Het is een routine deze week. Rick staat voor zevenen op, ik volg een half uur later. Ik maak mijn ontbijt met het laatste eendenei en de laatste cantharellen. Ik ben niet blij met mijn cantharellen bestelling van zondag.
Het zouden versgeplukte paddestoelen moeten zijn, maar ze zijn slijmerig aan de randen en ze zijn nu niet bepaald goedkoop. Misschien houd ik het deze zondag dan maar bij andere paddestoelen, hoe lekker ik cantharellen ook vind.
Voor we naar Starbucks vertrekken heb ik een kwart van mijn stappen al bijeen. Altijd fijn om niet alle tienduizend in een keer te hoeven doen. Het wordt weer de Pan Am Center Starbucks voor onze koffies.
Kai stuurde me onderstaande foto van mijn grootvader van moeders kant. Mijn moeder is in Batavia, Indonesie, geboren aan het begin van de Tweede Wereldoorlog. Mijn opa en oma werden in 1943 gevangen genomen door de Japanners.
Mijn opa werd naar de Burmese spoorweg gestuurd en mijn oma ging naar een concentratiekamp met mijn moeder van twee en mijn oom, die nog een baby was. Helaas is mijn opa een aantal maanden later overleden.
Wij weten maar heel weinig van hem, maar Kai is bezig meer te zoeken. Hij en ik WhatsAppen een paar uur en vinden interessante informatie, niet alleen over mijn opa, maar ook over de rest van mijn oma's familie, die ook altijd een beetje een mysterie is geweest. Genealogie blijft zo interessant! Echt een puzzel is het.
Als ik mijn stappen bijeen heb doe ik mijn dagelijkse Franse lessen en dan heb ik nog niets van Katja vernomen. Sinds Fiona's geboorte laat zij meestal wel voor negenen weten hoe de nacht is gegaan. Nu is ze om elf uur nog niet online geweest en beantwoordt mijn berichtjes niet.
Natuurlijk zou ik mezelf niet zijn als mijn gedachten niet meteen de donkerste kanten opgaan. Ik zie Katja al in het ziekenhuis met Fiona. Natuurlijk blijkt alles prima, Katja sliep, want Fiona had een moeilijke nacht. Waarom ik toch altijd het ergste denk? Daar moet ik aan gaan werken.
Mijn doel vandaag is weer twee kilometer te zwemmen. De eerste daarvan voor de lunch. Maria is er ook en ik heb zo met haar te doen. De tranen staan haar duidelijk nader. Wat is het toch moeilijk, een dementerende moeder en ook telkens ver te moeten reizen om haar te helpen.
Maria en ik delen een baan en dan merk ik pas hoe langzaam ik zwem vergeleken bij haar! Maar ja, zij zwom wedstrijden dus daar moet ik mezelf maar niet mee vergelijken.
Mijn gekleurde zonnebrillen zjin aangekomen. Ik draag mijn hartvormige aqua bril vandaag. Ik word er vrolijk van! Morgen mijn gele of mijn groene eens uitproberen, die gele ga ik tijdens bewolkte dagen opzetten. 
Als Lorraine rond vieren komt, besluit ik samen met haar baantjes te gaan trekken. Al keuvelend gaat dat niet zo snel, maar ik reken de twintig baantjes toch. Zo heb ik vandaag 100 baantjes getrokken. Het schiet ook al op naar mijn vijftig kilometer doel, 30,5 kilometer gezwommen na vandaag.
Net als gisteren laat ik mijn spullen in het zwembad om te gaan lunchen. Ik maak een salade en heb daar een moot gerookte zalm bij. Het is zo lekker!
Na het eten loop ik terug naar het zwembad en begin meteen aan mijn tweede veertig baantjes. Ik merk dat twee kilometer mijn max is. Aan het einde voel ik de vermoeidheid in mijn benen. De rest van de middag ga ik in de schaduw lezen.
Lorraine en ik lopen samen naar huis. Daar wacht Rick met mijn groentesap met bloody Mary mix mocktail. We kijken wat nieuws en bestellen eten van Yama. Voor mij alles sashimi, Rick eet wel gewone sushi. Soms mis ik de rijst, maar meestal vind ik het prima zo.
En nu liggen we in bed en dondert en bliksemt het van jewelste. Waarom we wel laat in de avond zwaar onweer krijgen, maar overdag nooit is me een raadsel. Hopelijk snel voorbij zodat we kunnen slapen.
5 reacties:
Wat goed dat Kai zo bezig is met jullie stamboom.
Tja, kon je je gedachten maar zo makkelijk sturen!
Fiona groeit inderdaad snel zeg! Gelukkig heeft die ingreep goed geholpen.
Fijne donderdag!
Fijn dat Kai bezig is met informatie zoeken over je opa. Wat ontzettend jong is hij gestorven en onder vreselijke omstandigheden waarschijnlijk.
Mijn ex schoonmoeder heeft als kind ook in een Jappenkamp gezeten en dat was een vreselijke tijd waar ze liever niet over sprak.
Die 50 km zwemmen ga je wel halen deze zomer. Heerlijk om elke dag een paar te kunnen zwemmen.
Wat bijzonder dat Kai dat zo uitzoekt. Bijzondere geschiedenis. Ik heb zelf trouwens over de Burmese railroad gereden in een trein. Google maar eens op het Goteik Viaduct. Dat was me een treinreis wel. 😅
Bijzonder die familie geschiedenis.
Fijn dat het beter gaat met het drinken van Fiona! (heb net nog op je vorige blog gereageerd op je vraag). En fijn dat er niks ernstigs aan de hand was, dat ze gewoon lekker sliepen aan het einde van de ochtend.
Wat een interessante en tragische familiegeschiedenis heb je. Vandaar dat het herdenken van de Tweede Wereldoorlog zoveel voor je betekent.
Wat een leuke, vrolijke foto van jou!
@Anja - Als er een foefje is om gedachten te sturen zou ik het graag leren!
@Petra - Ik hoop dat ik die laatste twintig ook ga halen, want er komt nu al veel tussen.
@Sophie - Bijzonder dat je over de Burmese railroad hebt gereden. Het is allemaal onvoorstelbaar waar ze doorheen zijn gegaan toen.
@Marion - Ja, aan de andere kant kan ik geen films of boeken over de Tweede Wereldoorlog lezen. We zijn vroeger zo gedwongen te kijken naar de naarste documentaires dat ik daar wel genoeg van heb meegekregen.
Een reactie posten