Dag 6 Seattle: Over een gezellige lunch met een Nederlandse

Halleluja, ik heb eindelijk stukken beter geslapen! Met het rolgordijn was het donker in de kamer en het onderlaken bleef zitten. Alleen heb ik nog steeds last van mijn darmen, althans nog buikpijn. 

Toch lijken de egg bites en koffie als ontbijt me niets te doen. Als we dat samen hebben opgegeten vertrekt Rick weer naar de conferentie. Het regent alweer en het ontbreekt me aan zin om daar doorheen te gaan lopen. 

Een rustig ochtendje op de kamer is ook niet erg. Ik kijk af en toe naar buiten of de wandelaars hun paraplu's al dicht hebben gedaan, maar dat is telkens niet het geval. Grappig is dat we neerkijken op een kinderdagverblijf en die kindjes spelen de hele dag in de regen buiten. In ons gebied blijven ze binnen als het regent, maar ja, hier regent het bijna dagelijks dus dan zouden ze nooit buiten kunnen spelen.

Tegen half twaalf ga ik op weg naar het Lecosho restaurant. Daar heb ik met Karen afgesproken, die ik twee jaar geleden hier heb ontmoet. Vorig jaar lukte het niet elkaar te zien, dus leuk dat het nu wel kan.

We hebben meer dan genoeg gespreksstof dus het is niet zo erg dat het wel heel lang duurt voor onze bestelling wordt opgenomen. Daarna moeten we ook lang op ons eten wachten. Met angst en beven, maar wel met smaak eet ik een squash soep en wat salade met een heel kleine beetje dressing. Karens sandwich ziet er ook lekker uit.

Het aquarium is vlakbij dus daar loop ik snel heen om zo min mogelijk beregend te worden. Ook hier kan ik met de museumkaart voor hotelgasten voor de halve prijs naar binnen. Dat scheelt nogal wat want anders zou het $35 zijn. De entreeprijzen zijn hier niet voor de poes, zeker niet als je zoals ik de vele gratis musea in Washington gewend bent.

Helaas hebben mijn darmen mijn lunch nu al afgekeurd dus ik voel me niet lekker genoeg om lang bij de zeeotters te staan. Ik heb het geluk er net te zijn als ze gevoerd worden en dat is sowieso het leukst om te zien. Er wordt ook gedemonstreerd hoe ze de dieren aanleren zich te laten aanraken. Zo hoeven ze bij minimale medische behandelingen niet onder narcose gebracht te worden. Zoals ieder jaar ben ik weer blij ze gezien te hebben.

Eigenlijk had ik me voorgenomen de rest van de middag door Pike Place Market te lopen en winkeltjes te kijken, maar daarvoor zou ik onderstaand "restrooms" bordje te vaak moeten gebruiken. Met een stop bij Walgreens voor wat medicijnen er tussendoor loop ik dus maar terug naar het hotel.

Gelukkig heb ik weer kunnen doen wat ik wilde vanmiddag en kijk dus terug op een leuke dag. De rest van de middag vind ik het ook prima om gewoon wat te computeren en lezen op de kamer. De medicijnen lijken te helpen dus hopelijk kan ik vanavond wel iets lichts eten. Ik heb namelijk wel honger.

Rick gaat na zijn sessies even een drankje drinken met een Noorse collega. Daarna gaan we naar het Purple Cafe waar ik gereserveerd heb. Hier hebben ze een heerlijke bottenbouillon, iets waar ik eigenlijk al de hele week naar op zoek was. Ik drink er twee mokken van, het heeft proteine dus vult goed.

Rick biedt me een stukje van zijn biefstuk maar ik moet er niet aan denken! Ik ben benieuwd of ik morgen onderweg wel iets te eten zal kunnen vinden. Voor het eerst wil ik maar liefst zo snel mogelijk thuis zijn, maar dat zal dit keer met een overstap langer duren.

Weer terug in het hotel gaat Rick zijn klas voor morgen voorbereiden. Ik houd het al snel voor gezien. Morgenochtend heeft Rick dus nog sessies en daarna vliegen we huiswaarts.