rick opmerkt, het zal waarschijnlijk een van de weinige keren in zijn leven zijn, dat hij met zijn dochters danst.

Na deze dansen gaat de dansvloer open voor iedereen. Rick en ik dansen een paar keer, Saskia wordt door een van de andere tieners meegesleept en zelfs mijn anders zo gereserveerde schoonvader gaat “los” tijdens een lied. Het is allemaal erg gezellig en veel lol en voor we het weten is het half vijf en tijd om naar huis te gaan.

De oorspronkelijke bus heeft echter een mankement, dus er moet een nieuwe komen. Gelukkig duurt dat niet lang en is er genoeg gespreksstof met iedereen. Ook bij Lisa en Luke thuis gaan de gesprekken geanimeerd voort. Vooral omdat de zussen en broers van Luke allemaal kinderen van ongeveer dezelfde leeftijd als wij hebben, vinden we heel wat gemeen. Ook hebben zij allemaal vroeger als kind in Vienna gewoond en ook dat schept een band.

Of het nu het hoogteverschil is, want Denver ligt op anderhalve kilometer hoogte, of alle indrukken van vandaag, maar we zijn alle drie doodop. Na nog een bordje met eten nemen we dan ook afscheid. Morgen gaan Saskia en ik weer terug naar huis, dus we zullen de familie deze reis niet meer zien.

Terug in het hotel gaan we voor ons doen heel vroeg slapen. Behalve mijn eigen bruiloft heb ik er inmiddels zeker een tiental meegemaakt hier en iedere keer is het toch weer heel anders, ondanks de gewoonlijke tradities. Ik ben blij, dat wij bij dit feest konden zijn. Luke was als schattige driejarige ons “ringendragertje” en vond het toen allemaal maar niets. Zijn ouders mogen trots zijn op de knappe stoere marinier, die hij is geworden!

Zondag

Alweer zijn we vroeg op, maar wel na meer dan negen uur slaap. Althans, voor Rick en mij, want Saskia had vannacht veel hoofdpijn en vroeg om drie uur om Advil daarvoor. Zij wil dan ook liever nog blijven liggen om wat extra te rusten.

Rick en ik willen graag wat van de omgeving zien en Saskia is daar toch niet in geinteresseerd. Wij douchen en gaan op weg naar het historische gedeelte van Golden. Met Saskia spreken we af, dat we haar zullen bellen, als we weer op onze terugweg naar het hotel zijn.

Gisteravond heb ik op het internet al gezocht naar een leuk restaurant om te ontbijten. Daar kwam ik uit op de Table Mountain Inn. Dat blijkt ook een leuk uitziende inn in het centrum van dit “wild west” stadje te zijn. Het is er gezellig druk, maar er is nog een tafeltje voor ons tweeen.

Het menu is echt Westers met veel Tex-Mex invloeden. Ik kies de Sedona benedict, een English muffin met gegrilde groentes en twee gepocheerde eieren. De chipotle Hollandaise saus vraag ik ernaast. Rick neemt de cattleman’s breakfast, een flinke portie, geschikt voor een cowboy!

Na het lekkere eten lopen we de hoofdstraat van het stadje af. Het is echt een oud Westers plaatsje met op de achtergrond de tafelberg, waar het hotel naar is genoemd. Het is flink koud, maar we willen de brug over de beek, waar de Coors brouwerij zijn water uit haalt over. Die beek blijkt heel bevroren en sneeuwerig. Het moet hier dus al erg koud zijn geweest.

Op de brug staan allerlei borden met de geschiedenis van Golden, de brug, de beek en meer, erg leuk om te lezen. Het is echter zo koud, dat ik het na drie borden voor gezien houd. Rick is meer bestend, maar begint na een tijdje toch ook te rillen.

Gauw halen we bij de Starbucks warme drankjes. Ik bestel een magere gezouten caramel hete chocolade en die is, ondanks het magere, nog flink zwaar. Het smaakt werkelijk of ik een chocoladereep drink! Ik kan het dan ook bij lange niet op, maar lekker warm is het wel.

Ons volgende doel is Lookout Mountain. Daar in de buurt ligt ook het graf van Buffalo Bill. Over deze beroemde entertainer hebben wij een aantal jaren geleden in Cody, Wyoming, al het een en ander geleerd.

