Dag 9 en 10: Nog even zon, zand en snorkelen en dan afscheid van Aruba

Maandag

Het is alweer de laatste volle dag van deze vakantie. Rick en ik hebben onze wekker voor kwart voor acht gezet om er zoveel mogelijk uit te halen. Ik doe een Max Capacity training en pak dan alvast alles, wat ik niet meer nodig heb, in.

Met de kinderen hebben we afgesproken om negen uur bij Linda’s te gaan ontbijten. Hier serveren ze de lekkerste echt Hollandse pannenkoeken en ieder jaar gaan we er een keer heen. Ik bestel mijn favoriet met kaas, spek, appel en champignons. De anderen hebben iets andere combinaties, maar allemaal hebben we er kaas op. Die wordt er hier zo lekker bovenop gesmolten. Het smaakt zo ontzettend lekker! Jammer, dat mijn maag niet groter is, want ik kan nog niet de helft op zo op de vroege ochtend.

Om ons heen zitten een aantal Amerikaanse gezinnen en ik zie tot mijn genoegen, dat zij ook pannenkoeken met verschillende combinaties aan toppings hebben. Er staan ook omeletten e.d. op het menu, maar kennelijk wordt de echt Nederlandse pannenkoek door deze toeristen ook gewaardeerd. Ik zeg nog altijd, dat een ouderwets pannenkoekenhuis het in onze buurt vast goed zou doen.

Na het eten duiken we meteen het zwembad in. De meisjes gaan liggen lezen en Rick even naar boven. Kai en ik gaan een leuk balletje, dat over het water danst, naar elkaar gooien. Als Rick weer beneden is, gaan we de zee in en spelen een tijd met die bal. Ook Katja komt erbij, maar Saskia heeft een spannend boek.

Tegen enen beginnen we zin in een lichte lunch te krijgen. We hebben expres vrij vroeg ontbeten, want iedereen wilde vandaag ook nog naar Bugaloe. Dat is ons aller favoriete lunch restaurant. Andere jaren aten we de pannenkoek als brunch, maar we blijven dit jaar wat korter, dan anders op Aruba, en hebben nog een aantal dingen op het Bugaloe menu niet gehad. Katja en ik nemen allebei het broodje gerookte zalm, echt heerlijk!

Zoals altijd op de laatste dag hier wil ik graag bij Arashi gaan snorkelen. De kinderen hebben daar geen interesse in, maar Rick wil wel mee. Onderweg zegt Rick opeens, dat hij een groep “storks” ziet (ooievaars). Ik kijk rond, maar zie geen zwartwitte vogels met rode snavels. Ik heb ook nog nooit ooievaars op Aruba gezien en weet niet of dat zelfs kan, maar denk er verder niet bij na.

Het wordt een mooie snorkel. We zien een prachtige queen triggerfish, waar ik hopelijk heel mooie foto’s van heb genomen. Ook liggen er een paar gemeen uitziende schorpioenvissen. Die zijn zo goed gecamoufleerd, Rick stapt bijna op een van hen! Verder zijn er veel Franse engelvissen, een mooie gestippelde aal (of zeeslangetje?) en nog veel meer.

Helaas is het water hier om de een ofandere reden ook kouder, dan elders. Rick krijgt het daardoor al gauw koud en gaat op het strand liggen lezen. Ik houd het nog een half uurtje langer vol, maar krijg het dan ondanks mijn shorty, ook koud. Met tegenzin verlaat ik het gigantische aquarium, dat de Caribische Zee is.

Arashi is ook een mooi zandstrand met van dat zand, dat heel zacht is en waar je diep in wegzakt. We blijven nog eventjes genieten en rijden dan terug naar het hotelgebied. Onderweg zie ik opeens een hele groep flamingo’s in het water staan. Die bedoelde Rick met zijn “storks”. Hij beweert stellig, dat hij geen “storks” heeft gezegd, maar hoe zou ik dat nou van “flamingo’s” hebben gemaakt!? Maar ja, ht is niet opgenomen, dus niet te bewijzen.

Flamingo’s in het wild zijn ook een heel ongewoon iets op Aruba. Op Bonaire zijn er wel grote aantallen, maar hier hebben wij ze nog nooit gezien. Ik vraag Rick om te draaien, want hier wil ik een foto van. Helaas hebben die beesten daar minstens anderhalf uur gestaan en besluiten ze uitgerekend nu weg te vliegen. Ik ben ook niet snel genoeg om die vlucht op de gevoelige plaat vast te leggen. Ik vraag me wel af, waar ze vandaan kwamen en of ze misschien toch meer op Aruba voorkomen, dan wij dachten.

