Dag 11 Griekenland: Een ochtend in Naxos en naar Santorini

Het is weer inpakdag en we doen dat snel. We leggen alles in de auto en dan bel ik Stelios dat we uit willen checken. We kunnen de sleutels in het appartement laten. Tegelijkertijd zien we de chef en zijn vriendin alles in hun auto laden. Kennelijk woonden ze in een van de appartementen.

Met wat moeite neem ik afscheid van de kittens en dan rijden we naar I Tria Adelphi (de drie broers). Daar weet men eerst niet wat we er komen doen, maar gelukkig is er een broer op de hoogte en kunnen we opscheppen. Het is niet bijzonder, maar vult de maag en wie klaagt er over uitzicht op zee bij het ontbijt?!

Na het eten stellen we de GPS in op de ene plek op Naxos, die ik nog wil zien. Die is verder weg dan ik dacht, maar we hebben de tijd. Alyko strand stelt niet teleur. Als we langer zouden blijven zouden we hier gaan snorkelen. 

Naxos is echt bergachtig

Er is hier ook een verlaten hotel dat nooit afgemaakt is. In het begin van de jaren zeventig wilde men hier kennelijk een groot verblijf bouwen, maar alleen de muren staan er. Nu zijn er mooie muurschilderingen (en helaas ook lelijke graffiti) op die muren te bewonderen. 

Als we alles bekeken hebben rijden we naar de Chora. Hier drinken we koffie bij een van de cafe's. Onze veerboot zou om half twaalf vertrekken dus tegen elven geven we de huurauto terug aan de broers van Naxos Auto Rent. Het zijn ook drie broers, maar in dit geval heeft de derde een rumbar.

Ik ben altijd dol op kleurige vissersbootjes

Om kwart over elf sluiten we aan in de rij wachtenden voor de veerboot. Om ons heen staat een Amerikaans stel op huwelijksreis, die toevallig uit het gebied in Michigan komen waar Ricks familie woont. 

We hebben al gauw door dat de veerboot niet op tijd zal komen en zien op de verschillende sites waar je schepen kunt volgen dat hij drie kwartier te laat uit Mykonos vertrekt. Als de boot er eenmaal is worden we als een kudde aan boord gejaagd en we hebben onze bagage nog niet weggelegd of we varen al. 

Even afkloppen, maar tot nu toe hebben we rustig water voor de veerboten. Ik heb mijn zeeziektepillen wel ingenomen, maar denk niet dat dat nodig was.  De overtocht duurt zo'n anderhalf uur en dan zien we de muren van Santorini opdoemen. 

Dit eiland was ooit een vulkaan, maar in de 17e eeuw voor Christus was er een zware uitbarsting en de krater vulde met water. Het eiland dus feitelijk de rand van een enorme vulkaan. Men denkt dat de mythe van Atlantis door deze uitbarsting is ontstaan. 

De wanden van de vulkaan zijn heel erg steil, dus als je van de haven naar boven wilt komen is dat een lange weg met haarspeldbochten. Wij hebben een taxi geregeld en worden opgewacht door iemand van dat bedrijf. De taxi zit echter vast in het verkeer naar de haven en laat nog een half uur op zich wachten. 

Als Nikos er eenmaal is duurt het nog eens eeuwig voor we de bochtige weg omhoog hebben genomen. Wij hebben nog geluk dat dat vanuit de nieuwe haven met de auto kan. Om de oude haven, waar de cruise passagiers worden afgezet, uit te komen moet je of heel stevig klimmen, een ezel inhuren of wachten op de kabelwagen, die de berg opgaat. 

Wij worden door Nikos naar het vliegveld gebracht waar Rick een auto heeft gereserveerd bij Sixt. Gelukkig hebben we een kleine snack mee, want het is inmiddels al drie uur. We krijgen uiteindelijk een Skoda mee, die al flinke schade heeft. Maar ja, het is een automaat, wel zo fijn voor Rick.

Een kwartier later zijn we bij Pnoe Luxury Suites waar we verblijven voor de komende drie nachten. We worden heel hartelijk ontvangen door Dimitri. Hij legt ons uitgebreid uit wat we kunnen doen en niets is zijn vrouw en hem teveel om het ons naar de zin te maken. 

Alleen is het verwarmingselement van ons zwembadje kapot. Dat wordt meteen gemaakt en dan moet het weer warm genoeg worden. Dat zou fijn zijn, warmer dan de zwembaden die we tot nu toe mee hebben gemaakt is wenselijk. 

Dimitri raadt Barolo in Fira aan voor ons om te gaan eten. Hij maakt een reservering en nadat we ons met onze bagage in de kamer geinstalleerd hebben vertrekken we naar Fira. Daar vinden we zowaar een gewone parkeerplek en lopen de vijf minuten naar het restaurant. 

We krijgen een tafel met uitzicht op de zonsondergang, die nog anderhalf uur op zich zal laten wachten. Om de honger te stillen bestellen we als eerste de drie Griekse dips. Dat zijn tzatziki, een fava dip die typisch voor dit eiland is en taramosalata, een visdip. Ze zijn allemaal heerlijk. 

Ons volgende gerecht zijn de St. Jacobsschelpen en daarna heb ik een heerlijke zalm tartare op een gazpacho bed en Rick de gegrilde biefstuk. Het eten is voortreffelijk en het uitzicht ook. Als de zon bijna onder is neemt George, onze serveerder, foto's van ons en deze vind ik het leukst gelukt. 

Voldaan lopen we terug naar de auto. We hadden gehoopt vanmiddag al wat van het eiland te verkennen en waren teleurgesteld dat alles zo idioot lang duurde. Deze maaltijd maakte het allemaal goed.