Over dinsdag

Het is bewolkt als ik mijn ogen opendoe en eerlijk gezegd heb ik helemaal geen zin om op te staan. Natuurlijk is Rick er al uit en hij is Orion aan het uitlaten als ik beneden kom. Ik pocheer weer een ei met geraspte kaas en snijd een mini komkommertje in plakjes. Daar drink ik mijn laatste nitro brew van gisteren bij. Ik moet zeggen dat het nog prima smaakt.

Rick kondigt aan dat hij naar Starbucks gaat voor zijn koffie en ik ga voor de gezelligheid mee. Onderweg spelen we ook wat Pokemon Go. Dan gaat Rick aan het werk en ik mijn stappen op het deck bijeen krijgen. 

Dat duurt langer dan gewoonlijk, maar dan is het ook gedaan. Ik heb een pijndag vandaag dus het gaat allemaal niet van harte. Ik merk dat de stress van alles wat er gaande is in de omgeving en in de familie mijn fibromyalgie weer doet oplaaien. Gelukkig is het weer warm en dat helpt.

Voor ik het weet is het tijd om mijn lunch salade te maken. Het is dinsdag en dus tijd voor mijn wekelijkse virtuele lunch met Judith in Maine. Zij heeft ook een salade en het is weer gezellig zo "samen" eten. 

Om kwart voor twee heb ik een virtuele afspraak met mijn KNO arts en ik krijg daar maar geen bericht voor. Ik neem afscheid van Judith en bel de praktijk toch maar even voor de zekerheid. Dr. Blanks afspraak voor die van mij liep uit en rond tien voor twee komt zij in beeld. 

Soms vraag ik me af waarom ik voor zo'n bezoek moet betalen. Dr. Blank had ook een van haar assistenten kunnen opdragen mij te laten weten dat de MRI helemaal normaal was. Er is alleen wat vloeistof te zien, maar dat kan nog van de oorprik zijn. Het gesprek duurt dan ook nog geen vijf minuten! Eens kijken hoeveel dat zal kosten. 

Natuurlijk ben ik enorm opgelucht, want ik las overal dat dit ook permanent had kunnen zijn. Ik zou wel willen weten wat het veroorzaakt heeft. Dr. Blank denkt een virus, maar welk virus? Dat blijft een mysterie aangezien ik negatief was voor COVID-19.

Kennelijk was ik toch flink gestrest, want ik heb een enorme hoofdpijn en geen energie voor wat dan ook. Ik besluit eens een boek te proberen en tot mijn verbazing lukt het me eindelijk om uren te lezen. Het is dan ook een heel leuk boek over een bed & breakfast op Nantucket, een eiland langs de kust van Massachusetts waar wij jaren geleden ook geweest zijn. 

Zo gaat de middag snel voorbij en ik heb meer dan de helft van het boek uit als het happy hour wordt. Rick stelt voor dat in de hot tub, die hij dit weekend weer helemaal schoonmaakte, te houden. Dat doet mijn pijnen goed en de gin en tonic smaakt lekker.

Net als we het bad uitkomen gaat Ricks telefoon. Het is een wanhopige Carol. Dad ging vannacht zijn bed uit om koffie te maken in de magnetron in iets wat niet magnetron veilig was. Hij kleedde zich ook helemaal aan en is duidelijk enorm verward. 

Carol ziet het niet meer zitten om alleen voor hem te zorgen. Nu heeft ze haar dochter nog, maar als die half juni vertrekt wordt het ondoenlijk. Ze gaan nu dus uitzoeken hoe er 24 uur voor hem gezorgd kan worden. Carol wil hem niet naar een Hospice huis doen, want daar laten ze vanwege COVID geen bezoekers toe. Rick, Lisa en Carol gaan zich beraden over hoe dit nu verder moet. Zo'n rotsituatie!

Voor Rick Lisa over dit alles gaat inlichten maken we ons avondeten. Het wordt barramundi, spinazie en spinazie "tots" uit de oven in de vorm van dinosaurussen. Ze zijn eigenlijk voor kinderen om hen groentes te laten eten, maar smaken voor ons volwassenen ook heel lekker. 

Intussen is Saskia aan het verhuizen. Zij gaat van een appartement alleen naar een huis met drie huisgenoten en moet dus veel wegdoen. Daarbij komt dat de protesten in Richmond nog steeds voluit bezig zijn en de avondklok dus ook nog ingesteld.

Toch lukt het haar en Justin haar bed en andere dingen te verhuizen. Wij zouden gewoonlijk helpen of iemand inhuren, maar dat wil Saskia niet vanwege de coronavirus situatie. Saskia laat vanavond foto's zien dat ze al heel wat naar dat huis hebben gebracht, inclusief haar bed. Ze zijn alleen de kussens voor het bed vergeten en de avondklok is al ingegaan. Ik ben toch wel trots dat ze het allemaal zonder verdere hulp doen. 

Intussen gaan de protesten door en ik houd mijn hart vast. Ik lees allerlei vreselijke verhalen over wat de politie tegen de demonstranten doet. In plaats van luisteren wordt er met geweld gereageerd. Het lijkt wel of we terug in de zestiger jaren van Martin Luther King Jr. zijn! Die zou zich nu echt in zijn graf omdraaien!