Dag 4: Oranjestad en wilde golven

Hoezeer ik mezelf ook toespreek om echt eens wat vroeger op te staan, het lukt me niet er voor negenen uit te gaan. Ach, het is ook vakantie, zullen we maar denken.

Rick en ik beginnen de dag met Max Capacity training. Daarna doe ik ook nog een pyramide van 20 squats, 30 lunges, 40 toe touches, 50 seconden squat tegen de muur, 100 seconden jumping jacks en terug aftellen. Dit alles wel met de mooie Caribische zee in zicht. Ik moet eigenlijk ook meer cardio doen, maar ik heb geen zin in de sportkamer.

We hebben nog niets van de manager of zijn medewerkers gehoord over de compensatie voor ons ongemak. Na het ontbijt bel ik dus eens met zijn secretaresse. Ik zeg, dat ik begrijp, dat hij het druk heeft en ons dus misschien is vergeten. Dat blijkt niet het geval (wat ik echt bijzonder vind, want die man heeft wel meer aan zijn hoofd en schreef enkel onze kamernummers op een kaartje). Hij heeft aan het hoofd van de reserveringen gevraagd ons op te bellen.

Dat gebeurt nog geen vijf minuten later. Ze verontschuldigt zich voor de mindere omstandigheden en wil ons, als Starwood Gold leden, graag tegemoet komen. Ze biedt twee gratis nachten aan (voor iedere kamer een) en daar zijn wij zeker tevreden mee.

Op weg naar de auto zien we Carlos in de lobby. Hij zorgde alle jaren, dat we hier kwamen, voor de vogels, vooral kakatoes, en de kinderen waren de meeste ochtenden hier aanwezig om ze vast te houden en te knuffelen. De vogels kenden hen duidelijk ook. Groot was de teleurstelling bij aankomst, toen alleen "Fiona" de kakatoe er nog was, vooral bij Saskia, die al vanaf haar tiende door dit hotel een kakatoe wil.

Opeens dit jaar heeft het hotelmanagement helaas besloten alle vogels elders onder te brengen. Een paar gingen naar het Radisson hotel hiernaast en anderen naar particulieren.

Carlos vertelt, dat Shrek, de mannelijke kakatoe, is gestolen en Fiona, die nu alleen over is en die wij gisteren aaiden, morgen ook naar een ander tehuis gaat. Hij vindt het duidelijk ook jammer, vooral omdat hij in een appartement woont en dus geen plaats heeft voor een van zijn gevederde vriendjes. Hij vindt het duidelijk wel erg leuk ons weer te zien en dat is wederzijds.

Vandaag staat (even, want veel hebben we er niet te zoeken) shoppen in Oranjestad op het programma. Eerst stoppen we bij de Super Food, waar Rick een koelbox, ijs en drankjes koopt. Ik heb veel te weinig zonnebrandcremes meegenomen, dus koop daarvan nog wat extra's. Alleen hebben ze de sprays, die ik liever heb, niet. Gelukkig heb ik me in het hotel al ingesmeerd.

Op weg van het vliegveld zagen we, dat er een nieuwe Bruna winkel is. Gisteren ging Rick daar kijken en kwam helemaal enthousiast terug, want die winkel is 90% Nederlandstalig. Daar moet ik natuurlijk heen!

Tot mijn grote genoegen hebben ze een heel aantal Suske en Wiskes, die ik nog niet heb en een aantal Jan, Jans en de Kinderen. Die gaan al meteen mee. Aangestoken door Kai wil Katja ook graag een Nederlands boek gaan lezen. Dat wordt Sylvia Wittemans avonturen hier in de VS. Ik denk, dat dat Katja wel zal aanspreken, omdat Sylvia niet ver bij ons vandaan woonde. Ik ben benieuwd.

Kai wil een National Geographic en beiden willen een Nederlands-Engels woordenboek voor op school. Thuis hebben we alleen Engels-Nederlands. Saskia ziet niets van haar gading, misschien moet zij nog wat ouder worden, voor het Nederlands voor haar belangrijk wordt. Of misschien gebeurt dat ook nooit. Wij hebben het altijd aangeboden en gesproken, het is nu aan hen om het te onderhouden.

Rick en ik kiezen nog een nieuwe verjaardagskalender voor onze badkamer uit. Die naast mijn spiegel (we hebben er maar liefst drie hangen!) is wel heel erg oud. Het wordt er een met Franciens katten. Ik twijfelde nog even over Loesje, maar ik vind de spreuken daarin minder leuk, dan Loesje gewoonlijk is.

