Dag 7: Vlinders, duinen en een speedboot

Rick staat al om kwart voor acht op en wekt de meisjes. Zij moeten om half negen bij de duikschool zijn. Ze gaan vanochtend duiken aan de zuidkust van het eiland en zullen tot zeker 13 uur weg zijn.

Door al het geloop en gedoe ben ik klaarwakker, als ze vertrekken. Ik blijf nog even liggen, maar dan heb ik mijn bed wel gezien. Kai slaapt nog, dus ik maak op mijn gemak ontbijt. De huishoudster heeft geen nieuwe koffie achtergelaten, dus ik gebruik mijn meegebrachte Starbucks Via. Die is ook lekker sterk. Als ontbijt neem ik twee 10 granen beschuit met Goudse kaas met tomaat en olijf erin.

Dit alles ga ik op het balkon zitten opeten. Ik zal nooit genoeg van dit uitzicht krijgen en zou het wel willen inpakken en mee naar huis nemen! De kleuren hier zijn zo intens. In de verte zie ik zeilboten oefenen voor de regatta van dit weekend.

Opeens heb ik enorme zin in een strandwandeling. Ik bel Kai om te vragen, of hij mee wil, maar dat is niet het geval. Met fototoestel mee loop ik eerst naar de kleurrijke stoelen bij het Phoenix Resort. Daar moet ik altijd meerdere foto's van nemen, ik vind ze zo Caribisch!

Daarna loop ik met mijn voeten in het water naar de Hyatt pier. Omdat Kai en ik nog verdere plannen hebben voor vanochtend, besluit ik morgenochtend helemaal naar de vissersbootjes te lopen. Dat heb ik deze vakantie pas een keer gedaan en toen had ik mijn SLR camera niet mee.

Kai is inmiddels ook klaar om te gaan en we rijden eerst naar de Aruba Butterfly Farm. Toen de kinderen jonger waren gingen we hier ieder jaar heen, maar nu zijn we er al een aantal jaren niet geweest. We kunnen meteen mee met een rondleiding, die ik onverwachts heel interessant vind.

We krijgen verschillende rupsen te zien, waaronder die van de Monarch vlinder, die in onze buurt veel voorkomt. Daar zien we een kastje met poppen (chrysalis). Ik wist dus echt niet, dat het enige wat rupsen en vlinders met elkaar gemeen hebben hun DNA is. Ook wist ik niet, dat vlinders letterlijk herboren worden, in het popstadium zijn ze feitelijk levenloos. En zo leren we nog meer interessante feitjes en zien de enorme rupsen van de Atlas mot.

Daarna lopen we wat rond en ik probeer te fotograferen, maar de meeste vlinders zijn erg fladderig. Het is hier ook heel erg warm en vochtig, ideaal voor de vlinders, maar Kai vooral heeft er al gauw genoeg van. Ik vond het al bijzonder, dat hij hierheen wilde, dus protesteer niet, als hij weer naar buiten wil.

Katja herinnerde zich favoriete oorbellen uit dit winkeltje en heeft gevraagd, of ik die weer voor haar kan kopen. Ze hebben twee soorten betaalbare oorbellen en heel dure oorbellen gemaakt van vlindervleugels. Die laatsten zijn heel uniek, maar meer dan $100, dus dat laat ik maar gaan. Ik neem een paar van ieder van de goedkope stelletjes mee, een voor Saskia en een voor Katja.

De huurauto heeft benzine nodig, dus ik rijd naar de Valero in Noord. Dit is voor mij de eerste keer benzine tanken in Aruba. Als ik naast de pomp sta, trek ik aan het knopje, dat de benzinetank moet openen. Er gebeurt niets. Ik trek nog een paar keer en de tank blijft hermetisch gesloten. Als die niet opengaat kan er niet getankt worden.

Even overvalt me een gevoel van paniek, moet ik Amigo op gaan bellen om hierheen te komen? Met mijn vingers bereid ik niets. Dan besluit ik er een kleine kras op te wagen en mijn sleutel te gebruiken. Voila, het klepje springt open. Phew!

