Vannacht hebben we gelukkig weer heerlijk geslapen. Iedereen vertrekt op tijd naar school en werk en ik zou willen dat het iedere ochtend zo liep. Rick heeft mijn koffie al klaar staan en ik toast een paar bosbessen wafels als ontbijt.
Op mijn gemak lees ik mijn gewoonlijke sites en maak me dan klaar om te beginnen met mijn sportroutine van vandaag. Maar dan komt er een sms binnen van Saskia, of ik lunch kan brengen. Ik weet het, ik ben veel te aardig, maar ja, laatste jaar thuis en zo, dus ik ga naar Whole Foods om haar favoriete groentesandwich te halen.
De medewerkster daar herkent me al en kondigt meteen aan dat zij hun vegetarian sandwich net gisteren hebben veranderd. Er zit nu allerlei raars op, appelboter, butternut squash, cranberrysaus. Gelukkig herinnert de medewerkster zich wat er op de oude sandwich zat en niet veel later neem ik die mee.
Saskia staat me al op te wachten bij de school. Ze neemt de sandwich dankbaar aan. Ach ja, het is toch een kleine moeite.
Thuis begin ik dan toch maar gauw aan mijn dubbele Max Capacity routine. Na 32 minuten hebben alle spiergroepen er weer aan moeten geloven. Genoeg voor vandaag, ik ga gauw de douche opzoeken, want ik heb een plan voor vanmiddag.
Ieder jaar komen vrijwilligers tienduizenden Kerstkransen leggen op o.a. de graven in Arlington National Cemetery. Het staat allang op mijn fotografielijstje om die te gaan fotograferen en vandaag is er een prachtige dag voor.
Helaas krijg ik Kai helemaal niet enthousiast om mee te gaan. Hij belooft Cosmo een goede wandeling te geven en ik vertrek dus alleen. Eerst haal ik een dunne bagel bij Manhattan Bagel voor mijn lunch.
Half in gedachten loop ik het restaurant binnen, maar als ik opkijk ziet het er opeens heel anders uit. Ik ben per ongeluk Paisano's naast Manhattan Bagel binnengelopen. Dit is een pizza restaurant en daar heb ik geen zin in, maar de jongen begroet me zo vriendelijk dat ik er maar een diet Coke bestel. Gauw loop ik daarna het juiste restaurant in en kom er even later met mijn lunch uit.
Na die in de auto te hebben gegeten, rijd ik binnen een half uur naar de begraafplaats. In het bezoekerscentrum loop ik eerst de winkel binnen. Ik heb een Alles Amerika forumlid beloofd hier een magneet te kopen, want zij is dat destijds vergeten. Ze hebben er een aantal magneten, maar maar een echt van Arlington Cemetery dus het is makkelijk kiezen.
Zodra ik naar buiten loop de begraafplaats op zie ik het groen met rood van de vele Kerstkransen. Het is een enorm indrukwekkend gezicht en ik fotografeer erop los. Maar foto's zeggen maar zoveel, alleen het blote oog kan de grootsheid van de heuvels met tienduizenden graven in zich opnemen.
Heuvel op, heuvel af loop ik en bezoek eerst het graf van de "andere" president, die hier begraven ligt, William Taft. Hij was bovendien de enige president, die ook rechter bij het Hooggerechtshof was. Veel mensen weten niet dat hier behalve John F. Kennedy nog een president ligt.
Ook Robert Todd Lincoln, de oudste zoon van Abraham Lincoln die zelf ook een belangrijk politicus was, heeft in dit gedeelte zijn graftombe. Zoveel geschiedenis ligt hier, ook heel persoonlijke, ik moet soms slikken als ik de namen van jonge kinderen achter op de steen van hun vader of moeder zie staan. Een keer is het zelfs een tweeling, die hun geboorte niet overleefde.
Elk van de namen hier heeft zijn eigen verhaal en iedere dag komen daar nog een heel aantal bij. Ik hoor dan ook in de verte een aantal keren de schoten, die bij iedere militaire begrafenis horen.
Het loopt tegen tweeen en ik wil bij de wisseling van de wacht bij het graf van de onbekende soldaat zijn. Hoe vaak ik dat ook al gezien heb, het blijft indrukwekkend (video's hier en hier). Daarna loop ik de heuvels weer op en bezoek het Arlington House, het vroegere huis van de zuidelijke generaal Robert E. Lee.
Sinds april is dit weer ingericht zoals in Lee's tijd, daarvoor werd het een paar jaar lang gerenoveerd. Het is dus weer helemaal nieuw voor mij en in tegenstelling tot andere historische huizen mag hier wel binnen gefotografeerd worden. In het fotoalbum onderaan dit blog staan dus een aantal foto's met kamers ingericht zoals in het midden van de 19e eeuw hier.
Als laatste op mijn weg terug naar beneden loop ik nog langs de graven van de Kennedy's. Nu is het wel opschieten om voor de spits naar huis te komen! Op de thermometer van de van zie ik dat het maar liefst 17 graden is! Geen wonder dat ik mijn jas uittrok tijdens mijn wandeling.
Net op tijd voor Laura's massage ben ik daar. Die is weer hard nodig, al voel ik me met dit warme weer alweer een stuk beter. Saskia is bij de psychologe, dus die krijgt vandaag geen massage. Het bezoek aan de psychologe lijkt vandaag beter bevallen te zijn, dus hopelijk blijft Saskia haar bezoeken.
Vanavond is het jaarlijkse feestje bij Sea Pearl van onze vrienden Michael en Denise. Dat wordt weer heel gezellig, zo zelfs dat we pas vertrekken als de bar sluit (dat is wel vroeg, hoor, al om half tien). We maken kennis met een nieuw stel in de buurt waarvan de vrouw Francaise is.
Het blijkt dat we allerlei overeenkomsten hebben: beiden in 1983 naar de VS gekomen, zelfde geboortejaar, beiden in Afrika gewoond als kind en meer. We wisselen nummers uit, zodat we nog eens kunnen afspreken. Thuis blijven we na deze drukke dag niet lang meer op.
Meer foto's van vandaag staan hier.
4 reacties:
Indrukwekkend die graven. Mooi dat er zo aan hun gedacht wordt. Micky vertelt me dat hij er ook begraven kan worden als hij dat zou willen (en ik dus ook), maar dat zie ik niet zitten :)
Annemiek
Wat een mooi gezicht, al die kransen bij die eindeloze rij graven.
Fijn weekend, Bea
Indrukwekkend al die kransen bij de graven, aankomende week wil ik Arlington ook weer bezoeken.
Fijn dat het bezoek van Saskia aan de psychologe dit keer beter is bevallen.
Geniet van het mooie weer!!
@Annemiek - Wel bijzonder dat je de optie zou hebben
@Bea - Was het zeker
@Anja - Jij ook! Vandaag is het nog mooier!
Een reactie posten