Martin Luther King Memorial

Om kwart over acht hoor ik Saskia opstaan. Ik ga gauw kijken hoe ons katerbaby'tje de nacht heeft overleefd. Hij heeft de hele nacht naast Saskia's hoofd geslapen. Probleem is wel, dat hij de kattenbak niet gebruikt, maar onder Saskia's bureau gaat. De kattenbak is waarschijnlijk te groot, maar helaas hebben Rick en ik allebei afspraken vandaag en een nieuwe zal dus tot vanavond moeten wachten.

Gauw eet ik ontbijt en maak me klaar om op pad te gaan. Omdat er weer een kleine kans op regen is, neem ik mijn rugzak mee met drie paraplu's, voor het geval mijn klanten er geen hebben. Rick zet me af bij de metro.

De trein staat al klaar en op het punt om weg te gaan, dus ik spring er gauw in. Dan realiseer ik me, dat ik helemaal vergeten ben om los geld mee te nemen. Het belooft vandaag weer flink heet te worden, dus ik zal het nodig hebben om water te kopen. Ik bel Rick op om te vragen of hij pinautomaten in de buurt van waar ik zal zijn weet. Hij geeft me een paar adressen en ik hoop maar, dat ik vroeg genoeg zal zijn om daar langs te gaan.

Een half uurtje later zijn we bij het McPerson Square metrostation en ik maak aanstalten uit te stappen. Opeens hoor ik "Miss..." van de vrouw, die ik iets jonger schat, dan ik, naast me en ik denk, dat ik iets heb laten vallen of zo. Zij zegt, dat ze hoorde, dat ik vergeten was geld mee te nemen en vraagt of "dit" mij zal helpen.

In haar hand heeft ze een biljet van $20! Mijn eerste reactie is natuurlijk om het te weigeren, maar daar wil ze niets van weten. Het is duidelijk, dat ze heel graag wil helpen, dus ik neem het ontzettend dankbaar aan. Echt, wat een enorm vrijgevig gebaar!

Nu moet ik uitstappen, anders gaat de metro verder, dus ik bedank haar nog eens uitbundig. Wauw, wat ontzettend aardig! Nu moet ik binnenkort een "pay it forward" doen. Ik ga goed opletten voor goede daad gelegenheden.

Boven de grond bel ik Rick om te vertellen, wat me net is overkomen, en die is net zo onder de indruk. Nu hoef ik dus niet naar een pinautomaat op zoek. Maar goed ook, want de metro nam langer, dan ik zou denken en ik kom dus precies op tijd in het W Hotel aan.

Eergisteren kreeg ik de aanvraag om E. en haar zoon P. vandaag en morgen rond te leiden. Zij hadden mijn naam doorgekregen van American Express nota bene. Dat vind ik toch wel heel leuk om te vernemen!

We maken kennis en kletsen wat. Het voelt gelijk gemoedelijk, echt leuke spontane mensen, zoals eigenlijk iedereen, die ik tot nu toe een rondleiding heb gegeven. Ze zien ernaar uit de stad te leren kennen, dus we beginnen aan het rondje monumenten.

Het Washington Monument is dus dicht, maar van beneden zijn de scheuren erin niet te zien. We lopen naar het Jefferson Memorial en het is letterlijk stilte voor de storm, want het Tidal Basin is bijna stil. Het monument reflecteert er mooi in.

Zoals altijd maken de monumenten indruk. Vooral het Franklin D. Roosevelt Memorial spreekt deze mensen aan. Het is dan ook een bijzonder monument voor een bijzondere president met veel verschillende symboliek en aspecten.

Vanaf het Jefferson Memorial zagen we heel veel mensen bij het nieuwe Martin Luther King Memorial. Daardoor lijkt het toch open te zijn, in tegenstelling tot wat de nieuwsberichten beweerden. We lopen er dus heen, maar zien al gauw, dat er toch hekken omheen staan.

De mensen, die in het monument lopen, zijn duidelijk genodigden. Van een van de bijstaanders horen we, dat onder anderen de dominee Jesse Jackson aanwezig is. Die zien wij niet en, al denken we andere bekende acteurs te zien, P. is er zeker van, dat zij het niet zijn en ik geloof het graag, want ik ben tot mijn schande niet zo bekend met acteurs e.d.

