Dag 8: Avontuurlijke rit naar de Natural Pool

Rick is kennelijk vannacht pas laat teruggekomen (later hoor ik om half drie), want hij blijft maar slapen. Ik sta om half negen zo stil mogelijk op en ga met mijn ontbijtje computeren op het balkon. Nog twee ochtenden mag ik van dit uitzicht genieten, dus dat doe ik dan ook volop.

Eigenlijk wilde ik vandaag weer een Max Capacity doen, maar dat zou Rick zeker wekken. Ik besluit dat dus maar tot morgen uit te stellen en meteen aan mijn wandeling langs Palm Beach te beginnen. Langs het pad loop ik richting de Marriott, vissersbootjes en kite surfers. Het pad loopt tot de Holiday Inn en daarna loop ik op het strand met mijn voeten in het water.

Het is zondag, dus de kite surfers zijn ruimschoots aanwezig. Zij zijn volgens mij vrijwel allemaal Nederlands. Ik zie een Nederlander lesgeven aan een Amerikaan en dan zie je, dat het allemaal zo simpel niet is, als de mannen, die flinke sprongen maken, het doen lijken. Ik vind het een superleuke sport om te kijken, dus blijf een tijdje staan.

Daarna loop ik de pier met de vissersbootjes op. Sommigen gaan net weg en anderen halen de vangst binnen. Het zijn allemaal kleurige bootjes met veelal meisjesnamen. Ik vraag me altijd af, naar wie die bootjes vernoemd zijn of dat de eigenaren die naam zo mooi vonden. Katrien is er een van en Triumfadora een andere, om eens twee tegenstellingen van gewoon en exotisch te noemen.

Het zijn de kleuren hier op Aruba, waar ik zo enorm van kan genieten. Het moet de lichtval zijn of zo, maar alles is zo sprankelend. Je kunt niet anders, dan er vrolijk door worden.

Als ik het zwembad van het Westin binnenloop, komt Rick me al tegemoet. Hij heeft al een duik genomen. Ik heb het ook erg warm, dus spring er ook meteen even in. Het water is koel en verfrissend.

Boven kloppen we op de deur van de kinderen en een heel slaperige Saskia doet open. Het is elf uur en we hebben een programma voor vandaag, dus eruit met die luie lichamen! Nee, hoor, zo brachten we het niet, want de arme zielen "moesten" natuurlijk voor de meteoriden opblijven. Kai en Rick hebben er een gezien, Saskia geen.

Rick en ik gaan naar een Aziatisch supermarktje dichtbij om wat soda's en water te kopen voor onderweg straks. Ik zoek daar ook naar Katja's contactlens vloeistof, waarvan ze te weinig mee heeft. Die hebben ze niet, dus terug in het hotel koop ik een superduur flesje ervan bij de hotelwinkel. Maar ja, zonder kan ze niet, dus het moet maar.

Een half uur later (what else is new?) dan ik had gewild zijn we eindelijk op weg naar Oranjestad. Ik moet op dit eiland echt leren mijn stiptheid een beetje opzij te zetten, want de kinderen en Rick zijn dat gewoon niet en de meeste Arubanen (uitzonderingen daargelaten, natuurlijk) ook niet.

Eetcafe The Paddock is ons lunchrestaurant van vandaag. Hier gaan we "altijd" op zondag heen, omdat de winkels in Oranjestad dan gesloten zijn en je er makkelijk voor kunt parkeren. We kiezen een tafeltje op het terras (waar nu zand ligt, alsof het een strandje is) aan het water.

Meestal is de bediening hier heel langzaam, vandaar, dat we rijkelijk de tijd hebben ingerekend voor deze lunch. Vandaag valt het alles mee. We worden vriendelijk ontvangen en krijgen vooral tot Ricks genoegen hun Nederlandstalige menu aangereikt.

De drankjesbestelling wordt meteen genomen. Ik ga weer van een Amstel Bright genieten, het enige bier, dat ik echt heerlijk vind. Rick had vorig jaar hier een foto genomen van Saskia met een grote pul Heineken en wil die graag nog eens maken om te laten zien, hoezeer Saskia is veranderd qua uiterlijk. Helaas voor hem hebben ze echter geen Heineken tap bier meer. Dan wordt het maar een gewoon glas Heineken, want over die foto heeft hij het nu al weken. Saskia poseert gewillig met het glas bier.

