Over de terugreis

Vannacht hebben we het raam open gehad en daardoor veel beter geslapen. Om half acht zijn we beiden wakker. Rick maakt weer thee en terwijl hij doucht pak ik de spullen in. Daarna spring ik onder de heerlijke douche. Dit huisje was zeker het modernste waar we dit jaar gelogeerd hebben. 

We doen alvast wat spullen in de auto en rijden dan naar het centrum. Vandaag is het een stuk warmer, dan de afgelopen dagen. Dat zul je natuurlijk altijd zien, maar in ieder geval hebben we van het schitterende besneeuwde landschap kunnen genieten. Dat zal nu wel gauw wegsmelten. 

Voor we onze koffies en ontbijt halen, lopen we rond om wat laatste foto's te maken. Ik zie dat Rick toch een beetje mank loopt. Ik vraag of het zijn knie is en dat is het geval. Dit verwachtte de dokter al en Rick heeft het ervoor over gehad, zegt hij. Thuis zal hij weer trouw zijn fysiotherapie oefeningen gaan doen. 

Terwijl we op onze koffies wachten, bedenk ik me dat ik helemaal in kerstkleuren gekleed ben. Mijn kerstmondkapje (met filter erin), mijn groene sjaal en rode skijas passen perfect bij elkaar. Daar moet ik een kerstselfie van maken. 

Het inpakken van de auto gaat vlot en keurig om tien uur, de checkout tijd, trekken we de deur dicht. Het was fijn om er een paar dagen uit te zijn, maar dit was lang genoeg. Zeker ook voor Ricks knie, hij geeft toe dat hij niet nog een dag had kunnen skien. 

Zodra we de berg afrijden wordt de sneeuw steeds minder. Een paar honderd meter lager zijn de bomen alweer onbesneeuwd. De uitzichten zijn prachtig en ik neem bij een uitkijkpunt een foto van de Blue Ridge bergen. Op de foto kun je zien dat de naam klopt. 

Dit keer volgen we de GPS van de auto en niet de weg, die Waze ons op de heenweg aanraadde. Dat was een mooie route, maar Rick werd gek van de vele (haarspeld) bochten. Dit is de noordelijke route en die blijkt ook erg mooi, maar loopt voornamelijk door de vallei. We rijden bijna de hele tijd langs de kabbelende South Fork rivier, die een zuidelijke arm van "onze" Potomac is. 

Een Mennonieten boerderij

West Virginia is een van de armste staten van de VS, de staat is na Mississippi en Arkansas de armste. Dat is goed te zien in het Appalachia gebied waar wij doorheen rijden. Het is onvoorstelbaar hoe mensen hier wonen. In stacaravans en vervallen hutjes met de dichtstbijzijnde voorzieningen mijlenver weg. Het is geen wonder dat heel veel huizen, als je ze zo kunt noemen, niet meer bewoond zijn en helemaal in verval. 

Op een gegeven moment komen we bij een heel toeristisch gebied. De bergen hebben interessante rotsformaties en er zijn een aantal te bezoeken grotten. Er zijn rustieke rustieke blokhuizen te huur en allerlei motels. Rick en ik vragen ons af wat je hier voor meerdere dagen zou willen doen. We denken vissen in de rivier. 

Deze route is veel sneller dan de heenweg. In Moorefield bestellen we een Subway salade als lunch en om tien voor half drie zijn we alweer thuis. We laden de auto uit en ruimen alles op. Voor die twee dagen was er niet veel mee, dus zo'n drie kwartier later ligt alles weer op zijn plaats. 

Morgen is Saskia jarig en ik heb een bakkerij in Falls Church gevonden, die veganistische taarten bakt. Om drie uur krijg ik een telefoontje dat de taart klaar is. Rick en ik gaan hem samen ophalen. Ik ben blij een veganistische bakkerij vrij dichtbij gevonden te hebben, want voorheen moesten we helemaal naar Washington. 

Dan zoek ik mijn luie stoel op en kijk Hallmark films. Rick gaat aan de bar zitten. Gewoonlijk zouden we happy hour met Chuck en Christine hebben, maar dat is uitgesteld tot zondag. 

Vanavond willen we beiden een gezond maal met weinig koolhydraten. Rick heeft meer "gezondigd" dan ik, maar er was zo weinig keus in Snowshoe dat ik soms wel moest. Voor mij wordt het vanavond Yama sashimi en Rick haalt een salade van Plaka Grill. 

Het is weer gezellig bij de kerstboom en met de kaarsen aan. Orion is ook blij weer thuis te zijn, al vond hij de sneeuw heerlijk. Het bevalt ons heel goed om hem mee te nemen.

Virginia heeft vandaag strengere coronavirus maatregelen aangekondigd. Gelukkig gaan de gevallen hier niet heel snel omhoog, zoals in andere staten. Onze gouverneur is een arts en stelt terecht dat hij niet wil wachten tot het erger wordt. 

Nu mogen er maar tien mensen bij elkaar, in plaats van 25. Ook is er een avondklok tussen middernacht en 7 uur 's ochtends (daar zie ik het nut niet van in, maar goed). Verder zijn mondkapjes voortaan ook buiten verplicht in drukke gebieden waar geen zes voet afstand kan worden gehouden. 

Dat laatste deden wij en de meeste mensen in Vienna al. Het niet dragen van een mondkapje kost je nu ook $50, hoewel ik nog moet zien hoe ze dat gaan waarmaken. Hier worden de regels wel netjes gevolgd, maar zuidelijker, in wat wij Trump land noemen, veel minder. 

Het zuid- en noordwesten van de staat zijn dan ook rood gekleurd. Nu maar hopen dat de maatregelen het aantal gevallen weer omlaag brengt. Wij gaan in ieder geval voorlopig nergens meer heen.