De volgende storm Katia?

Deel van het mooie lelieboeket, dat we als dank van Seth kregen

Op de Atlantische Oceaan heeft zich inmiddels, dagen na Irene, waar de halve oostkust nog onder lijdt, een volgende tropische storm gevormd. Er wordt verwacht, dat deze storm tegen het weekend orkaankracht zal bereiken. Nu is er natuurlijk nooit iets grappigs aan deze stormen, maar dit keer plagen we Katja toch wel ermee. Deze storm heet namelijk Katia, ze hebben haar naam enkel verkeerd gespeld!

Het is wel fijn voor alle mensen (meer dan 200.000 in ons gebied alleen al), die zonder stroom zitten, dat het weer een stuk is afgekoeld. 's Nachts wordt het tussen de 16 en 18 graden, dus we kunnen weer met het raam open slapen. Ook overdag is het werkelijk schitterend weer.

Na mijn halve uur op de stairmaster neem ik Cosmo dan ook mee voor een wandeling langs het W&OD pad. Op het blog erover las ik, dat een aantal omgewaaide bomen het pad op verscheidene plekken versperren. Gelukkig is dat op het gedeelte, waar wij lopen, niet het geval. Aan weerszijden van het pad bloeien allerlei late zomer wilde bloemen. Het wordt een lekkere wandeling, waar Cosmo duidelijk ook van geniet.

Het is alweer even geleden, dat ik pho heb gehaald bij Pho Thang Long. Tijdens de wandeling krijg ik daar ontzettende zin in opeens. Ik haal hun vissoep met extra hete saus. Eenmaal daar kan ik het niet laten een "bubble" ijskoffie te nemen. Dat is een heel sterke koffie met melk en suiker en de "bubbles" zijn tapioca ballen. Gek, hoe ik dat eerst maar niets vond en nu heerlijk.

Saskia is met Laura op pad, dus mijn kans om eens lekker met Flapjack bezig te zijn. Die vindt nu alles, wat beweegt, het einde. Mijn gymschoenveters worden aangevallen en het Martha Stewart (ja, zij maakt ook kattespeeltjes!) stokje met witte en blauwe balletjes eraan ook. Ik probeer foto's te nemen, maar dat valt nog niet mee, want het beestje is constant in beweging. De beste ervan staan hier.

In Aruba ging mijn Pandora armband stuk. Het slotje ging niet meer dicht. Ik mis die armband om mijn arm, dus ga kijken, of ik het ergens kan laten maken. Er zijn een aantal winkels in Vienna, die horloges en sieraden repareren. Ik ga naar een daarvan, maar Pandora heeft zo'n vreemd slot, dat zij het niet kunnen maken.

Nog niet zo lang geleden opende Pandora een zaak in Tysons Corner. Ik bedenk me, dat men me daar vast wel kan helpen. Dat blijkt niet het geval. De manager doet haar best, maar krijgt het niet gerepareerd en een professionele juwelier hebben ze niet.

Omdat mijn armband bijna vol zit en ik een tweede ook zal kunnen gebruiken, besluit ik een nieuwe te kopen. Daarvoor zijn mijn rondleidingsinkomsten perfect. Intussen worden mijn ketting en alle bedeltjes ook grondig schoongemaakt. Met een armband en ketting, die er als nieuw uitzien (ok, de armband is dat ook, maar de bedels eraan niet), vertrek ik na een uur in deze winkel te hebben doorgebracht, weer.

Nu heb ik dus een mooie zilveren armband, waarvan enkel het slotje niet werkt. Daar baal ik, zeker met de huidige prijzen voor edele metalen, erg van. Op de terugweg zie ik in een hoekje weggedrukt een andere juwelier, die ook reparaties doet. Niet geschoten is altijd mis, dus ik ga erheen.

Het is een van die juweliers, waar de deur op slot is en je binnengelaten moet worden. Binnen liggen de prachtigste stukken van platinum en goud. Daar sta ik met mijn schamele zilveren armbandje. Bijna maak ik weer rechtsomkeerts, want de eigenaar helpt toch iemand anders.

Voor ik die beslissing kan nemen, is die dame klaar en vraagt Humberto uit Panama, die heel aardig blijkt te zijn, hoe hij mij kan helpen. Verlegen vraag ik, of hij ook zilver repareert, helemaal voorbereid op een geschokt "nee". Maar ik heb geluk, zilver hoort ook bij zijn expertise.

Hij bekijkt het slotje en probeert te begrijpen, hoe het hoort te sluiten. Pandora heeft inderdaad een hoogst ongewoon slot. Gelukkig heb ik mijn nieuwe armband als voorbeeld van hoe het hoort. Hij bekijkt die ook en zegt dan te weten, wat te doen. Ik ben heel benieuwd en zal echt dolblij zijn, als hij de armband kan maken. Geen idee, wat ik er anders mee zou doen, iemand?

Op de terugweg ga ik even langs het zwembad. Het klinkt vreemd, maar het is mij te koel op het moment om erheen te gaan om te zwemmen. Door de koele nachten is het water me te koud. Ik wil echter even kijken, of onze vriendin Lauren en haar zoontje, die hier uit Pennsylvania op bezoek zijn bij haar ouders, er zijn. Dat is niet het geval, dus ik ga door naar huis.

Saskia vertrekt met Laura naar school. Ze halen vanavond hun rooster op. Saskia is helemaal klaar om terug te gaan. Er is hier in Virginia een grote discussie gaande over het begin van het schooljaar. We hebben hier namelijk de zogenaamde "Kings Dominion wet", waardoor de scholen pas na Labor Day (eerste maandag in september) mogen beginnen.

Die wet is er om de toerismeindustrie te beschermen, maar geeft vooral de high school studenten een achterstand op hun klasgenoten in andere staten. Vooral de AP (advanced placement) studenten hebben een week minder om zich voor te bereiden op de examens, die landelijk in mei plaatsvinden. Kijkend naar hoe Saskia zich de afgelopen paar weken regelmatig verveelt, zou ik een week eerder beginnen toejuichen.

Gelukkig is Saskia blij met haar rooster. Zoals ieder jaar is het vanavond een bijeenkomst van iedereen, die ze de hele zomer niet heeft gezien. Rick brengt haar naar een vriendin en dan zijn hij en ik alleen thuis. Ik neem de gelegenheid nog maar eens waar om de kattenbaby te knuffelen. Daar zal ik volgende week ook ruimschoots de kans toe hebben.

Net belde Saskia, of het goed is, dat drie van haar vriendinnen komen logeren. Natuurlijk! Hoe ze met zijn vieren en de kat in haar kleine slaapkamer gaan passen laten we maar aan de meiden over.