Over een rondleiding met twee Nederlandse tieners

We staan keurig om zeven uur op en ik maak me klaar voor een dag door de stad lopen. Beneden heeft Rick de koffie al klaar en ik maak mijn ontbijtspullen op. Dan brengt Rick me naar de metro waar ik om kwart over acht heb afgesproken met Riekje. 

Haar 16-jarige achternichtje en 19-jarige achterneefje uit Nederland bezoeken hen deze week. Ik ga die twee vandaag een rondleiding geven. Riekje, Roos en Nick zijn er al als Rick en ik aankomen. Rick rijdt weg en gelukkig zegt Riekje iets over water, want dat heb ik in de auto laten liggen. Binnen een paar minuten is Rick terug met het water.

We nemen afscheid van Riekje en gaan dan met de metro naar Washington. We stappen bij het McPherson Square metrostation uit en lopen naar het Witte Huis. Het valt ons op dat er een aantal nieuwsploegjes zijn, waarschijnlijk vanwege het debat gisteravond. 

Met mooi uitzicht op de voorkant van het Witte Huis vertel ik over de geschiedenis ervan. Helaas kunnen we niet dichtbij het hek komen en daardoor zien we de West Wing niet goed. Ik wijs hen het tentje met protest borden dat er al sinds 1981 staat. Iedere keer is er weer iets anders om te protesteren in de wereld. 

Wij lopen verder naar het Washington Monument. Onderweg zien we dat er al veel voorbereidingen zijn voor 4 juli. De bijzondere geschiedenis van deze "naald" is altijd weer leuk om te vertellen. 

Bij het Tweede Wereldoorlog monument kunnen we zonder moeite komen. Het is overal heel rustig. Misschien is het vanwege het vrij vroege tijdstip. Dit is een enorm imposant monument en we kijken er op ons gemak rond. 

Het directe pad naar het Vietnam Veteranen momument is afgesloten vanwege 4 juli. We moeten dus omlopen wat betekent dat we langs de mooie vijver wandelen. Daar is ook het monumentje voor de 56 ondertekenaars van de Onafhankelijkheidsverklaring en we lopen het bruggetje over om het te bekijken. Gewoonlijk bezoek ik dit monumentje niet tijdens rondleidingen. 

Als snel komt de Vietnam "muur" in zicht. Hier is het zo stil dat ik zelfs een foto zonder mensen kan maken. Er is heel wat te vertellen over deze simpele muur en al die namen erop doen mij altijd weer stilstaan bij hoe zinloos oorlog is. 

Het Lincoln Memorial is onder constructie maar nog wel te bezoeken. Ze hebben een enorme stellage gebouwd om naar boven te komen. Nadat ik mijn kennis over het monument gespuid heb laat ik Nick en Roos even alleen naar boven gaan. 

Intussen vermaak ik me met luisteren naar de muziek van The Old Guard Fife and Drum Band. Die muzikanten zijn gekleed in het koloniale uniform. The Old Guard is het oudste regiment van de infanterie van de Amerikaanse landmacht. Zij voeren voornamelijk ceremoniele taken uit al zijn het wel getrainde soldaten. 

Als Roos en Nick weer beneden zijn lopen we verder naar het Koreaanse oorlogsmonument. De beelden van de negentien soldaten spreken altijd tot de verbeelding. De toevoeging van alle namen van zowel de Amerikaanse als Koreaanse gesneuvelden op granieten plakkaten maakt het monument nog indrukwekkender. 

We steken over naar het Tidal Basin waar we Martin Luther King in zijn monument bewonderen. Vervolgens lopen we door het bijzondere Franklin D. Roosevelt Memorial en kunnen daarna niet verder langs het Tidal Basin lopen. 

Eindelijk wordt het pad verhoogd en verbeterd om alle overstromingen tegen te gaan. Helaas is de geliefde kersenboom "Stumpy" met een heel aantal anderen omgekapt. Het doet me wel even pijn aan het hart om al die restanten van de boompjes te zien. Ik denk dat het kersenbloesemseizoen komend jaar niet zo mooi zal zijn als anders. 

Bij het Jefferson Memorial staat een kraampje met versnaperingen. Ik stel voor om hier, al is het wat vroeg, een hapje te eten. Dan kunnen we er even tegenaan. Ze hebben lekkere sandwiches op het menu, maar die zijn allemaal uitverkocht. Ze hebben alleen nog hot dogs, dus die eten we dan maar. Hebben Roos en Nick meteen ook een Amerikaanse hot dog gegeten. 

