Drie maal is scheepsrecht

Al om half zes ben ik wakker, want Katja gaat vandaag meerijden in de ambulances van DC Fire and Rescue en moet daar om 7 uur zijn. Ik ben heel benieuwd, hoe ze het zal vinden in de grote stad.

Na haar vertrek ga ik nog even terug naar bed, maar word niet veel later weer wakker gebeld. Katja is verdwaald en haar GPS laat het juiste adres niet zien. Ze blijkt nog aan onze kant van de rivier te zijn en ik stuur de Bing richtingaanwijzingen naar haar telefoon. Lang leve de moderne technologie!

Nu kan ik net zo goed opblijven en ik maak me klaar voor de derde rondleiding deze week. Dit keer trek ik mijn Crocs slippers aan en eureka, die blijken het perfecte schoeisel te zijn. Kai zet me weer getrouw bij de metro af.

Dit keer stap ik bij Foggy Bottom uit, want ik heb met een Belgisch gezin afgesproken in de lobby van het Ritz Carlton hotel. Iedereen zit al klaar en ik maak kennis met P. en S. en hun kinderen A. van 13 en J. van 15. Ze hebben er allemaal duidelijk zin in de stad te gaan verkennen.

De eerdere plannen waren om van de Capital Bikeshare gebruik te maken en te gaan fietsen. Echter kan dat niet zo op korte termijn, want je moet er eerst een sleutel voor aanvragen, die een week op zich laat wachten. Ik heb er nu wel meer over gelezen en denk erover zelf een account te nemen. Het is wel handig om zo op verschillende plekken in de stad een fiets te kunnen pakken.

Voor ons wordt vandaag de benenwagen weer het voertuig. We lopen langs het State Department, dat als een bunker is beveiligd, naar het Vietnam Memorial, waar vandaag de rondleiding begint. Onderweg hoor ik, dat het gezin net een jaar lang heeft gezeild langs de kust van Afrika naar de Cariben. Heel interessant!


Vrouwenstandbeeld, Vietnam Veterans

De kinderen zijn heel leuk enthousiast over alles wat ze te zien krijgen. Alle vijf de tieners, die ik deze week mee op sleeptouw had, waren stuk voor stuk kinderen, waar hun ouders trots op kunnen zijn. Het is tenslotte een flinke wandeling, al is het vandaag een veel aangenamere temperatuur om in te lopen.

A. vooral is helemaal onder de indruk van het Lincoln Memorial. Dat is ook wel een imposante tempel, als je er zo vlakbij staat. Na Lincoln op zijn troon te hebben bekeken en weer aan hoe hij in "Night at the Museum 2" daaruit opstond te hebben gerefereerd, lopen we door naar het Koreaanse monument.

Ieder monument is zo anders, wat er voor zorgt, dat het ene na het andere bezoeken niet saai wordt. Alleen de tweede oudsten (na het Washington Monument) Lincoln en Jefferson lijken een beetje op elkaar.

We steken over en zien de bedrijvigheid bij het over ongeveer drie weken te openen Martin Luther King Memorial. Zo te zien hebben ze er nog heel wat opknapwerk aan. Bij het Franklin D. Roosevelt Memorial is het heel rustig. We bekijken alles op ons gemak en lopen dan verder rond het Tidal Basin.

In het park lopen, zoals altijd, heel wat eekhoorntjes. Hier in de stad zijn ze heel tam en komen zo op je af. A. houdt een Fruitella snoepje in zijn hand om er eentje te lokken. Tot zijn schrik neemt het beestje het snoepje zo uit zijn hand en begint het op te knabbelen met papiertje en al! Het zijn ook echt kleine vuilnisbakjes, die alles eten!


Het snoepje gaat er goed in

Bij het Jefferson Memorial hoor ik de eerste "ik heb honger" kreten. Gelukkig kon ik maandag nog een reservering bij Old Ebbitt Grill krijgen voor kwart over twaalf, dus banen we ons een weg daarheen.

Onderweg vertel ik over de verschillende gebouwen, waaronder het Washington Monument. Daar willen de kinderen wel graag omhoog, maar op deze tijd van de dag zijn de kaartjes ervoor vergeven. Met het rondje zo slaan we het Tweede Wereldoorlog Monument over, want dat ligt teveel uit de richting.

Bij het restaurant word ik waarempel door de hostess herkend. Ik grap, dat het maar goed is, dat ze zo'n uitgebreid menu hebben, zodat ik drie dagen achtereen iets anders kan bestellen. Om de een of andere reden (en voor de zoveelste keer) is de reservering maar voor twee personen en niet vijf. Niet getreurd, we moeten een paar minuten langer wachten en krijgen dan een tafeltje.

Dit keer bestel ik de Norwegian sandwich met gerookte zalm. Die heb ik al eerder op hier en is erg lekker. Ook de anderen zijn weer tevreden met hun keuzes. We zijn ook allemaal blij om even een uurtje te kunnen zitten!

