Productief dagje

Rick en ik hebben een fan boven ons bed hangen, die we iedere nacht aan hebben staan. Ik deed die gisteravond dus ook aan. Om een uur of drie word ik, zoals gewoonlijk, wakker, omdat ik naar de wc moet en het licht van de fan is aan. Huh? Ik doe het af en ga weer slapen.

Om half vijf word ik weer wakker en weer is het licht aan! Het lijkt wel of er spoken zijn en ik doe het weer uit, want ben te moe om uit te vinden waarom. Nog een paar keer word ik wakker en het licht is aan.

Eindelijk tegen achten ben ik wakker genoeg om te kijken, wat het nu is. Het blijkt, dat ik "security" op de afstandsbediening van de fan heb aangetikt. Hierdoor gaat om de zoveel uur het licht ervan aan. Weer wat geleerd, maar wel met een slechte nacht tot gevolg.

Gelukkig heb ik wel een stuk minder pijn dan gisteren, dus meteen ook meer energie. Saskia is al weg, als ik opsta, want die moest vroeg babysitten bij de buren. Kai, Katja en Seth komen een half uurtje, nadat ik op ben, naar boven/beneden zetten. We maken ontbijt met eieren, cereal en yoghurt. Seth vindt het duidelijk leuk om te koken, dus die houden we erin!

Er staan allerlei dingen op mijn lijstje, die ik vandaag graag weggewerkt zou zien. Ik begin met de "administratie" en betaal een aantal rekeningen en verstuur eindelijk de rekening van Saskia's tandartsbezoek naar de verzekering. De meeste (tand)artsen sturen die meteen door, maar haar tandarts helaas niet. Het is $303, dus die willen we wel terugkrijgen.

Een volgend urgent iets op de agenda zijn hotelkamers voor Katja's college graduation straks in mei. Virginia Tech is een grote universiteit en er zijn niet zoveel hotels in de nabije omgeving.

Het is zaak op tijd te zijn en wij zijn eigenlijk al te laat. Ik boek vijf kamers bij een Holiday Inn in Roanoke, zo'n uur verderop, maar we kunnen tenminste tot de dag zelf annuleren. Gezien het feit, dat alleen wij er zeker van zijn, dat we erbij zullen zijn, is dat het veiligste.

De van heeft bijna geen benzine meer, dus ik tank bij de Shell bij. Ik krijg 20 cent korting per gallon dankzij Giant. Dat maakt de prijs per gallon $3,51, wat een stuk goedkoper is, dan een aantal maanden geleden!

In Aruba heb ik een zak borrelnootjes gekocht voor mijn blogvriendin Cisca. Bij Rite Aid koop ik daar een envelop met bubbeltjes voor, hopend, dat die bubbeltjes de nootjes heel zullen houden. Zo te voelen is dat van Aruba naar hier goed gelukt.

Intussen sms ik heen en weer met Sharon, want ik heb personal training nodig met de pijnen, die ik voel. Tussen de Rite Aid en het postkantoor sms-t zij, dat ze om half een wel kan. Dat is een uur weg, dus komt me goed uit. Bij het postkantoor verzend ik het pakje helemaal automatisch met de mooie machine, die ze daarvoor hebben.

Thuis eet ik gauw een yoghurtje, want het personal training uur valt in mijn lunchtijd. Als ik naar de sportschool rijd, rijdt Sharon voor mij en we parkeren naast elkaar in de garage. Zij wil meteen weten hoe onze vakantie was, want ze heeft al van alles op Facebook gezien.

Behalve verhalen over de reis vertel ik haar ook van mijn pijnen. Zij past de training erop aan, maar dat wil niet zeggen, dat het een makkelijk uur wordt. Eigenlijk juist, dat ik nog harder werk, dan anders, alleen zijn de oefeningen anders.

Sharon is een van de beste personal trainers, die ik ooit heb gehad (en dat zijn er nogal wat). We kletsen veel, maar het doet nooit af aan de intensiteit van de oefeningen. Het is soms als bij de tandarts. Hij (of zij) kletst en jij kan niets terugzeggen, omdat je iets in je mond hebt, of in het geval van personal training, omdat je gewoon te intensief bezig bent om te praten.

Om half twee ben ik klaar en ook gaar! Ik bel Kai, want die wilde misschien, dat ik lunch voor hem mee zou nemen. Hij heeft inmiddels gegeten, maar ik heb enorme trek. Sharon heeft me ook net over de Mediterranean sandwich bij Panera verteld, dus die wil ik nu. Ik bestel die sandwich en een kip orzo soep en eet ze buiten op het deck op.

Net als ik denk me klaar te gaan maken voor het zwembad, hoor ik donder. Ik besluit de moeite niet te nemen met in badkleding te steken, maar zolang het niet regent buiten te blijven lezen. Ik begin aan mijn uit Aruba meegebrachte Suske en Wiskes en zou nu willen, dat ik er meer had. Iemand nog bereid om op Suske en Wiske jacht te gaan voor mij? Ze zijn zo leuk!

