Dag 1: Gearriveerd op de "Happy Island"

Aruba blog

Om vier uur gaat Ricks wekker en we staan meteen naast ons bed. Onvoorstelbaar hoe klaar wakker je kunt zijn, als je op een leuke reis gaat! Ook Saskia komt meteen haar kamer uit. Zij blijkt helemaal niet geslapen te hebben. Katja en Kai doen er ietsje langer over, maar ook zij zijn al gauw klaar.

Voor Katja en mij maak ik een pot koffie. Die moeten we snel opdrinken, want de voor kwart voor vijf bestelde taxichauffeur staat er om half vijf al. We hebben zes enorme tassen en handbagage, dus ik heb om een grote taxi van de Washington Flyer gevraagd. Het is een minivan en alles past er goed in.

Zonder oponthoud komen we bij Dulles Airport aan. We vliegen met US Airways, maar onze Premier status bij United geeft ons hier ook voorrang. Binnen de kortste keren zijn we ingecheckt. De veiligheidscontrole duurt vreemd lang. De TSA agent checkt iedereens identiteitsbewijs tergend langzaam. Ik piep drie keer, als ik door het poortje loop. Uiteindelijk blijkt de boosdoener mijn gouden armband te zijn. Die draag ik al jaren en hij heeft nog nooit eerder het poortje doen piepen.

Onze gate, Z7, ligt in de hoofdterminal, dus achteraf gezien hadden we wel wat later van huis kunnen vertrekken. We halen ontbijt bij Subway naast de gate. Het is werkelijk de lekkerste English muffin met ei, kaas, ham en tomaat, die ik ooit heb gegeten! Ik moet me inhouden om er geen tweede van te kopen.

Vijf minuten voor op schema vertrekken we. We vliegen met een US Airways Express vlucht naar Charlotte, North Carolina. Maar liefst veertig minuten vroeger, dan op het schema stond, landen we daar. Ongekend voor zo’n korte vlucht om zoveel tijd in te halen!

Bij de Starbucks halen Rick en ik een koffie. De kinderen lopen alvast door naar de gate. Daar zit het al vol met o.a. stelletjes op huwelijksreis. Aruba is daar een populaire bestemming voor. Bij een van de winkeltjes koop ik een Fiber One reep, want mijn maag knort. Had ik toch die tweede muffin moeten eten!

We boarden lekker vroeg en ook dit vliegtuig vertrekt voor op schema. Zoals altijd krijgen we een “Destination Aruba” tijdschrift aangereikt. Heerlijk om te lezen en alvast weer al die leuke plekjes te zien. Na de immigratieformulieren te hebben ingevuld wordt er lunch rondgebracht. Ik kies de Mediterranese salade, die waarempel erg lekker en vers is.

De vlucht verloopt rustig, althans voor ons. Twee rijen voor ons zit een peuter, die aan een stuk door gilt. Arme ouders! Na zo’n drieeneenhalf uur zien we Aruba in de verte liggen. We zitten aan de goede kant (A) om ons hotel in de verte te zien liggen. Iets vroeger, dan gepland, landen we op ons favoriete eiland.

De kinderen en ik sluiten aan in de korte rij voor Arubanen en mensen met een Nederlands paspoort, terwijl Rick in de veel langere rij met Amerikanen gaat staan. Alleen werkt onze beambte wel heel erg langzaam! Rick is er zelfs nog eerder doorheen, dan wij!

Voordeel daarvan is, dat alle bagage er al is. De kinderen en ik laden die op karretjes, terwijl Rick de auto gaat huren bij Amigo. We hebben er dit keer voor gekozen een “gewone” auto te huren (in plaats van een 4WD) bij een bedrijf op het vliegveld. Omdat ik ook ga rijden, moet ik er ook heen om mijn rijbewijs te laten zien. De kinderen passen intussen op de bagage.

Omdat al die tassen zeker niet in de Mitsubishi gaan passen, zal een van ons de auto naar het hotel rijden en de ander met de kinderen en bagage een taxi nemen. Ik krijg de eer de auto te nemen. Ik geniet er weer erg van de vertrouwde plekjes te zien en omdat het zondag is, is Oranjestad heel rustig. Ik ben dus zo bij het hotel.

Daar begin ik met inchecken, als Rick en de kinderen ook net binnenkomen. Helaas zijn onze kamers nog niet klaar. Wel krijgen we alvast een brief van de manager met excuses, dat de airconditioning niet goed werkt. Dat blijkt later een eufemisme te zijn, helaas.

