Over de reis naar Snowshoe Mountain

We hebben vanochtend geen (erge) haast, want we kunnen pas om vier uur in ons huisje. Ik sta op mijn gewoonlijke tijd op en dan rijden we naar Starbucks. Rick heeft al ontbijt gegeten, maar ik bestel egg white egg bites. 

Die zijn bijna niet gebakken, dus ik vraag of ze ze nog even in de oven kunnen doen. Ik krijg ze helemaal knapperig rondom terug. Dat ga ik voortaan doen, want zo zijn ze vele malen lekkerder dan zo'n weke hap.

Terwijl Rick alvast dingen in de auto doet, ga ik aan mijn dagelijkse stappen. Als ik er 5000 heb vind ik het genoeg geweest en ga douchen en de laatste spullen in mijn tas doen. Met wat pakken en meten, want ski spullen nemen ook heel wat plaats in, zijn we tegen half elf klaar om weg te rijden.

Orion gaat op zijn stoel en ligt zodra we de snelweg oprijden te slapen. Hij vindt autoritjes nog steeds helemaal geweldig, gelukkig. We rijden de I-66 af naar het westen. Bij de laatste afslag voor de I-81 wil Rick bij de Starbucks stoppen.

Opeens realiseert hij zich dat hij die afslag straal voorbij is gereden. We rijden dus de I-81 een stukje en draaien bij de eerste afslag om. Daar is de Starbucks dan! Rick haalt een eggnog latte bij de drive thru en ik maak een pit stop. 

Onze GPS systemen, de auto en Waze, geven verschillende routes aan. We volgen die van Waze, want die "weet" ook van verkeersproblemen. Het wordt dus de zuidelijke route en die is prachtig. Onderweg stoppen we bij een Subway om een salade als lunch te eten. 

Zodra we na zo'n tachtig kilometer van de I-81 afgaan, rijden we het George Washington National Forest binnen. Opeens zien we besneeuwde bomen en wordt het scherp kouder. We rijden nu in het Blue Ridge gebergte en de wegen zijn heel bochtig met af en toe een haarspeld bocht. 

Iedere keer denken we dat we nu vast in West Virginia zijn, maar het blijft maar Virginia. Onze staat is zo groot, dat valt ons iedere keer weer op. In Moneterey, Virginia, tanken we tijdens een flinke sneeuwbui. 

Het duurt nog zeker een half uur voor we de grens met West Virginia bereiken. Tot de Burgeroorlog waren Virginia en West Virginia een staat. Tijdens de oorlog koos Virginia voor het Zuiden en West Virginia sloot zich aan bij het Noorden. Daarom verklaarden ze zich een aparte staat. 

Hier rijden we door het Monongahela National Forest. Ongelooflijk wat een enorm woud, met helemaal geen bewoners. Hier kun je ook goed zien hoeveel onbewoonde ruimte de VS heeft. Mijlenver van elkaar zien we af en toe een huis, veel ervan zo te zien niet meer bewoond. 

Doordat de wegen berg op berg af gaan en er flink veel bochten zijn, schieten we niet hard op. Het is wel idyllisch met de sneeuw en kabbelende beekjes langs de weg. Eenmaal in de vallei gaat het weer wat sneller, maar al met al komen we pas om tien voor vier bij het verhuurbedrijf aan. 

Dat is prima, want check in is vier uur. Alleen lijkt er niemand te zijn. Arme Rick staat daar zonder jas in de wind en sneeuw met een temperatuur van -8 graden. Gelukkig duurt het niet lang voor de deur opengaat, de dame was even naar het toilet. Kan gebeuren, natuurlijk, en niet veel later komt Rick met de codes om ons huisje binnen te gaan terug de auto in. 

We zijn hier aan de voet van Snowshoe Mountain en die moeten we op om naar ons onderkomen te gaan. Hoe hoger we komen, hoe kouder het wordt en hoe harder het gaat sneeuwen. Tegen de tijd dat we Whistlepunk 37 gevonden hebben is het -10 en voelt volgens mij als -20 met de harde wind.

We brengen Orions bench naar binnen en doen hem daar met een met kaas gevulde Kong in. Rick gaat alles naar binnen halen en ik pak uit. Inmiddels zijn we een goed geoliede machine en een half uurtje later is alles op zijn plaats. 

We hebben een paar boodschappen nodig en rijden naar het kleine supermarktje vlakbij. Melk voor de thee morgenochtend was eerst het enige op het lijstje. Sinds we zijn aangekomen kwamen daar een ijskrabber en iets om de open haard mee aan te maken bij. We slagen met alles, dankzij de vriendelijke verkoopster. 

Dan wil Rick graag bij de Village met alle restaurants en winkels kijken. Dat ziet er heel gezellig uit, maar oh wat is het koud!! Ik kan het gewoon niet leuk meer vinden, want ik heb al zoveel pijn en de sneeuw en wind maken dat vele malen erger. 

We kijken snel welke restaurants open zijn en lopen dan meteen terug naar de auto. Luisterend naar het weerbericht denk ik niet dat ik morgen vaak buiten ga komen. Het zal flink onder nul blijven met windstoten van tot 55 km/u. Op deze berg is het altijd flink kouder, dan bij andere skigebieden in de omgeving. We zitten hier dan ook op bijna 1500 meter.

Ons huisje heeft een slaapkamer, een badkamer, een keuken en een gezellige woonkamer met open haard. Het is erg gezellig en leuk gedecoreerd. Alleen was het toen we binnenkwamen 15 graden binnen. 

Zodra we terug zijn, maakt Rick de open haard aan. Dat valt nog niet mee, maar na een tijdje brandt er een goed vuur. Tijd om aan het avondeten te gaan denken. 

Dat bestellen we van The Junction. Rick gaat het halen en het is tot mijn verbazing nog flink warm. Ik heb de geroosterde spruitjes met blauwe kaas en balsamico en de buffalo kipnuggets. Het smaakt lekker en de pittige kipnuggets zorgen ervoor dat ik het eindelijk warm heb vandaag. Ook Rick vindt zijn maal lekker.

Nu gaan de voeten omhoog, de dekens over ons heen en gaan we bij de open haard Hallmark films kijken. We zullen zien wat morgen brengt. Ik ben benieuwd hoe lang Rick het gaat uithouden in die kou. Maar we zijn er even uit en de sneeuw is prachtig, dus genieten doe ik toch.