Bij de Valero gooien we de huurauto vol. Rick moet weer met de sleutel het benzineklepje openen. Het zijn nooit de nieuwste auto’s, die ze hier op het eiland verhuren. Die auto’s krijgen het ook best zwaar te verduren met de vele ruige onverharde wegen. Misschien dus maar goed ook, want zo kijken ze niet op een krasje meer of minder.

We treffen Saskia nog steeds lezend in haar stoel aan. Zij wijst naar het strand, als ik vraag, waar Katja en Kai zijn. Die zijn daar aan het voetballen. Rick gaat meedoen. Mij niet gezien, dat geren op het warme zand. Ik zwem nog wat in de mooie turquoise zee, wat zal ik de kleuren hier weer missen. We hebben thuis ook mooie kleuren, vooral in de lente en herfst, maar natuurlijk weer heel anders, dan hier.



Daarna ga ik aan het zwembad mijn Nederlandse tijdschriften lezen. Ik heb er al een heel aantal uit en zal die voor de huishoudster achterlaten. Nederlandse tijdschriften worden door de Arubaanse medewerksters van het hotel erg gewaardeerd. Ik vind het jammer ze weg te gooien, want ik weet, dat er anders thuis genoeg interesse voor is, maar zo hoef ik dat extra gewicht ook niet mee terug te dragen.

Al te gauw is het tijd om ons klaar te maken voor het avondeten. Rick en ik gaan nog even naar de manager’s party, waar we vorige week de manager van het hotel spraken en via hem een gratis nacht kregen voor het airconditioning ongemak. Hij dacht toen nog, dat we onze hele vakantie slechte airco zouden hebben, maar vanaf woensdag werkte die weer volle kracht, gelukkig.

Vanavond is hij er niet, maar kletsen we met de food and beverage manager. Er zijn grote plannen om de restaurants hier te renoveren om meer competitie voor het hiernaast gelegen Radisson hotel te zijn. Dat zijn welkome woorden, want vooral het restaurant aan het strand hier heeft niet het niveau van een Westin. Deze manager heeft voorheen in het Boston en Fort Lauderdale Westin gewerkt en is vrij nieuw. Ik ben benieuwd wat voor veranderingen we volgend jaar zullen zien.

Onze dinerreservering vanavond is bij Passions. Dit restaurant ligt vlak naast de befaamde divi boom, die op zoveel foto’s van Aruba voorkomt. De zon gaat net onder, als wij aankomen, dus we nemen snel een paar zonsondergangfoto’s met de boom. Er zijn meer mensen, die dat willen doen, dus Rick werpt zich op als fotograaf van een drietal Amerikaanse paartjes.

De kinderen en ik gaan intussen onze tafel opzoeken. We zitten onder een palapa versierd met kerstlichtjes en hebben zicht op de zee. Het zand hier op Eagle Beach is zo mogelijk nog zachter, dan op Palm Beach. Een heel goede zanger zingt sfeervolle liedjes. Dit is een van mijn favoriete restaurants op het eiland, dat we vorig jaar pas ontdekten.

Het menu is zo lekker, dat ik moeite heb met kiezen. Uiteindelijk worden het weer twee hoofdgerechten, de Tunesische garnalen en de gerookte zalm met een ceviche van mosselen en andere vis. Saskia neemt een tomatensoep als voorafje, die zij zo lekker vindt, dat ik daar ook een kop van bestel. Daar krijg ik helemaal geen spijt van, de lekkerste tomatensoep, die ik ooit heb gegeten en dat zegt wat, want mijn opa’s speciale tomatensoep had tot nu toe die eer.

Na het voorgerecht moeten we lang wachten op het hoofdgerecht (lang niet zo lang als bij Soenchi’s, maar toch wel een half uur). De serveerder komt, zonder, dat wij iets hebben gezegd, want het gesprek is geanimeerd en dan merk je de (wacht)tijd niet zo, zijn excuses maken. Hij biedt een gratis rondje drankjes aan, wat we natuurlijk dankbaar aannemen.

Als het eten (waaronder mijn tomatensoep) komt, is het ook wel zo lekker, dat het gesprek stilvalt. Iedereen is zeer te spreken over hun gerechten. Rick en Katja hebben zelfs nog plaats voor een dessert! Ik neem een klein hapje van Ricks appeltaart, maar meer kan ik echt niet op!

Helemaal voldaan gaan we hotelwaarts. Kai en Saskia gaan inpakken, maar Katja en ik hebben nog chips van het casino om te verspelen. Rick gaat mee om te kijken (ik vraag hem herhaalde malen, of hij wil spelen, maar dat aanbod slaat hij af). Ik heb $25 en Katja $35 en we spelen er zeker een uur mee! Het is ook leuk, want de dealers zijn grappig en de spelers kletsen er ook op los. Helaas is het geluk vanavond niet met ons en tegen elven zijn we beiden “blut”. We hebben toch twee leuke avondjes spelen van onze inzet van $20 gehad in ieder geval.

