Over woensdag

Het belooft vandaag de eerste dag van het jaar boven de 90 graden Fahrenheit (32 graden Celsius) te worden. Dat merken we meteen al want toen Rick om zeven uur beneden kwam was het 20 graden en als ik net voor achten opsta is het kwik al gestegen naar 25 graden.

Mij hoor je niet klagen, alleen jammer dat er alleen baantjes getrokken kan worden in het zwembad en dat die banen al tot 15 juni gereserveerd zijn. Ik ga iedere dag maar kijken of er openingen zijn als mensen toch onverhoopt niet kunnen gaan. 

Rick heeft mijn koffie klaarstaan en op het deck geniet ik ervan met een gepocheerd ei met geraspte kaas en een mini komkommer (op de foto is die al half op). Dan vergezel ik Rick tijdens zijn dagelijkse rit naar het centrum van Vienna.

Rick haalt zijn Starbucks koffie, ik heb thuis al genoeg gedronken. We halen wat kleren op bij de stomerij en Rick brengt een pakketje weg bij de UPS winkel. Ook spelen we natuurlijk wat Pokemon Go. 

Thuis moet ik er weer aan geloven, een uur op de plaats hardlopen. Ik doe dat in de schaduw op het gras in de achtertuin. Dat is mijn persoonlijke oase. Eekhoorntjes zijn aan het eten in de moerbeiboom waar de vruchten net in beginnen te groeien. Ook de cardinaaltjes vinden die lekker dus het is een drukte van jewelste in die boom.

Als ik mijn stappen bijeen heb ga ik mijn gewoonlijke breinspelletjes spelen op het deck. Ook praat ik op Facebook Messenger even met Deb, Carols dochter, die voor Dad zorgt. Zij vertelt dat ze vannacht in de luie stoel van Dad gaat slapen, want de afgelopen paar nachten heeft hij erg gespookt en deed hij gevaarlijke dingen.

Zo lief allemaal, want het is natuurlijk niet haar vader. Ik weet wel dat ze dit vooral doet om haar moeder te steunen, maar toch. Ze wil van geen betalen weten dus ik heb er bij Rick op aangedrongen in ons alller naam iets te sturen om onze dankbaarheid te laten zien. 

Als ik een pakketje van de stoep ga halen zit meneer of mevrouw Chipmunk er weer. Ik kan tot vrij dichtbij komen voor het diertje in zijn holletje schiet. Ze zijn lang niet zo schichtig als de eekhoorns. 

We eten onze lunch in de schaduw op het deck. In de zomer wordt dat een extra zit- en eetkamer. Rick en ik hebben ieder een andere salade klaargemaakt. Rick heeft tomaat, olijven, augurk en salami. Hij eet daar ook een koolhydraatarme boterham met kalkoenborst erop bij.  Die van mij bevat rode sla, rode paprika, mini tomaatjes, komkommer, olijven, gemarineerde champignons, geraspte Parmezaanse kaas en mortadella. Zo lekker zomers!

Als Rick weer terug aan het werk is, ga ik Vienna in. Ik maak in het parkje waar ik graag kom wat bloemenfoto's. Daarna haal ik avondeten bij Whole Foods. Intussen zie ik een hele groep tiener demonstranten langs lopen met borden met "Black Lives Matter" en dat soort dingen. Ze roepen "I can't breathe", net als George Floyd. Ik krijg er een brok van in mijn keel.

Er zijn vandaag een aantal van die bijeenkomsten in Vienna. Vanavond is er een bij de Town Green voor volwassenen. Chris sms-t of ik mee wil gaan, maar ik heb veel pijn en voel me eerlijk gezegd ook niet zo veilig als er zoveel mensen bij elkaar gaan staan. Men zegt wel dat er afstand zal worden gehouden, maar ik zag bij de tieners dat er zoveel waren dat dat bijna onmogelijk was. 

In plaats van demonstreren heb ik besloten aan een aantal groepen, die de zwarte bevolking op allerlei manieren helpen, te geven. De NAACP bijvoorbeeld is een heel goede daarvoor, en aan de ACLU geven we al sinds Trump president is. Het zijn maar kleine dingen, maar uiteindelijk denk ik dat geven aan dit soort groepen net zo belangrijk is als demonstreren. 

De pijn maakt altijd dat mijn energie niveau nul komma nul wordt. Tijd om mijn hangmat stoel op te zoeken, ik lees mijn boek alweer uit. Gelukkig is het een serie dus ik kan nog een paar dagen voort. Het is een welkome ontsnapping naar pre-COVID19 tijden. Ik denk wel telkens hoe dat weer zal zijn, als we gewoon naar een bar of restaurant zullen kunnen. 

Rick denkt laat te moeten werken, maar uiteindelijk gaat alles zo mis dat ze besluiten morgen verder te gaan. Mijn chef maakt weer ons avondeten. Ik doe de boodschappen, hij kookt. Wat mij betreft een super taakverdeling, want ik heb een broertje dood aan koken (die uitdrukking moet ik gewoon eens gebruiken). 

Het worden worstjes, asperges en bloemkool puree, die we ook weer buiten opeten. Rick en ik feliciteren elkaar dat we vijf avonden achtereen zelf gekookt hebben. Ongeveer een record voor ons, maar morgen wordt het afhaaleten. Tijd om de lokale restaurants weer te gaan steunen. 

Allemaal een fijne donderdag gewenst!