Rick en ik zijn allebei benieuwd hoe dit graf nu juist hier verzeild is geraakt. Na de auto geparkeerd te hebben, lopen we er (in mijn geval rillend, want de kou gaat door merg en been) heen. Het is een eenvoudig graf van steen met plakkaten, waarop de namen van Buffalo Bill en zijn vrouw Louisa Maud staan.

Nieuwsgierig naar het hoe en wat betalen we de $5 per persoon entrée voor het museumpje. We hebben in Wyoming het grote museum al bezocht en zijn eigenlijk verbaasd hier nog eens zoveel informatie te vinden. De hele kleurrijke levensloop van Buffalo Bill valt er te lezen. De man had geen gemakkelijk leven, maar ging na iedere tegenslag toch stug door!

Zijn graf hier is controversieel, want het was het woord van zijn vrouw, dat hij tijdens zijn laatste levensuren de wens uitsprak hier begraven te worden. Velen hebben sindsdien zonder succes geprobeerd zijn graf te verplaatsen naar Wyoming of Nebraska, waar hij meer tijd doorbracht.

Helaas begint de tijd te dringen, want we moeten om elf uur uit ons hotel. We maken nog gauw een paar foto's van de besneeuwde bergtoppen achter ons, waaronder Breckenridge Peak, waar we een paar keer geskied hebben.

Zo jammer, dat we dit keer geen tijd hebben de bergen in te gaan. Verlangend kijk ik naar hun ongrijpbare schoonheid nu. Helaas is het nogal bewolkt, dus erg goed zien we ze niet. Dit reisje heeft mijn verlangen voor een vakantie in Colorado en Utah, dat er allang was, weer aangewakkerd. Nu nog even Ricks interesse daarvoor aanwakkeren, hij is meer een stadsmens.

Op de weg naar beneden zien we een hele kudde herten grazen langs de weg. Rick stopt, zodat ik foto's kan maken. Duidelijk zijn deze herten, net als degenen bij ons in de buurt, redelijk aan mensen gewend. Ik kan tot vrij dichtbij komen voor ze de benen nemen. Dit is wel een ander soort hert, dan "onze" witstaartherten. In ieder geval heb ik mijn wilde dieren weer gezien.

Saskia is al helemaal klaar en we pakken de rest van onze spullen in. Precies om elf uur checken we uit het hotel. Saskia en ik hoeven pas om kwart voor twee op het vliegveld te zijn, dus we hebben nog even.

De laatste keer, dat ik in downtown Denver was, was toen Katja een baby was. Ik wil daar dus wel graag weer eens heen. Als eerste rijden we naar het Colorado staatscapitool. Nu ik bijna alle staten (op vier na) heb bezocht, ben ik begonnen aan mijn capitool "verzameling".

We zien de gouden koepel van dit capitool al van verre. We kunnen er vlak voor parkeren, maar zijn niet verbaasd, als het op zondag dicht is. Nu heb ik de capitolen van Virginia, Maryland, North Carolina, Minnesota, Massachusetts, Colorado en Kentucky gezien. De eerste vier heb ik ook van binnen gezien. Ik kan een ieder aanraden in de hoofdstad van een staat het capitool een bezoek te brengen.

Het loopt inmiddels tegen twaalven en we besluiten naar 16th Street Mall te gaan, op zoek naar een restaurant. Deze "mall" is een openlucht winkelstraat, waar alleen openbaar vervoer rijdt. We parkeren in de garage van het Westin hotel wat vlak naast de mall ligt.

Eenmaal buiten zien we er als echte toeristen uit en benadert een "ambassadeur" ons. Hij legt uit, dat hij er is om mensen op weg te helpen. Dat soort ambassadeurs hebben wij in Washington ook, een goed initiatief is het. Ik leg uit, dat we op zoek zijn naar een lunchplekje en hij wijst naar de overkant.

Daar ligt Crepes&Crepes, wat een prima keuze blijkt te zijn. De crepe chef is Frans en maakt de dunste crepes, die ik ooit heb gezien! Ik bestel een boekweit crepe met wilde paddestoelen, Rick een met ham, kaas en champignons en Saskia een zoete crepe met banaan en cream cheese. We smullen, absoluut een aanrader, dit restaurant!

Het lange weekend in Colorado zit er voor Saskia en mij weer op. Rick rijdt ons naar Denver International Airport, waar we tot donderdag afscheid nemen. Rick moet deze week toevallig in het gebied rond Denver presentaties geven.