We lopen om het monument heen richting het Lincoln Memorial. Nu zien we pas hoeveel mensen er zijn om het MLK Memorial te bezoeken! Er staan nog rijen te wachten. Vrijwel iedereen is gekleed in zwart met geel en veel mensen hebben een gele "ketting" om. Dat blijken de kleuren van Martin Luther King's fraternity, Alpha Phi Alpha, te zijn.

Politie regelt het verkeer en zo ook wanneer wij mogen oversteken. Grappig genoeg is het bij de andere monumenten juist erg rustig. We bewonderen het Koreaanse monument. Er staat een prachtige krans, die ik met de spreuk "Freedom is not free" fotografeer. Er zijn altijd weer nieuwe fotokansen.

Bij het Lincoln Memorial laat ik de plek, waar Martin Luther King zijn "I have a dream" speech hield, zien. Dat zal voortaan bijzonder zijn, die tegel en dan het monument even verderop. Grappig is, dat dit monument qua ontwerp dit keer minder indruk maakt, dan de anderen, hoe mooi het ook is. Ik snap dat wel. Dit gebouw is zo beroemd en er is veel symboliek, maar het is feitelijk een beeld in een tempel.

Het kan niet missen, het Vietnam Memorial is altijd zo simpel, maar maakt zoveel indruk. Mede door de veteranen, die er vrijwel altijd nog aanwezig zijn. Dit keer zien we er een in een rolstoel zonder benen en een paar anderen met speciale petjes op.

Nu begint de tijd te dringen voor de lunch. Voor het eerst gaan we kwart over twaalf niet halen. Met het MLK Memorial erbij gaat dat in de toekomst moeilijk worden. Ik bel het restaurant, dat we wat laat zullen zijn, en dat is gelukkig geen probleem.

Het laatste monument is dat voor de Tweede Wereldoorlog. Ook dit is heel indrukwekkend, maar we hebben het ook heel warm! Eigenlijk heb ik medelijden met dit monument op mijn rondleidingen, omdat het altijd net voor de lunch komt en op het moment van het heetst. Maar ach, stenen, water en beelden hebben geen gevoelens, gelukkig.

We lopen via de achterkant van het Witte Huis (van verre) naar het restaurant. Daar hoeven we maar een paar minuten te wachten op een tafeltje. We krijgen dezelfde aardige serveerster, als de vorige keer, dat ik hier at.

P. bestelt een biertje, maar daarvoor moet hij een identiteitsbewijs laten zien. Hij is 26 en vertelt de serveerster dat ook, maar zij houdt voet bij stuk. Als zij worden betrapt op het serveren van alcohol aan mensen onder de 21 krijgen ze enorme boetes. Vandaar dat iedereen, die er jonger dan 35 uitziet, een "ID" moet laten zien.

P. wil echt dat biertje, dus gaat naar het hotel, dat praktisch naast het restaurant ligt, om zijn paspoort te halen. Hij had ook jeans aan, dus hij verkleedt zich tegelijkertijd in een korte broek en een wijder shirt. Bij terugkomst is de serveerster zo onder de indruk, dat hij helemaal terugging voor zijn "ID", dat hij zijn biertje gratis krijgt.

De lunch smaakt prima. E. en ik hebben er een lekker glaasje witte wijn bij. Ik kies weer de Norwegian sandwich met gerookte zalm en ui en tomaat. E. neemt een pastrami met cole slaw en P. de bacon cheese burger met frietjes (die allemaal opgaan!). We smullen zeker!

Na al dat lekkers zijn we klaar om verder te lopen. Na de lekkere airco valt de vochtigheid buiten weer als een deken op ons. We lopen naar de voorkant van het Witte Huis en maken daar foto's. Niet alleen met het Witte Huis, maar ook met de politieke protesten daar. Een daarvan zit er al dertig jaar, de ander is er enkel vandaag.

We duiken nog even in de White House Gift Center om de namaak Oval Room te zien en lopen dan verder over Pennsylvania Avenue. E. wil graag een clip voor haar haar, dus die kopen we bij de CVS. We kopen daar ook meteen wat nieuwe drankjes, want het is weer een flink warme (en vooral vochtige) dag.

Aan de overkant is het Old Post Office pavilion en E. en P. besluiten naar boven te gaan. Van mij geen protest, want ik vind dat uitzicht altijd super. Vandaag ook weer is het erg mooi. Niet zoals uit het Washington Monument op bepaalde gebouwen, maar ik vind dit misschien zelfs wel mooier.

