Dag 2: Lekker luieren

Na een rusteloze nacht, waarin ik herhaalde malen dacht van de vochtigheid uit bed te zullen drijven, maak ik het mijn prioriteit nummer een om een fan te scoren! Pas om negen uur voel ik me uitgerust genoeg om op te staan en Rick, die eveneens niet lekker heeft geslapen, volgt al snel.

We laten de kinderen nog wat slapen en ik maak een kop Starbucks koffie. Aruba mag dan (nog) geen Starbucks hebben, het hotel heeft hun koffie wel. Dan wekken we de kinderen, omdat we anders bang zijn het ontbijt te zullen missen.

Rick gaat proberen de credit card, waar onze reservering op staat, te veranderen. Het is de kaart, die hij wilde gebruiken, omdat ze niet extra rekenen voor internationale aankopen, maar met het hotel erop zit hij aan zijn limiet.

De kinderen en ik gaan alvast een tafeltje regelen bij het restaurant aan het strand. Alleen blijkt dat geen ontbijt meer te serveren, al zeggen de bordjes, dat het om 7 uur open zou gaan. Dat betekent, dat we aan het (dure) buffet vastzitten. Ach, een keer in de vakantie is dat wel ok.

Rick is nog niet terug, dus ik ga hem de verandering van plannen mededelen. Hij is nog aan de balie bezig en ik vraag de receptioniste daarachter of we niet wat geld terugkrijgen vanwege de ongerieflijke nacht. Ze zegt er $100 per kamer af te kunnen halen. Voor nu is dat ok, maar als het voortduurt wil ik toch wel een grotere korting.

Het buffet is werkelijk heerlijk! Ik smul van de gerookte zalm, de verse Goudse kaas en vooral de papaya. Ook de anderen genieten. Er zijn op maat gemaakte omeletten, allerlei warme gerechten, verschillende soorten vleeswaren en heel veel vers fruit. Te duur om iedere ochtend te doen, maar zijn geld wel waard.

Na het eten doen Rick, Kai en ik een Max Capacity training. Ik heb weer last van mijn enkel en de volgende fase is vooral veel springen. Dat durf ik niet aan, dus doe de eerste fase over. Dat raadt de schrijver toch aan, als je je niet sterk genoeg voelt. Ik merk wel, dat ik nu veel meer repetities van de verschillende oefeningen kan doen. Ik ben dus wel sterker geworden.

Saskia wil ook haar beweging, maar heeft geen zin om naar de sportkamer van het hotel te gaan. Ik stel voor een wandeling langs het strand te maken en daar is zij voor te vinden. We lopen meer dan vijf kilometer en het is hartstikke leuk zo met mijn jongste. Ze vertelt me allerlei dingen over haar leven en vindt het zelf duidelijk ook heerlijk hier op Aruba. Wat een andere tiener, dan in Italie, zien we hier!

De anderen hebben wat gezwommen intussen, maar zijn terug op de kamers. We gaan meteen op weg naar Super Food om boodschappen te doen. Dit is niet de goede tijd van de dag om te gaan, want we hebben allemaal alweer trek. Deze supermarkt ligt vol Nederlandse produkten.

Vooral de kaas- en vleeswarenafdeling moet ik altijd helemaal bekijken, al koop ik er niets van. Ik help vandaag een Amerikaans stel verschillende soorten ham te kiezen. Zij kunnen er niet wijs uit.

Er zijn dan ook wel tien soorten, sommigen bekend (zoals de Virginia baked ham), maar dingen als achterham en schouderham zeggen ze niets. Ik vertaal voor ze en ze nemen drie soorten mee. Voor de grap probeer ik Kai over te halen paardenrookvlees in plaats van ham voor zijn ontbijt te nemen. Dat lukt niet, in de VS is het verkopen van paardenvlees taboe.