Met een volle en zware (moeten we straks in de koffers mee uitkijken) tas lopen we weer naar buiten. Op naar Oranjestad, waar we geluk hebben en meteen een parkeerplaats vinden. We kijken wat rond op het marktje aan het water en Rick en ik kopen er ieder een pet. Ik word compleet gek van mijn haar met de wind op dit eiland en met zo'n pet gaat het beter.

De kinderen willen graag eerst gaan lunchen. Iguana Joe's is iedere vakantie weer een must voor ons. Het is druk, maar we krijgen meteen een tafel. Ik kan het niet laten en bestel, zoals ieder jaar, de keshi yena. Kai ook en de anderen nemen verschillende wraps, die er ook erg lekker uitzien.

Na de lunch gaan we naar de juwelier, waar we al jaren komen, Gemani. Jay herkent ons meteen. Rick wil graag, dat ik iets uitzoek voor mijn vijftigste verjaardag, want hij weet, dat we hier echt heel goede prijzen krijgen. Dat bleek wel, toen ik een armband verloor en onze verzekering die voor dezelfde prijs wilde laten namaken en dat niet kon.

Saffier is mijn geboortesteen en voor die verjaardag vind ik het symbolisch om iets met die steen uit te kiezen. Al een tijdje vind ik de sieraden met saffieren in verschillende kleuren (een soort regenboog) mooi. Ik kies een paar hangende oorbellen met rode, roze, gele, blauwe en groene saffiertjes. Ze verkopen hier alleen natuurlijke edelstenen, wat het nog bijzonderder maakt. Ik ga daar over een maand (slik!) erg blij mee zijn.

De meisjes kijken ook nog naar oorbellen of hangertjes, maar zij zijn toch nog meer van het zilver. Ze zijn wel, net als ik, eksters, dus we zullen vast nog vraag krijgen voor oorbellen van Little Switzerland beneden.

Het is warm in de stad en we hebben verder niets op ons lijstje staan, dus besluiten genoeg gewinkeld te hebben. Voor vanmiddag staat een bezoek aan het Andicuri strand op het programma. Ik neem de Aruba kaart er eens bij en denk Rick goede aanwijzingen te geven. Zelfs het verkeersbord bij de afslag zegt "Andicuri". Bewegwijzering en het soort weg op de kaart aangegeven kan nog weleens een probleem opleveren op dit eiland.

Zo ook nu, de weg is een tijdje lang goed begaanbaar en dan zijn er allerlei zijtakken, die allemaal uitlopen op iets, dat geen "weg" genoemd mag worden. Met een 4WD, zoals voorgaande jaren, hadden we het erop gewaagd, maar nu hebben we een gewone auto, die dat niet gaat halen.

Dan maar terug en het van de andere kant proberen. Op de kaart staat daar maar een klein stukje slechte weg. Nou, dat lijkt toch echt een flink stuk en ik zweet peentjes! De rotsen steken uit en er zijn diepe geulen, ik vrees voor onze banden en Rick ook. Hij maneuvreert ons bekwaam naar beneden en we komen, wonder boven wonder, heelhuids bij Andicuri aan.

We bevinden ons hier aan de ruige kust van Aruba. Hier geen kalm turquoise met blauw water, maar flinke golven, die tegen de rotsen opspatten. Het is een prachtig zandstrand met aan weerszijden rotspartijen, waardoor het redelijk veilig is om te zwemmen.

We smeren ons in en gaan dan het water in. Ik blijf in de branding, want het zoute water doet mijn ogen pijn. De anderen springen en duiken in de golven. Als een harde golf Saskia's oor pijndoet, heeft zij er genoeg van. Ook Katja is er al snel klaar mee. Kai en Rick daarentegen kunnen geen genoeg krijgen van het wilde water.

De meisjes vervelen zich al snel en willen terug naar het hotel. Mij kan het niet zoveel schelen. Ik vind het lekker in het water en ook erg fijn, dat Kai ook eens echt geniet. Hij duikt niet, houdt niet van winkelen en dit is zijn plezier. De meisjes zijn het duidelijk niet met mij en Rick, die met Kai in de golven blijft spelen, eens en vinden, dat meeste stemmen gelden. Alleen ben ik een neutrale stem, dus is het nog gelijkspel.

Als de mannen uitgespeeld zijn, rijden we terug naar het hotel. De kinderen gaan naar het zwembad en Rick en ik brengen de spullen naar boven. Eenmaal terug in het zwembad zijn de kinderen in geen velden of wegen te bekennen.