We klimmen omhoog in het Jefferson Memorial. Het is vandaag schitterend weer en niet overdreven warm, maar toch voelt de tocht in dit monument lekker koel. 

We hebben de monumenten langs de Mall nu gezien en lopen naar het Smithsonian metrostation. We nemen de trein naar Capitol South. Daar gaan we de Library of Congress en het Capitool bezoeken. 

Eerst laat ik het Hooggerechtshof en Capitool van buiten zien. Bij het Capitool praat ik over de buitenkant van het gebouw, want daar krijg je tijdens de rondleiding binnen niet zoveel informatie over. 

Dan gaan we de Library of Congress binnen. Ik heb kaartjes voor een uur en het is pas half een, maar dat maakt niet uit. Ze worden gescand en we kunnen zo door. 

Zoals altijd nemen we de trappen helemaal naar boven en beginnen met de hoofdleeszaal van boven. Later vanmiddag kun je er ook in, maar daar gaan we niet op wachten. De zaal blijft prachtig met al zijn beelden. 

We lopen naar beneden en bekijken de vele mooie schilderingen en Thomas Jeffersons bibliotheek. Nog een verdieping lager bewonderen we de Guttenberg bijbel en het vroegere kantoor van de bibliothecaris. 

We zijn klaar met de bibliotheek en wandelen door de tunnel naar het Capitool. Daar krijgen we kaartjes voor de volgende rondleiding en een kwartiertje later kijken we naar de mooie film. Het is grappig hoe die is aangepast met huidige senatoren en afgevaardigden. 

Na de film lopen we naar boven en sluiten aan in rij 2. De gids heet Mark en is vele malen beter dan de gids, die we met mijn broer hadden. Toch grappig dat dat zo verschilt. 

Mark vertelt ons bijvoorbeeld over de lege tombe onder het Capitool. Die was bedoeld voor George Washington, maar in diens testament staat dat hij in Mount Vernon begraven wilde blijven. Het Congres probeerde de Washington familie toch over te halen de eerste president naar het Capitool te verhuizen, maar dat lukte niet dus de tombe is nog altijd leeg.

Ook in de Rotunda vlak onder de koepel krijgen we veel te horen van Mark. Als laatste gaan we naar de beeldenzaal waar we de door de staten geschonken beelden bekijken. Het blijft een korte maar krachtige rondleiding hier. Ik krijg het gevoel dat Nick en Roos het ook interessant vonden. 

Voor we naar buiten gaan gaan we het cafetaria van het Capitool nog even bekijken. Daar heb ik de laatste tijd zoveel positieve verhalen over gelezen. En inderdaad is het groot en heeft een heel ruime keuze. Het leukste zijn de witte chocolade met mousse "Capitooltjes". We hebben niet genoeg trek om er wat te blijven eten. 

Tijd om terug naar de metro te lopen waar we elf minuten op onze trein moeten wachten. In Vienna wachten Bob en Rick ons op. Ze kennen elkaar maar hadden niet door dat ze vlak naast elkaar geparkeerd waren!

Bob zou mij eerst ook thuis brengen, maar Ricks vergadering werd afgezegd en daardoor kon hij er toch voor mij zijn. Ik neem afscheid van mijn leuke gezelschap van vandaag. Ze waren heel geinteresseerd in alles en dat is waar je als gids op hoopt. 

Mijn voeten gaven het in het Capitool op, maar mijn Dansko sportsandalen liepen verder heerlijk. Na 20000 stappen is het natuurlijk ook logisch dat ik vermoeid ben. Ik plof dan ook in mijn hangmatstoel neer. Puf om naar het zwembad te gaan heb ik niet meer. 

Rick moet nog even werken en dan besluiten we naar Pazzo Pomodoro te gaan. Daar worden we als lang verloren vrienden ontvangen. Lee weet zelfs nog precies wat ons favoriete voorafje is (prosciutto en kaas) en dat Rick een diet Coke bij zijn maaltijd wil. 

We bestellen allebei de quattro stagione pizza waarvan ik de korst (bijna) niet eet. Wat er op ligt is meer dan genoeg en erg lekker. We willen weer vaker naar dit restaurant gaan, want het is goed eten en leuk om zo warm ontvangen te worden.

Allemaal een heel fijn weekend gewenst!