Senatoren en CNN

Al om kwart over negen heb ik afgesproken in de lobby van het Capital Hilton. De Max Capacity training stel ik even uit tot morgen, ook om mijn spieren een beetje rust te geven.

Na snel ontbijt te hebben gegeten is Kai zo lief om op te staan en mij naar de metro te rijden. Ik heb vannacht een verschrikkelijke nachtmerrie gehad over de metro. We reden onder de rivier door (wat me altijd al een beetje nerveus en claustrofobisch doet voelen, vandaar de droom waarschijnlijk) en op dat moment was er een explosie. In de droom kwam het water achter ons aan en was ik zeker verdronken, als ik niet wakker was geworden.

Het was zo echt, dat ik niet lekker in de trein zit, tot we onder de rivier door zijn bij het Foggy Bottom station. Twee stations later stap ik bij McPherson Square uit. Het Capital Hilton ligt maar een paar blokken verderop.

In de lobby ontmoet ik K. en zijn 12-jarige zoon S. Zijn vrouw, A., en hun dertienjarige dochter J. volgen al snel. Het gezin heeft er al een hele reis door het Noordoosten en Oost Canada opzitten. Vandaag is hun laatste volle dag in Amerika.

Als eerste lopen we naar het Witte Huis. Obama is, getuige de Secret Service scherpschutter op het dak, thuis. Dat zal ook zijn, omdat hij later vandaag de wet op het verhogen van de limiet op de staatsschuld zal moeten ondertekenen.


Het is vandaag weer flink warm, maar de luchtvochtigheid is laag en er staat een verkoelend briesje. Na het Tweede Wereldoorlog monument kopen we verse koude flesjes water. Voor J. en S. is het, geloof ik, wel fijn om iemand te hebben, die Nederlands spreekt. In de andere steden hadden ze Engelstalige gidsen en ging er, ondanks de vertaling door hun ouders, toch heel wat verloren. Deze week heb ik iedere dag tieners mee, dus ik probeer het een beetje interessant te houden voor jongeren.

We lopen door het Vietnam Memorial en daarna het Lincoln Memorial in. Dit monument maakt altijd het meeste indruk, omdat vrijwel iedereen het ook op tv al heeft gezien. Het blijft jammer, dat de Reflecting Pool open ligt. We lopen verder via het Koreaanse monument naar het Tidal Basin.

Het nieuwe Martin Luther King Memorial zal 28 augustus officieel openen. Nu is er nog maar heel weinig van te zien, minder, dan een paar weken geleden. Het Franklin D. Roosevelt Memorial spreekt vaak ook jongeren aan. Het is een wijds opgezet monument met veel rotsen en watervallen. Het voelt niet zo formeel als de andere monumenten.

Nadat we Jefferson in zijn monument hebben bewonderd, lopen we naar de Old Ebbitt Grill. We krijgen meteen een tafeltje en zoals altijd is het wel erg lekker om even in de airco te zitten. Dit restaurant blijft een goede keuze en precies goed in deze buurt. Iedereen (drie nemen de kaastortelloni en een een kaasburger) eet smakelijk. Ik vind mijn hummus met pita's en groentes ook erg lekker.


Na een uurtje beginnen we aan het tweede deel van de rondleiding. We lopen naar het Capitool, waar de Senaat in sessie is. Om twaalf uur werd er gestemd om de limiet voor de staatsschuld van de VS te verhogen en gelukkig werd die wet aangenomen.

Als we bij de voorkant van het Capitool aankomen, staat daar duidelijk een belangrijk iemand te poseren voor fotografen. Het blijkt senator Bob Corker van Tennessee te zijn. K. is erg in politiek geinteresseerd, wat ik ook al aan zijn vragen eerder vandaag merkte. Gelukkig weet ik redelijk wat af van de Amerikaanse politiek. Hoe kan het ook anders, wonend bij deze stad (hoewel het Rick geen zier interesseert).

Voor K. is het dus fantastisch om een echte senator te zien. Een van de fotografes vertelt, dat Richard Burr van North Carolina straks ook naar buiten zal komen. Daar wachten we dan maar even op.

