Over een waanzinnig weekend

Zaterdag

Gisteravond bleven we wat te laat op en daardoor slapen we tot na achten. We doen het rustig aan en na Orions wandeling gaan we erop uit. Het loopt dan al tegen negenen, laat voor ons doen.

We halen ontbijt en koffies van de Starbucks in Pan Am Center. Zo jammer dat het Vienna cafe telkens niet heeft wat wij willen bestellen. We merken hier in de VS erg dat bepaalde producten moeilijk te verkrijgen zijn of veel duurder dan gewoonlijk. 

Met ons eten en drinken gaan we naar het centrum van Vienna. Daar spelen we wat Pokemon Go, brengen het glas naar de paarse glasbak en rijden dan naar het marktje. 

Dit keer kopen we kippeneieren van de boer. Ik moet me inhouden om niet nog eens eendeneieren te nemen, maar ik wil de eieren in de magnetron kunnen pocheren en de eendeneieren zijn daar te groot voor. 

Wie kan zo'n rode tomaat weerstaan? 

Rick heeft daarna een heel lijstje af te werken, inclusief boodschappen. Ik zet mijn mini elliptische machine buiten en doe daar mijn stappen op. Ondertussen voltooi ik zoveel mogelijk Franse lessen op Duolingo. Dat ga ik vaker doen.

Als Rick terug is maken we ons klaar om te gaan lunchen. Dat wordt in The Boro waar ik mijn favoriete poke bowl haal en Rick de kabobs met spinazie. We eten het aan een tafeltje bij Poki DC. Het is zulk lekker weer, we genieten ervan, want er komt weer een hittegolf aan.

Na het eten gaan we naar de hot tub winkel, waar Rick advies krijgt om de overkapping van de hot tub vast te zetten. 

Daarna rijden we naar de Nissan garage. Een paar dagen geleden viel Ricks elektrische step tegen mijn Pathfinder en een Nissan logo plaatje viel van mijn wiel. Gelukkig is het makkelijk te vervangen en mijn auto ziet er weer compleet uit. 

Thuis maken we ons klaar om naar het zwembad te gaan. Daar komen we naast een kennis van mij te zitten. Sabayna en ik praten bij over onze kinderen en Rick gaat in het water afkoelen. Ik voel het vandaag niet zo zitten. De banen zijn bezet en ik ga wel even het water in, maar ben er ook snel weer uit.

Toch gaan mijn vinnen aan en mijn dumbells mee, als mijn favoriete baan vrijkomt. Ik besluit tenminste tien baantjes te trekken. Iets is beter dan niets. Veertig minuten later heb ik er veertig baantjes en dus kilometer vierentwintig erop zitten.Vreemd hoe dat gaat. 

Rick gaat naar huis om verder te gaan met wat hij nog moet doen. Ik droog nog even op, maar om vier uur sluit het zwembad voor het "banket" voor het zwemteam. Gelukkig is het zwemteam in augustus afgelopen en het zwembad altijd een stuk rustiger. 

Dat gezegd hebbend racet dit zwemseizoen voorbij! Ik wil de zomer altijd zo vertragen, maar dat lukt nooit. Nog 26 kilometer tot mijn doel van vijftig voor het seizoen. Ik vind het al heel wat zover gekomen te zijn. 

Als Rick klaar is met zijn lijstje van dingen gaan we naar Tysons Corner Mall. Wij dragen nog altijd mondkapjes en ik ben blij te zien dat we niet de enigen zijn. Ik schat dat zo'n vijfenzeventig procent van de mensen  ze hier nog op hebben, ondanks dat het niet hoeft als je gevaccineerd bent. Daarom zijn onze besmettingen tot nu toe nog steeds heel laag.

Ricks teenslippers zijn kapot en hij vindt nieuwe bij een van de surfwinkels in de mall. Rainbow is het merk en volgens de verkoper zullen ze jaren meegaan. Dan lopen we even door de Disney winkel, maar daar zien we niets van onze gading.

Bij Bath & Body Works zeker wel. Alleen vind ik het niet zo leuk dat ze alweer aan de herfst denken. We kopen zeep, lekkere luchtjes voor in huis en hand sanitizers. Ik probeer ook een van de lotions, want mijn huid is zo droog. Hopelijk gebruik ik die dan ook, want dat is het probleem.

