Aardbeving en VCU

Al om half zes gaat Ricks wekker. Hij moet vandaag in Washington in het Reagan gebouw presentaties geven. Hij neemt nog even afscheid van Kai voor hij vertrekt. Rick vindt het vervelend, dat hij niet mee kan om Kai te helpen verhuizen.

Kai en ik slapen nog verder. Mijn bed voelt heerlijk aan, want het raam staat open en het was een lekker koele nacht. Om drie minuten voor negen wekt Saskia mij. Zij was bijna vergeten, dat ze moet babysitten om negen uur, dus racet naar de buren. Ik sta dan ook maar op, want Saskia zal met de buurkinderen komen ontbijten.

Van Kai is echter nog geen spoor te bekennen. Om tien uur wek ik hem toch maar, want hij heeft nog wat in te pakken ook. Helaas besluiten de schoonmaaksters net vandaag in de ochtend te komen, gewoonlijk is dat 's middags. Daardoor moeten we wachten om te douchen en intussen lopen we flink achter op onze planning.

Pas om kwart voor twaalf vertrekken we. Ik heb nog gauw een snack gegeten, want mijn ontbijt is inmiddels wel verteerd. Mijn spieren doen wel zoveel pijn van gisteren, dat ik Sharons bevel om vandaag een sportrustdag te houden gewillig opvolg.

We stellen de gps-en in op Kai's nieuwe adres, dat nota bene op Main Street is. In Occoquan tanken we benzine en dan volgt Kai mij op de I-95. Het verkeer is goed, dus we schieten lekker op. Rond half twee begint mijn maag toch wel te rommelen, dus ik bel Kai, dat ik bij Ashland, net voor Richmond, wil stoppen om te eten. Dat vindt hij ook goed.

Gisteren zag ik een reclame van Subway, dat ze een nieuwe "crispy" kipsandwich hebben, die op hun gezonde menu staat. Die willen we wel proberen. Omdat we allebei die sandwich willen, nemen we een "foot long" (25cm) ermee. Dat is goedkoper. Kai wil kaas en ik niet, maar het is geen probleem om de helft met kaas te krijgen.

Terwijl ik afreken, loopt Kai even naar het toilet. Opeens horen we een hard gerommel en begint alles te bewegen. Even hebben we geen idee, wat er aan de hand is, behalve, dat het doodeng is. De blik van angst in de ogen van het meisje achter de kassa zal ik nooit vergeten. Waarschijnlijk zie ik er net zo uit.

Iemand roept "Earthquake, everyone out!" en we rennen het gebouw uit (later hoor ik, dat we onder de tafels hadden moeten schuilen). Daar is Kai gelukkig ook, die zijn toiletbezoek maar even heeft uitgesteld. Het is zo surrealistisch! Er staat geen zuchtje wind en toch zwaaien de stoplichten flink heen en weer.

Iedereen is in paniek en dan houdt het opeens weer op. Duidelijk een aardbeving, dus! Iets, wat we in dit gebied werkelijk nooit meemaken (later horen we, dat het 5.8 op de schaal van Richter is, de zwaarste in 118 jaar) . Toevallig werd ik vorig jaar gewekt door een heel kleine beving, anders zou dit mijn eerste zijn geweest.

Tijdens het eten vraag ik op Facebook of er net een aardbeving dichtbij Richmond is geweest. Kai en ik weten nog niet, dat we ons maar 55 kilometer van het epicentrum vandaan bevinden. Alles op Facebook gaat over "de" aardbeving, dus dat is duidelijk, wat het was.

Nog natrillend (echt ik tril als een boomblad, tot mijn verbazing) eten Kai en ik onze sandwich. Wat een bizarre ervaring! Als we weer wat bijgekomen zijn, zetten we onze rit naar Richmond voort. Ik luister naar MSNBC op satellietradio en hoor de chaos, die de aardbeving ook in Washington en New York heeft veroorzaakt.

Onderwijl probeer ik Rick te bellen, maar het telefooncircuit is overbelast. Ook Saskia en Katja krijg ik niet te pakken. Ik neem maar aan, dat het allemaal goed is. Na een uur krijg ik een sms-je van Rick, dat Saskia en hij ok zijn. Rick zit wel vast in het idiote verkeer in DC, al had hij het geluk een taxichauffeur te vinden, die hem mee wil nemen.

Nog onder de indruk van het pas gebeurde rijden we Richmond binnen. Ik kan mijn gedachten niet bij de GPS houden, dus rijd meteen Kai's dorm voorbij. Even verderop stop ik, want ik kan hem niet bellen, de lijnen zijn nog steeds verstopt door de aardbeving. Kai gaat zijn auto parkeren en ik probeer zijn dorm weer te vinden.

Laat ik nu weer een verkeerde afslag nemen! Met alle eenrichtingsstraten duurt het even voor ik eindelijk voor het juiste gebouw sta. Ik heb geluk, dat een vrachtwagen net wegrijdt, dus ik krijg een parkeerplaats vlak voor de deur. Kai is er inmiddels ook.

