Over maandag

Als ik net na achten beneden kom tref ik Orion in zijn bench en Rick is weg. Hij blijkt al op weg naar Starbucks te zijn en zal een nitro brew voor mij terug brengen. Ik pocheer intussen een ei met wat geraspte kaas in de magnetron en snijd een mini komkommertje in plakjes.

Rick komt binnen met maar liefst 3 nitro brews! Er was iets misgegaan in het systeem en hij hoefde maar voor een te betalen. Voor mijn ontbijt is een meer dan genoeg, anders ga ik trillen van de cafeine. Ik bewaar de anderen dus voor later op de dag of misschien morgenochtend.

Voor ik aan mijn sporten begin bel ik het laboratorium waar ik mijn coronavirus test heb laten doen. Ik kreeg vrijdag een telefoontje dat ik mijn $30 daarvoor terugkrijg. Natuurlijk denk ik meteen dat dat is omdat ik nooit de uitslag kreeg.

Dat blijkt niet het geval, mijn verzekering heeft betaald. Ik vertel de dame aan de lijn dat ik dus nooit de uitslag heb gehoord. "Oh", zegt ze, "We hebben de dokter die uitslag al weken geleden gestuurd." Ik vind dat dus niet fijn van de dokterspraktijk, maar de uitslag was zoals ik al verwachtte negatief.

Als mijn dokter er al vanaf wist vind ik het opvallend dat ik als ik ophang een berichtje van haar verpleegkundige heb dat ze eindelijk de uitslag van mijn test hebben. Echt slecht van dat laboratorium!

Het is alweer zulk lekker weer en ik ga mijn stappen beneden in de achtertuin doen. Als ik naar de schuur kijk zie ik daar binnen een vlinder tegen het raam vliegen. Gauw doe ik deur open, zodat hij naar buiten kan. Ik laat hem open want ik zie de vlinder nu niet meer.

Terwijl ik verder ga met mijn cardio is Orion opeens pleite. Natuurlijk is meneer eens gaan kijken wat er zoal in de schuur qua eten te vinden is. Ik tref hem dan ook met het eten voor de vissen in de vijver. Gelukkig heeft hij er nog maar weinig van op. 

Na 9000 stappen vind ik het tijd om mijn gewichten routine te gaan doen. Ik neem een van Sharons niet zo intensieve workouts vandaag. Hopelijk heb ik dan minder spierpijn de komende dagen. Na 20 minuten zijn alle spiergroepen weer aan bod geweest. 

Na afloop ga ik altijd een tijdje ontspannen op het deck. Daar is Orion mijn compagnon, maar ik heb nog meer gezelschap. Een ijverige spin heeft een heel mooi web geweven en wacht op haar prooi. Hopelijk vangt ze veel muggen, hoewel er daarvan nu nog maar een enkeling rondvliegt.

Na mijn toilet gemaakt te hebben vraag ik Rick wanneer hij lunch wil maken. Dat is nu meteen, helemaal goed. Ik heb weer een super lekkere salade met komkommer, meerkleurige mini tomaatjes, rode paprika, olijf en gemarineerde champignons. Daar overheen geraspte Parmezaanse kaas en in stukjes gesneden mortadella. 

We eten het voor het huis in de zon op, want het is nog wat koel in de schaduw. Ik moet weer zeggen dat deze salade net zo goed smaakt als die van restaurants. Het is alleen wel makkelijker om anderen al het gesnij en gehak te laten doen. 

Na de lunch laad ik mijn telefoon en camera batterij op en ga dan naar Meadowlark Gardens. Die zijn sinds vrijdag weer open en ik heb het zo gemist! De ingang is nu aan de zijkant en ik betaal mijn $3 als "senior citizen". 

In dit park moeten we ook mondkapjes dragen. Ik vind de chirurgische mondkapjes goed te doen, al kriebelen ze wat. Ik kan er makkelijk door ademen en ik denk dat ze, nu het een stuk warmer gaat worden, de uitkomst zijn. De stoffen mondkapjes, die ik heb, zijn veel warmer. 

Wat een genot is het weer om hier rond te lopen! Ik merk nu echt dat ik het gemist heb om ergens anders heen te kunnen. Hoeft niet eens een reis te zijn, gewoon niet alleen maar naar het centrum van Vienna. Ik geniet dan ook met volle teugen en het brengt rust in deze turbulente tijd.

Na een paar uur dwingt mijn blaas me weer naar huis te gaan, want alles binnen is hier gesloten. Het was even een oase van rust en deed me goed. Wij leven hier in onze bubbel, het veilige Vienna, en dat realiseer ik me ook terdege. In feite heb ik 0,0 te klagen. 

Thuis klets ik gezellig bij met Annette. Ik moet me telkens verplaatsen want in de zon is het lekker en in de schaduw net te koel. Er is veel gaande in onze levens en het is goed dat allemaal een naam te geven. 

Rick is vanavond weer de omelet chef, die hij vele jaren geleden in een restaurant was. Intussen kijken we het nieuws en het is meer dan beangstigend. En dan heb ik het niet over de protesten, maar over de man in het Witte Huis. Ik haat eigenlijk niemand, maar die vent met een passie. 

Na een vreselijke toespraak loopt hij met een paar andere verderfelijke lieden naar het 19e eeuws kerkje tegenover het Witte Huis. Gisteravond werd daar brand gesticht. Deze vent, die drie vrouwen had, ik weet niet hoeveel betichtingen van verkrachting en zoveel meer, waagt het zich voor te doen als een Christen. Allemaal voor zijn volgers, die compleet blind zijn. 

Sorry, ik schrijf meestal niets over politiek in dit blog, maar ik vrees voor dit land. Ik ben bang dat dit een dictatuur wordt, ondanks alles wat in de grondwet geschreven staat. Laten we hopen dat het niet zo ver komt.

Het omelet smaakt natuurlijk zoals altijd voortreffelijk, maar mijn eetlust is verminderd door wat ik op de televisie, hier 18 kilometer vandaan, voorbij zie komen. We zetten het op een gegeven moment ook  uit. Het is allemaal te bizar en beangstigend. 

Helaas geen vrolijk einde van dit blog, maar het is ook geen vrolijke tijd. Allemaal een fijne dinsdag gewenst!