Na de nodige foto's lopen we verder richting het Capitool. Iedereen wil ook altijd het FBI gebouw zien en daar komen we ook langs. Zoals altijd maakt het absoluut geen indruk. Het is gewoon een lelijk gebouw.

Bij het Capitool is het heel rustig, want zowel de Senaat, als het Huis van Afgevaardigden is op vakantie. Ik vertel over het gebouw en dan lopen we door naar het Supreme Court. Ook hier is het zo rustig, dat zelfs de politieagenten met de toeristen op de foto gaan. Ik vertel wat over het Supreme Court, maar het is zo heet, dat we de koelte op willen zoeken.

Gelukkig is de Library of Congress naast het Supreme Court. We moeten even in de rij staan om binnen te komen, maar de deuren staan open en daardoor voelen we al wat airco. Ik moet mijn horloge en armband afdoen, iets, wat ik zelfs op het vliegveld niet hoef, maar zo kom ik wel door de veiligheidscontrole.

Zoals ik nooit genoeg kan krijgen van dit prachtige gebouw, zo adembenemend vinden mijn gasten het altijd. Het zou zeker een week in beslag nemen om echt iedere spreuk en alle muurschilderingen tot je te nemen. We bekijken de leeszaal en het lukt P. stiekem een foto te nemen. Ik moet daar gewoon een keer iets aanvragen om het meegemaakt te hebben!

Langs de musea, die ik een voor een aanwijs, lopen we terug naar het hotel. Daar is duidelijk een trouwreceptie gaande, vreemd, zo met andere mensen er tussendoor. Wij nemen afscheid voor vandaag, want ik zal ze morgen weer om half tien ophalen. Hopelijk blijft Irene nog even weg, zodat ik ze meer van dit gebied kan laten zien.

Bij Metro Center stap ik weer in de trein en heb meteen een zitplaats. Ik denk nog eens terug aan deze dag en vind hem weer zo bijzonder. Eerst de heel vriendelijke vrouw met de $20 en daarna de gezellige dag met leuke mensen. Ja, mijn voeten doen pijn en mijn keel is droog, het is hard werken, maar voelt niet als werk, omdat het iedere keer weer zo uniek is.

Eenmaal in Vienna doen mijn voeten toch wel weer zoveel pijn en voel ik mijn enkel, dat ik de gift van $20 ga gebruiken voor een taxirit. Het klinkt misschien raar, maar ik kan die kilometer door de hitte echt niet meer opbrengen.

Saskia vertelt, dat Flapjack nog steeds onder haar bureautje en niet in de kattenbak zijn behoeftes doet. Tijd dus voor een kittenbak. We gaan naar Pro Feed in Vienna en daar worden we goed geholpen.

Het is nu zaak dat beestje op de bak te krijgen, want anders hebben we een probleem. We worden heel goed geholpen en krijgen zelfs een zak speciale korrels voor kittens mee. Hopelijk gaat dit werken!

Onderweg zagen we Rick, die op weg naar huis was. Hij heeft zin om iets te doen vanavond, maar ik ben moe. Als Rick echter oppert om naar Sweet Ginger te gaan, waar ze ook een vol sushi menu hebben, kan ik geen nee zeggen.

Het restaurant zit vol, dus de enige plekken zijn aan de sushi bar. Dat vinden wij prima. Ik bestel allerlei lekkers van het sushi menu en Rick een sushi rol en dan lamskerrie. We genieten van de maaltijd samen.

Thuis kijken we lekker "stomme" shows en ik ga op tijd naar bed, want morgen is er weer een drukke dag van rondleiden. Wel weer heel anders en ik hoop, dat Irene geen roet in het eten gaat gooien. Ik heb echt met iedereen, die in deze contreien nu vakantie houdt, te doen. Hopelijk gaat het allemaal meevallen.

Intussen hebben de evacuaties van de dichtstbijzijnde badplaatsen plaatsgevonden. Dat is, zo lang als ik hier woon, nog nooit voorgekomen. Dit is een storm, die we niet kunnen negeren. Zelfs grote delen van New York City zijn ontruimt. Ik vind het eng, maar hoop het allemaal mee gaat vallen.

Foto's van vandaag staan hier.