Eerst moeten we zijn sleutel ophalen in een ander gebouw. Dan gaan we op zoek naar zijn "townhouse". Dit gebouw is heel anders, dan dat van vorig jaar. Er is een groot binnenveld met barbecues e.d. en daaromheen vier verdiepingen van galerijen met daaraan de verschillende "dorms". Het ziet er leuk uit.

Na even zoeken vinden we nummer 328. Kai probeert zijn sleutel, die gelukkig werkt. Binnen zijn drie van zijn vier huisgenoten een computerspel aan het spelen. Dat is al een heel goed teken! Ik krijg een "Hi, Kai's Mom!" en ze stellen zich allemaal keurig voor. Kai lijkt ook een goed gevoel te krijgen bij deze jongens. Duidelijk geen partyers en dol op computergames, zijn stijl helemaal!

Met een van de van vorig jaar al bekende heel handige gele "wagentjes" gaan we weer naar beneden. In tegenstelling tot Katja's spullen, waar we een UHaul voor nodig hadden, pasten Kai's benodigdheden allemaal in de van. Het neemt dus maar twee keer naar boven en we zijn klaar!

Na nog een paar foto's van het appartement te hebben genomen, neem ik afscheid van Kai. Ik had verwacht er erge moeite mee te hebben, maar dat valt, misschien mede door de schok van de aardbeving, gelukkig wel mee. Het helpt ook, dat Kai's kamergenoten perfect voor hem lijken. Ik hoop zo, dat hij een superjaar en een paar heel goede vrienden gaat krijgen met hen!

Op MSNBC hoor ik, dat de National Cathedral in Washington vrij zware schade heeft opgelopen. Ook het plaatsje Mineral, waar de aardbeving plaatsvond, is zwaar getroffen. Verder kwam een dak van een bedrijf in Tysons Corner op een rij geparkeerde auto's terecht.

Christine belt en wil weten hoe het is. Vreemd, dat zij mij wel bereikt, terwijl het mij niet lukt om Rick, Saskia of Katja te bereiken. Kennelijk zijn die overbelaste lijnen plaatselijk. In ieder geval kletsen Christine en ik 53 mijlen weg. Ik ben haar daar dankbaar voor. De rit van Richmond naar Vienna is doodsaai, I-95 heeft aan weerszijden enkel bomen, dus er is niets te zien.

Met nog 30 mijlen te gaan belt Katja me terug. Zij heeft de aardbeving niet gevoeld, maar vrienden van haar wel. Zij is op weg naar een mall met een vriendin. Ook zij is heel positief over haar huisgenotes en ook over de professoren, die ze dit jaar heeft. Het is fijn om beide oudsten blij met hun leven te weten.

Rick sms-te me eerder vanmiddag, dat ik maar in Richmond moest blijven logeren. Daar had ik helemaal geen zin in en zag het nut er ook niet van in. Hij zag natuurlijk de chaos in Washington, maar ik heb hoegenaamd geen verkeer op de terugweg!

Als ik nog geen vijf kilometer van huis ben, belt Rick. Hij is eindelijk na meer dan twee uur ook thuis. Dat is langer, dan mijn terugrit vanuit Richmond duurde! De metro reed maar 25km/u en was afgeladen. Rick stond letterlijk met zijn gezicht tegen de deuren! Hij bereidt me ook vast voor op een flinke rotzooi in ons huis.

Het is schattig, hoe Rick en Saskia klaar staan om mij het huis te laten zien. Gelukkig is er maar weinig echt gebroken. Wat ons het meest aan het hart gaat is het Lladro engeltje, dat we van Ricks moeder hebben geerfd, dat door de aardbeving onthoofd is. Verder zijn er enkel een paar wijnglazen gebroken, gelukkig niet kristal.

Vooral boven is er heel wat op te ruimen. Rick en ik hebben boekenkasten aan weerszijden van ons bed en de inhoud daarvan ligt nu naast ons bed. Ook in de eetkamer, woonkamer en Saskia's kamer en badkamer is het een flinke troep. Een vriendin schreef, dat haar foto's van de muren waren gevallen, maar dat is bij ons niet gebeurd, dus we hebben goede haken. Wauw, wat zo'n aardbeving toch best ver weg kan aanrichten!

We bestellen eten van Friends. Katja belt, dat iemand haar aan heeft gereden, maar geen informatie heeft achtergelaten. Er zit een flinke deuk in haar deur. Ach ja, dat kan er ook nog wel bij, zucht!

Christine belt na het zien van de foto's op Facebook nog eens. We kletsen nog verder en eens te meer wilde ik, dat ze weer dichtbij zou wonen. We lezen Facebook updates en een van haar doet me hardop lachen! Een van haar vroegere buren schreef dit: "Tsunami alert just issued for our pool". Ook op Twitter zijn allerlei humoristische dingen te lezen, hier een aantal.

Net als je denkt, dat het leven saai wordt... Vandaag was zeker een van de meer interessante dagen van ons leven. Ik ben blij, dat we er allemaal goed vanaf zijn gekomen, want het was zeker een angstige belevenis. Morgen zullen we moeten opruimen en dat is niet mijn favoriete bezigheid.

Foto's van vandaag staan hier en hier.