Over bijna autobrand en een live echo

Ook vanochtend zijn we weer lekker vroeg uit de veren. Ik maak mijn ontbijt, maar eet de kastanje paddestoelen inmiddels met wat tegenzin. Ik denk dat ik morgen alleen de rest van de maitaki opeet. 

Op de King Mushrooms website staat dat mijn favoriete nameko paddestoelen pas weer in de herfst voorradig zullen zijn. Dan probeer ik volgende week maar crimini. 

Terwijl Rick doucht begin ik vast aan mijn stappen en heb er al 4300 bijeen als we naar Starbucks rijden. Met de koffies in handen spelen we nog wat Pokemon Go en dan is het tijd voor Ricks werk en de rest van mijn stappen. 

Rond kwart over tien rijd ik naar Sharons huis. Onderweg ruik ik een brandlucht, maar er is zoveel constructie gaande dat ik denk dat dat het wel zal zijn. Als ik bij Sharon op de oprit parkeer kijk ik gelukkig naast me en zie tot mijn schrik een pluimpje rook!

Het blijkt dat de glazen bol, waarmee ik foto's neem, in de volle zon ligt en al een klein vuurtje aan het stoken is! Gelukkig zie ik het net op tijd en is niets beschadigd. Ik moet er niet aan denken wat er gebeurd zou zijn als ik het niet had opgemerkt! De bol gaat snel het handschoenenkastje in!

Sharon heeft een vol half uur voor me in petto en ik voel me eindelijk weer goed genoeg om echt gewichten te heffen. Mijn schouder is vrijwel over. Het is nooit pijnloos, maar die acute pijnen zijn weg. 

Gisteren kreeg ik al een waarschuwing dat de bandenspanning voor mijn linkervoorband niet voldoende was. Die is vanochtend nog wat naar beneden, dus ik vermoed een lek.  Ik vraag Rick de band toch even op de pompen voor ik onze lunches ga halen. Hij ziet meteen de boosdoener, een schroef. Morgenochtend kan ik de auto naar de garage brengen. Hopelijk kunnen ze het maken en hoef ik geen nieuwe band. 

Na onze lunch salades verorberd te hebben, gaat Rick voor zijn jaarlijkse (hoewel in zijn geval drie jaarlijkse) controle bij de dokter. Ik rijd naar Walgreens, haal daar medicijnen op, en dan door naar Vienna. 

Daar neem ik de glazen bol mee en fotografeer de bloemen in de verschillende parkjes. Van de meesten ken ik de naam wel, van een enkeling niet. Als jullie de namen weten lees ik het graag.

Het is weer tijd voor een nieuwe fles groentesap. Greenheart heeft een ideale locatie in het centrum en ik loop er gewoon even heen. Het is altijd weer wat vreemd om met maar een fles te vertrekken, maar de andere sappen zijn mij te zoet.

Om half zes gaan we Katja's echo live bijwonen. Wat een techniek en ik word er ontroerd van ons kleinkindje zo te zien. Jammer genoeg heeft hij of zij er geen zin in en is niet wakker te krijgen, ondanks dat Katja sap drinkt en op verschillende manier ligt. Nu mogen ze het dinsdagavond nog eens doen en wij nog eens kijken. 

Hier zijn een oor, schouder en arm te zien

Het is intussen al na zevenen en Rick en ik besluiten bij Parc de Ville te gaan eten. We hebben hier een aantal keren eten gehaald tijdens de pandemie en dit is voor het eerst dat we in het restaurant gaan eten.  Ik houd het bij twee voorafjes, de aardbeien, rode paprika en komkommer gazpacho, die om het bord af te likken zo lekker is, en de gerookte zalm pate. Heerlijk! Ook Rick smult van zijn eten. 

Wat de pandemie betreft gaat het hier heel snel de goede kant op. Gisteren waren er 48 positieve testen in onze county van anderhalf miljoen. Het percentage positief is 2,3%. Daarom heeft de gouverneur vandaag aangegeven dat de meeste maatregelen hier in Virginia per 15 juni opgeheven zullen worden. Er wordt alleen nog geadviseerd binnen in grote groepen mondkapjes te dragen. 

Rick gaat Orion uitlaten en komt opgewonden terug. Er zaten een paar uilen op de basketbal hoepel van de buren. Jammer genoeg vlogen ze weg voor Rick een foto kon nemen, maar een andere buur lukte dat wel.

En zo eindigt deze ook weer drukke dag. Allemaal even duimen dat mijn band morgen gemaakt kan worden, want zonde om zo'n nieuwe band te moeten vervangen.