Naar Denver

Het warme weer van de afgelopen dagen is voorlopig weer voorbij. Rillend laat ik Cosmo uit. Na die zeventien graden voelt twee graden onder nul heel erg koud opeens! Soms lees ik, dat mensen in Florida een vest aandoen, als de temperatuur onder de 25 graden gaat. Eigenlijk kan ik me daar wel iets bij voorstellen. Je lichaam moet een warmte en kou wennen.

Bij de sportschool doe ik drie kwartier op de stairmaster. Vervolgens geef ik Cosmo nog een wat langere wandeling, want hij zal de komende dagen in de kennel doorbrengen. Daar krijgt hij wel drie keer per dag een wandeling, maar ik heb geen idee hoe lang die zijn.

In ieder geval vindt Cosmo het bij de kennel prima. Hij loopt er enthousiast binnen en wordt meteen door de medewerksters geknuffeld. Dat geeft me wel een heel goed gevoel, moet ik zeggen. Het wondje van de tekenbeet lijkt netjes te genezen, maar ik vraag ze toch even het in de gaten te houden. Dan neem ik afscheid van mijn hondenbaby, gelukkig niet voor lang.

Op mijn terugweg haal ik Saskia op van school. We halen bij Manhattan Bagel even gauw lunch en gaan dan inpakken. Rick komt niet veel later uit zijn werk en keurig om twee uur zijn we gepakt en kunnen onze drie tassen in de auto. Het is wel fijn te weten, dat ik nu ook Premier status heb bij United en dus niet voor mijn tassen hoef te betalen.

De rit naar het vliegveld verloopt voorspoedig en Rick parkeert de auto in een van de garages. Het is altijd een hele wandel van daar naar de terminal. Tot ons vermaak is het ook hier overal versierd voor Kerst.

Ook in de terminal staan grote Kerstbomen. Saskia merkt op, dat we eigenlijk nooit ergens heen vliegen in deze tijd van het jaar. In mijn herinnering hebben we inderdaad maar een keer voor Kerst naar Ricks ouders gevlogen, jaren geleden.

Het inchecken verloopt ook voorspoedig en we zijn allemaal benieuwd naar de veiligheidscontrole van de TSA. Daar is de laatste tijd zoveel ophef over, dat we van alles verwachten. Saskia heeft een ruime trui aan en de TSA beambte voor de veiligheidspoortjes zegt, dat ze misschien gefouilleerd moet worden. Ze “piept” echter niet en mag gewoon doorlopen.

Bij mij gaat het alarm eerst wel af, maar als ik mijn horloge afdoe niet meer en ik mag ook door, Rick idem ditto. Om ons heen zie ik ook niemand die beruchte “pat down” krijgen of in de scanners stappen. Eigenlijk ben ik een beetje teleurgesteld, dat alles zo rustig verloopt. De TSA agenten zijn ook nog eens allervriendelijkst. Ik had een soort wild westen verwacht kennelijk, ha ha.

Met de trein rijden we naar terminal C. Daar haalt Rick drankjes bij Starbucks en voor we het weten is het tijd om aan board te gaan. Saskia en ik hebben een raam- en een gangplaats in Economy Plus. Heerlijk, die extra beenruimte! Helaas voor Rick boekte hij te laat, dus hij zit zo’n elf rijen achter ons in deze Airbus 320.

Voor de verandering, want ik heb daar niet veel geluk mee gehad dit jaar, vertrekken we op tijd. Zoals altijd, als de piloot het aanzet, luister ik naar de communicaties tussen de piloten en de luchtverkeersleiding. Dat vind ik altijd een erg leuke service van United.

Omdat we voor onze tijd 20 uur pas zullen landen, bestellen Saskia en ik eten aan boord. Ik kies de doos met tapas, waar allerlei lekkere dingen in zitten. Onder anderen een zakje olijven, artisjok en gegrilde paprika bruschetta, hummus en smeerkaas. Daarbij allerlei verschillende crackers, ik moet zeggen het is erg lekker! Saskia kies het pretzelbroodje met ham en kaas, ook zij smult. Eigenlijk heb ik zo’n menu, waar je zelf kunt bepalen, wat je lekker vindt en ervoor betaalt , liever, dan de eeuwige kip of pasta menu’s.

Ik vind het er sjiek uitzien, jullie?

De vlucht is ongewoon rustig. Geen enkele turbulentie voelen we de hele weg! Na het eten lezen we en voor we het weten is het tijd om op Denver International Airport te landen. Daar krijgt Rick een sms van zijn zus, dat de bruidegom ook net geland is.

Bij de baggage claim ontmoeten we Lucas. Hij heeft een klein koffertje en zijn Corps Mariniers formele uniform mee, waarin hij gaat trouwen. In de Avis bus kletsen we bij. Lucas en Charity wonen nu samen in San Diego, maar hun beider ouders wonen in de omgeving van Denver, vandaag, dat ze hier gaan trouwen.

Ricks naam staat op het bord van Avis Preferred en een Hyundai Elantra staat voor ons klaar. Het huis van Lisa, Rick's zus, en Luke is niet ver van het vliegveld. Daar worden we enthousiast onthaald, want we hebben elkaar al een paar jaar niet gezien.

Onder het genot van (voor mij een klein stukje, want de tapas waren eigenlijk genoeg) eigenmaakte lasagna en een pietepeuterig stukje pecan pie praten we gezellig met de moeder van Luke. In deze familie zijn er drie Lukes, de oudere, man van deze moeder, Luke Junior, vader van de bruidegom en Luke, the third, bruidegom. Ingewikkeld blijft het, want Rick moest vanavond bijvoorbeeld vragen, welke Luke er met ons mee wilde.

Denver heeft mountain time, dus twee uur vroeger, dan thuis. Saskia is om kwart voor zes opgestaan vanochtend, dus is al gauw helemaal op. We nemen afscheid en rijden naar ons hotel voor vannacht, de Hampton Inn North. We krijgen een kamer met een king size bed en een uitklapbare sofa voor Saskia. Morgen weer een drukke dag, dus de lichten gaan straks uit.