Over een donderdag met dierenarts en meer

Om kwart over zeven sta ik uitgerust op. Ik ga naar beneden, eet ontbijt en ga dan met Rick onze koffies halen. Dit keer bij het Pan Am Center, want ik moet naar de gedragsdierenarts met Orion.

Omdat ik mijn eigen auto niet heb en er geen dieren in de huurauto mogen, neem ik Ricks auto. We hangen de achterbank vol oude baddoeken, zodat Orions haar niet aan de stoffen bekleding blijft plakken. 

Orion heeft zijn "stressvolle situatie" medicijnen gehad en is daardoor vrij rustig. Ik moet opbellen dat we er zijn en dan komt de assistente ons halen. Dr. Pike en een andere trainende dierenarts zitten al klaar met allemaal snoepjes voor Orion. 

Vooral de snuffelmat vindt Orion leuk en daarvan neem ik er een mee naar huis. Het is een matje met allemaal lusjes waartussen je snoepjes kunt verstoppen. Heel goed om een hond mee bezig te houden.

Orion blijft rustig en heeft alle interesse voor de snoepjes. Toch vertel ik dokter Pike dat wij niet helemaal tevreden zijn met de werking van de medicijnen, die Orion nu heeft. 

Met mijn feestje bijvoorbeeld had de arme hond zich zo opgewonden dat hij in zijn bench had overgegeven. Dat zou niet moeten kunnen met die medicijnen. 

We zijn ook een beetje bezorgd over als Katja, Kevin en Fiona op bezoek komen. Ik ben iedere keer weer blij met deze dierenarts. Ze bekijkt alle kanten van het verhaal en wat het beste is voor iedereen, inclusief de hond. 

Met een hele rij adviezen ga ik huiswaarts. Gelukkig krijg ik na afloop van zo'n bezoek ook altijd een e-mail met dingen, die besproken zijn, want niet alles blijft meteen hangen. 

Thuis doe ik de helft van mijn stappen en ga dan naar Sharons huis. Die wacht me al op en we werken dit keer ook aan het versterken van de spieren rond mijn knieen. De pijn in mijn rechterknie is eindelijk wat minder en die spieren versterken zal helpen. 

Omdat dit een wat latere personal training dan gewoonlijk was is het nadat ik mijn tienduizend stappen heb volmaakt alweer lunchtijd. Rick heeft geen tijd en ik bied aan wat voor hem te halen. Hij maakt liever nog wat mini burgertjes. Ik heb zin in een bloemkoolrijst bowl van Zoe's Kitchen. Het lukt me nog net die op het deck te eten, maar dan begint het te spetteren.

De monteur van Farrish belt over mijn auto. Wat ik al vreesde beaamt hij. Het zal waarschijnlijk tot 30 september duren voor de auto klaar is. Dat betekent dat ik volgende week met de huurauto naar New Jersey moet. Nou ja, er zijn ergere dingen. 

Gisteravond kreeg ik als moderator van de Vienna VA Foodies Facebook groep een prive berichtje van een vrouw, die vroeg om hulp bij maaltijden voor haar gezin. Zij heeft donderdag een baby gekregen en er waren complicaties, die haar in de IC deden belanden. Het gaat nu wel beter, maar haar man is nogal overweldigd door de zorg voor hun drie jonge kinderen, want zij kan niets doen. 

Nu is er hier zoiets als een "meal train", d.w.z. mensen kunnen op een lijst invullen wanneer ze een maaltijd kunnen brengen als een gezin dat nodig heeft in moeilijke tijden. Meestal wordt dat door bekenden georganiseerd en als Foodies groep moderators doen we dat eigenlijk niet, maar in dit geval maak ik een uitzondering. 

Via de website mealtrain.com zet ik een lijst van dagen op en vraag in de Foodies groep of mensen geinteresseerd zijn deze familie d.m.v. een warme maaltijd 's avonds te helpen. 

Bij dit schrijven zijn er al heel wat avonden gevuld. Dat vind ik echt bijzonder, niemand van ons kent deze familie, maar toch wordt er van alle kanten geholpen. Daarom ben ik zo actief met deze Facebook groep, zoveel families worden gesteund door de leden. 

Natuurlijk heb ik het maal van vanavond voor mijn rekening genomen. Net voordat ik er opuit wil gaan om de maaltijd op te halen begint het te plenzen. Zul je altijd zien! Het dondert en bliksemt en ik besluit te wachten tot het minder wordt. 

Dat duurt een tijdje en het regent nog flink als ik er toch maar op uit ga. Op het nieuws hoor ik berichten van automobilisten, die van het dak van hun auto gered moesten worden. Er is dan ook in die korte tijd even tien centimeter gevallen! Het is dan echt gevaarlijk om op een overstroomde weg te blijven rijden, want dat water kan opeens heel diep zijn in dit heuvelachtige gebied. 

Gelukkig kan ik voor parkeren bij de twee Gourmets, die naast elkaar liggen. Bij de Pie Gourmet koop ik een kip en spinazie quiche en een appel-perzik taart. Ernaast bij The Italian Gourmet begroet Jeremy me blij en van hen neem ik een groente salade mee. Zo steun ik ook een paar plaatselijke bedrijfjes.

Het gezin woont aan de noordoostkant van Vienna, niet ver weg. Als het niet zou regenen had ik het eten op de stoep achtergelaten, maar alles zit in karton, dus ik wacht tot de vader de deur opent. Hij neemt alles dankbaar aan. Op hun nummerbord zie ik dat ze uit Texas komen en waarschijnlijk dus nog geen sociaal netwerk hebben opgebouwd hier. 

Donderdag is altijd onze happy hour met Christine en Chuck avond. Als borrelhapje hebben we de gerookte zalm, die over was van het feestje. Natuurlijk hebben we het uur weer heel snel volgekletst en nemen met moeite afscheid tot volgende week.

Voor ons avondeten gaat Rick naar BarTaco. Daar haalt hij onze favoriete in slabladeren gewikkelde taco's. Ik vind ze vanavond wel aan de pittige kant. Erg lekker, maar mijn maag is het daar vaak niet mee eens. Misschien is het omdat ik vroeger lepels sambal at.

En zo is het alweer donderdagavond. Fiona had een heel fijne dag vandaag getuigde de vele glimlachfoto's, die Katja stuurde. 

Onderstaande doen me weer smelten, nog iets meer dan een week en dan mag Omi oppassen.