Binnen betaal ik $40 aan benzine en ga dan tanken. Het gaat snel, binnen de kortste keren ben ik bij de 40 en de pomp gaat nog door. Bij (wat ik denk) $55 ga ik toch maar even naar binnen, want ik heb niet zoveel cash bij me. Muts die ik ben had ik niet door, dat het Antilliaanse guldens zijn en ik kan dus tot 70 gulden doortanken. Enfin, avontuur ook weer goed afgelopen.

Kai gaf gisteren aan graag naar de duinen bij de California vuurtoren te gaan. Daar rijden we heen en ik maak eerst wat foto's van bij de vuurtoren. Daarna ga ik de geasfalteerde weg af en parkeer de auto vlak naast de duinen.

We lopen er een stuk doorheen, opeens helemaal alleen op de wereld. Hier zo lopend kan ik me wel voorstellen, dat je ongemerkt iemand kunt vermoorden en doen verdwijnen op dit eiland, zoals nu misschien weer met die vrouw uit Maryland is gebeurd. Er zijn miljoenen toeristen, maar ook plekken, die vrijwel compleet uitgestorven zijn.

Mijn maag begint te rommelen en we gaan terug naar Palm Beach. Lopend langs het strand komen we de kokosnootman tegen. Bij hem kun je een verse kokosnoot kopen, die hij voor je openmaakt en het water erin met een speciale machine ijskoud maakt. Dan krijg je de kokosnoot met twee rietjes erin. Kai en ik nemen er allebei een, heel erg lekker is het.

Al drinkend lopen we naar Bugaloe. We nemen een van de tafeltjes met een bank en Saartje weet onze drankbestelling al, een Amstel Bright voor mij en water voor ons beiden. Ik drink gewoonlijk vrijwel nooit bier, maar Amstel Bright vind ik erg lekker.

Niet veel later komt de duikboot terug. Rick laat me een speer met twee koraalduivels eraan zien (dank aan Lauren en Karin voor de juiste Nederlandse benaming van deze in meerdere opzichten gevaarlijke vissen). Saskia heeft maar een duik gedaan, want Rick was haar wetsuit vergeten en ze kreeg het tijdens de eerste duik door een door koud, het arme kind.

Net heb ik mijn email gelezen en ik heb minder goed nieuws voor Saskia. Het rumoer, dat er komend jaar geen Duits zal worden onderwezen op haar school, blijkt waar. Zo spoedig mogelijk moet ze nu een keuze maken tussen Spaans en Latijn. Het wordt de laatste, wat mij betreft een goede keus, want ik heb heel veel aan mijn Latijnse lessen gehad. Gauw stuur ik de counselor een email, zodat Saskia niet buiten de boot valt.

De lunch is, zoals altijd, heerlijk. Ik neem een broodje met tonijnsalade en inhaleer dat bijna, zoveel trek had ik! Hopelijk lukt het om nog een keer, voor we huiswaarts gaan, hier te eten. Het blijft onze favoriete lunchplek, het eten is lekker en gevarieerd, de bediening leuk en aardig en de prijzen zeer redelijk.

Na onszelf opnieuw te hebben ingesmeerd gaan we voor het volgende avontuur van vandaag. Rick heeft al heel lang een motorbootje willen huren en we zagen eergisteren, dat we dat bij het Aruba Water Sports Center kunnen doen. Saskia wil liever bij het zwembad blijven lezen, dus we gaan er met de twee oudsten heen.

Een vriendelijke Nederlander (hier werken volgens mij vrijwel alleen Nederlanders) helpt ons. We huren het bootje voor een uur en krijgen instructies over hoe ver we mogen gaan. Dit is voor ons de eerste keer, dat we zelf een speedboot gaan besturen.

We krijgen een grijze dinghy speedboot. Als we allemaal ingestapt zijn, krijgt Rick kort instructies over hoe die werkt en een radio indien we in de problemen raken. Voor ik het weet racen we langs Palm Beach! Het is echt leuk!