Na de lunch gaan we het huis van de jarige Obama (van enige feestviering daarvoor is niets te merken) bezichtigen. Ook hier hebben de kinderen zich op verheugd. We nemen de nodige foto's, maar dan blijkt, dat de batterij van hun fototoestelletje al leeg is. Gelukkig heeft J. ook een camera op haar telefoon, maar het is wel balen.

Het gezin wil de White House Gifts winkel in en onderweg zie ik opeens Cathy Lanier, de politiechef van het Metropolitan Police Department hier in Washington. Dat zegt waarschijnlijk niemand buiten de stad iets, maar hier is zij een lokale "heldin". Onder haar gezag is de misdaad in de stad enorm afgenomen.


In de White House winkel, waar ik al heel lang niet meer ben geweest, hebben ze best leuke souvenirs. Ook kun je er, als je voor $10 koopt, gratis 5 foto's nemen in hun namaak "Oval Office". Leuk om te doen natuurlijk, vooral voor de kinderen.


Ze kopen voor meer dan $10 spulletjes en gaan dan in de rij staan. Met mijn fototoestelletje maak ik de foto's van het gezin achter het bureau (en A. net als JFK jr. eronder). Dat brengt me op een idee. Ik heb voldoende batterij in mijn toestelletje, dus biedt hen aan hun SD kaartje daarin te doen en ermee te fotograferen. Ik heb het tenslotte niet echt nodig. Dat aanbod wordt dankbaar aangenomen en zo gezegd, zo gedaan.

Na de achterkant van het Witte Huis te hebben bekeken, gaan we op zoek naar de vlaggenwinkel in het Old Post Office Pavilion. P. wil een degelijke Amerikaanse vlag kopen.

Helaas is de vlag, die ze daar verkopen, niet het materiaal, dat P. zoekt. Nu we hier toch binnen zijn, vertel ik ze, dat je naar boven kunt in de toren en daar gewoonlijk vrijwel geen rij voor staat. Dat lijkt iedereen leuk om te doen, dus we sluiten bij de heel korte rij aan.

Met de tweede lift kunnen we al naar boven. We nemen die naar de 9e verdieping en dan een tweede lift naar de twaalfde verdieping. Van daaruit hebben we mooi uitzicht. Het Witte Huis is niet goed zichtbaar, maar de rest van de Mall wel.


Op de weg naar beneden werpen we een supersnelle blik op de bellen door de liftdeuren. Iedere donderdagavond komt een groep belringers ze twee uur lang bespelen. De geschiedenis en hoe ze worden bespeeld staat interessant beschreven bij de touwen ervan.

Nu klagen beide kinderen wel over blaren en we gaan even op een bankje pleisters verwisselen. Ik laat het aan P. en S. over om te bepalen, of ze nog rond het Capitool willen lopen, of direct naar de Metro. Het wordt het eerste en ik wijs ze het Supreme Court en de Library of Congress, wat ze morgen zullen gaan bezoeken.

Dan lopen we, tot grote opluchting van de kinderen, naar het Federal Center SW metrostation. Daar help ik ze nog even kaartjes te kopen en dan nemen we afscheid. Hun blauwe trein komt vrijwel meteen, ik moet een paar minuten op de oranje trein naar Vienna wachten.

Eenmaal weer boven de grond sms ik Marjan, dat ik over een half uurtje verwacht thuis te zijn. Marjan is een mede-moderator op het Alles Amerika forum en zij en haar man Jan eindigen hun 12 weken lange vakantie hier in Washington.

Vanavond komen ze bij mij eten. Helaas zullen ze Rick missen, want die komt pas later vanavond thuis. Het is heel leuk Marjan weer te zien. In januari 2007 heeft ze hier ook een aantal dagen gelogeerd. Met Jan maak ik vanavond kennis.

Het wordt meteen heel gezellig, als oude vrienden, die elkaar allang kennen. Wat feitelijk ook zo is, want online hebben we zeer regelmatig contact, natuurlijk. Het weer is lekker, dus we zitten buiten.

Jan en Marjan hebben nog nooit "Amerikaans" Chinees gegeten, dus bestellen we drie gerechten van East Chateau om te delen. De General Tso's kip, Knoflook kip en Sechuan kip gaan er allemaal goed in.


De tijd vliegt en voor we het weten loopt het alweer tegen negenen. Marjan en Jan moeten morgen vroeg op om al hun kampeerspullen op te ruimen, dus ze willen op tijd terug op de camping zijn. We nemen hartelijk afscheid en ik wens ze een goede reis naar huis.

Net als ik weer binnen ben, belt Rick, dat hij is aangekomen. Een half uurtje later is hij ook weer thuis. Katja blijft nog tot morgenochtend 7 uur in Washington, dus helemaal compleet zijn we vanavond nog niet.