Over de begrafenis van Aunt Sue

We waren gisteravond heel erg moe en ik sta met moeite om half negen op. Rick volgt niet veel later. We kleden ons aan en gaan naar de enige Starbucks, die Muskegon rijk is. We halen er onze gewoonlijke koffies en ontbijt. 

Om wat beweging te krijgen gaan we daarna een wandeling maken. We komen langs het Muskegon Meer wat er prachtig blauw bijligt. Er is hier een militair schip dat te bezoeken is. Wie weet doen we dat weleens, maar niet vandaag. 

Tinkelbel bezoekt vandaag het standbeeld van een trompet spelende soldaat

Na een tijdje langs het water gelopen te hebben steken we over. We lopen naar Webster Street waar de beroemde Victoriaanse Hackley en Hume huizen staan. Ook andere huizen eromheen zijn kleurrijk. Bij een volgend bezoek, hopelijk niet voor een begrafenis, hoop ik een rondleiding in het Hackley House te kunnen doen. 

Op weg terug naar het hotel komen we langs een prachtige tuin. Een Monet garden noemen ze het. Het is inderdaad schilderachtig mooi met alle verschillende kleuren bloemen. 

Vlakbij het hotel zien we een nieuw standbeeld. Het blijkt dat het snowboard in Muskegon is uitgevonden. Het begon met de "snurfer", die eerst van de duinen hier afgleed en later op sneeuw. 

In het hotel is het tijd om ons te kleden voor de begrafenis. Die is om 13 uur en we willen nog even een lichte lunch eten voor we gaan. Er is een Subway tegenover het hotel en ik bestel er een salade. Rick neemt een flatbread en zo hebben we tenminste iets in onze maag.

We rijden naar North Muskegon, waar we Lisa ophalen. Dan gaan we naar Ravenna, waar Ricks grootouders woonden en zijn vader, ooms en tante's opgroeiden. De mis wordt in de St. Catharine's church gehouden. 

Het wordt een heel traditionele katholieke mis. Rick en ik hebben de afgelopen dagen nagedacht over wat wij zouden willen. Sue was tenslotte maar tien jaar ouder dan Rick. Een ding weet ik zeker, zoiets sombers en formeels wil ik absoluut niet. 

De mis duurt ongeveer een uur en dan dragen Sue's zonen, kleinzoon en kleindochter haar kist naar het kerkhof. Daar wordt nog een keer gebeden en afscheid genomen en dan verdwijnt de kist langzaam onder de grond. 

Als dat gebeurd is worden we uitgenodigd voor een lunch in de grote hal naast de kerk. Veel trek heb ik niet, dus ik houd het bij een paar plakjes kaas en wat kerstomaatjes. We blijven een flink uur praten met de familie en ik bedenk me dat ik een sterkere band heb met Ricks familie, dan met mijn eigen. 

Dat komt natuurlijk, omdat ik hen vooral de afgelopen jaren veel vaker heb gezien. Als mensen afscheid beginnen te nemen doen wij dat ook. We zullen vanavond met een aantal van hen gaan eten. 

Lisa wil graag nog even naar het kerkhof om foto's te nemen van de Engle familie graven. Helaas zijn dat er inmiddels meer dan een paar. Sue's man is in 2014 al overleden en zij ligt nu naast hem. Verder liggen Ricks grootouders en twee andere tante's, die deze eeuw gestorven zijn, er ook. 

Het graf van Ricks grootouders 

Wij gaan Lisa terugbrengen naar Pam en Brett (Ricks tante, die net zo oud is als hij, en haar man). Onderweg komen we langs heel wat marijuana bedrijven. Een ervan heet Kai en daar moeten we natuurlijk een foto van maken en naar Kai sturen. 

Nadat we Lisa afgezet hebben gaan we terug naar het hotel. De formele begrafeniskleding (Rick en ik waren absoluut het netst gekleed, er waren mensen in korte broek en een t-shirt) gaat uit en onze comfortabele kleding aan. 

De anderen hebben intussen een tafel bemachtigd bij het enorm populaire The Deck restaurant aan het strand van het Michigan Meer. Pam, Brett en Lisa zijn er al. Jamie, Todd, Jamie's zoon Travis en zijn vrouw Tara met hun dochtertje van twee Everly volgen al snel. 

Het wordt erg gezellig. We delen een gigantische portie nacho's. Met acht volwassenen krijgen we die zelfs niet op! Rick en ik bestellen taco's, ik met gerookte kip en Rick met biefstuk, erg lekker! 

Travis en Jamie hebben een aantal jaren geleden bij ons gelogeerd en we hebben het daarover. Rick en ik drukken hen op het hart dat ze altijd welkom zijn voor een tweede bezoek. 

Dit restaurant heeft een limiet van anderhalf uur voor een tafel en we zijn keurig op tijd klaar. We nemen afscheid van de Engle kant van de familie, maar zullen Pam, Brett en Lisa morgen weer zien. 

Rick en ik gaan in het hotel dankbaar op ons bed liggen. Het is goed dat het vanavond niet laat werd. We hopen op tijd te gaan slapen, zodat we morgen volop kunnen genieten. 

De emoties maken moe. Ik houd er niet van te huilen, want dan kan ik niet meer stoppen. Gelukkig lukte het mijn tranen terug te dringen. 

Allemaal een heel fijn weekend gewenst. Geniet van het leven, dat deed Sue volop en gaat voortaan mijn motto nog meer zijn.