Over een halve dag rondleiding en "gered" worden door mijn buurvrouw

Voor zevenen staan Rick en ik op. Hij zet koffie voor mij en ik maak een veel zaden cracker met gerookte zalm en mini komkommertjes als ontbijt. Een iets groter ontbijt dan gewoonlijk want ik verwacht een late lunch te zullen eten.

Na het eten loop ik hard op de plaats op het deck tot ik vijfduizend stappen bijeen heb. De rest komt tijdens de rondleiding wel. Na mijn douche kleed ik me in mijn rondleiding tenue. Ik heb nieuwe bloezende topjes gekocht, een maat kleiner, dus de oude kunnen allemaal weg.

Deze topjes zijn ideaal want ze laten geen transpiratievlekken zien. Dat gecombineerd met een golf broekrok en ik zie er presentabel, maar op het weer gekleed, uit. De FitFlops doen al de hele zomer trouwe dienst als schoenen. De pijn aan mijn voeten van vorig jaar heb ik tot nu toe helemaal niet gehad.

Tegen half tien zet Rick me bij het metrostation af. De rondleiding van vandaag is een halve dag en oorspronkelijk wilden ze vanmiddag om 14 uur beginnen. Een paar dagen geleden werd echter al duidelijk dat de kans op onweer vanmiddag wel erg groot is. Tien uur was te vroeg voor hen dus beginnen we om half elf.

Eenmaal in de stad loop ik de Starbucks in om een plasje te plegen zoals mijn oma dat altijd zo mooi zei. Terug bij het metrostation zie ik vier mensen, die volgens mij mijn groepje van vandaag zijn. Als ik aan kom lopen lijken ze echter niet op iemand te wachten. Toch vraag ik het voor de zekerheid en jawel, het zijn M. en P., hun zoon J. en hun dochter M.

Ze zijn toch wel blij dat we vroeger zijn begonnen want het belooft vanmiddag ook nog eens erg warm en vochtig te worden. We lopen eerst naar het Witte Huis maar de voorkant is nu bijna niet meer te zien, jammer genoeg. Ze hebben er wel foto's van hangen maar dat is niet hetzelfde natuurlijk.

Nu is de achterkant toch altijd de meer gefotografeerde kant dus ik vertel over de geschiedenis van het Huis en dan lopen we naar de achterkant. Daarna steken we over naar het Washington Monument. De grappige lange geschiedenis van de bouw daarvan is altijd weer leuk om te vertellen.

Bij het Tweede Wereldoorlog Monument begint net een ceremonie. De vlaggendragers daarvoor komen vlak langs ons lopen en we zien een 92-jarige Tweede Wereldoorlogsveteraan nog vrij vlot achter hen aan lopen. Ook is er een man gekleed in het legertenue van die tijd.

Lang blijven we niet kijken, maar het verbaast me wel dat ze die heel oude mensen daar in de brandende zon laten zitten. Het lijkt me dat er best wat parasols neergezet hadden kunnen worden.

Via de Reflecting Pool gaan we naar het Vietnam Veteranen Monument. Daar is het rustig en zijn we weer onder de indruk van al die namen op de muur. Het is ook een indrukwekkend monument in al zijn soberheid.

Op de trappen van het Lincoln Memorial staat een man met een bord over wapenbeperkingen en ik ben het helemaal met hem eens. Dat zeg ik hem dan ook en hij bedankt me en wenst me een fijne dag. Hij blijft stokstijf staan in de felle zon. Hoe lang weet ik niet, maar wel dat mensen heel gepassioneerd zijn over dit onderwerp.

Na Lincoln bewonderd te hebben lopen we naar het Koreaanse Oorlogsmonument. De soldaten hier spreken altijd tot de verbeelding en net als ik vinden de anderen dit ook het mooiste monument. Dan wandelen we naar het Martin Luther King Jr. Memorial.

Net voor we oversteken valt P., struikelend over een stuk stoep dat uitsteekt. Gelukkig heeft ze enkel schaafwonden, maar die zijn niet mis. Dit is beton met kleine steentjes erin dus heel naar om op te vallen, ik heb het zelf helaas ook mee mogen maken.