We vinden allerlei lekkers, alleen geen borrelnootjes, waar ik op had gehoopt. Hopelijk is de volgende keer de boot aangekomen. In het hotel leggen we alles gauw in de ijskasten en gaan dan lunchen bij Bugaloe. Hun menu is zo lekker, hier kunnen we wel iedere dag eten (en de prijzen zijn heel redelijk).

Tijdens het eten (ik heb hun Mediterranean grilled cheese en Kai ook, een stokbroodje met pesto, olijf, tomaat en kaas, jammie!) kijken Rick en de meisjes het duikschema na. Onderwijl komen ook een aantal mensen van Unique Sports langs, die zij al jaren kennen. Dat is het leuke aan telkens naar dezelfde plaats teruggaan, je leert de mensen kennen en wordt als langverloren vrienden weer terug ontvangen.

Na het eten gaan we naar de balie van Unique Sports om de duiken te reserveren. Dit jaar zal er minder gedoken worden, want we zijn korter op het eiland, dan "gewoonlijk". Morgen is de eerste duik en ik zal meegaan als snorkeler.

Nu kan ik echt niet wachten in het water te gaan! Het loopt al tegen drieen en ik voel me vreselijk vies na het sporten van vanochtend. Rick gaat Oranjestad in om een sim kaart voor onze telefoons te vinden en de kinderen en ik gaan zwembadwaarts.

Intussen werk ik aan mijn doel van vandaag: een fan voor onze kamer. Ik heb housekeeping al gebeld en vertel ook aan de Facebook vertegenwoordiger van het Westin, dat wij er echt wel een willen hebben. Ik moet zeggen, dat die laatste echt fantastisch is. Aan hem hebben we ook deze mooi hoog gelegen kamers te danken.

We zwemmen wat en lezen wat, ik ook lekker in het zwembad. Op een gegeven moment komt er een medewerker langs met waterijsjes, lekker! Dit is het luie leven! Tegen vijven begin ik me echt af te vragen, wat er met Rick is gebeurd, dus ga naar boven.

Daar tref ik hem gelukkig heelhuids (ik krijg dan rare visioenen, dat er iets met hem gebeurd is, vreemd, ik weet het). Het verkrijgen van de sim was nogal een onderneming en daarna had hij nog meer pech. Nu wacht hij op de IT persoon van het hotel, want Rick is de enige hier, die geen aansluiting op hun internet krijgt.

Edgar, de IT persoon, komt binnen en zegt meteen: "Oh, de fan is er". Ik antwoord: "Ja, dankzij de Facebook vertegenwoordiger." Waarop hij zegt: "Dat ben ik!". Zo grappig! Ik correspondeer dus al een paar weken met hem en hij heeft ons tot dusver zeker goed geholpen! Hij krijgt ook Ricks internet aan de praat, dus Edgar is onze held deze vakantie!

Rick en ik gaan nog even naar beneden, waar hij in het zwembad met een bal met Kai speelt. Ik heb vandaag nog niet in zee gezwommen, dus ga daar lekker relaxen. Ik kijk ook altijd mijn ogen uit naar de mensen, die hier lopen. Veel Amerikanen, maar de afgelopen paar jaar ook steeds meer Nederlanders en Zuid-Amerikanen. Ook de Arubanen zelf lijken steeds meer aanwezig te zijn.

Tegen zessen gaan we terug naar boven. Rick en ik maken ons klaar voor de wekelijkse cocktailparty met het management van het hotel. Wij hebben hier nu zes jaar (vijf jaar achtereen) gelogeerd en nog nooit zo'n party bijgewoond. Met het airconditioning probleem wil ik vooral de general manager Richard Roy spreken. Het is natuurlijk ook leuk om gratis drankjes en lekkernijen te krijgen, daar niet van.

De kinderen hebben natuurlijk nul komma nul interesse om mee te gaan, dus we gaan met zijn tweeen naar beneden. Daar is de party al helemaal aan de gang. We moeten een kaartje invullen met ons commentaar en doen dat beiden.