Het is inmiddels na zessen en we besluiten voorafjes te gaan eten bij de drie restaurants vlakbij elkaar in de mall. We beginnen met het Mexicaanse restaurant La Sandia. Daar hebben we al jaren niet gegeten. We bestellen een margarita, die van mij zonder siroop en met verse komkommer, erg lekker.

Hier delen we de nachos, maar ik vind ze eigenlijk helemaal niet lekker. Er is bijna geen kaas en wat er is smaakt niet zo lekker. Rick smult er wel van, maar ik neem maar een paar hapjes.

Dan verhuizen we naar Coastal Flats. Wat mij betreft een veel beter restaurant en daar is Rick het mee eens. La Sandia hebben we weer een kans gegeven en hoeven nu jaren niet terug.

Bij Coastal Flats krijg ik een glas water zonder ijs en gooi dat prompt omver met mijn menu! Gelukkig is de man wiens telefoon geinundeerd wordt een "good sport" zoals we dat hier noemen. Zijn telefoon is ok en hij zegt eraan gewend te zijn, want hij heeft kleine kinderen. Het volgende glas water zet ik ver van hem, ik kan wel door de grond zakken!

Rick en ik delen hier de gevulde eieren. Die zijn ongekend lekker! Ik ben blij dat ik bijna geen nachos heb gegeten. 

Ons derde restaurant is Seasons 52. Ook daar vinden we stoelen aan de bar. De barman herkent ons van meer dan een jaar geleden, dat is wel bijzonder. 

Onze Koreaanse barbeque biefstuk spiesjes en de met garnalen, krab en spinazie gevulde champignons zijn heerlijk en licht. We kijken de Olympische Spelen en het is zo leuk weer aan een bar te zitten. Iedereen zit nog steeds meer dan anderhalve meter van elkaar, maar het voelt bijna als "normaal". 

Thuis kijken we meer Olympische Spelen. Ik vind zwemmen altijd leuk en de Verenigde Staten hebben al heel wat medailles. Het moet moeilijk zijn voor de families om er niet te zijn om hun kinderen te feliciteren. 

Natuurlijk is Fiona iedere dag een hoogtepunt voor ons. Vandaag ging ze naar haar eerste verjaarspartijtje voor een van haar nichtjes. Natuurlijk werd er super voorzichtig gedaan en was alles buiten, maar ook weleens fijn voor de kersverse ouders om ergens anders te zijn. 

Weer een aantal foto's, die ik in mijn dagboek wil houden:

Zondag

 Het is weer bewolkt als we opstaan en ik denk dat we daarom wat langer blijven liggen. Het belooft wel een heel warme dag te worden met 33 graden. We halen ons gewoonlijke zondagontbijt van Starbucks en rijden dan naar de Mosaic District markt.

Daar liggen mijn cantharellen en maitaki paddestoelen al klaar. Verder kopen we een flesje Rooster groentensap van Greenheart. De nectarines en perziken zijn nu helemaal rijp, lokaal geplukt. 

Thuis leggen we de spullen weg en lopen dan naar het zwembad dat op zondag om tien uur opengaat voor alleen volwassenen. We treffen er Lorraine en Serena. Die laatste is eergisteren uit Ierland teruggekomen. Niall is gebleven, want zijn ouders hebben gezondheidsproblemen.

Serena vertelt dat ze een leuke vakantie hadden, maar dat is vooral doordat ze veel familie en bekenden zagen. De pubs zijn nog dicht en restaurants alleen buiten open. Ze moesten soms echt naar eten zoeken. Niet leuk voor echte vakantiegangers dus, terwijl we hier overal horen dat Ierland "open" is.

Op de terugweg testte haar zoon positief for corona en moest eerst nog vijf dagen in Ierland blijven, maar een prive test later bleek negatief, gelukkig. Dat is een van de dingen, die ons weerhoudt om verre reizen te maken op het moment. We kunnen overal wel heen, maar hoe gaat dat dan terug?

We blijven een half uurtje babbelen, maar dan moeten we door, want we hebben besloten een nieuw voor ons Virginia State Park te gaan bezoeken. Huntley Meadows State Park ligt ongeveer een half uur rijden weg. 

We nemen voldoende drinken mee, want het is vochtig en warm. Dan rijden we naar Alexandria en parkeren bij de ingang aan Lockhard Boulevard. Daar bezoek ik als eerste de wc's in het bezoekerscentrum. 

