Over The People's House

Of ik heb iets niet goed gedaan of ik ben door mijn Fitbit wekker van zeven uur heen geslapen. In ieder geval doe ik pas om vijf over half acht mijn ogen open. Natuurlijk is Rick allang op en gaat al naar boven om zich klaar te maken.

Na mijn ontbijt is hij dan ook gereed om naar Starbucks te gaan. We gaan naar het Vienna cafe en spelen onderweg wat Pokemon Go. Dan zet Rick mij thuis af, want hij gaat vandaag in Reston werken vanwege een doktersafspraak.

Halloween in Fairyville

Voor mij is het tijd voor mijn dagelijkse cardio. Ik stel de elliptische machine zwaarder in. Nu ik geen gewichten kan heffen hoop ik mijn benen zo harder te trainen. Na drie kwartier zit het er weer op.

Na mijn dagelijkse Duolingo lessen, die zich nu op Spaans concentreren, maak ik me klaar erop uit te gaan. Tijdens de rit naar Whole Foods stop ik een paar keer voor herfstfoto's. Er zijn al wel wat kale bomen en op een ervan zitten wel vijftien kraaien, een hele moord. Daar moet iets interessants in de buurt zijn voor ze.

Bij Whole Foods haal ik geraspte kaas en de garnalensalade. Thuis snijd ik mini paprika's in reepjes en realiseer me dan dat ik vergeten ben bramen te kopen. Nou ja, de paprika's en garnalensalade is ook wel genoeg.

Na het eten rijd ik naar de metro, parkeer daar en neem de trein naar het McPherson Square station in Washington. Dat is het dichtst bij het Witte Huis en de nieuwe attractie waar ik heenga. 

Voor het Witte Huis staan hoge hekken en blijkt men al bezig met de constructie van tribunes e.d. voor de inauguratie! Dat is wel heel vroeg en betekent dat ik mijn klanten zondag weinig van het huis zal kunnen laten zien. 

Vlakbij het Witte Huis is het nieuwe The People's House, a White House Experience. Zoals zoveel dingen in Washington is dit museum gratis te bezoeken. Ik heb een kaartje voor twee uur en ben iets te vroeg, maar kan zo naar binnen. 

Dit hele museum gaat over het Witte Huis, zijn geschiedenis en bewoners. Het begint met een film op een nagemaakt Witte Huis. Dan volgt er een hele interactieve ervaring. De geschiedenis wordt belicht en hoe het huis door de oorlogen heen is gekomen (in 1814 is het door de Britten in brand gestoken en er weer bovenop gekomen, bijvoorbeeld)

In een andere zaal worden de openbare kamers in het Witte Huis op de muren geprojecteerd. Hier kun je op portretten en meubels drukken en er meer over leren. In de rode kamer hangt een buste van Martin van Buren. 

Er is een Nederlands gezin in de ruimte en ik kan het niet laten hen te vertellen dat Martin van Buren Nederlands sprak in het Witte Huis. Dat vinden ze een leuk weetje en we praten een tijdje. Ook de verkiezingen komen aan bod en vooral de vader is daar erg in geinteresseerd. Het is echt leuk zo even een babbeltje te maken. 

De volgende zaal is de Oval Office. Die is helemaal nagemaakt inclusief bureau. Alles is interactief dus er worden heel wat foto's achter het bureau gemaakt. 

Deel van de Oval Office

In een van de kamers kun je presidenten meehelpen beslissingen te maken. Daarna zie je welke zij maakten. Daar ben ik ontzettend slecht in! Ik zou geen goede president zijn. Een andere zaal is de officiele eetkamer en wat voor belangrijke staatsbezoeken daar plaatsvonden. 

In de ruimte waar je van alles kunt leren over de presidenten, hun vrouwen en het personeel van het Witte Huis besteed ik de meeste tijd. Terwijl ik over John Adams lees, bekijkt de man naast mij Donald Trump. 

Hij maakt een afkeurend geluid en ik moet erom lachen. Dan zegt hij dat hij er wel rotte eieren naar zou willen gooien. Iedereen in de zaal lacht en is het daarmee eens. Zoiets geeft me dan weer hoop. 

Als je voor een groene muur kunt staan en met verschillende achtergronden een foto kunt laten nemen doe ik dat natuurlijk. Het valt nog niet mee de juiste positie te vinden. 

Er is nog veel meer te doen, maar het is al na drieen en ik besluit nog eens terug te komen. Rick gaat dit ook leuk vinden en ik ga het zeker aan mijn klanten aanraden. Ik loop terug naar de metro waar ik maar een paar minuten hoef te wachten op mijn trein. 

Een minuut of twintig later stap ik in Vienna uit en rijd naar huis. Daar betrap ik de eekhoorn die onze pompoen aan het opeten is. Zodra die me ziet neemt hij nog een groot stuk pompoen mee en rent weg. Hij is ook al aan de tweede begonnen, dus die hebben we maar in de garage gezet. 

Rick is naar zijn pijndokter geweest om de MRI te bespreken. Het goede nieuws is dat er niets verergerd is in vergelijking met de MRI twee jaar geleden. Alleen heeft Rick dus al meer dan een maand ernstige pijn. Nu heeft hij een sterkere pijnstiller mee en 7 november krijgt hij weer een injectie, die hopelijk dan wel helpt.

We eten vanavond palmharten "spaghetti" met pastasaus met paprika en champignons en gehaktballetjes. Daar wat geraspte kaas overheen en het is verrukkelijk. Die "pasta" is onze favoriet van de plantaardige spaghetti's, want hij lijkt qua textuur het meest op pasta. 

Het was een leuke dag en ik heb me voorgenomen weer vaker naar de stad te gaan. Ik ben er tenslotte zo met de metro.