Wij laten onze bagage bij de bellman achter en gaan dan maar meteen naar Bugaloe om de eerste Balachi’s en Amstel Brights te proeven. Heel leuk worden we hier herkend door Myrthe, die we ook vorig jaar regelmatig als serveerster hadden. We hebben ook wel trek. Rick, Katja en Kai bestellen zelfs een sandwich. Ik houd het bij een frikandel speciaal en ieder klein hapje smaakt voortreffelijk. Nederlandse junkfood, ha ha!

Terug in het hotel krijgen we de sleutels. Rick en ik hebben een junior suite, die maar iets duurder per nacht was, dan de gewone king size. We hebben een zithoek en een bureau erbij. Ons uitzicht is het eiland en de kant, waar de zon ondergaat, tot mijn genoegen. Door het airco probleem is alles wel supervochtig. Het tapijt voelt zelfs nat aan.

We kleden ons gauw in badkleding en springen dan beneden het zwembad in. Lekker afkoelen, het water is hier koeler, dan in ons zwembad thuis! Teleurstelling is wel, dat de vogels, waar vooral de meisjes zo dol op zijn, er niet meer zijn. Ze hadden teveel stress en zijn naar particuliere huizen gegaan.

Even later gaan we in de zee liggen luieren en zien een Indiase bruiloft aan het strand. Vooral Saskia heeft al een paar keer aangegeven hier graag te willen trouwen. De bruid bij deze bruiloft is helemaal in het rood gekleed. Het ziet er zeker niet als een traditionele ceremonie uit, maar iedereen is heel mooi gekleed.

Na nog even in het zwembad te hebben gelezen, gaan we naar boven. Rick doucht en ik ga het balkon op om de zonsondergang te zien. Dat is een van de attracties van Aruba en vanavond werkt het weer erg mee. Een grote oranje bal gaat naar beneden en dan is de eerste avond hier een feit.

Vorig jaar heeft Carlos ons werkelijk een fantastische vakantie bezorgd door ons gratis een prachtige suite te geven. Om hem daarvoor te bedanken heb ik een doos Virginia pinda’s en een fles wijn uit Williamsburg meegenomen. Die willen Rick en ik hem samen gaan overhandigen.

Alleen blijkt niet alleen de airco problemen te hebben, maar de liften ook. We wachten meer dan een kwartier en dan stopt eindelijk een (al volle) lift. Rick en een andere man passen er niet meer in, want de computerstem van de lift zegt, dat hij te vol is. Ik ga dus maar alleen naar beneden, Rick en de kinderen zullen later volgen.

Bij de balie zie ik Carlos niet, maar net als ik wil vragen, waar hij is, komt hij naar buiten lopen. Ik bedank hem weer voor de suite van vorig jaar en overhandig hem de zak met lekkernijen. Dat had hij duidelijk absoluut niet verwacht en hij is er heel blij mee. Leuk, want ik vond het heel wat om zomaar zo’n suite voor bijna twee weken te krijgen!

Nu is het wachten op Rick en de kinderen en dat duurt even. Ik zie lange rijen bij de liften en het blijkt, dat een ervan niet werkt. Hopelijk wordt dat snel verholpen, want trappen lopen vanaf of naar de 17e verdieping is nogal een uitdaging (al zal ik dat ‘s ochtends sneller doen, dan op mijn hoge hak sandalen vanavond).

Als iedereen eindelijk beneden is, lopen we naar Café Rembrandt. Hier krijgen we een tafeltje buiten en de leuke bediening is verward of ze nu Nederlands of Engels met ons moeten spreken. We doen ons tegoed aan hun bruschetta als voorafje. Dat gaat er heel goed in, kan ik wel zeggen.

Rick en Katja bestellen nasi goreng, die er wel erg lekker uitziet. Ik heb meer zin in kipsate en Kai in de grouper. Saskia neemt de gyro sandwich. De andere vier krijgen hun gerechten, maar er is een probleem met het mijne. Die is aan een andere tafel gegeven en moet opnieuw gemaakt. Als verzoening krijg ik een gratis glas wijn aangeboden, waar ik nooit nee tegen zeg, natuurlijk. Als de sate eindelijk komt, smaakt die ook weer heel lekker.

Terug in het hotel is onze kamer wel erg warm en vochtig. We vragen om een fan, maar die zijn allemaal al uitgeleend. Ik hoorde van Carlos, dat dit het merendeel van onze vakantie kan gaan duren. We zullen zien, maar deze kamers zijn niet goedkoop en als dit voortduurt verwachten wij toch wel meer in de vorm van financiele teruggave, dan een simpele brief van de manager.

De foto's van vandaag staan hier.