Wij gaan in een ligstoel liggen kletsen, ons afvragend, wat er in die korte tijd met ons drietal is gebeurd. Die vraag wordt al gauw beantwoord, als we Kai op hun balkon zien. Hij kijkt niet onze kant op, dus ons gezwaai is voor niets. De stoelen zijn wel erg lekker en het briesje ook, dus we blijven nog even liggen.

Eenmaal weer boven komt de zonsondergang alweer dichtbij. Die wil ik hier nooit missen, dus ik maak me gauw klaar. Net op tijd sta ik weer op het balkon en alweer is hij heel mooi! Thuis hebben we ook heel mooie zonsondergangen, maar dan zitten er altijd lelijke gebouwen in de weg.

Net als gisteren is er wat bewolking en lijkt de lucht wel in brand te staan. Rick en ik fotograferen erop los en dan moeten we ons haasten voor onze reservering bij Soenchi (Papiamento voor "zoentje"). Dat is het laatste haasten van vandaag, want we belanden hier in een restaurant, waar, zoals ik later online zo mooi lees, de bediening zo snel is, als een gletscher.

Het menu hier is $35 prix fixe voor drie gangen. Voor sommige gerechten moet je wat bijbetalen. De voorafjes gaan vrij snel. Katja en ik hebben de "agrumi", een salade met wahoo vis en garnaal (het is er een) en naar verluid o.a. advocado. Die laatste is Katja's grote favoriet, maar nergens te bekennen in de salade. Ach, kan gebeuren, hij is lekker en leuk gepresenteerd. Ook de anderen zijn tevreden.

En dan begint het wachten en meer wachten en lege glazen en niemand, die meer komt vragen of we nog iets willen. Om ons heen zien we hetzelfde, wachtende families met kinderen, die ongeduldig worden, en stelletjes, die zelfs na zoveel tijd zijn uitgekletst. Wij vermaken ons met Duitse woorden raden op Kai's telefoon.

Na anderhalf uur vraag ik toch eens voorzichtig, of ons eten nog lang op zich zal laten wachten. Nee, hoor, het komt zo, wordt me verzekerd door de nogal norse serveerster. "Zo" duurt nog minstens een kwartier, maar dan zien we eindelijk onze borden verschijnen.

Tot mijn enorme teleurstelling heb ik echter aardappelpuree bij mijn tonijn in plaats van de exotische puree, waar onder anderen wortels in voorkwamen, die op het menu werd beschreven. Ik houd niet van aardappelpuree en vind het altijd heel ergerlijk, als men niet de moeite neemt de klant op de hoogte te stellen, voor men een substitutie maakt. Ik had zonder enige twijfel iets anders besteld.

Wetend, dat de serveerster hier niets aan kan doen, vraag ik naar de manager. Die komt inderdaad na verloop van tijd haar excuses maken, want de keuken had fout gehandeld. Ze hadden geen wortels meer en dus mocht ik het met aardappelpuree doen.

De heel jonge "manager" (dit restaurant is van een Nederlands stel en ik verbaas me over hun keuze aan personeel) zit er duidelijk mee verlegen en ik wil het niet moeilijker voor haar maken. Ze vraagt, hoe ze het goed kan maken en ik noem maar wat, mijn glas wijn gratis? Haar gezicht licht op, dat kan ze doen!

Gelukkig zijn na mijn opmerkingen de desserts vrijwel meteen klaar. Die zijn lekker, maar na dit alles was de rekening niet heel veel minder, dan die van gisteren bij de Flying Fishbone en dan heeft dit restaurant toch nog veel te groeien, vooral aan de servicekant.

De Amerikaan naast ons, die al 28 jaar naar Aruba komt en volgens zijn zeggen voor het eerst echt teleurgesteld was, zei het goed: "The food is tasty, but the service sucks". En ja, op dit eiland, vooral aan deze kant, moeten ze het wel voornamelijk van de Amerikaanse klanten hebben. Rick verbaast er zich altijd over, dat Nederlanders meestal zo mondig zijn, maar in restaurants zich maar alles gelegen lijken te laten liggen (de "echt Nederlandse" restaurants hebben hier heel in het algemeen de slechtste bediening). Dat is juist omgekeerd in de VS.

Door deze ellenlange maaltijd laten we onze casino plannen varen. Hopelijk gaat dat morgen lukken. Het lijkt waarempel koeler in de kamer vanavond, dus ik zoek snel mijn bed op.

Foto's volgen later, want het internet werkt vanavond niet mee.