Dag 3: Snorkelen en eten met onze voeten in het zand

Als ik wakker word, denk ik iemand op onze bank te zien liggen. Maar het lijken alleen lakens te zijn, dus ik draai mee nog eens om. Door de fan was het gelukkig een stuk betere nacht, al voelt alles nog wel klam aan. Tegen negenen staan Rick en ik op.

We gaan met onze computers op het balkon zitten, want daar is het internet het sterkst. Het is ook leuk met uitzicht op zee en het eiland. Nog steeds heb ik niets door. Rick vraagt, of ik onze loge heb gezien. Dus toch.

Het blijkt, dat de meisjes op hun computer met hun vriendjes kletsten en geen rekening hielden met het feit, dat Kai wilde slapen. Ergens na enen werd Rick gewekt door gebons op de deur. Of Kai op onze bank mocht slapen. Gelukkig hebben we de suite met een slaapbank, dus dat kon. Ook had Kai geluk, dat Rick wakker werd, want ik ben straal door al het lawaai heengeslapen!

We maken ontbijt en koffie en besluiten dan te gaan snorkelen bij de rotspartij vlakbij het hotel. Zoals gewoonlijk is het hier vol leven. We zien vlindervisjes, koevissen, zeesterren en veel meer. We zwemmen twee keer rond en het is weer genieten. Ik denk niet, dat snorkelen mij ooit zou gaan vervelen!

Het loopt al tegen twaalven als we de zee uitkomen. Nog is er geen teken van de meisjes. Net als ik ze wil gaan halen, komen ze aanlopen. Duidelijk zijn ze deze vakantie meer vriendinnen en niet meer zo erg heel grote zus en klein zusje. Saskia begint dezelfde interesses, als Katja te krijgen. Het blijft leuk om te zien hoe goed ons drietal (meestal) met elkaar kan opschieten.

Katja, Saskia en Rick maken hun duikspullen klaar en Kai en ik lopen vast naar Gilligan's bij het Radisson hotel. Daar eten we altijd minstens een keer per vakantie lunch. Na een tijdje volgen de anderen ook.

Zij hebben wel haast, want moeten om twee uur al bij de duikschool aanwezig zijn. Gelukkig komt het eten heel snel. Katja en ik hebben allebei de pita met tonijnsalade en die is erg lekker. Rick vindt dit restaurant zo lekker, omdat ze Goudse kaas hebben. Hij neemt dan ook een burger met Goudse kaas. Kai kiest de groupersandwich en Saskia de Caribische salade, alles ziet er even lekker uit.

Keurig op tijd komen we bij de duikschool aan. Ze gaan vanmiddag bij het Antilla scheepswrak duiken en ik ga mee als snorkeler. Kai heeft dit keer geen zin en gaat zichzelf een paar uur vermaken. Inderdaad is het bij de scheepswrakken meestal minder mooi snorkelen, dan vlak langs de kust, maar ik vind de bootrit ook al leuk.

Saskia is een beetje nerveus, want ze heeft natuurlijk nog maar weinig gedoken. Katja is inmiddels een pro, die wil eigenlijk wel door voor dive master, maar die cursus is hier superduur. Rick zit er zo'n beetje tussenin. Ze duiken al jaren met Unique Sports, dus kennen vrijwel alle dive masters daar. Dat maakt het wel erg gezellig op de boot.

Alex, die de boot bestuurt, is ook een "oude bekende". Hij heeft Rick zelfs beloofd op zaterdagochtend voor het eerst in twee jaar weer te gaan duiken. Ik ben benieuwd, want hij zei ook, dat hij misschien met mij zou gaan snorkelen vandaag, zodat ik niet alleen zou zijn (kan mij niets schelen) en dat gebeurde ook niet.

Onderweg naar Antilla, een Duits schip, dat tijdens de Tweede Wereldoorlog door haar kapitein is gezonken, zie ik twee schildpadden aan het wateroppervlak om adem te halen. Ieder jaar wil ik tenminste een schildpad hier zien en nu gebeurt dat al op de tweede dag. Hopelijk volgen er meer.

Er zijn dit keer maar weinig duikers mee en maar een dive master. Een Nederlands gezin van vier, twee dames uit New Jersey en wij, veel minder, dan wij gewoon zijn. Als iedereen ondergedoken is, spring ik in het water. Ik baal een beetje, want er liggen twee boten met snorkelers vlak o het wrak. Meestal gaan we hier 's ochtends heen, wanneer het rustiger is.

Al gauw moet ik Kai gelijk geven. Het wrak ligt veelal te diep om veel te zien en waar het wel bijna aan het oppervlak ligt, zijn de boten voor anker gegaan. Gelukkig gaan die al snel weer weg en heb ik even het rijk alleen. Even, want terwijl ik het mooiste stuk aan het bewonderen ben, hoor ik opeens "excuse me!". Ik kijk op en zie het "piratenschip" Jolly Pirates vol met feestvierders vrijwel bovenop me! Het scheelt een haar of ik was overvaren! Grrrrr!!!