Rick, eeuwig de vriendelijke, rept met geen woord over de airconditioning. Ik, na wat aardige opmerkingen, natuurlijk wel. Ik lees sommige andere commentaren en die zijn allerminst aardig. Natuurlijk is dit niet onze eerste ervaring met Aruba of zelfs een Caribisch eiland. Het is sowieso niet als in de VS. Je leert je verwachtingen bij te stellen, maar als je als twintiger op je huwelijksreis bent en zo'n airco valt uit, dan is dat nog veel meer balen.

Nadat we onze drankjes hebben gekregen (voor Rick een Aruba Ariba, die er veel zoeter uitziet, dan ik lekker zou vinden), maken we kennis met Richard Roy. Het is een aardige Amerikaan, die ons helemaal uitlegt, wat nu het probleem is met de airconditioning. Vriendelijke glimlach en al, maar ik ben niet van gisteren. Ik wil weten, hoe wij gecompenseerd gaan worden voor het ongemak. Hij merkt duidelijk, dat ik het meen (veel van dit soort dingen meegemaakt als reisagente) en schrijft onze kamernummers op. Bij het afscheidnemen belooft hij spoedig contact op te nemen. We zullen zien.

Net op tijd voor de zonsondergang staan Rick en ik op het strand. Het is een mooie vanavond, geen wolken aan de horizon. Een groene flits, die je dan zou moeten zien, zie ik in ieder geval niet. We fotograferen wat en gaan dan terug naar boven.

De kinderen staan al klaar en we rijden naar Papiamento. Er zijn een aantal restaurants, waar we vanaf het eerste jaar hier altijd heen zijn gegaan en dit is daar een van. Het eerste jaar zaten we binnen in de oude cunucu, maar nu hebben we geleerd van tevoren te reserveren.

We krijgen een tafel dichtbij het zwembad en genieten weer van de gezellige atmosfeer van dit restaurant. Er is live muziek en de bediening is zeer attent. De anderen nemen een voorafje, maar ik beloof Kai enkel met zijn "keshi yena" te helpen, want ik heb al een paar hapjes op tijdenss de receptie. Keshi Yena is een Arubaans gerecht, dat erg lekker, maar ook heel zwaar is.

Wat ik als hoofdgerecht zou kiezen, wist ik al voor we hier heengingen. De "Mermaid", namelijk, wat gegrilde wahoo filet is en gegrilde gamba's op een sizzelende steen met een heel pittige papayasaus erbij. Die laatste maakt het gerecht echt! Voor we ons eten krijgen komt er ook nog een Caesar's salad, erg lekker.

Iedereen heeft van zijn eten genoten. We krijgen nog een doekje om onze handen te reinigen en dan betalen we, want een dessert gaat er zeker niet meer in. We rijden terug naar het hotel, waar de kinderen afscheid nemen voor de nacht. Rick is nu nog bezig om onze sims te laten werken met het internet. Voor mij is dat wel belangrijk, want ik kan online niet makkelijk emails lezen. Nu ik potentiele aanvragen voor rondleidingen kan krijgen is email niet meer alleen voor de grap.

Het is in ieder geval vanavond een stuk beter, dan gisteren, toen we geen fan hadden. Die geef ik niet meer terug, vooral nu we weten, dat dit probleem met de airco waarschijnlijk onze hele vakantie zal duren! Ik vraag me serieus af, hoeveel klanten men hierdoor gaat verliezen.

Negatieve kritiek reist sneller, dan het licht, weet ik van in de service industrie werken. Enkel een brief met excuses van de manager zal zeker niet genoeg zijn voor het gros van de klanten hier. Op de Facebook pagina van het Westin werd mij al gevraagd, hoe ik zo positief kon zijn. Tja, we zijn op vakantie, het is even vervelend, maar we gaan onze leuke tijd hier er ook niet door laten bepalen!

Foto's van vandaag staan hier.