Saskia en ik checken onze tassen in. Nu ik Premier status heb zijn die gratis en we zijn binnen vijf minuten klaar. Ook bij de veiligheidscontrole mogen we, vanwege mijn Premier status, door de snelle rij. Binnen het kwartier na afscheid van Rick te hebben genomen zijn we er doorheen! Dat moet een record zijn!

De trein brengt ons naar de B terminal, waar onze gate heel erg in het begin blijkt te zijn. Saskia wil graag het vervolg op haar boek, waarvan de boekenwinkel gelukkig nog een exemplaar heeft. Ook kopen we een paar tijdschriften, want tijdens het opstijgen en landen mag ik ook niet in mijn Kindle lezen.

Meer dan een uur voor vertrek komen we bij de gate aan. Saskia leest en ik computer wat. Voor we het weten is het tijd om in te stappen. Ook dit keer hebben we Economy Plus stoelen. Het vliegtuig is een (nogal oude) 767 en we hebben een gang- en raamplaats naast elkaar, ideaal, dus.

Na allerlei gedoe met de koffertjes, die men tegenwoordig om maar niets voor bagage te hoeven betalen, aan boord sleept (en dan gratis toch moet inchecken, omdat er geen plaats is in bakken boven de zitplaatsen!), vertrekken we toch nog op tijd. Met zo'n 300 mensen aan boord is dat nog een klein wonder.

Het wordt een erg prettige vlucht en heel gezellig met mijn jongste. Zij wordt langzamerhand avontuurlijker met haar eten. De "tapas", die ik op de heenweg had, leken haar ook erg lekker, dus ze bestelt ze vanavond ook. We genieten gezellig samen van de lekkernijen. Saskia vindt zelfs de amandelen, die ze voorheen verafschuwde, lekker.

Dat recycling steeds belangrijker wordt in dit land blijkt weer op een aantal manieren deze reis. Bij de bruiloft werden blikjes en papier afval apart verzamelt. Op Denver Airport staan naast de vuilnisbakken bakken voor papier en blikjes en glas. Maar voor het eerst wordt ook aan boord de afval gescheiden. Blikjes en flesjes gaan apart van de rest van het afval. Goed zo, United!

Halverwege de vlucht heb ik zin in een glaasje witte wijn en vraag de flight attendant daarom. Gewoonlijk kost dat $7 tegenwoordig, maar ach. Niet veel later komt ze terug met een plastic "glas" witte wijn en zegt "Merry Christmas". Ik krijg het gratis, want ze hebben geen wijn meer in onze cabine, dus ze heeft een glas uit eerste klas gehaald. Erg aardig!

Voor we het weten is het tijd om te landen. Ik heb mijn blog zelfs nog niet af! Het voelt als altijd heerlijk om weer op Virginiaanse bodem te staan. Het duurt best lang voor we onze bagage hebben en dan moeten we ook nog in de rij voor een taxi.

Saskia en ik kijken elkaar aan en vragen ons af, of we niet iemand kunnen bellen om ons op te halen. Het loopt al tegen tienen, dus dat kunnen we niemand aandoen. Gelukkig gaat de rij snel en wij krijgen een mooie SUV Washington Flyer taxi.

De rit naar huis is leuk met alle Kerstversieringen en als we onze cul de sac binnenrijden helemaal. Alle huizen zijn nu versierd en we worden verwelkomd door een zee van lichtjes. Saskia en ik slepen de tassen naar binnen en snacken dan nog wat. Ik vind het wel erg gezellig zo met al die lichtjes en versieringen thuis te komen, maar ben vooral dankbaar voor mijn lieve bijna vijftienjarige.

We kijken nog even tv en dan gaat Saskia naar bed. Zij moet morgen weer vroeg op voor school. Ik maak dit blog nog even af en ga straks ook naar boven. Foto's en filmpjes volgen zo snel mogelijk.

Het was trouwens vreemd om te reizen om Sinterklaasdag. Intussen las ik op Facebook alle updates van Nederlandse vriendinnen in verband met hun pakjesavond. Ik hoop, dat de Sint goed is geweest voor iedereen en dat de wegen niet te glad waren. Ik ben opgegroeid met 5 december als grote feestdag, dus wat dat betreft was vandaag iets heel anders!