P. bloedt flink en ik stel voor naar de dichtstbijzijnde wc's te gaan om de wonden met water schoon te maken. Jammer genoeg is dat water bijna te warm en dat doet meer pijn dan goed. In het winkeltje ernaast halen M. en J. een flesje koud water en daarmee spoelen ze de wondjes uit.

Natuurlijk begrijp ik het helemaal als P. geen zin heeft om door te gaan. Dat heeft ze wel, maar niet meer zo ver als het hele Tidal Basin rondlopen. Dat is prima, we lopen verder door het Franklin Delano Roosevelt Memorial en daar is vrijwel geen kip te bekennen.

Het is iets drukker bij het Martin Luther King Jr. Memorial waar we dit keer via de zijingang binnenkomen. Van daaruit vertel ik ook over het Jefferson Memorial in de verte en dan vindt iedereen het genoeg geweest.

Ook hier ben ik altijd stiekem opgelucht op hete dagen niet naar het Jefferson Memorial te hoeven gaan. Van daaruit is de wandeling terug naar de bewoonde wereld een half uur lopen. Daarom geef ik vaak de optie om dat monument alleen van verre te bekijken.

Zoals altijd vond iedereen de rondleiding erg interessant en dat is natuurlijk iedere keer weer een groot compliment voor mij. We nemen afscheid en ik raad hen aan een taxi naar Chinatown te nemen. Daar kunnen ze naar Walgreens voor pleisters en desinfecterende middelen en zijn er ook veel leuke lunchplekken.

Voor mijn lunch kies ik na lang beraad met mezelf toch weer de Old Ebbitt Grill. Daar neem ik plaats aan de bar en Jay zorgt voor me. Hij zet meteen een koud glas water voor me neer wat ik dankbaar opdrink. Ik bestel ook een glas rose want dat heb ik na dit afzien in de hitte wel verdiend.

Jay vertelt dat de special van de dag een soft shell krab sandwich is en die bestel ik natuurlijk zonder het sandwich gedeelte. Ik mag er dan willekeurig welke salade bij kiezen en ik neem dezelfde, die ik gisteren ook had, de tomaat met mozzarella. Het is werkelijk heerlijk!

Na de lunch is het alweer half drie en ik haast me naar het Federal Triangle metrostation. Om de een of andere reden komt de Oranje trein maar niet. Ik zie er nergens op de website van Metro een reden voor dus wacht dan maar.

Door die vertraging ben ik de regen in Vienna niet voor. Als ik daar uitstap komt de zondvloed naar beneden! En het blijft maar plenzen! Ik sms Lorraine, die voor Orion zorgde, dat ik wel in Vienna ben, maar vastzit in het metrostation.

Zij biedt aan me op te komen halen wat ik met beide handen aanneem want het is koud en tochtig in het station. Koud is natuurlijk relatief, maar ik ben nog bezweet en sta te rillen. Vijf minuten later is Lorraine er en ik ren door de nog steeds stromende regen naar haar van.

Terug thuis ga ik met Lorraine mee naar huis want bij ons zijn de schoonmakers nog bezig en als Orion weet dat ik er ben blijft hij niet meer rustig in zijn bench. Het geeft Lorraine en mij ook de kans bij te praten.

Hun oudste, een jaar jonger dan Katja, gaat naar Florida verhuizen om bij haar verloofde te zijn. Zij gaan volgend jaar juni trouwen. Lorraine vraagt natuurlijk ook over onze reis en de verhuizing van Kai.

Als het eindelijk droog is ga ik terug naar huis. Dat is weer helemaal schoon. Ik laat Orion uit en heb dan genoeg van het buiten zijn. Ik doe mijn voeten omhoog op mijn luie stoel en wacht tot Rick thuiskomt.

Hij blijkt boodschappen te hebben gedaan en avondeten te hebben gekocht. We eten andouille worstjes van de barbecue en daarbij spinazie en bloemkool tots. Die laatste heb ik gemist en alles smaakt prima.

Om de een of andere reden ben ik iedere avond doodmoe. Het zal alle buitenlucht zijn. We hebben nog geen satellietschotel op het dak en kijken dan maar opgenomen shows. Ik zie ernaar uit morgen een rustdag te hebben.