Over donderdag

Helaas is de mooie zonneschijn van de afgelopen dagen verdwenen. Wij hebben de bewolking van de noordelijke kant van tropische storm Beta. Het is dit jaar enorm actief met tropische systemen. De namen zijn allemaal opgebruikt en nu zijn we aan het Griekse alfabet begonnen. 

Gelukkig is het wel droog en na mijn ontbijt doe ik vast wat stappen op het deck. Na een kleine onderbreking om koffies te halen met Rick ga ik verder en heb mijn tienduizend stappen bij elkaar voor ik naar personal training vertrek.

Sharon heeft weer een intensief half uur voor me in elkaar gezet. Al kletsend gaat het snel voorbij. We praten over het naderende Halloween. Niemand weet nog hoe dat er dit jaar uit gaat zien. Is Trick or Treating wel of niet veilig? Het antwoord is natuurlijk weer: hangt ervan af. We zullen zien. 

Sharon heeft haar veranda leuk herfstachtig gemaakt. Ik vind de kussens enig. Jammer, dat wij niet zo'n veranda hebben voor het huis. We hebben wel een bankje in het gras, maar die kussens zijn niet regen bestendig. 

Op de terugweg fiets ik via een omweg naar huis. De eerste bomen zijn aan het verkleuren. In een tuin hebben ze het hele jaar door een zwarte uitsnede van Bigfoot staan. Aangezien niemand die ooit in het echt heeft gezien is hij volgens hen de kampioen in social distancing. 

In een van de tuinen is het heel druk met hommels. Ze lijken wel dronken van de bloemen, zo langzaam bewegen ze. Zo kan ik er een aantal mooie foto's van maken. 

Als ik thuiskom is het tijd om te douchen en lunch te halen. Als ik terugkom met mijn Subway salade begroet Orion me zoals gewoonlijk met zijn uiltje in zijn bek. Daarna legt hij die aan mijn voeten. Zo schattig vind ik dat altijd!

Terwijl ik zit te eten hoor ik een enorme klap. Rick komt ook kijken wat dat was en alle buren komen voor hun huis uit. Dat was een flinke explosie! Chuck hoort van zijn achterbuurman dat zij geen stroom hebben. Het blijkt een transformator te zijn. Ik heb nog zelden zo'n ontploffing gehoord. 

Over de middag kan ik kort zijn. Ik heb pijn, waarschijnlijk door de storm ten zuiden van ons. Ik installeer me in mijn hangmat stoel met de verwarmingslamp op me. Zo lees ik een spannende mystery uit en voel me heerlijk ontspannen. Misschien is het de warmte van de lamp, maar mijn pijnen zijn ook een stuk minder als ik weer naar binnen ga.

Rick is het gras voor aan het maaien en als hij daarmee klaar is bereiden we ons voor op het wekelijkse virtuele happy hour met Chuck en Christine. Zoals altijd is het uur zo voorbij. Het is echt net alsof we bij elkaar op bezoek zijn. Wat een uitvinding is video bellen toch!

Voor ons avondeten halen we van twee verschillende restaurants. Rick heeft zin in Grieks, maar we aten gisteren al Turks dus ik heb liever Japans (sowieso altijd). Ik probeer Sushi Yoshi wat klandizie te geven, maar dat hebben ze kennelijk niet nodig. De wachttijd is veertig minuten en ik heb geen zin in zo lang wachten. Bij Red Galanga is de sashimi ook heel goed en dat is in de helft van de tijd klaar.

Intussen komen er allerlei leuke foto's van Katja en Saskia langs. Ze zijn samen appels gaan plukken om een veganistische taart mee te bakken. Erg leuk en goed voor hun relatie om zonder iemand anders gewoon zussen te zijn. 

Het eten smaakt prima en dan ga ik kookshows kijken. Ik ben alweer moe, eerst denk ik van het niets doen, maar dan vergeet ik dat ik vanochtend flink wat beweging heb gehad.