Over een leuke Labor Day

Het werd gisteravond vrij laat met het luisteren van liedjes voor mijn Playlist. Ik had Alexa dus opgedragen ons niet om half acht te wekken. Tegen achten ben ik klaarwakker en Rick volgt.niet veel later. We maken ons ontbijt en ik probeer de amandelmelk "slagroom" in mijn koffie. Het smaakt tot mijn verrassing echt romig. 

Daarna wil Rick weleens zien hoe ik Orion met snoepjes afleid tijdens zijn wandeling. Ik krijg ruim de kans dat te tonen, want er zijn andere honden en kinderen en Orion is enkel geïnteresseerd in de snoepjes. Ik denk dat ik Rick overstag heb. 

In Vienna halen we onze koffies van Starbucks en gaan dan naar Greenheart. Ik wil weer sappen meenemen voor Katja, maar ze hebben allemaal morgen als uiterste datum. Uit ervaring weet ik dat ze daarna nog een paar dagen goed zijn. Katja wil ze zo graag, dus ik neem vier van haar favorieten mee (de vijfde is voor mij). 

Thuis maken we ons klaar om naar Washington te gaan. Een paar maanden geleden stond er in de krant dat in het zuidoosten van de stad twintig dierenbeeldjes aan straatborden en -lampen hangen. Het is een project dat bedacht werd door een vader, die zijn kinderen letters wilde leren. Zo hangt er ergens op E Street Southwest een emoe. 

Bij dat artikel zat een kaart en Rick en ik gaan vanochtend die speurtocht naar dieren doen. Ze zijn genummerd en wij willen bij nummer 1, de spin, beginnen. Omdat South Carolina Avenue vreemd loopt vinden we die maar niet. Op een gegeven moment zie ik wel die emoe, nummer twee op de kaart. 

We parkeren er vlakbij en beginnen dus met de vogel. Een paar blokken verderop is het even zoeken naar de hond. 

Een vriendelijke voorbijgangster laat zien dat er twee D St kruisingen zijn en wij moeten naar de andere voor de hond. Het is niet alleen leuk om naar de dieren te speuren, maar ook om deze Capitol Hill buurt beter te leren kennen. De architectuur is mooi en ieder huis heeft een persoonlijk ingericht minuscuul voortuintje. 

De narwallen

De dinosauriër is leuk, want die staat precies op de plek waar in de laat 19e eeuw echte dinosauriër fossielen gevonden zijn. 

Dan gaan we onder de snelweg door en zien heel veel mooie graffiti. Ik weet dat de meningen daarover verschillen, maar als het kunstig gedaan is vind ik het wel mooi. 

We vinden de ibis zonder problemen en dit is een van mijn favorieten. Vervolgens zien we het lieveheersbeestje en de panda. 

De vlinders zijn echter in geen velden of wegen te bekennen. Waar die zouden moeten zijn zien de straatborden en lampen er nieuw uit. Wellicht moeten de vlinders nog terug gehangen worden. 

Op 7th Street gaan we weer onder de snelweg door naar boven. Niet veel later zien we de sprinkhaan en na even zoeken in een steegje ook de schildpad. 

Het is ook te voet geen heel duidijke route, dus we juichen als we eindelijk de spin in haar web bespeuren. Rick heeft inmiddels een electrische step genomen en wacht op iedere hoek op mij. Ik loop stug door, want ik heb mijn stappendoel voor vandaag nog niet bereikt (tegen de tijd dat we terug bij de auto zijn wel). 

De kat vinden we ook heel leuk en als laatste ontdekken we de mier en aan de overkant de miereneter. Zo hebben we dertien van de twintig dieren gezien. De vlinders konden we dus niet vinden en de andere zes zijn nog een eind lopen waar we geen puf meer in hebben. 

Dit was een superleuke wandeling en het weer is ook perfect om buiten te zijn. We rijden naar de Anacostia rivier, waar recentelijk van alles is opgeknapt en gebouwd. Nieuw is zeker een hele boardwalk langs de rivier.

Wij proberen het ene restaurant met uitzicht op de rivier, maar daar is de wachttijd ons te lang. Dan lopen we naar The Blue Jacket brouwerij en hier kunnen we nog net een tafeltje buiten bemachtigen. Rick neemt een broodje met lamsvlees en ik de gazpacho, die erg smakelijk is. 

Rond kwart over twee zijn we weer thuis en Rick zet me daar af. Hij gaat naar de stomerij met zijn pak dat hij vrijdag nodig heeft. Dat blijkt onverrichterzake te zijn, want de stomerij is dicht op Labor Day, morgen dan maar. 

We maken ons voor het laatst dit seizoen klaar voor het zwembad en lopen naar de overkant. Daar is het flink druk, maar tot mijn verbazing is mijn favoriete baan vrij. Ik begin dan maar meteen aan mijn baantjes. Het water is lekker, minder koud dan vrijdag en zaterdag.

Als ik mijn anderhalve kilometer heb gezwommen zijn Chuck en Lorraine er ook. We vinden nog net vier stoelen samen en brengen zo gezellig een uurtje door. Dan gaan zij stoelen opruimen, want ze zitten in het bestuur van het zwembad.

Rick en ik helpen met onze eigen stoelen, maar vertrekken daarna. Ik vind het geen vrolijk iets om het zwembad op te ruimen. Het is ook jammer, want de twee andere zwembaden in de buurt blijven nog twee weekenden open, maar het onze niet. Ik heb daar nog geen plausibele reden voor gehoord. 

Rick en ik hebben voor het avondeten geserveerd bij North Italia in Reston. Men kampt hier met enorm tekort aan restaurant- en hotelpersoneel en bij dit restaurant is dat ook te merken. Het lijkt vrij leeg, maar er is een wachttijd van een uur. Wij zijn blij gereserveerd te hebben. 

We moeten nogal lang wachten voor we kunnen bestellen, maar dat geeft niet, want er is genoeg te mensen kijken in het Reston Town Center. Rick en ik stellen elkaar de vraag of we liever hier of in het Mosaic District zouden willen wonen. We komen er niet uit, beiden hebben voor- en nadelen.

Het eten is voortreffelijk. De calamari de lekkerste, die ik in tijden heb gegeten. Rick neemt de filet mignon als hoofdgerecht en ik de Farm salade. Die ga ik onthouden, ook voor de lunch, heerlijk met salami en kaas en heel veel groentes.

En zo eindigt dit voor ons lange weekend. Ik vind zulke ongewone dingen als de speurtocht vanochtend zo ontzettend leuk! Daar krijg ik positieve energie van. Er moeten meer van dat soort niet heel bekende bezienswaardigheden zijn in deze omgeving. Morgen komt mijn blog weer uit New Jersey!