Er staat zoveel lekkers op dit menu, dat ik het moeilijk kiezen vind. Rick, Kai en Saskia nemen allemaal een tosti Paddock met o.a. tomaat en ananas. Voor Katja wordt het het broodje kip shoarma en voor mij na rijp beraad het bruine broodje carpaccio (ossenhaas), wat zeer smakelijk is. Daarbij bestellen we ook wat patat, maar die komt bijna koud aan, dus ik eet er weinig van.

Na nog een paar gekke foto's met de boer, boerin en hun kind poppen voor het restaurant, gaan we op weg naar de Natural Pool. Of althans naar het huis van Madi's moeder bij het begin van de "weg" daarheen. Hier hebben we om half drie met Madi afgesproken. Madi doet rondleidingen op Aruba met haar speciaal aangepaste Jeep, want met een gewone auto of zelfs met 4WD is de weg naar de Pool bijna onmogelijk.

Net voor de afgesproken tijd van half drie komen we na wat verkeerde afslagen bij het felgroen geschilderde huisje aan. Madi's moeder staat in haar winkeltje, maar Madi is in geen velden of wegen te bekennen. Zij is bij de Conchi (Natural Pool), vertelt haar moeder. Zij belt Madi, die belooft ons te komen halen. De groep, waarmee ze nu is, bleef langer, dan ze had gedacht.

Prima, wij wachten wel in de schaduw en de welkome wind. Er lopen een aantal grappige ganzen op het erf en het is vermakelijk te zien hoe toeristen zich afvragen, hoe ze ooit naar die Natural Pool moeten komen van hieruit. Sommigen wagen hun gewone huurauto's eraan en keren niet veel later terug. Dat is gewoon onmogelijk, zelfs 4WD Jeeps hebben moeite, zullen we later meemaken.

We wachten en wachten en eindelijk zien we Madi's rode grote Jeep. Die zit vol toeristen, die zij eerst nog even naar hun auto moet brengen. Ongeveer een uur, nadat we hebben afgesproken, zitten we eindelijk in de Jeep. Madi verontschuldigt zich voor het oponthoud, als een groep langer duurt is haar hele schema van slag.

Madi is een van de meest vrolijke mensen, die ik ooit heb ontmoet, ondanks allerlei tegenslagen in haar leven. Ze spreekt perfect Engels, Nederlands en Spaans en natuurlijk Papiamento en heeft de kracht van een sterke man, zullen we later zien. Dit is het derde jaar, dat we met haar naar de Natural Pool gaan. Voorheen reed Rick zelf, maar dat is echt de hele tijd met het hart in de keel rijden!

We hebben een Jeep voor ons en een Jeep, die ons volgt, want Madi weet de weg. Halverwege krijgt Madi nota bene een lekke band. Dat zal ons weer overkomen, dit uurtje Natural Pool wordt zo wel de hele middag. Enfin, we zien het maar als een avontuur.

Gelukkig stoppen zowel de Jeep voor ons, als de Jeep achter ons om te helpen. Het probleem is het terrein hier. Rick, Madi (die werkelijk het gros zelf doet, wat een kracht voor een moeder van zes en grootmoeder van zeven!) en de vijf vriendelijke Colombianen krijgen de Jeep net niet hoog genoeg opgekrikt om de reserveband eraan te zetten.

Het is een mengelmoes van Spaans (dat Katja en ik in ieder geval verstaan), Engels en Nederlands, maar iedereen werkt samen. Uiteindelijk komt Rick met de oplossing: een steen op de krik, zodat die wat hoger gaat. Groot applaus volgt, als het wiel eindelijk past.

Zonder verder oponthoud komen we bijna twee uur later, dan verwacht, bij de Natural Pool aan. Dit is een natuurlijk zwembad aan de ruwe kust van Aruba. Duidelijk is het op zondag ook heel populair bij de plaatselijke bevolking, want het is er drukker, dan ooit. Heel eerlijk gezegd had ik deze vakantie wel zonder een bezoek hier gekund, maar vooral Katja en Kai wilden heel graag gaan.

We snorkelen wat en voeren de vissen wat van het brood, dat Madi ons heeft gegeven. Ik heb het al gauw gezien, want er zijn maar weinig kleurige vissen aanwezig. Het water voelt wel heerlijk aan, dus ik vermaak me met mensen kijken en dat is veel leuker, dan visjes kijken, hier.