Terug in de kamer gaan Rick en ik meteen naar bed, want ook morgenochtend willen we vroeg opstaan. Dan kunnen we nog even genieten, voor we het gedoe op het vliegveld moeten trotseren.

Dinsdag

Alweer om kwart voor acht gaat de wekker, maar ik heb, zoals wel vaker de laatste nacht hier, slecht geslapen. Rick staat om acht uur op, maar ik geef mezelf tot half negen om me niet naar te voelen vandaag. Ik werd om drie uur wakker en had last van mijn rechterbeen en kon de slaap niet meer vatten. Dat been is een beetje een zorg, want zowel mijn enkel, als mijn heup zijn daar niet happy in.

Op het balkon eten we samen ontbijt en dan gaat Rick inpakken. Ik ben al vrijwel klaar en wil, ook alweer traditie zo langzamerhand, nog even gaan snorkelen bij de rotspartij voor het hotel. Rick heeft de kinderen gewekt en in hun kamer ziet het eruit of er een bom in is afgegaan. Zij hebben dus nog heel wat op te ruimen. Ik ga dus alleen met mijn snorkelspullen op stap.

Deze rotspartij barst van het leven. Dat zou je zo van boven niet zeggen, want daar zie je alleen pelikanen zitten. Ik zie meteen een cow fish, die gauw wegzwemt. Ook heel veel Franse engelvissen, die wel heel nieuwsgierig zijn en dus makkelijk te fotograferen. Er zwemt een grote kleurige papegaaienvissen en een schol met vissen, waarvan ik de naam niet ken, lijkt de hele tijd met mij mee te zwemmen.

Na een kwartier heb ik het rondje om de rotsen gezwommen. Ik besluit nog eens te gaan en dan langzamer. Nu zie ik een pufferfish “los” zwemmen, die schuilen meestal onder rotsen. Daarna zie ik een grote kreeft me nieuwsgierig (denk ik dan) aankijken. Ik hoop nog steeds op een schildpad, die we hier een aantal jaren geleden ook zagen, maar die hoop blijft onvervuld. Wel zie ik nog een kleinere kreeft.

In een derde keer rondzwemmen heb ik geen zin, dus ik loop via het strand terug. Daar zie ik Rick in een van de stoelen liggen lezen. Ik was mijn spullen in het zwembad en leg ze te drogen. Dan ga ik met mijn tijdschrift in de stoel naast Rick liggen. Al gauw wordt het te heet en nemen we een duik in de koele zee. Helaas schrijdt de tijd ook voort, we zien de wijzers van de klok op het hotel richting “jullie moeten nu naar boven” gaan.

Na nog een duik in het zwembad om het zoute water af te wassen kunnen we er niet meer onderuit. Tijd om te douchen, de laatste dingen inpakken en dan de bellman bellen om alles op te halen. Terwijl Rick op die laatste wacht, ga ik met de kinderen naar Little Switzerland beneden. Daar hebben de meisjes leuke zilveren oorbellen gezien. Zelf kies ik een paar hoepels met dolfijnen, erg leuk.

De bagage is mee met de bellman en de oorbellen gekocht, dus we lopen met zijn allen nog een laatste keer naar Bugaloe voor een heel vroege lunch. We moeten uiterlijk twaalf uur naar het vliegveld vertrekken, dus vragen of er haast kan worden gemaakt. Dat kan en het eten staat binnen de kortste keren voor onze neus. De tosti Mediterranean voor Kai, Saskia en mij (broodje met rode pesto, tomaat, olijf en gesmolten kaas) en kaasburgers (met Goudse kaas) voor Rick en Katja.

We eten snel en nemen afscheid van Susan, de serveerster. Rick gaat alvast op weg om uit te checken en de meisjes zeggen Adolfo bij Unique Sports gedag. Dan halen we onze bagage op en laden het in een taxi. Rick rijdt intussen de huurauto terug naar het vliegveld.

De taxichauffeur vertelt me, dat hij flink om moet rijden, want Oranjestad zit dicht. Gauw bel ik Rick om hem te waarschuwen en gelukkig is dat op tijd. Zelfs met de omweg duurt het maar een minuut of twintig voor we bij het vliegveld aankomen. Ook Rick is het gelukt de opstopping te omzeilen en het inleveren van de huurauto ging heel snel. Net voor we de bagage kunnen inchecken, loopt hij ook binnen.

Eerst wil men ons drie tassen aanrekenen, maar, omdat Rick en ik United Premier zijn, kunnen we uiteindelijk alle zeven tassen gratis inchecken. We krijgen onze boarding passen en gaan dan naar het volgende obstakel: de Arubaanse paspoortcontrole. Dit is werkelijk het meest ergerlijke vliegveld om eindelijk naar de gate te komen. Er zijn allerlei leuke winkels onderweg, maar je weet nooit hoe lang de volgende controle gaat duren, dus geen tijd om te kijken.