Vervolgens gaan we het park in. We lopen eerst door bos en komen al gauw bij het moeras aan. Dit is het grootste binnenlandse moeras in Virginia, lezen we. Tot onze verrassing bloeien er hele velden witte hibiscus planten (hibiscus moscheutos). Die blijken in moerassen in deze contreien te groeien. Ik waan me ergens in de tropen.

We lopen de boardwalk op en onder ons ligt het moeras. We ontdekken er verschillende waterschildpadden, de spotted turtle en de snapping turtle. Ook zijn er heel wat groene kikkers om te fotograferen. 

Opeens zien we fotografen met gigantische lenzen en daar ook verderop de roze lepelaars, die hier deze zomer zijn en waardoor het park zo populair is. Roze lepelaars heb ik maar een keer eerder gezien en dat was op Sanibel Island in Florida.

De lepelaars zijn dus veel verder noordelijk dan gewoonlijk. Niet heel buitengewoon, want het schijnt af en toe voor  te komen. Eerst was er een en nu zijn er drie.  De fotografen geven mij advies voor de beste instellingen van mijn fototoestel. Ik heb een 300mm zoemlens, zij waarschijnlijk duizendmm of zo en het is interessant hun ervaringen te horen. 

Een van de fotografen is Thais en super vriendelijk! Zijn lens is bijna zo lang als hijzelf en hij laat ons wat van zijn foto's zien. Hij vertelt dat hij hier iedere dag de hele dag is. Hij verkoopt zijn foto's om dat te kunnen doen. Mijn foto's vallen bij die van hem in het niet, maar ik ben er wel tevreden mee, gezien hoe ver weg de lepelaars zijn. 

Een groene reiger, veel kleiner dan de blauwe

Een mooi poserend cardinaaltje

Een baby blauwe reiger, die blijken wit te zijn, nooit geweten

We zijn hier vlakbij het oude gedeelte van Alexandria met zijn leuke restaurantjes. We vinden daar een parkeerplek en lopen dan naar Taverna Cretekou. Hier heb ik al vele jaren willen eten. Het ziet er zo echt Grieks uit. Dit restaurant is hier al sinds 1973 en de eigenaren begroeten ons. 

Ze hebben een gezellig terras en wij vragen daar een tafeltje. We wanen ons echt in Griekenland. Onze serveerster is ook Grieks en spreekt niet veel Engels. Rick bestelt daardoor bijna het verkeerde, maar gelukkig verstond ik haar wel goed. 

Rick heeft een gyro met tzatziki en salade. Ik kies de Elliniki salata en die komt met een heerlijke dressing. Het is de perfecte lichte maaltijd met dit warme weer. 

We zijn het erover eens dat dit uitstapje zeer de moeite waard was. Ik ga zeker vaker naar dat park, ook zonder die roze lepelaars heeft het heel veel te bieden. Rick heeft zin zich thuis te ontspannen en ik ga naar het zwembad.

Daar is het super druk! Er is een feestje gaande en ik vind geen stoel op mijn gewoonlijke plekje. Gelukkig gaat er net een gezin weg aan de andere kant en zo heb ik tenminste een ligstoel. Ik ga verder met mijn Duolingo Frans en pas als de pauze voor de kinderen wordt gefloten ga ik in het water afkoelen. 

Rick komt niet veel later en gaat ook even het water in. Geen baantjes trekken voor mij vandaag, maar morgen hopelijk weer meer. Rick heeft een leuk boek met geheimen van Walt Disney World. We gaan daar in oktober weer heen, dus hij gaat onze gids zijn. 

Voor ons avondeten kiezen we Pazzo Pomodoro. Het is er rustig en ik heb zin om in plaats van aan de bar eens aan hun leuke rood witte tafeltjes te eten. Michael is onze ober en weet precies wat wij lekker vinden. 

We delen een apertivo van prosciutto en kaas. Dan bestel ik de vissoep en Rick een special met kip en kaas. Dat is zoveel eten, hij neemt de helft mee naar huis voor een lunch. Mijn vissoep smaakt niet lekker en mist de zo belangrijke vis. 

Er wordt een nieuwe portie gemaakt en Michael geeft me wat meer wijn terwijl ik wacht. De tweede poging is heerlijk! Als we klaar zijn geeft Michael ons een limoncello shot en doet ook mee. Dat is toch wel heel leuk en ik was vergeten hoe lekker limoncello is!

Op weg naar huis zien we een prachtige zonsondergang, Het is een perfect einde van een prachtig weekend! We zijn bezig onze omgeving nog meer te ontdekken en er is nog zoveel onontdekt!!