Katja duikt een aantal keren van de rotsen, wat ik probeer te fotograferen. Rick houdt het snorkelen het langst vol. Saskia houdt mij gezelschap en Kai brengt meer tijd buiten het water, dan erin, door. Volgens mij is het meer het avontuur om hier te komen, dat hen trekt, dan de Natural Pool zelf.

Boven op de heuvel wacht Madi op ons. Ze heeft nog een paar mensen hierheen gebracht, waar wij nu weer op moeten wachten. Helaas volgen die haar instructies van opschieten niet op en komen maar niet naar boven. Uiteindelijk besluit ze ons dan maar terug te brengen en daarna hen weer op te halen. Het andere stel wilde ook nog naar het Andicuri strand, dus wij zijn stiekem blij, dat ze niet mee gaan.

Alweer rijden twee andere Jeeps achter ons aan, beiden huurauto's. Een ervan komt op een scherpe kei terecht en krijgt een gat in de benzinetank. De ander komt daardoor vast te zitten. Madi rijdt die laatste persoonlijk naar boven. De Jeep met de kapotte benzinetank is niet meer aan de praat te krijgen. Dan baal je wel, want geen enkel verhuurbedrijf laat een rit naar de Natural Pool toe!

Een Nederlands stel, dat met de kapotte Jeep meeliftte, komt nu met ons mee. Madi moet toch terug en zal de rest van de gestrande toeristen dan meenemen. Ze baalt er duidelijk wel van, dat ze weer terug moet. Die weg is niet zonder gevaren, zelfs niet voor haar speciale voertuig. Rick dacht eerder vanmiddag, dat het wel weer eens leuk zou zijn zelf te rijden. Daar kwam hij na de geperforeerde tank wel weer van terug.

Veilig weer terug bij het huis van de moeder van Madi nemen we hartelijk afscheid van haar. Als we volgend jaar weer gaan, gaan we zeker met haar. Ik wil die weg, als je het al zo kunt noemen, niet meer met een huurauto trotseren en ik ben blij, dat Rick nu ook heeft gezien, wat er kan gebeuren.

Het Nederlandse stel rijdt achter ons aan terug naar Oranjestad. Maar goed ook, want Rick kent het eiland inmiddels wel redelijk en er is een ongeluk op de meest logische route. Rick weet een andere weg en zonder verder oponthoud, maar met maar weinig tijd om ons klaar te maken voor het avondeten, komen we terug bij het hotel.

Vanavond heb ik gereserveerd bij een nieuw restaurant vlakbij, Amuse Bistro. Een restaurant met een Frans tintje en een Nederlandse chef, die ook bij de Flying Fishbone heeft gewerkt. We nemen de auto, want het is toch nog een flink stuk wandelen en er is parkeergelegenheid.

Onze tafel staat al klaar op het sfeervolle terras. Het menu is interessant, want van vrijwel alle gerechten kun je zowel een kleine als een volle portie bestellen. Precies wat ik leuk vind, dus, want van mij hoeven grote porties meestal niet.

Als voorgerecht bestellen Rick, Katja en ik alle drie de salade Nicoise. Die wordt leuk gepresenteerd en smaakt voortreffelijk. De anderen hebben wel volle porties voor hun hoofdgerecht gekozen. Mijn kleine portie hangar steak (lekker met een gekruide rijst en pittige saus) is echter niet heel veel kleiner, dan Ricks volle portie. Saskia heeft spijt, want het gerookte groentegerecht, dat zij heeft gekozen, bevat alleen courgette en aubergine en daar houdt zij niet van.

Een dessert maakt van veel goed. Katja en ik delen de brownie met rode wijn ijs. Dat laatste is niet onze favoriet, al krijgt het online veel goede recensies. Saskia's aardbeiendessert en Kai's creme brulee krijgen van beiden wel "two thumbs up".

Terug in het hotel gaan Katja en Rick nog een drankje drinken bij Bugaloe. Ik ben daar te moe voor en Kai en Saskia ook. We gaan vrij vroeg slapen, want willen morgen nog alles uit onze laatste volle dag hier halen. De tijd is weer omgevlogen!

Foto's van de Natural Pool vandaag staan hier.

PS: Dit blog is van zondag. Het blog van vandaag en dat van morgen ga ik in het vliegtuig schrijven. Ook de laatste foto's zullen waarschijnlijk pas woensdag verschijnen. Morgenmiddag vliegen we weer terug naar de States, ik zal dit eiland weer missen!