Over een dag met familie en de terugreis

Zaterdag

We hadden ons voorgenomen vroeger op te staan, maar het is alweer kwart over acht als we dat doen. Het weer is niet denderend, hopelijk gaat dat opklaren, zodat we naar het strand kunnen.

Op weg naar de Starbucks vallen de beschilderde viaducten op. Dat staat stukken vrolijker dan de roestige, lelijke die je meestal ziet. 

We nemen ons ontbijt en koffies mee naar Muskegon State Park. Daar lopen we het pad met zicht op de twee rode vuurtorens, die er staan. Enorme golven spatten tegen de kant daar. Ricks tante Pam en haar man zouden in het meer gaan trainen voor een triathlon, maar dat hebben ze toch maar in een ander meer gedaan. 

Onze volgende stop is de enorme markt hier. Ik ben er gewoon jaloers op! We gaan op zoek naar paddenstoelenboeren, want die wil ik mee naar huis nemen nu ik morgen niet naar de Mosaic markt kan. 

We vinden eerst een kraampje waar je alleen zelf te groeien paddenstoelen kunt krijgen. De man daar wijst ons heel vriendelijk aan welke kant we andere kraampjes kunnen vinden. Een daarvan heeft alleen oesterzwammen en daar koop ik een zakje van. De tweede heeft meer keuze, waaronder mijn favoriete maitake paddenstoelen. 

We leggen de paddenstoelen in de auto en steken over naar The Cheese Lady. Dat is onze favoriete kaaswinkel en we verzuchten iedere keer dat we er zo graag een in onze buurt zouden hebben. Rick koopt een stuk van zijn favoriete Cotswold kaas en ik een stukje brie met champignons. 

In het hotel leggen we alles in de ijskast en frissen ons op. Dan rijden we naar North Muskegon en halen Lisa op bij Pam en Brett. We besluiten om bij Bear Lake Tavern te eten. Baars is een van de lokale vissen hier en we nemen alle drie een salade met gebakken baars erop, zeer smakelijk. 

Na het eten rijden we naar Dad's buren, Laura en Jim. Die laten ons trots hun nieuwe deck zien en het is fijn het uitzicht wat mijn schoonouders hadden weer te zien. De mensen, die nu in mijn schoonvaders huis wonen gebruiken het als tweede huis. Ze hebben volgens Laura al heel wat verbouwd binnen. 

Het is nog steeds een vreemd gevoel nooit meer door dat ronde raam naar het meer te kijken

Het weer is intussen helemaal opgeknapt. We nemen afscheid van Jim en Laura en gaan naar Pere Marquette Beach. Wonder boven wonder vinden we vrij snel een parkeerplek. We hebben strandstoelen en een parasol mee en zoeken een plekje op het strand. 

Daar is het heerlijk toeven! Rick en Lisa gaan zwemmen, maar de golven zijn mij te hoog. Ik ga tot mijn knieen het water in en voor de rest vind ik het uitzicht mooi vanuit mijn stoel. 

Voor we het weten is het na vijven en we willen vroeg naar ons restaurant van keuze, Dockers. Dat ligt aan het water en bij aankomst zien we dat het flink druk is. Gelukkig komt er net een picknicktafel vrij met het beste uitzicht op de jachthaven. 

De bediening is super aardig en snel. We delen een witte visdip en "bang bang" garnalen, erg lekker. Rick en Lisa kiezen een broodje met gefrituurde vis als hoofdgerecht. Ik neem de taco's met mahi mahi, maar dat is een slechte keuze. Het smaakt naar niets en ik eet er dan ook niet veel van. Ach, de atmosfeer maakt van alles goed denk ik maar. 

Na het eten brengen we Lisa terug naar Pam en Brett. Daar drinken we nog even een wijntje en nemen dan weer voor onbepaalde tijd afscheid van iedereen. Het was een kort bezoek, maar wel heel fijn om het gros van de familie weer gezien te hebben. 

We zijn net op tijd terug in het hotel voor een gigantisch onweer losbarst. Rond kwart voor tien gaat het brandalarm af en worden we gemaand met de trap naar beneden te komen. Meestal is dat een vals alarm, maar we horen kinderen gillen op de gang en wie weet heeft het onweer iets veroorzaakt.

Met onze elektronica en andere spullen van waarde verlaten we even later onze kamer. Een paar kamers verderop staat een heel beschaamde vader. Zijn zoontje heeft het alarm doen afgaan. 

Kai heeft dat jaren geleden ook eens gedaan, dus we kunnen er wel om lachen. De mensen, die op andere verdiepingen verbleven, wellicht niet zo. 

Het onweert nog flink als we gaan slapen en het duurt even voor ik de slaap kan vatten. Midden in de nacht word ik nog eens gewekt door een luide donderklap. 

Zondag

Ricks wekker gaat om kwart voor zeven en we zijn eigenlijk geen van beiden uitgeslapen. Maar ja, de lange rit naar huis moet gereden worden en hoe later we vertrekken hoeveel meer kans op slecht verkeer. 

Binnen het halve uur zijn we uitgecheckt en ligt de bagage in de auto. Het regent nog steeds een beetje, maar het zware weer is verder getrokken. Na onze koffies en ontbijt van de Starbucks drive thru te hebben gehaald beginnen we aan de lange rit. 

Voor de lunch stoppen we voor om te tanken en de toiletten te gebruiken. Als we eenmaal uit Michigan en op de Ohio turnpike zijn ga ik kijken welke service plaza de beste restaurants heeft. Dat blijkt Wyandot te zijn. 

Er is hier een Panera en die is populair. Gelukkig werkt het personeel efficient en hebben we ons eten na twintig minuten al. Rick heeft een broodje met biefstuk en ik een salade met kip, komkommer en een mengsel van verschillende groentes. Ik vind hem lekker en ga hem ook eens van ons lokale Panera halen.

Het blijft bewolkt en dat rijdt eigenlijk wel makkelijk volgens Rick. Om tien voor twee rijden we Pennsylvania binnen. 

Dat is zo'n mooie staat om doorheen te rijden. Ik besteed mijn tijd onder andere met proberen foto's te maken van de typische boerderijen. 

Jammer genoeg mis ik de leukste, omdat die achter een vrachtwagen verscholen zat. Al die silo's en rode schuren. Ik blijf ze leuk vinden. 

We moeten nog een keer tanken en dat doen we in Breezewood net voor we de grens met Maryland over gaan. 

Natuurlijk komen we in onze omgeving in allerlei files terecht. We zijn zo moe, dus verwensen al die andere automobilisten. 

Eindelijk, na ruim twaalf uur komen we in Vienna aan. We besluiten een hapje te gaan eten aan de bar van Hawk & Griffin. Dat begint een traditie te worden na een lange reis. 

We delen de mini sausage rolls, net zoiets als saucijzebroodjes. Dan kiezen we allebei de kip masala en die is heel erg lekker. We zijn werkelijk doodop en kunnen bijna niet meer op onze krukken blijven zitten. 

We rekenen snel af en rijden de kilometer naar huis. Daar wacht Orion ons natuurlijk al blij op. We halen de spullen uit de auto en de rest van het uitpakken komt later wel. Ik hoop mezelf goed op tijd naar bed te krijgen, want ik heb morgenochtend een rondleiding.