Gauw zwem ik terug richting onze duikboot. Die enorme boten liggen me te dichtbij, ik vind het eng. Dan zie ik opeens een van de New Jersey dames naar boven komen. Zij is een beginnende duikster en raakte de rest van de groep kwijt. Ik wijs haar onze duikboot, want er liggen verschillende bedrijven hier voor anker.

Intussen vertoont mijn onderwater camera dezelfde fratsen, als vorig jaar, terwijl ik hem na de vakantie meteen naar Olympus heb gestuurd. Ik kan wel foto's maken, maar het schermpje werkt niet, waardoor ik niet zie, hoe de foto is gelukt en geen van de menu's kan zien. Heel vervelend, want nu is de garantie waarschijnlijk op.

Eigenlijk heb ik het wel gezien en klim weer de boot in. Daar klets ik wat met Alex en de vrouw uit New Jersey, die erg aardig is. Al gauw komen de duikers ook weer boven, Rick als laatste. Op de terugweg zie ik helaas geen schildpadden meer.

Terug in het hotel doucht Rick en gaat dan naar Oranjestad. Onze telefoons hebben geen data, terwijl de nieuwe simkaarten dat wel zouden moeten hebben. Gelukkig wordt hij goed geholpen en werkt alles nu naar wens. Deze simkaarten schijnen overal in het Caribisch gebied te werken, dus dat is heel handig.

Intussen regel ik, dat we zondag met Madi naar de Natural Pool gaan. Rick en ik dachten dat dit jaar over te slaan, maar dat werd met luid protest van de kinderen begroet. Het is ook altijd wel weer een avontuur en iets, wat we tot nu toe ieder jaar hebben gedaan.

Beneden spring ik nog even in het zwembad, maar dan is het alweer tijd om ons klaar te maken voor het avondeten. Vanavond hebben we een reservering bij de Flying Fishbone in Savaneta. Dit restaurant is het verst van ons hotel, maar een favoriet van allemaal.

Het restaurant ligt op een strandje, sommige tafeltjes staan zelfs in het water. We krijgen een rekje om onze schoenen aan te hangen, zodat we met blote voeten in het zand zitten. Dit keer krijgen we een mooie tafel dicht bij de kant van de zonsondergang.

Als we allemaal zitten kijk ik naar rechts en ik geloof mijn ogen niet, maar daar zit mijn reumatologe, de flamboyante Poolse, met haar gezin! Zij herkent mij ook en zwaait en roept "Kleine wereld, he?". Zeg dat wel!

De zonsondergang is werkelijk spectaculair en we kunnen eigenlijk niet ophouden met foto's maken. Tot de heerlijke voorafjes worden bezorgd, dan is het even heel stil, want we smullen. Mijn diner bestaat uit twee voorafjes. Als eerste een crabsalade met appel, die erg lekker is. Daarna, met het hoofdgerecht van de anderen, een schotel met vis (crab, zalm, tonijn en garnalen). Alles smaakt even lekker.

De anderen vinden hun keuzes ook erg goed bereid. We staan versteld, als Saskia de scallops (kokkels?) met spinazie en Parmezaanse kaas besteld. Een jaar geleden zou ze gegruweld hebben bij de gedachte aan vis en spinazie alleen al. Nu vindt ze het heerlijk. Zou smaak dan toch ook iets psychologisch zijn? Hoewel, ze probeerde Kai's gerookte zalm en vond dat verschrikkelijk, terwijl ze het lekker wilde vinden.

Het enige nadeel aan dit restaurant blijft toch wel de attentheid van de bediening. Er zijn op het eiland restaurants, die goedkoper zijn en superbediening hebben. Ik moet drie keer vragen om een glas wijn en dat wordt eindelijk pas bezorgd, nadat ik mijn eten al op heb. Rick laat het maar zitten, als zijn diet Coke er ook maar niet aankomt.

Katja en Saskia hebben enorm goede herinneringen aan de chocolade mousse hier, dus we bestellen daar drie van om te delen met zijn vijven. Nou, ik heb nog nooit een dessert zo snel op zien gaan. Ik heb er zelf ook een aantal happen van genomen en inderdaad, zo lekker krijg je het niet vaak, zo niet nooit!

We hebben weer genoten en voldaan rijden we terug naar het hotel. Daar vraag ik om een fan voor de kamer van de kinderen, want die vinden het toch ook wel erg warm. Die wordt gelukkig vrijwel meteen geleverd. Ik wacht nog op woord van de manager of we korting krijgen. Iets zegt me, dat dat niet zomaar gaat gebeuren.

Foto's van vandaag staan hier.