Regenachtige rondleiding

Als ik wakker word zie ik voor het eerst in weken geen zon de kamer binnenschijnen. Sterker nog, als ik naar buiten kijk, zie ik het op het deck druppen. Een blik op de radar stemt me helemaal niet blij, nogal wat regen in de omgeving. Dat gaat dus een natte rondleiding worden vandaag.

Na mijn 150 squats, 96 push ups (op mijn knieen, weliswaar, maar die kon ik nog nauwelijks volbrengen), 106 lunges en de plank voor 210 seconden gedaan te hebben, zitten mijn (minder dan, dit keer) 16 minuten van Max Capacity er weer op. Het vergde al mijn zelfdiscipline om het te doen, want ik had het graag nog een dagje uitgesteld!

Als ik klaar ben om te gaan, staat Kai weer op en brengt mij naar de metro. Ik vind het heel lief, dat hij dat telkens doet. Het scheelt mij weer wat lopen, want ik heb het eens uitgerekend gisteren en zelfs de "korte" wandeling is bijna 14 kilometer! Ongemerkt loop je je te pletter in deze stad!

Gelukkig is het droog, als ik de metro instap. Binnen het halve uur stap ik bij McPherson Square uit. Grappig, hoe ik voor dit jaar nooit bij dit station uitstapte. Het is het dichtst bij het Witte Huis, dus gunstig gelegen.

Na even buiten gewacht te hebben, komen M. en zijn 14-jarige dochter A. naar boven. We maken kennis en op mijn vraag, of ze een paraplu meehebben, antwoorden ze negatief. Ik maak meteen een mentale notitie om voortaan meerdere paraplu's mee te nemen. Gelukkig is het voorlopig droog.

We lopen eerst naar het Witte Huis, waar gisteravond een dakloze over het hek is geklommen. Zij waren hier ook gisteravond en konden niet tot het hek komen, alles was afgezet. Vandaag is alles rustig, ik zie ook geen scherpschutters op het dak.

Na de achterkant van Amerika's meest bekende huis te hebben bekeken, lopen we door naar de monumenten. Ik houd angstvallig de immer grijzer wordende lucht in de gaten. Na het Tweede Wereldoorlog Monument begint het inderdaad te regenen. Het is geen stortbui, maar genoeg om nat te worden.

Toch bekijken we het Vietnam Veterans Memorial uitgebreid en lopen dan naar boven om het standbeeld van Lincoln te bekijken in zijn "tempel". Hier besluiten we te kijken, of de boekwinkel, die bij ieder monument te vinden is, paraplu's verkoopt. Het is even zoeken voor we hem vinden en dan blijken ze geen paraplu's meer te hebben.

A. loopt op teenslippers en door de regen is het marmer van de monumenten flink glad. Gelukkig houdt ze zich aan haar vader vast, want zo af en toe glijdt ze inderdaad uit. Je wilt die harde trappen niet afvallen, zo aan het begin van een vakantie!

Bij het Koreaanse monument houdt het gelukkig alweer op met regenen. Ik waag de oversteek naar het Tidal Basin, waarvan ik weet, dat er in geen velden of wegen paraplu's te krijgen zullen zijn. Gelukkig is het enige water, waar we voor op moeten passen, de sproeiers van de kersenboompjes. Dat water komt uit de rivier, dus is geen verspilling op een regenachtige dag.

Het Franklin D. Roosevelt Memorial is vrijwel leeg. Duidelijk zijn de toeristen de musea ingedoken bij dit dreigende weer. De temperatuur zonder zon is wel een stuk aangenamer. Ik heb niet het gevoel bij ieder drankstandje een flesje water te moeten kopen vandaag.

George Mason heeft vandaag wel gezelschap in zijn monument. Een hele groep Aziaten staat hem te bekijken. Wij lopen door naar Thomas Jefferson. Terwijl ik zijn standbeeld voor de zoveelste keer bekijk, bedenk ik me, hoe super het zou zijn om heen en weer in de tijd te reizen. Ik zou deze man en George Washington, vooral, over wie ik zoveel vertel, graag eens persoonlijk ontmoet hebben.


Het weer werkt goed mee en er komt zelfs een waterig zonnetje tevoorschijn. Daarmee gaan de warmte en vochtigheidsgraad echter ook meteen flink omhoog. Blij om de koelte in te gaan en even te kunnen zitten, lopen we de Old Ebbitt Grill in. Tot nu toe lukt het me iedere keer bijna tot op de minuut de gereserveerde tijd te halen!

We krijgen meteen een tafeltje en ook vrijwel onmiddellijk een glas water. Daarna zien we hordes bedieningspersoneel langskomen, maar niemand neemt onze bestelling. Eindelijk stopt een serveerster om te vragen, of er al iemand langs is gekomen. Op ons negatieve antwoord neemt zij haar blokje in handen en noteert onze bestellingen.

A. kiest de kipsandwich en M. en ik allebei de Jamaican Jerk hamburger. Het is ongewoon voor mij om een hamburger te bestellen, maar ik zag gisteren, dat ze hier heel goed gehakt hebben en geen idioot grote burgers. Ik bestel de mijne met vers fruit, de andere twee nemen er frietjes bij.