Als het drupt en regent vlucht ik naar binnen. Op mijn lijstje staat ook een (gratis) hotel vinden in Anchorage voor mijn verjaarsnacht. Rick heeft het daar te druk voor. Hij heeft genoeg Hilton punten om een gratis nacht daar te boeken.

De Hilton medewerkster vraagt me, wat ons naar Alaska brengt, want dat is haar thuisstaat. Ik vertel mijn "50 by 50" verhaal en ik weet zeker, dat de helft van haar medewerksters daar nu van weet, zo enthousiast is zij! In ieder geval hebben wij een gratis nacht in het Hilton in Anchorage. De Hilton medewerkster bedankt me, dat zij deel kunnen maken van mijn speciale viering, heel aardig.

Om Rick te ontlasten heb ik Kai gevraagd het gras te maaien, wat hij net voor de regens doet! Helaas is ons gazon voor een verloren iets. Het is niet meer mooi gras, dat daar groeit maar "crab grass". Er is volgens het bedrijf, dat ons gazon onderhoudt niets aan te doen. Het is in ieder geval groen, maar Rick ergert er zich groen en geel aan (wat een uitdrukking eigenlijk).

Het rommelt en rommelt en Cosmo is bang. Net na vijven barst het echt los en ik heb een bange hond tegen me aan. Katja belt van de metro, of ik ze alsjeblieft op kan halen. Ze hebben vanmiddag alle monumenten en het Holocaust Museum gezien.

Door het wilde weer rijd ik, de hagel is zo groot als een flinke steen, naar de metro. Het plenst en hagelt en Seth en Katja zijn dankbaar, dat ik ze ophaal. Onvoorstelbaar hoe het hier kan huishouden, binnen de kortste keren staan de straten compleet blank. Het is ook heel plaatselijk, want bij ons huis is helemaal niet zulk zwaar weer.

Rick is al een paar uur geleden thuisgekomen en was uitgeput, dus heeft even een dutje gedaan. Niet dat dat stil was met al dit weersgeweld om ons heen. Hij is dan ook alweer klaarwakker, als wij binnenlopen.

We hebben een reservering voor half zeven bij Sakura in Fair Lakes. Onderweg zien we een mooie regenboog en een letterlijke "silver lining" om een wolk. Het is wild weer vanavond!

De maaltijd wordt heel leuk. We krijgen een tafel met vier anderen, die allemaal flink veel tattoes hebben. Dat is gewoon opvallend en zegt verder niets over de mensen natuurlijk. Ik merk, dat ik tattoes nog meer opmerk, nu Kai er een heeft.

Als voorgerecht hebben we de keuze tussen garnalen, champignons en kippelevertjes. Ik ben de enige, die de laatste kiest. Een van de dames tegenover ons ziet ze en vraagt haar partner met een vies gezicht, wat dat in 's hemelsnaam was. Dat weet hij ook niet. Ik voel me helemaal Andrew Zimmern, ha ha!

Eerst krijgen we een bouillon met twee plakjes champignons erin, erg lekker. Daarna een salade met een dressing, die superlekker is! Dat is nog voor het officiele festijn.

Met veel gedoe komt de chef aan de tafel en gooit zijn messen heen en weer. Het is wel altijd dezelfde routine, maar niet minder leuk. De kippelevertjes smaken voortreffelijk. Katja probeert ze ook en is verrast, dat ze het ook lekker vindt.

Mijn hoofdgerecht is scallops en garnalen, de anderen hebben allemaal ook filet mignon. We krijgen daarbij gebakken rijst (een soort nasi wel) en groentes. Het smaakt allemaal heel erg goed! Ook is de conversatie leuk. Het gaat wel heel erg snel, meer dan bij andere tepanyaki restaurants. Dat vind ik wel een beetje jammer, maar de anderen hebben er blijkbaar geen problemen mee.

Als we weer naar buiten lopen regent het flink. We rennen naar de van en worden flink nat. Thuis gaan Katja en Seth naar Red Mango, waar ze vrienden zullen ontmoeten.

Saskia is heel blij, dat Parker en Cameron twee deuren verderop er weer zijn na een zomer op Cape Cod. De kinderen hadden op de straat in krijt "Welcome Back" geschreven en een papieren vlag gemaakt, maar met al de regen vanavond lukte het niet die gedachte over te brengen. Heel jammer, want ik vond het hartverwarmend.


Terwijl ik dit schrijf dondert en bliksemt het nog steeds. Het is grappig, als het weerbericht 40% kans geeft en daar urenlang onweer op volgt. Je weet het maar nooit hier. Ik geniet nog eens verder van het samenzijn met alle drie de kinderen, want volgende week is dat weer afgelopen. Dan zullen Rick, Saskia en ik weer alleen zijn. En ja, dat zal weer flink wennen zijn.