Over een middagje natuur

Alexa wekt me weer om zeven uur uit heel vreemde dromen waarin ik onder anderen constant mijn medicijnen verloor en onder het bed moest kruipen om ze te vinden. Ik sta dus maar gauw op. Dat is vandaag gemakkelijk want de zon schijnt uitbundig.

Via de app bestel ik weer ontbijt van Starbucks. Als ik daar binnenloop verwelkomt de barista mij met de vraag of alles vandaag wel goed is. Dat is het en ze verontschuldigt zich nogmaals voor gisterochtend.

Na op het deck van de egg bites en nitro brew genoten te hebben besluit ik weer mijn stappen hardlopend op het deck bijeen te krijgen. Het is zelfs wat koel als ik eraan begin met maar zestien graden, maar het warmt snel op.

Als ik klaar ben rijd ik Vienna in waar Sharon bij Anytime Fitness weer een pittig half uur met gewichten voor me heeft. Maandag is een feestdag dus de volgende sessie zal over een week zijn. Stiekem vind ik zo'n weekje vrij van gewichten wel lekker.

Met dit lekkere weer is het voor Orion ook fijn om een wandeling te krijgen. We lopen naar het zwembad want daar zijn geen mensen. Rick ziet 's avonds telkens een wasbeertje, maar die slaapt natuurlijk overdag.

Voor mijn lunch rijd ik weer naar Zoe's Kitchen voor de bloemkoolrijst bowl. Dat restaurant is op weg naar Meadowlark Gardens waar ik een paar uur door wil gaan brengen om mijn nieuwe lens uit te proberen.

Na mijn entree betaald te hebben loop ik het park in. Het is niet druk en zo rustgevend! Ik maak allerlei foto's van libellen, waterlelies, vlinders en zelfs een goudvinkje. Deze lens bevalt me heel goed!

Ook is het hier leuk Pokemon Go spelen. Ik doe dat een beetje en neem me nog steeds voor hier eens heen te gaan om alleen maar te spelen. Daarna vind ik een bankje in de schaduw met mooi uitzicht en blijf daar een uurtje genieten.

Tegen drieen ga ik weer huiswaarts. Zodra ik binnenstap gaat de telefoon en het is Christine. Zij klinkt zoveel blijer nu ze uit Alabama is! Ik heb mijn positief ingestelde vriendin weer terug. Ik realiseerde me tot nu niet hoe erg ze het echt vond om in Alabama te wonen. Ze werd er depressief van. Nu in Texas is ze duidelijk in haar element en dicht bij haar dochter, al mist ze haar man wel, die pas in maart die kant op zal komen.

Na dat gesprek is het tijd om me klaar te maken voor het happy hour met Sara. Drie keer is scheepsrecht en na twee keer vergeten hebben we elkaar er gisteravond aan herinnerd. Terwijl ik op mijn Uber wacht komt Henry van de overburen me een bezoek brengen. Zo'n mooie kater! Ik mis dan onze katten wel.

Bij Red Galanga zijn ze blij verrast mij voor de derde week achtereen te zien. Sara volgt al snel en we hebben zoals altijd allerlei gesprekstof. Vooral als we uitvinden dat we allebei Zentangle leuk vinden. Ik wil daar zo graag weer mee beginnen!

Het eten is ook weer vers en lekker. Sara probeert de tobiko met een kwartelei in komkommer (links onderaan op de foto) ook en snapt dat het een van mijn favorieten is. Tegen zevenen rekenen we af en biedt Sara aan mij thuis te brengen.

Dat neem ik natuurlijk met beide handen aan. Dit is ook de eerste keer dat Sara ons huis ziet, behalve van Facebook foto's. Ik laat haar ook mijn feeentuintje zien en dan nemen we afscheid tot begin oktober.

Intussen hangt Rick in de lucht naar huis. Hij zal waarschijnlijk pas nadat ik in bed lig thuiskomen. In ieder geval is hij veel blijer in deze nieuwe functie en dat is goed nieuws. Oriontje geniet intussen van zijn botje en ik kijk wat tv voor ik mijn lekkere bed opzoek na deze 17000 stappen dag.