We mogen helemaal tot het Pedernales wrak en de hele lengte van Palm Beach, dus van het Phoenix Resort tot het Marriott hotel. Na eerst even flink snel te hebben gevaren, mindert Rick vaart, zodat we naar schildpadden kunnen speuren. Al vrij snel zien we er een. Dat blijf ik hier zo leuk vinden, dan zie je opeens een bruine vlek op het water en daarna een kopje er bovenuit.

Rick geeft het stuur over aan Kai, die nog een schildpad vindt. Deze blijft langer boven water, hopelijk heeft Rick er een foto van kunnen maken. Mijn doel van dit bootritje is in ieder geval bereikt. Als ik ze dan niet snorkelend zie, vind ik het toch erg leuk een schildpad zo adem te zien halen aan het oppervlak. Na de zeezoogdieren zijn schildpadden mijn favoriete zeedieren.

Na Kai neemt Katja haar beurt en dat zullen we weten. Mijn hemel, die scheurt over het water! En een lol, dat ze heeft! Ik vind het niet prettig, want we worden flink heen en weer gebonkt en geschud en dat doet mij pijn. Gelukkig bindt ze na mijn protest een beetje in, al is het duidelijk tegen haar zin.

Eerst was ik niet van plan ook zelf de boot te besturen, maar bedenk me dan, dat dat ook een van die dingen is, die je "gedaan moet hebben". Ik trek dus ook de stoute schoenen aan en het lukt me, wel met een veel mindere snelheid dan Katja, wonder boven wonder goed.

Helaas zit het uur er alweer op en ik geef het stuur over aan Rick om de boot weer veilig aan te meren. We verzuchten, dat we zo'n boot wel zouden willen huren om op de Potomac en Chesapeake Bay mee te varen. Het is Rick nog niet gelukt een bedrijf te vinden, die zulke bootjes voor een dag verhuurt.

Bij het zwembad treffen we Saskia al lezend aan. Er speelt een live steel band, wat het Caribisch gevoel natuurlijk versterkt. Het is happy hour en Katja en ik maken daar gebruik van. Rick, Katja en Kai gaan met een bal spelen in het zwembad. Ik neem een ligstoel en de nieuwste Margriet en ben helemaal gelukkig.

Al snel is het tijd om naar boven te gaan, want we eten vanavond bij een "zonsondergang" restaurant. In Aruba zijn er twee soorten restaurants, namelijk. "Zonsondergang" en "Na zonsondergang", de eersten zijn aan het water of zelfs op het strand, dan tweede groep aan land. Wij proberen het af te wisselen (en soms, zoals gisteravond, komen we na zonsondergang bij een restaurant aan het water aan).

Enfin, bij Pincho's willen we de zonsondergang meemaken. We krijgen de beste tafel daarvoor, alleen is het nogal heiig en blijven de spectaculaire kleuren van eerder deze week uit. Het eten is wel weer voortreffelijk.

Als voorafje bestel ik de ceviche van garnalen, erg verfrissend. Met Katja deel ik de Pincho's salade met bonen en ananas, o.a. Dat eten Saskia en Rick als voorgerecht. Mijn hoofdgerecht is de beste zalm, die ik ooit heb gegeten. Helemaal perfect bereid (niet helemaal doorbakken) en ik krijg er een heel pittige papaya saus (van Hot Delight) bij.

Rick, Katja en Kai willen nog graag naar de show in het Westin hotel, dus we nemen geen dessert (niet, dat ik daar plaats voor had). Saskia en ik gaan liever relaxen op de kamer, maar de anderen gaan goocheltrucs kijken. De show duurt maar iets meer dan een uur, want om kwart over tien is Rick weer terug. Ze hebben zich vermaakt, maar hij vond het eigenlijk erg veel geld voor niet veel soeps ($40 per persoon). Dan was die motorboot het geld dubbel en dwars waard!

Rick is dus terug in de kamer, maar niet voor lang. Kai en Saskia hebben hem overgehaald meteoriden te gaan kijken bij de vuurtoren. Daar is het erg donker en heb je goed zicht. Gisternacht was het hoogtepunt, maar vanavond zijn ze nog te zien. Ik zou wel willen, dat ik zo laat op kon blijven, maar dat lukt me echt niet.

Foto's van vandaag staan hier.