Als de heer Burr uit de senaat de trap afloopt, komt er een willekeurige toerist op hem aflopen en vraagt enkele dingen over de wet, die net is aangenomen. Dit vind ik zo Amerikaans. Er wordt handjes geschut, even gekletst met een van de honderd senatoren, alsof het de buurman is en dan loopt de toerist weer weg. We maken foto's van de senator en gaan dan verder.


Na over het Supreme Court verteld te hebben, gaan we naar binnen bij de Library of Congress. Het voelt lekker in de airconditioning en er is een waterfontein met koel water. We hebben allemaal dorst, dus drinken met graagte.

Zoals altijd maakt dit gebouw grote indruk. We bekijken (snel, want de volgende groep ademt ons al in de nek) de grote leeszaal. Beneden staan sinds kort interactieve computers, die alles vertellen over wat er te zien is. Dat is leuk en we spelen er even mee, vooral om te kijken waar alle "putti" mee bezig zijn.


Aan de kinderen zie ik, dat de verveling een beetje intreedt, al gedragen ze zich prima. Ik herken de tekens, omdat ik zelf ook tieners heb. Ik stel voor naar het Natuurhistorisch Museum te gaan, wetend, dat dat hen zeker zal aanspreken.

Achter het Capitool zien we een aantal nieuwsorganisaties opnames maken. Een ervan blijkt CNN te zijn. Dat is toch wel weer heel interessant. Ik weet niet, wie de journaliste voor CNN is, maar ze heeft het ook over Syrie. Als iemand haar herkent, misschien is ze international, hoor ik het graag. Volgens mij is het Carol Costello.


Het verbaast me, dat CNN zo midden op de mall live gaat. Wij kunnen echt heel dichtbij komen en zelfs zo achterlangs lopen en in beeld komen, mochten we dat willen. We luisteren en fotograferen even. Ik vertel ze, dat ze wel met hun neus in de boter vallen, want zoveel is er hier gewoonlijk niet te beleven.


We hebben alweer dorst, dus gaan even zitten en wat drinken bij een van de standjes. Daarna lopen we naar het Natural History Museum, waar het lekker koel is. Meestal verlang ik niet naar koeler weer, maar voor de rondleidingen zou het wel lekker zijn.

De kinderen hebben de Night at the Museum films gezien, dus herkennen de olifant in het midden van dit museum meteen. We bekijken de dinosaurier skeletten, die altijd weer indrukwekkend zijn. Ook alle informatie over de oceaan en de zoogdieren wordt zeer gewaardeerd.


Na veel geleerd te hebben over de evolutie van de mensheid doen de voeten pijn en zijn de breinen vol indrukken. Tijd om terug naar het hotel te lopen, dus. Daar geeft A. mij een stapeltje Nederlandse tijdschriften, altijd zeer gewaardeerd.

We nemen hartelijk afscheid en ik wens ze een goede reis terug naar Nederland. Wie weet zie ik K. en A. nog eens, want zij willen graag terugkomen om meer te zien. Ik loop terug naar de metro en tot mijn verbazing heb ik meteen een zitplaats.

Misschien is dat wel omdat de airconditioning absoluut niet werkt in deze wagon. Mijn hemel, wat is het heet! Ik probeer zo weinig mogelijk te bewegen om maar niet te bezwijken. Metro staat niet toe om te drinken in de treinen, zelfs geen water, maar met zulke temperaturen kunnen ze dat wat mij betreft echt niet maken!

Na een heel oncomfortabele hete rit terug ben ik blij om Kai al te zien wachten. Ik had mijn gewoonlijk comfortabele schoenen aan en toch weer nieuwe blaren bovenop mijn voet. Ik baal daarvan, want ik moet morgen en overmorgen weer zoveel lopen. Ik ga mijn Merrill sandalen maar gebruiken, maar ik hoop donderdag niet letterlijk te strompelen!

Kai en ik bestellen makkelijk pizza van Domino's. De mijne heeft allerlei groentes en feta en mozzarella. Ik moet toegeven, dat ik heel erg moe ben. Maar ik heb zin in de komende twee dagen!