De burgers hebben pittige Jamaicaanse kruiden en een ananas salsa met jalapeno's. Een andere serveerder komt ze brengen en maakt zijn verontschuldigingen voor het eerdere lange wachten. Onze Cokes en Diet Cokes worden telkens bijgevuld. Het smaakt allemaal weer prima.

Tijdens de lunch is de conversatie geanimeerd over de rest van de reis van M. en A., want na New York is de volgende stop Memphis. Daar zijn zij al vaker geweest, want M. is heel actief in de grootste Elvis fan club van Nederlanders en Belgiers. Dat is de grootste fanclub van Europa en waarschijnlijk zelfs ter wereld. Hij vertelt er heel interessant over.

Dat is ook het leuke aan deze rondleidingen, de diversiteit van mensen, die ik ontmoet. De ene keer mensen, die voor het eerst hier in de VS zijn, de andere keer mensen, die bijna nog meer hebben gezien, dan ik. Of mensen, zoals M. en A., die een heel specifieke interesse in dit land hebben.

Als we klaar zijn komt de serveerder terug met een enorm stuk taart. Het is zucchinitaart met cream cheese frosting en slagroom. We krijgen die gratis, omdat we zo lang moesten wachten met bestellen. Echt heel netjes, vind ik. Alleen heb ik absoluut geen trek meer en M. ook niet. Gelukkig weet A. er nog wel een bres in te slaan, zodat het niet voor niets werd gebracht.

Na een uurtje zetten we onze tocht voort. We lopen via Pennsylvania Avenue richting het Capitool. A. heeft intussen ook een blaar gescoord, dus we kopen onderweg wat pleisters bij de CVS daar.

Als we naar buiten lopen horen we enorme sirenes. Een colonne met politiemotoren en daarna de officiele zwarte Suburbans met zwaailichten van de regering vliegt langs. Zeer indrukwekkend om te zien en we vragen ons af wie president Obama nu weer gaan bezoeken.

Bij het Navy Memorial pauseren we even voor foto's. Dan is het door naar het Capitool. Hier is het beduidend rustiger, dan gisteren. De vlaggen boven de Senaat en het Huis van Afgevaardigden waaien geen van beiden.

Na uitleg te hebben gegeven over het Hooggerechtshof lopen we naar de Library of Congress. Voor het eerst staat hier een rij om binnen te komen. Gelukkig gaat het snel, want het is slechts de veiligheidscontrole. Ik betwijfel, dat mijn "Pandora" bedels uit Italie ook echt zilver zijn, want nu doet mijn armband de poortjes piepen.

We lopen door het mooie gebouw, waar iedereen van klein tot groot van onder de indruk is. We werpen een blik op de indrukwekkende leeszaal. Films als National Treasure en Night at the Museum helpen dit alles meer te doen spreken voor degenen, die ze gezien hebben. A. herinnerde zich ook Lincoln, die in Night at the Museum 2 van zijn stoel kwam.


Inmiddels speelt A.'s knie haar parten. Ook begint het nu wel serieus te regenen. Gelukkig heb ik behalve mijn paraplu ook een regenjas mee, die ik aan A. leen. Helaas wordt M. doorweekt, maar het blijft warm, dus is ook weer niet zo erg. Mijn broek wordt, ondanks de paraplu, ook kleddernat.

Gauw lopen we naar het Smithsonian station, waar we afscheid nemen. Zij kunnen zowel de blauwe, als de oranje lijn naar Rosslyn nemen en de blauwe staat net klaar. Ze sprinten dus de trein in. Mijn trein volgt enkele minuten later. Geen nieuwe blaren te melden vandaag, mijn Merrell sandalen hebben goed werk gedaan.


Mijn trein komt over drie minuten

Als we bij East Falls Church zijn, bel ik Kai weer, die trouw een kwartier later bij Vienna aan komt rijden. Vanochtend zag ik, dat de melk bijna op was, dus in de stromende regen rijden we naar Rite Aid. Je leest het goed, ook de drugstores hier hebben melk.

Katja is intussen op weg naar huis en komt net voor het avondeten aan. Hoe vaak ze die rit ook al heeft gemaakt, ik ben altijd weer blij haar heelhuids te zien. Ze heeft wel iets engs meegemaakt onderweg.

Bij een Wendy's haalde ze een snack en was een vrachtwagenchauffeur heel aardig tegen haar. Toen Katja wilde vertrekken, parkeerde hij echter zijn achttienwieler (!) zo, dat zij nergens heenkon.

Hij beweerde bevriend met haar te willen zijn en dwong haar zijn telefoonnummer op te schrijven. Daarna bleef hij net zolang staan tot ze dat nummer ook belde, zodat hij nu haar telefoonnummer heeft. Ik heb haar op het hart gedrukt de volgende keer meteen 911 te bellen. Dat is toch pure inintimidatie! Gelukkig kan hij met een telefoonnummer niet zoveel.

Katja heeft enorme zin in hummus en kabobs, dus die bestel ik van Friends. Ook de anderen vinden dat lekker. Ik vind hun zalmkabobs altijd heerlijk. We eten gezellig met zijn viertjes. Morgenavond laat zal Rick ook weer terug zijn en dan zijn we weer even compleet als gezin.