Deze paspoortcontrole duurt een half uur. Daarna moeten we door een Arubaanse veiligheidscontrole. Die duurt nog eens tien minuten. Bij het zien van de Amerikaanse paspoortcontrole/douane rij zakt de moed ons in de schoenen. Het is dinsdag en de rij is ellenlang! Hoe moet dat in het weekend wel niet zijn, dan!

Het duurt dan ook bijna een uur voor we hier doorheen zijn. Braaf heb ik op het douaneformulier aangekruisd, dat we etenswaren meehebben, want je weet nooit, wanneer ze je tassen gaan doorzoeken en we hebben een hele tas met Nederlands spul mee. We hebben intussen nog maar een half uur voor onze vlucht vertrekt en die tas met eten moet ook doorzocht. Gelukkig gaat dat snel, want de man herinnert zich ons waarempel van een jaar geleden.

Onze bagage moeten we nu weer afstaan en omdat we zo laat zijn, wordt die gelukkig direct van ons afgenomen. Nu moeten we nog door een veiligheidscontrole (de Amerikaanse) en dan, met een kwartier voor vertrek over, sprinten we naar de gate, waar… iedereen nog gewoon zit te wachten. Het inkomende vliegtuig was een half uur te laat.

Rick en ik zien onze kans schoon en gaan toch nog even een Amstel Brightje drinken bij de Old Dutch Bar naast de gate. Bij het kleine Duty Free winkeltje zien we ook de lekker pittige papayasaus, die we bij diverse restaurants hebben gegeten en kopen die. Verder nemen we wat plakken Maaslander kaas mee voor onderweg en een stuk Goudse kaas met sambal.

Met een half uurtje vertraging verlaten we Aruba weer. Hopelijk komen we volgend jaar terug, dat zal dan de tiende keer achtereen zijn en dan komen we in aanmerking voor een foto in de krant, hi hi. Het blijft een heerlijk eiland en iedere vakantie is toch weer anders.

De vlucht verloopt voorspoedig, enkel wat flinke turbulentie boven Haiti. Alleen is er geen gewoon eten aan boord, enkel vette snacks. De lunch bij Bugaloe is allang weer verteerd, dus we kopen toch maar een paar snacks en zijn blij, dat we de Nederlandse kaas hebben om van te snacken. We zullen maar weinig tijd in Charlotte hebben, dus het is niet zeker, dat we daar tijd zullen hebben iets te kopen.

Gelukkig blijkt dat wel het geval. We hebben nogal wat tijd ingehaald en hebben een uur voor onze volgende vlucht. Rick, Katja en Kai kopen een mini pizza van Uno’s en Saskia en ik gaan op de gezondere toer met een salade van Wolfgang Puck Express. Terwijl ik die aan het eten ben, wordt er omgeroepen, dat we aan boord kunnen. Rick wil per se meteen instappen, want er wordt om vrijwilligers gevraagd omdat de vlucht overboekt is . Ik heb nog nooit zo snel mijn avondeten achterover geslagen!

Als enige van het gezin kom ik naast een vreemde te zitten. Er is voor alles een eerste keer, zo ook voor een hond aan mijn voeten, of althans die van mijn buurvrouw. Het is een Malteesje en hij is heel rustig. Zijn vrouwtje is op weg naar huis, zij studeert medicijnen in Sint Maarten. Dat is misschien ook nog iets voor Katja om te onderzoeken.

Ook deze vlucht verloopt vlot. Onderweg zien we een prachtige zonsondergang, het lijkt wel of de hemel in brand staat. We landen veilig op Washington Dulles en moeten dan lang op de bagage wachten. Wel komen onze tassen het eerst naar buiten, alleen ontbreekt de tas met duikspullen. We wachten tot het einde en de tas komt niet opdagen. Met nog drie anderen, allemaal internationale reizigers, doen we aangifte in het kantoortje van US Airways. Hopelijk komt de tas morgen, want de duikspullen zijn nogal kostbaar.

Met een Washington Flyer taxi worden we thuisgebracht. Daar worden we enthousiast begroet door drie zeer gezond uitziende katten. Duidelijk heeft ons buurmeisje goed voor ze gezorgd. We drinken nog even een drankje en zoeken dan onze bedden op. Morgen hard uitpakken en schoonmaken, want we krijgen ‘s avonds alweer een loge.

Excuses voor het niet persoonlijk reageren op de reacties van de afgelopen dagen. Ik heb ze allemaal gelezen, maar nog geen tijd gehad. Ik ga het morgen proberen, maar ik word eerlijk gezegd bij voorbaat al moe van het programma dan! Het is al na middernacht nu, dus ik ga gauw slapen.